Eén interactie maakte bijna een einde aan mijn reis naar borstvoeding. Ik heb mijn weg terug gevonden, maar zo had het niet moeten zijn.
Het was 2 uur 's nachts en ik had moeite om mijn nog niet eens 48 uur oude zoon te verzorgen. Ik was uitgeput omdat ik niet meer dan een paar uur achter elkaar had geslapen sinds hij was aangekomen.
Mijn keizersnede klopte. En mijn nieuwe baby zou niet langer dan een minuut of twee aanleggen. Toen hij dat deed, deed het pijn veel. Hij viel ook steeds weer in slaap. Als ik hem wakker maakte, huilde hij, waardoor ik alleen maar hetzelfde deed.
Dus belde ik voor een verpleegster.
Ik vertelde haar hoe lang we het al hadden geprobeerd, maar dat hij in al die tijd in totaal maar 5 tot 7 minuten borstvoeding had gegeven. Ik gebaarde naar mijn slapende pasgeboren baby en zei dat hij meer geïnteresseerd leek in dutten.
Ik vroeg of we het nog een keer mochten proberen nadat we allebei een dutje hadden gedaan. Ik was bang dat ik in slaap zou vallen terwijl ik hem voedde en hem per ongeluk zou laten vallen of zou verstikken.
Maar in plaats van me te helpen, zei ze gewoon "Nee".
Ze hield een van de kleine armpjes van mijn nieuwe zoon omhoog en noemde hem 'mager'. Ze prikte in zijn huid en verklaarde dat hij geelzucht kreeg (iets dat niemand eerder had genoemd), wat suggereerde dat het allemaal mijn schuld was. Haar toon was koud en ze leek geen medelijden te hebben met hoe moe ik was.
Ze vertelde me dat als hij nog meer zou afvallen, we hem flesvoeding moesten geven, maar maakte duidelijk dat dat volgens haar hetzelfde zou zijn als mislukking. Toen voegde ze eraan toe: "Hopelijk hoef ik je niet de hele nacht wakker te houden als je een beetje moeite doet."
ik deed blijf daarna de hele nacht op en probeer hem elke 20 minuten te laten zogen. Tegen de tijd dat er een kinderverpleegster van de ochtendploeg binnenkwam om me te controleren, kon ik niet stoppen met huilen.
Deze nieuwe verpleegster probeerde me gerust te stellen dat het niet mijn schuld was dat we het moeilijk hadden. Ze legde uit dat premature baby's, zoals mijn zoon die na 36 weken werd geboren, gemakkelijk moe kunnen worden. Het goede nieuws, zei ze bemoedigend, was dat mijn melk binnenkwam en dat ik er blijkbaar genoeg van had.
Daarna bleef ze een uur bij me in een poging me te helpen manieren te vinden om hem zachtjes wakker te maken en vast te maken. Ze draaide een pomp mijn kamer in en zei dat we dat ook altijd konden proberen. Daarna maakte ze een afspraak met de lactatiekundige van het ziekenhuis en regelde ze dat een lactatieverpleegkundige thuis bij me langs zou komen nadat ik ontslagen was.
Maar hoewel al deze mensen probeerden te helpen, was de schade aangericht.
Borstvoeding was iets waar ik nu tegenop zag
Dus ik begon te pompen. In het begin was het gewoon om mijn melkvoorraad op peil te houden terwijl ik probeerde borstvoeding te geven, maar binnen een paar dagen nadat ik thuis was, gaf ik het op en begon ik mijn zoon uitsluitend te kolven en flesvoeding te geven. Het gaf me het gevoel dat ik een beetje controle had: ik kon bijhouden hoeveel gram hij binnenkreeg en wist dat hij genoeg kreeg.
Maar pompen voelde nog steeds alsof ik faalde als moeder. Omdat ik hem flesvoeding gaf voordat hij 4 weken oud was, dacht ik dat ik garandeerde dat hij nooit zou aanleggen omdat hij tepelverwarring zou hebben, dus stopte ik zelfs met borstvoeding geven.
Ik loog tegen familie en vrienden die me vroegen hoe het ging met de borstvoeding, waardoor het leek alsof we hem alleen afgekolfde melk met flesvoeding gaven als we 'onderweg' waren en dat we nog steeds borstvoeding gaven. De stress en angst rond het voeden van mijn zoon gingen nooit weg, maar ik was bang om aan te vullen met flesvoeding omdat ik de veroordelende woorden van die verpleegster niet kon vergeten.
Ik zou waarschijnlijk nooit meer hebben geprobeerd mijn zoon te verzorgen als ik niet per ongeluk zonder melk kwam te zitten tijdens het boodschappen doen. We waren minstens 20 tot 30 minuten van huis verwijderd - te ver om te gaan met een hongerige, huilende baby op de achterbank.
In mijn wanhoop moest ik nog een keer borstvoeding geven. En daar, op de achterbank van mijn auto, werkte het op de een of andere manier. Ik was zo verrast, ik lachte eigenlijk hardop toen mijn zoon zich vastklampte en vrolijk begon te eten.
Ik kan niet echt uitleggen waarom borstvoeding uiteindelijk voor mij werkte
Misschien was mijn zoon ouder. Hij had die dag ook echt honger. Ik voelde me ook zelfverzekerder als nieuwe moeder. Toch kan ik niet doen alsof ik het antwoord weet. Misschien had ik na die dag weer flesvoeding nodig. Ik ken andere moeders die dat wel moesten.
Wat ik wel weet, is dat mijn benadering en kijk op borstvoeding na die dag veranderde. Ik heb nooit geprobeerd hem te voeden als ik gestrest, overdreven moe of boos was, omdat ik denk dat hij kon voelen wanneer ik me niet op mijn gemak voelde.
In plaats daarvan concentreerde ik me erop om ervoor te zorgen dat ik kalm was, en ik vond nieuwe posities om hem te voeden. Het hielp ook te weten dat ik melk in de koelkast had gepompt - er was minder druk en angst.
Verpleging is moeilijk, vooral voor beginnende ouders
Borstvoeding wordt nog moeilijker gemaakt door hoe emotioneel de hele geboorte-ervaring kan zijn en hoe vermoeiend oud ouderschap is. Als ik terugkijk op de dagen na de geboorte van mijn zoon, is het geen wonder dat ik overweldigd was. Ik had slaapgebrek, ik was bang en ik was herstellende van een grote operatie.
Mijn zoon was ook 4 weken te vroeg aangekomen en ik was nog niet echt voorbereid om te bevallen. Dus toen die verpleegster me het gevoel gaf dat ik gewoon niet mijn best deed om te doen wat het beste voor hem was, had dat een grote invloed op mijn zelfvertrouwen.
Borstvoeding is niet voor iedereen weggelegd. Sommige mensen produceren niet genoeg melk; anderen kunnen geen borstvoeding geven omdat ze een bepaalde ziekte hebben, specifieke medicijnen gebruiken of chemotherapie ondergaan. Sommigen, zoals vrouwen die seksueel zijn mishandeld of seksueel zijn misbruikt, vinden de ervaring te triggeren. Andere ouders kiezen er gewoon voor om dat niet te doen - en dat is prima.
Nu mijn zoon 6 maanden oud is, weet ik dat ik deed wat het beste voor hem was door te kolven en flesvoeding te geven toen het proces overweldigend aanvoelde. Proberen hem wakker te dwingen, veranderde de voedertijd in een stressvolle ervaring voor ons allebei. Het had gevolgen voor mijn geestelijke gezondheid en ook voor mijn band met hem. Ik weet nu ook dat als ik had moeten aanvullen of overschakelen op formule, dat ook goed zou zijn geweest.
Als je aan het eind van de dag denkt dat borstvoeding je ervan weerhoudt om echt een band met je baby te krijgen, zou je je niet slecht moeten voelen als je een beslissing neemt die het beste is voor jullie beiden. Of u borstvoeding geeft, moet niet worden besloten omdat u zich beoordeeld of gedwongen voelt. Het belangrijkste in die vroege dagen is om je kleintje te omringen met zoveel mogelijk comfort, liefde en veiligheid.
Simone M. Scully is een nieuwe moeder en journalist die schrijft over gezondheid, wetenschap en ouderschap. Vind haar op simonescully.com of op Facebook en Twitter.
