Een gebrek aan zinvolle interactie tussen arts en patiënt kan het herstel met jaren vertragen.
"Sam, dat had ik moeten begrijpen," vertelde mijn psychiater me. "Het spijt me."
"Dat" was een obsessief-compulsieve stoornis (OCS), een aandoening waar ik sinds mijn kindertijd onbewust mee leefde.
Zeg ik onbewust omdat 10 afzonderlijke clinici, waaronder mijn psychiater, mij een verkeerde diagnose hadden gesteld met (schijnbaar) elke psychische stoornis behalve OCS. Erger nog, dat betekende dat ik bijna een decennium lang zware medicatie kreeg - allemaal voor gezondheidsproblemen waar ik nooit mee hoefde te beginnen.
Dus waar ging het precies heen? zo vreselijk fout?
Ik was 18 jaar oud en zag mijn eerste therapeut. Maar ik had geen idee dat het acht jaar zou duren om de juiste behandeling te krijgen, laat staan de juiste diagnose.
Ik begon voor het eerst een therapeut te bezoeken voor wat ik alleen kon omschrijven als de diepst mogelijke depressie en een doolhof van irrationele angsten waar ik elke dag door in paniek raakte. Toen ik 18 was, was ik volkomen eerlijk toen ik haar tijdens mijn eerste sessie vertelde: "Ik kan zo niet blijven leven."
Het duurde niet lang voordat ze er bij me op aandrong om een psychiater te bezoeken, die een diagnose kon stellen en kon helpen bij het beheren van de onderliggende biochemische stukjes van de puzzel. Ik was het er gretig mee eens. Ik wilde een naam voor datgene waar ik al die jaren last van had.
Naïef stelde ik me voor dat het niet veel verschilde van een verstuikte enkel. Ik stelde me een vriendelijke dokter voor die me begroette door te zeggen: "Dus, wat schijnt het probleem te zijn?" gevolgd door een zorgvuldige reeks vragen zoals: "Doet het pijn wanneer ..." "Kunt u ..."
In plaats daarvan waren het papieren vragenlijsten en een norse, veroordelende vrouw die me vroeg: "Als je het goed doet op school, waarom ben je dan eigenlijk hier?" gevolgd door "Goed - welke medicijnen wil je?"
Die eerste psychiater zou me 'bipolair' noemen. Toen ik probeerde vragen te stellen, berispte ze me dat ik haar niet 'vertrouwde'.
Ik zou meer labels verzamelen naarmate ik door het systeem van geestelijke gezondheidszorg ging:
- bipolair type II
- bipolair type I
- borderline persoonlijkheidsstoornis
- gegeneraliseerde angststoornis
- depressieve stoornis
- psychotische stoornis
- Dissociatieve stoornis
- theatrale persoonlijkheidsstoornis
Maar terwijl de labels veranderden, deed mijn geestelijke gezondheid dat niet.
Ik werd steeds erger. Naarmate er steeds meer medicijnen werden toegevoegd (ik gebruikte ooit acht verschillende psychiatrische medicijnen, waaronder lithium en zware doses antipsychotica), raakten mijn clinici gefrustreerd toen er niets leek te verbeteren.
Nadat ik voor de tweede keer in het ziekenhuis was opgenomen, kwam ik uit een gebroken omhulsel van een persoon. Mijn vrienden, die me uit het ziekenhuis kwamen halen, konden niet geloven wat ze zagen. Ik was zo grondig gedrogeerd dat ik geen zinnen aan elkaar kon rijgen.
De enige volledige zin die ik wél wist te zeggen, kwam duidelijk door: "Ik ga daar niet nog een keer heen. De volgende keer zal ik eerst zelfmoord plegen. "
Op dat moment had ik 10 verschillende providers gezien en 10 verschillende overhaaste, tegenstrijdige meningen ontvangen - en had ik acht jaar verloren aan een kapot systeem.
Het was een psycholoog in een crisiskliniek die eindelijk de stukjes in elkaar zou zetten. Ik kwam bij hem aan de vooravond van een derde ziekenhuisopname en probeerde wanhopig te begrijpen waarom ik niet beter werd.
"Ik denk dat ik bipolair ben, of borderline, of ... ik weet het niet," zei ik tegen hem.
'Is dat wat u denk je wel? " hij heeft mij gevraagd.
Verrast door zijn vraag schudde ik langzaam mijn hoofd.
En in plaats van me een vragenlijst met symptomen te geven om af te vinken of een lijst met diagnostische criteria voor te lezen, zei hij gewoon: "Vertel me wat er aan de hand is."
Dus ik deed.
Ik deelde de obsessieve, martelende gedachten die me dagelijks bombardeerden. Ik vertelde hem over de keren dat ik mezelf er niet van kon weerhouden op hout te kloppen, mijn nek te breken of mijn adres in mijn hoofd te herhalen, en hoe ik me voelde alsof ik echt gek werd.
'Sam,' zei hij tegen me. "Hoe lang vertellen ze je al dat je bipolair of borderline bent?"
'Acht jaar,' zei ik moedeloos.
Geschokt keek hij me aan en zei: "Dit is het duidelijkste geval van een obsessief-compulsieve stoornis dat ik ooit heb gezien. Ik ga je psychiater persoonlijk bellen en met hem praten. "
Ik knikte, zonder woorden. Hij haalde toen zijn laptop tevoorschijn en controleerde me uiteindelijk op OCS.
Toen ik die avond mijn medisch dossier online controleerde, was de overvloed aan verwarrende etiketten van al mijn vorige doktoren verdwenen. In plaats daarvan was er maar één: obsessief-compulsieve stoornis.
Hoe ongelooflijk het ook klinkt, de waarheid is dat wat er met mij is gebeurd verbazingwekkend vaak voorkomt.
Een bipolaire stoornis wordt bijvoorbeeld maar liefst 69 procent van de tijd verkeerd gediagnosticeerd, meestal omdat cliënten met depressieve symptomen niet altijd als kandidaten voor een bipolaire stoornis worden beschouwd, zonder een discussie over hypomanie of manie.
OCS wordt op dezelfde manier slechts ongeveer de helft van de tijd correct gediagnosticeerd.
Dit is gedeeltelijk te wijten aan het feit dat er zelden op wordt gescreend. Een groot deel van waar OCS zich afspeelt, zit in iemands gedachten. En terwijl elke clinicus die ik zag, me naar mijn humeur vroeg, vroeg niemand me ooit of ik gedachten had die me zorgen baarden, behalve gedachten aan zelfmoord.
Dit zou een kritieke misser blijken te zijn, want zonder te onderzoeken wat er mentaal gebeurde, misten ze het meest diagnostisch significante stukje van de puzzel: mijn obsessieve gedachten.
Door mijn OCS kreeg ik alleen maar depressieve stemmingswisselingen omdat mijn obsessies onbehandeld bleven en vaak pijnlijk waren. Sommige providers, toen ik de opdringerige gedachten beschreef die ik ervoer, noemden me zelfs psychotisch.
Mijn ADHD - waar ik nooit naar was gevraagd - betekende dat mijn humeur, toen ik niet geobsedeerd was, de neiging had om optimistisch, hyperactief en energiek te zijn. Dit werd herhaaldelijk aangezien voor een of andere vorm van manie, een ander symptoom van een bipolaire stoornis.
Deze stemmingswisselingen werden verergerd door anorexia nervosa, een eetstoornis waardoor ik ernstig ondervoed raakte, wat mijn emotionele reactiviteit versterkte. Ik had echter nooit vragen gekregen over voedsel of lichaamsbeeld - dus mijn eetstoornis werd pas veel, veel later ontdekt.
Dit is de reden waarom 10 verschillende zorgverleners mij onder andere de diagnose bipolaire stoornis en vervolgens borderline persoonlijkheidsstoornis lieten stellen, ondanks dat ik geen van de andere kenmerkende symptomen van beide stoornissen had.
Als psychiatrische evaluaties geen rekening houden met de genuanceerde manieren waarop patiënten psychische symptomen conceptualiseren, rapporteren en ervaren, zullen verkeerde diagnoses de norm blijven.
Anders gezegd, enquêtes en screeners zijn hulpmiddelen, maar ze kunnen geen zinvolle interactie tussen arts en patiënt vervangen, vooral niet bij het vertalen van de unieke manieren waarop elke persoon zijn symptomen beschrijft.
Dit is hoe mijn opdringerige gedachten snel werden bestempeld als 'psychotisch' en 'dissociatief' en mijn stemmingswisselingen als 'bipolair'. En toen al het andere faalde, werd mijn gebrek aan respons op de behandeling gewoon een probleem met mijn 'persoonlijkheid'.
En net zo belangrijk, ik kan het niet helpen, maar let op de vragen die simpelweg nooit zijn gesteld:
- of ik aan het eten was of niet
- wat voor soort gedachten ik neigde te hebben
- waar ik worstelde met mijn werk
Elk van deze vragen zou hebben verlicht wat er werkelijk aan de hand was.
Er zijn zoveel symptomen waarmee ik me waarschijnlijk zou hebben geïdentificeerd als ze zojuist waren uitgelegd in woorden die echt resoneerden met mijn ervaringen.
Als patiënten niet de ruimte krijgen die ze nodig hebben om hun eigen ervaringen veilig te verwoorden - en niet worden gevraagd om alle dimensies van hun mentale en emotionele welzijn te delen, zelfs degenen die 'irrelevant' lijken voor hoe ze aanvankelijk presenteren - we Er blijft altijd een onvolledig beeld over van wat die patiënt werkelijk nodig heeft.
Ik heb eindelijk een vol en bevredigend leven, dat alleen mogelijk wordt gemaakt door een juiste diagnose te stellen van de psychische aandoeningen waarmee ik werkelijk leef.
Maar ik blijf achter met een zinkend gevoel. Hoewel ik het de afgelopen 10 jaar heb volgehouden, heb ik het maar nauwelijks gehaald.
De realiteit is dat bij vragenlijsten en vluchtige gesprekken simpelweg geen rekening wordt gehouden met de hele persoon.
En zonder een meer grondige, holistische kijk op de patiënt, zullen we waarschijnlijk de nuances missen die stoornissen zoals ocs onderscheiden van onder andere angst en depressie en bipolaire stoornis.
Wanneer patiënten met een slechte geestelijke gezondheid arriveren, zoals zo vaak, kunnen ze het zich niet veroorloven om hun herstel uit te stellen.
Omdat voor te veel mensen zelfs maar één jaar verkeerd gerichte behandeling het risico loopt ze te verliezen - tot vermoeidheid van de behandeling of zelfs zelfmoord - voordat ze ooit een echte kans hebben gehad om te herstellen.
Sam Dylan Finch is de redacteur van geestelijke gezondheid en chronische aandoeningen bij Healthline. Hij is ook de blogger achter Let's Queer Things Up!, Waar hij schrijft over geestelijke gezondheid, positiviteit van het lichaam en LGBTQ + -identiteit. Als advocaat is hij gepassioneerd door het bouwen van een gemeenschap voor mensen in herstel. Je kunt hem vinden op Twitter, Instagram en Facebook, of lees meer op samdylanfinch.com.
.jpg)
