Als er belangrijke gebeurtenissen plaatsvinden, kunnen we ons leven in twee delen verdelen: het ‘voor’ en het ‘erna’. Er is leven voor en na het huwelijk, en er is leven voor en na kinderen. Er is onze tijd als kind en onze tijd als volwassene. Hoewel we veel van deze mijlpalen met anderen delen, zijn er enkele die we alleen tegenkomen.
Voor mij is er een enorme kloofvormige scheidslijn in mijn leven. Er is mijn leven voordat ik de diagnose metastatische borstkanker (MBC) kreeg, en mijn leven daarna. Helaas is er geen remedie voor MBC. Als een vrouw eenmaal is bevallen, blijft ze altijd moeder, net zoals wanneer je eenmaal de diagnose MBC hebt gekregen, het bij je blijft.
Dit is wat er in mijn leven is veranderd na mijn diagnose, en wat ik daarbij heb geleerd.
Grote en kleine veranderingen
Voordat ik de diagnose MBC kreeg, dacht ik aan de dood als iets dat in de verre toekomst zou gebeuren. Het was op mijn radar, zoals het op iedereen is, maar het was vaag en ver weg. Na een diagnose van MBC wordt de dood onmiddellijk, krachtig en moet snel worden beheerd. Een wilsverklaring en testament stonden enige tijd later in mijn leven op mijn to-do-lijst, maar na mijn diagnose maakte ik ze kort daarna af.
Ik keek altijd uit naar zaken als jubilea, kleinkinderen en bruiloften zonder enige urgentie. Ze zouden te zijner tijd komen. Maar na mijn diagnose was er altijd de gedachte dat ik er niet zou zijn voor het volgende evenement, of zelfs de volgende kerst. Ik stopte met abonneren op tijdschriften en kocht buiten het seizoen kleding. Wie wist of ik ze nodig zou hebben?
Voordat kanker mijn lever en longen binnendrong, nam ik mijn gezondheid als vanzelfsprekend aan. De doktersafspraken waren een jaarlijkse ergernis. Ik zie niet alleen maandelijks twee doktoren, krijg regelmatig chemotherapie en rijd nu praktisch in mijn slaap naar het infuuscentrum, maar ik ken ook de namen van de kinderen van de nucleaire scantechnicus.
Voordat ik bij MBC kwam, was ik een normale werkende volwassene en voelde ik me nuttig in een baan waar ik van hield. Ik was blij om een salaris te krijgen en dagelijks met mensen te praten. Nu ben ik vele dagen thuis, ben ik vermoeid, heb ik pijn, gebruik ik medicijnen en kan ik niet werken.
De kleine dingen leren waarderen
MBC sloeg mijn leven in als een tornado en zette alles in beweging. Toen zakte het stof neer. Je weet niet wat er in het begin zal gebeuren; je denkt dat niets ooit meer normaal zal zijn. Maar wat je ontdekt, is dat de wind dingen van onbelangrijkheid heeft weggespoeld, waardoor de wereld schoon en stralend achterblijft.
Wat overblijft na de opschudding zijn mensen die echt van me houden, hoe moe ik ook ben. De glimlach van mijn familie, het kwispelen van de staart van mijn hond, een kleine kolibrie die aan een bloem nipt - die dingen hebben het belang gekregen dat ze altijd al hadden moeten hebben. Omdat je in die dingen rust vindt.
Het is banaal om te zeggen dat je leert dag voor dag te leven, en toch is het waar. Mijn wereld is in veel opzichten eenvoudiger en rustiger. Het is gemakkelijker geworden om alle dingen te waarderen die in het verleden gewoon achtergrondgeluid zouden zijn geweest.
De afhaalmaaltijd
Vóór MBC voelde ik me net als iedereen. Ik had het druk, werkte, reed, kocht en stond ver af van het idee dat deze wereld zou kunnen eindigen. Ik lette niet op. Nu realiseer ik me dat wanneer de tijd kort is, die kleine momenten van schoonheid die zo gemakkelijk te omzeilen zijn, de momenten zijn die er echt toe doen.
Ik ging dagen door zonder echt na te denken over mijn leven en wat er zou kunnen gebeuren. Maar na MBC? Ik ben nog nooit zo gelukkiger geweest.
Ann Silberman leeft met stadium 4 borstkanker en is de auteur van Borstkanker? Maar dokter ... ik haat roze!, die een van onze werd genoemd beste blogs over uitgezaaide borstkankerMaak contact met haar op Facebook of tweet haar @BuienRadarNL.
