Vrouwen en opioïden: The Unseen Impact

Het is twee jaar geleden dat het Department of Health and Human Services (HHS) de noodtoestand heeft uitgeroepen om de opioïde crisis aan te pakken. En hoewel het bewustzijn groter is, bevinden de Verenigde Staten en Canada zich nog steeds midden in een van de ergste drugscrises tot nu toe.

Met een voortdurende afhankelijkheid van voorschriften voor krachtige opioïden zoals fentanyl en een bloeiende zwarte markt, is er een groeiende behoefte aan actie op nationaal niveau om de opioïde-epidemie aan te pakken.

Het aanpakken en helpen oplossen van de opioïde crisis is geen simpele vergelijking. Het omvat het bepalen van de onderliggende oorzaken van opioïdverslaving, het ontwikkelen van effectieve behandelplannen en het ondersteunen van lopend onderzoek om interventies te verbeteren.

Maar oplossingen moeten ook een van de grootste problemen aanpakken: het ontbreken van een op geslacht gebaseerde benadering om de verschillen (en behandelingen) voor vrouwen met een opioïdengebruiksstoornis (OUD) te bepalen.

Vrouwen ervaren pijn anders dan mannen

Onderzoek heeft uitgewezen dat het gebruik van opioïden als medische behandeling van pijn een van de meest voorkomende routes naar OUD is voor vrouwen in vergelijking met mannen. Een van de onderliggende redenen hiervoor is dat vrouwen een grotere gevoeligheid voor pijnlijke prikkels hebben gemeld en daardoor een hoger risico op pijn hebben.

Er zijn veel redenen waarom vrouwen pijnstillers gebruiken, variërend van hormonale problemen en pijn in de menstruatiecyclus tot menopauze, zwangerschap, borstvoeding en vruchtbaarheid. Maar aangezien OUD tot epidemische proporties is uitgegroeid, zijn opioïden ook gebruikt, vaak voor zelfmedicatie, voor alles, van gewichtsbeheersing en uitputting tot psychische problemen.

"De crisis met de opioïdengebruiksstoornis treft vrouwen in alle leeftijdsgroepen, alle raciale groepen, alle etniciteiten, alle geografische delen van Amerika en alle sociaaleconomische statusniveaus."
- Brian LeClair, hoofd adjunct-beheerder van HRSA

Volgens onafhankelijk onderzoek uitgevoerd door het QuintilesIMS Institute in 2016 en 2017:

“Vrouwen in de leeftijd van 40-59 jaar krijgen meer opioïden voorgeschreven dan welke andere leeftijdsgroep dan ook en krijgen twee keer zoveel opioïdrecepten als hun mannelijke tegenhangers. Deze populatie is ook bijzonder kwetsbaar wanneer opioïden worden voorgeschreven na een operatie, waarbij ongeveer 13 procent van de vrouwen van middelbare leeftijd nieuwe persistente opioïdengebruikers worden die 3 tot 6 maanden na de operatie opioïden blijven gebruiken, waardoor ze een groot risico lopen op afhankelijkheid en verslaving. Onder vrouwen is aangetoond dat deze leeftijdsgroep de hoogste sterftecijfers door opioïden heeft. "

Vrouwen hebben meer last van opioïdengebruiksstoornissen dan mannen

Net zoals vrouwen pijn acuter ervaren dan mannen, is de kans ook groter dat ze een recept krijgen voor een opioïde pijnstiller voor chronische aandoeningen, zoals migraine. Om het probleem verder te verergeren, zullen vrouwen eerder een recept krijgen voor aanvullende medicijnen die het risico op een overdosis kunnen vergroten.

De Centers for Disease Control and Prevention meldt dat vrouwen meer kans hebben om met chronische pijn te leven. Als gevolg hiervan kunnen ze opioïden op recept in hogere doses gedurende langere tijd gebruiken.

Enkele van de meest voorgeschreven opioïden zijn hydrocodon, fentanyl, codeïne, oxycodon, methadon en morfine.

Benzodiazepines worden vaak gelijktijdig voorgeschreven voor vrouwen dan voor mannen. Ondanks het aanzienlijk hogere niveau van opioïden op recept voor vrouwen, zijn er echter meer sterfgevallen onder mannen met opioïdenstoornissen.

“Er is opkomende kennis over de vele factoren die van invloed zijn op het pad van een vrouw naar misbruik van opioïden en opioïdengebruik, inclusief biologische en sociale invloeden, ervaringen uit het verleden, geografie en demografische kenmerken, maar er moet meer worden geleerd over elk aspect van dit pad. " - Bureau voor de gezondheid van vrouwen

Het National Institute on Drug Abuse (NIDA) meldt dat vrouwen:

• meer kans om in een kortere tijd afhankelijkheid en verslaving te ontwikkelen van kleinere hoeveelheden stoffen
• gevoeliger zijn voor de effecten van bepaalde medicijnen dan mannen
• meer kans om naar de eerste hulp te gaan of te overlijden aan een overdosis

NIDA-opmerkingen die ertoe leiden dat vrouwen stoffen misbruiken, zijn onder meer:

• huiselijk geweld ervaren
• scheiden
• het verliezen van de voogdij over het kind
• overlijden van een kind of partner

Een HHS-studie uit 2017 wees uit dat vrouwen die deelnemen aan een behandelingsprogramma voor middelengebruik over het algemeen aankomen met een reeks gedrags-, medische, psychologische en sociale problemen. Deze problemen zijn meestal complexer dan de OUD die hen tot behandeling heeft gebracht.

Vrouwen hebben een op geslacht gebaseerde behandeling nodig

Aangezien OUD vaker en ernstiger lijkt voor te komen bij vrouwen, is het logisch dat behandelingen genderspecifiek moeten zijn.

Er zijn bepaalde behandelingen voor middelengebruik waarvan bekend is dat ze beter werken bij mannen, zoals het gebruik van disulfiram bij de behandeling van cocaïneverslaving. Tegelijkertijd werken andere behandelingen - zoals het gebruik van naltrexon voor de stoornis van alcoholgebruik - goed voor zowel mannen als vrouwen.

Tot op heden heeft onderzoek uitgewezen dat het gebruik van buprenorfine - een van de meest effectieve behandelingen voor OUD - voor vrouwen minstens zo goed werkt als voor mannen.

In de gezondheidszorg worden in het verleden echter gendergerelateerde behandelingen vermeden. Men zou kunnen stellen dat dit gedeeltelijk heeft bijgedragen aan het verhoogde niveau van OUD bij vrouwen. Behandelplannen voor vrouwen moeten dingen bevatten zoals:

• kinderopvang
• screening op psychische problemen, zoals angst en depressie
• relatiebegeleiding

Bij de behandeling moet ook worden gezocht naar manieren om vrouwen die kinderen hebben of die zwanger zijn, te beschermen tegen het verlies van de voogdij, mochten ze ervoor kiezen om aan een intramuraal behandelprogramma te beginnen.

Meer leren over gendergerelateerde behandeling

Tegenwoordig zijn er enorme mogelijkheden om meer te weten te komen over gendergerelateerde behandeling voor OUD dan ooit tevoren. Onderzoekers moeten meer onderzoek doen naar:

• hoe pijnniveaus verschillen bij vrouwen en mannen
• de beste manieren om counseling op maat te maken
• de soorten medicatie die bij de behandeling worden gebruikt
• hoe gereguleerde stoffen zoals opioïden de neurobiologische paden van vrouwen in de hersenen beïnvloeden

Om de unieke en belangrijke problemen die OUD bij vrouwen met zich meebrengt te overwinnen, moeten we gendergerelateerde studies blijven financieren en ons inzetten voor het onderzoek en de middelen die nodig zijn om ervoor te zorgen dat vrouwen de effectieve behandelingen krijgen die ze nodig hebben.

Persoonlijke verhalen van ons publiek over stoornis in het gebruik van opioïden

Mijn naam is Lisa Bright. Ik kom uit Trussville, Alabama, en ik ben een liefhebbende moeder voor drie kinderen, een toegewijde vrouw en een succesvolle zakenvrouw. Ik ben op zoveel gebieden in mijn leven gezegend, maar sommige van die zegeningen zijn na onvoorstelbare ontberingen gekomen. Zeven jaar geleden verloren we ons zoontje, onze jongste zoon Will, aan een overdosis heroïne. Die woorden komen vandaag niet gemakkelijker dan toen we hem kwijtraakten.

Mijn zoon Will was alles waarvan een moeder ooit zou kunnen dromen. Hij was slim, aardig en een echte vriend voor iedereen. Maar Will had ook een stoornis in het gebruik van middelen. Ik weet dat hij zijn uiterste best deed om zijn afhankelijkheid te overwinnen, omdat ik bij elke stap met hem was. Sinds zijn worstelingen op de middelbare school begonnen, heb ik een groot deel van mijn leven besteed aan het proberen hem te helpen - counseling, revalidatie, harde liefde, al mijn liefde. Sommige van deze programma's werkten tijdelijk; Will zou nuchter worden, maar viel altijd terug als hij probeerde opnieuw een gemeenschap binnen te gaan waar drugsgebruik nog steeds hoogtij viert.

Als ik nadenk over wat Will had kunnen redden, denk ik aan twee uiteinden van het spectrum. Ten eerste geloof ik dat er een grote behoefte is aan een plek waar individuen uit revalidatie kunnen overstappen en leren een sterke basis te leggen voor herstel. Traditionele revalidatiecentra leren patiënten niet hoe ze moeten omgaan zonder high te zijn, of een baan te behouden of in hun eigen onderhoud te voorzien met de afwezigheid van middelen. Mijn man en ik hebben de Will Bright Foundation (WBF) en zijn herstelcentrum, Restoration Springs, opgericht en ontworpen om te slagen waar onze zoon niet in staat was. Bij het oprichten van WBF hebben we alle mogelijke middelen gebundeld via vrienden, familie en onze gemeenschap om een ​​ruimte te creëren waar individuen in herstel volledig zouden kunnen genezen voordat ze weer de maatschappij betraden. We bieden jonge mannen een gemeenschap.We bieden baantraining en levensvaardigheidsklassen om te bereiken wat we de ABC's noemen - een baan, een betere baan en vooral een carrière. We zijn er trots op dat we een veilige plek hebben ontwikkeld waar individuen kunnen leren, vragen kunnen stellen en kunnen uitgroeien tot productieve leden van de samenleving.

Ik vind ook dat we er alles aan moeten doen om te voorkomen dat mensen überhaupt op de weg naar opioïdenstoornissen worden geleid. Naast ons dagelijkse werk op het gebied van herstel en behandeling, zijn we ook leiders in een nationale strijd om opioïdverslaving allemaal samen te voorkomen. WBF is een trots lid van Voices for Non-Opioid Choices, een coalitie in Washington, D.C., die werkt aan het verbeteren van de toegang tot niet-opioïde pijnbestrijding, zodat niemand onnodig een opioïde krijgt voorgeschreven. Veel mensen die herstellen van een verslavingsstoornis zijn bang om een ​​arts te zien of een noodzakelijke operatie te ondergaan, omdat dit ertoe kan leiden dat opioïden worden voorgeschreven. De federale overheid zou veel meer kunnen doen om de toegang tot deze levensreddende, niet-opioïde medicijnen te verbeteren.

Ik probeer alles in mijn leven als een zegen te zien, zelfs de moeilijkst denkbare momenten. Na Will's dood hadden we de rest van ons leven in woede en bitterheid kunnen doorbrengen. Maar we kiezen ervoor om een ​​nieuw platform te creëren waarin individuen die herstel zoeken voor succes, en we kiezen ervoor om samen met onze wetgevers in DC te pleiten om de manier waarop we denken over pijnbestrijding en opioïden in dit land te veranderen. Als Will had geleefd, zou hij zijn hele leven voor anderen hebben gezorgd; Ik ben er zeker van. We kiezen ervoor om zijn nagedachtenis te eren zoals hij zou hebben gewild - aan de frontlinie van de epidemie die hem te vroeg van deze aarde heeft gehaald.

Mijn naam is Kimberly Robbins. Ik ben een trotse veteraan uit de Verenigde Staten en een coach en adviseur voor drugsmisbruik. Mijn ervaring met middelenmisbruik, met name de afhankelijkheid van opioïden, gaat veel verder dan mijn beroepstitel.

Als soldaat liep ik een traumatisch letsel op waardoor ik een grote heupoperatie moest ondergaan. Na de operatie kreeg ik, net als negen op de tien patiënten in Amerika, opioïden voorgeschreven om mijn postoperatieve pijn te behandelen, en dat is waar mijn afhankelijkheid van voorgeschreven pijnstillers begon. Ik werd me langzaamaan bewust van mijn groeiende afhankelijkheid van opioïden, maar het kwam te laat en ik worstelde het hele volgende jaar om mijn strijd te overwinnen. De ontwenningsverschijnselen creëerden een gevaarlijke cyclus. Ik was bang dat ik er nooit uit zou breken. Mijn grootste angst was dat mijn kinderen me dood zouden aantreffen door een overdosis. Ik heb gezworen dat nooit te laten gebeuren.

Nadat ik uit de pijnlijke reis van opioïdengebruiksstoornis kwam, heb ik er mijn persoonlijke missie van gemaakt om zoveel mogelijk mensen te helpen die door de crisis zijn geraakt als ik kan - en om te voorkomen dat nog veel meer mensen ooit de strijd hoeven te kennen. Ik woon op het Upper Peninsula van Michigan en ben er trots op mijn persoonlijke ervaring te kunnen gebruiken om anderen te helpen die het moeilijk hebben in mijn staat en gemeenschap. Ik werk om op alle mogelijke manieren te pleiten, of dat nu is via evenementen in de lokale gemeenschap of op het nationale podium voor het Congres.

Voor een crisis die complex en veelzijdig is, moeten we een alomvattende oplossing ontwikkelen die het probleem op alle fronten aanpakt. Als ik erover nadenk hoe ik het kan verzachten, denk ik aan mijn eigen reis. Ik werd na een operatie afhankelijk van opioïden; we moeten allemaal samenwerken om het aantal opioïden in onze gemeenschappen te beperken door de toegang tot niet-opioïde opties te vergroten. Ik profiteerde van ongebruikte opioïden van familie en vrienden; we moeten werken aan een veilige verwijdering van deze gevaarlijke medicijnen. Ik worstelde om hulp te vinden; we moeten meer middelen vinden voor degenen die herstellen.

Een nationale organisatie waar ik met trots deel van uitmaak, is Voices for Non-Opioid Choices, een groep die zich inzet om federale actie te ondernemen om ervoor te zorgen dat patiënten meer toegang hebben tot niet-opioïde opties voor het omgaan met pijn na een operatie. Ik had geen niet-opioïde optie om pijn te behandelen na mijn heupoperatie, maar ik ben optimistisch dat veel patiënten, vooral vrouwen, die optie in de toekomst zullen hebben.

Mijn levenswerk is erop gericht om bewust te maken van hoe verslaving of afhankelijkheid van opioïden begint en ervoor te zorgen dat niemand die strijd alleen doormaakt. Het vergroten van de kennis, niet alleen tot de dreiging van opioïden, maar ook tot de effectieve alternatieven die er zijn, is cruciaal voor het beëindigen van de opioïde-epidemie. Totdat deze crisis voorbij is, zal ik mijn verhaal blijven gebruiken om anderen te helpen.

Mijn naam is Kayla Leinenweber. Op papier was er niets aan mij dat iemand enig idee zou hebben gegeven dat ik verslaafd was aan opioïden. Ik heb geen vreselijke jeugd gehad; mijn familie was, en is nog steeds, liefdevol en ondersteunend; buitenschoolse activiteiten waren de norm; Ik was erg actief in sport.

Er was nooit één specifiek aspect waar iemand op kon wijzen dat mijn drugsgebruik zou kunnen rechtvaardigen, maar zo werkt verslaving. Het is een ziekte die niet discrimineert. Iedereen kan overal worden beïnvloed.

Een knieblessure tijdens een voetbalwedstrijd op de middelbare school maakte een einde aan een veelbelovende collegiale carrière en stelde me voor aan opioïden. De blessure was behoorlijk ernstig en het herstel was iets pijnlijker dan verwacht, maar toen het draaglijk werd, ontdekte ik dat ik echt van opioïden hield en bleef ik ze gebruiken. Dat was het begin.

Het woord "verslaving" kwam nooit bij me op totdat ik verslaafd was aan opioïden. Het duurde niet lang voordat de zaken escaleerden. Uiteindelijk, toen ik geen pillen kon vinden, ging ik naar heroïne.

Lange tijd functioneerde ik goed. Ik werkte, had mijn eigen huis, had mijn eigen auto. Destijds dacht ik: "Kijk, ik ben niet verslaafd! Ik ben te slim om er een te zijn. " Dat was een leugen. Ik was niet slimmer dan wie dan ook. Het kostte me gewoon meer tijd om uit de hand te lopen.

Mijn ouders deden ondertussen alles wat ze konden om mij van deze ziekte te redden. Ze lieten me thuis wonen, wat hen een stukje rust gaf. Ze gaven me geld als ik het nodig had. Ze stuurden me naar de beste behandelcentra die ik kon kopen. Maar ik was er nog niet. Ik ging naar meer dan 10 klinische en poliklinische instellingen toen alles gezegd en gedaan was.

Ik wist diep van binnen dat mijn gebruik een probleem was, maar het was niets dat ik wilde veranderen. Niets is beter dan een opioïde, althans in mijn gedachten. In een zeer korte tijdspanne resulteerde mijn gebruik in drie bijna fatale overdoses. Als Narcan er niet was geweest, is de kans groot dat mijn verhaal nooit is verteld.

Aan het einde van mijn middelengebruik was ik een complete schelp. Alles wat ik deed of dacht, werd geleid door heroïne. Ik was niet langer een persoon maar een vat dat bestond om aan drugs te komen. Uiteindelijk nam heroïne alles weg wat ik had, behalve mijn leven. Ik was dakloos. Mijn hele leven zat in twee vuilniszakken. Toen ik niets meer te geven had, zocht ik hulp.

Vandaag ben ik iets meer dan een week verwijderd van 6 jaar nuchterheid. Elke dag realiseer ik me hoe gelukkig ik ben. Sinds mijn hersteltraject werk ik in de verslavingsbehandelingsindustrie en ben ik nu een outreach-coördinator bij American Addiction Centers, om mensen te helpen die momenteel het leven leiden dat ik ooit geleefd heb, de behandeling krijgen die ze nodig hebben en verdienen.

Het is nederig om anderen te helpen hun eigen weg van herstel te banen, omdat ik weet hoe geweldig nuchter zijn kan zijn. Het is iets dat ik altijd zal blijven doen.