Als u winkelt bij een online winkel of fysieke winkel, krijgt u een spoedcursus adverteren op basis van geslacht.
'Mannelijke' producten zijn verkrijgbaar in een zwarte of marineblauwe verpakking met boetiekmerken als Bull Dog, Vikings Blade en Rugged and Dapper. Als de producten een geur hebben, is het een muskachtige geur.
Ondertussen zijn “vrouwelijke” producten moeilijk te missen: een explosie van roze en lichtpaars, met een extra dosis glitter. Als ze geparfumeerd zijn, zijn de geuren fruitig en bloemig, zoals zoete erwt en violet, appelbloesem en frambozenregen - wat dat ook is.
Hoewel geur en kleur misschien wel het meest voor de hand liggende verschil zijn tussen producten die traditioneel op mannen en vrouwen zijn gericht, is er nog een, subtieler verschil: het prijskaartje. En het kost degenen die producten kopen die op vrouwen zijn gericht, aanzienlijk meer.
De ‘roze belasting’
Op geslacht gebaseerde prijzen, ook wel "roze belasting" genoemd, is een toeslag voor producten die traditioneel bedoeld zijn voor vrouwen en die alleen cosmetische verschillen vertonen met vergelijkbare producten die traditioneel voor mannen zijn bedoeld.
Met andere woorden, het is eigenlijk geen belasting.
Het is een "inkomstengenererend scenario voor particuliere bedrijven die een manier hebben gevonden om hun product gerichter of geschikter te maken voor de bevolking en dat zagen als een geldmaker", legt Jennifer Weiss-Wolf uit, een advocaat, vice-president voor de Brennan School of Justice aan de NYU School of Law, en medeoprichter van Period Equity.
"Ik denk dat de motivaties rond de roze belasting explicieter voortkomen uit een klassiek kapitalistisch standpunt: als je er geld mee kunt verdienen, zou je dat moeten doen", vervolgt ze.
Toch is roze belasting geen nieuw fenomeen.In de afgelopen 20 jaar hebben Californië, Connecticut, Florida en South Dakota rapporten uitgebracht over genderprijzen in hun staten. In 2010 bracht Consumer Reports de kwestie nationaal onder de aandacht met een onderzoek waaruit bleek dat vrouwen destijds maar liefst 50 procent meer betaalden dan mannen voor vergelijkbare producten.
De kwestie werd in 2015 nauwkeuriger afgebakend toen het New York City Department of Consumer Affairs een rapport publiceerde over prijsverschillen voor 794 vergelijkbare producten van 91 merken die door de stad werden verkocht.
Het rapport onderzocht vijf verschillende industrieën, zoals producten voor persoonlijke verzorging of producten voor senioren / thuiszorg. Deze omvatten 35 productcategorieën, zoals bodywash of shampoo. In elk van deze vijf bedrijfstakken kosten consumptiegoederen die op de markt worden gebracht voor vrouwen en meisjes meer. Hetzelfde was het geval in alle 35 productcategorieën, op vijf na.
Onderzoekers keken naar 106 producten in de categorie speelgoed en accessoires en ontdekten dat producten voor meisjes gemiddeld 7 procent duurder waren.
De meest flagrante toeslagen waren echter de producten voor persoonlijke verzorging.
Een pakket van vijf Schick Hydro-cartridges in een paarse verpakking kost bijvoorbeeld $ 18,49, terwijl hetzelfde aantal Schick Hydro-navullingen in een blauwe verpakking $ 14,99 kost.
Nogmaals, behalve de kleur van de verpakking, zien de producten er precies hetzelfde uit.
Uit het rapport van NYC bleek dat vrouwen te maken hadden met een gemiddeld prijsverschil van 13 procent voor producten voor persoonlijke verzorging tussen de 122 producten die in het onderzoek werden vergeleken. En de auteurs merkten treffend op dat deze artikelen, zoals scheergel en deodorant, het meest worden gekocht in vergelijking met andere categorieën - wat betekent dat de kosten in de loop van de tijd oplopen. Hoewel dit oneerlijk is voor iedereen die naar deze producten winkelt, treft die prijsstijging van 13 procent nog meer vrouwen en meisjes die uit huishoudens met een lager inkomen komen.
Wetgevende pogingen zouden de roze belasting echter kunnen corrigeren. In 1995 keurde de toenmalige Assemblywoman Jackie Speier met succes een wetsvoorstel goed dat genderprijzen voor diensten, zoals kapsels, verbood.
Nu als congreslid gaat Rep. Speier (D-CA) nationaal: ze heeft dit jaar de Pink Tax Repeal Act opnieuw ingevoerd om specifiek producten aan te pakken die onder de roze belasting vallen. (Een eerdere versie van het in 2016 geïntroduceerde wetsvoorstel slaagde er niet in de commissie te verlaten). Als het nieuwe wetsvoorstel wordt aangenomen, zou het de procureurs-generaal van de staat toestaan "civiele stappen te ondernemen tegen consumenten die onrecht zijn aangedaan door discriminerende praktijken. Met andere woorden, ze kunnen direct achter bedrijven aan gaan die mannen en vrouwen verschillende prijzen vragen.
De ‘tamponbelasting’
De roze belasting is niet de enige verhoging die vrouwen treft. Er is ook de 'tamponbelasting', die verwijst naar de omzetbelasting die wordt geheven op artikelen voor vrouwelijke hygiëne, zoals maandverband, inlegkruisjes, tampons en bekers.
Op dit moment heffen 36 staten nog steeds omzetbelasting op deze noodzakelijke menstruatieartikelen, volgens gegevens van de Weiss-Wolf's organisatie Period Equity. De omzetbelasting op deze producten varieert en is gebaseerd op de belastingcode van de staat.
Dus? Je vraagt je misschien af. Iedereen betaalt omzetbelasting. Het lijkt redelijk dat tampons en maandverband ook omzetbelasting hebben.
Niet helemaal, zei Weiss-Wolf. Staten stellen hun eigen belastingvrijstellingen vast, en in haar boek Perioden die openbaar zijn geworden: een standpunt innemen voor menstruele gelijkheid, gaat ze in op enkele zeer niet-zo-noodzakelijke uitzonderingen die sommige staten hebben.
"Ik heb elke belastingcode doorgenomen in elke staat die menstruatieproducten niet vrijstelde om te zien wat ze deden, en de lijst is belachelijk," vertelt Weiss-Wolf aan Healthline. De van belasting vrijgestelde items, die zowel in het boek van Weiss-Wolf worden vermeld als in de items die Healthline heeft opgespoord, variëren van marshmallows in Florida tot kookwijn in Californië. Maine is sneeuwscooters, en het zijn barbecue-zonnebloempitten in Indiana en lidmaatschappen van wapenclubs in Wisconsin.
Als barbecue-zonnebloempitten vrijgesteld zijn van belasting, stelt Weiss-Wolf, dan zouden producten voor vrouwelijke hygiëne dat ook moeten zijn.
De tamponbelasting wordt vaak ten onrechte een luxebelasting genoemd, legt Weiss-Wolf uit. Het is eerder een gewone omzetbelasting die op alle goederen wordt geheven, maar aangezien alleen mensen die menstrueren producten voor vrouwelijke hygiëne gebruiken, heeft de belasting een onevenredig grote invloed op ons.
Net als de toeslag voor persoonlijke verzorgingsartikelen voor vrouwen, tellen de kleine bedragen aan omzetbelasting die we elke maand betalen om tante Flo te beheren gedurende het hele leven op, en dit heeft een nadelig effect op vrouwen uit huishoudens met een laag inkomen.
"Dit probleem heeft echte weerklank bij mensen", vertelt Weiss-Wolf aan Healthline. "Ik denk gedeeltelijk omdat de ervaring van menstruatie zo universeel is voor iedereen die het heeft meegemaakt, evenals het besef dat het kunnen beheersen ervan zo essentieel is voor iemands vermogen om volledig deel te nemen aan het dagelijks leven en een waardig bestaan te leiden."
Zowel mannen als vrouwen van alle politieke standen begrijpen dat de "economie van de menstruatie", zoals Weiss-Wolf het noemt, onvrijwillig is. Haar groep Period Equity pakte deze kwestie in 2015 landelijk uit door samen te werken met het tijdschrift Cosmopolitan aan een petitie van Change.org om 'de tamponbelasting te verminderen'. Maar omzetbelasting moet per staat door advocaten worden aangepakt.
En er is nog een lange weg te gaan.
Vijf staten - Alaska, Delaware, New Hampshire, Montana en Oregon - hebben om te beginnen geen omzetbelasting, dus maandverband en tampons worden daar niet belast. Ondertussen hadden Maryland, Massachusetts, Minnesota, New Jersey en Pennsylvania eerder zelf wetgeving opgesteld om de omzetbelasting van deze items te verwijderen, volgens Periods Gone Public.
Sinds 2015 hebben 24 staten, dankzij meer belangenbehartiging rond periodegelijkheid, rekeningen ingevoerd om maandverband en tampons vrij te stellen van omzetbelasting. Tot dusver zijn alleen Connecticut, Florida, Illinois en New York erin geslaagd deze sanitaire voorzieningen belastingvrij te maken. Dat gezegd hebbende, hebben Arizona, Nebraska en Virginia in 2018 tamponbelastingrekeningen ingevoerd in hun wetgevende macht.
Dus waarom heeft het zo lang geduurd om dit gesprek te voeren?
"Het meest realistische scenario is dat de meeste van onze wetgevers niet menstrueren, dus dachten ze er niet echt op een constructieve manier over na", zegt Weiss-Wolf.
Tampons en maandverband toegankelijker maken
Naast de tamponbelasting wint de belangenbehartiging van menstruele gelijkheid echt op stoom rond de toegankelijkheid van vrouwelijke hygiëneproducten voor dakloze vrouwen en vrouwen in gevangenissen en openbare scholen.
"Ze zijn net zo noodzakelijk als toiletpapier", zei een gemeenteraadsvrouw in 2016 toen NYC stemde om gratis producten voor vrouwelijke hygiëne te maken in scholen, opvangcentra en gevangenissen. Naar verluidt werden 300.000 schoolmeisjes in de leeftijd van 11 tot 18 jaar en 23.000 vrouwen en meisjes in opvangcentra in New York getroffen door deze baanbrekende wet.
Toegang hebben tot deze sanitaire artikelen verleent waardigheid en stelt vrouwen en meisjes in staat volledig deel te nemen aan de samenleving.
"Zelfs in deze huidige politieke omgeving, die zo giftig en zo gepolariseerd is ... is dit een gebied [van toegankelijkheid waarvan is bewezen] dat het de partijdigheid overstijgt en echt sterke steun geniet aan beide kanten van het gangpad", zegt Weiss-Wolf.
Dit jaar stemde de staat New York voor gratis producten voor vrouwelijke hygiëne in meisjestoiletten voor groep 6 tot en met 12.
“Deze kwestie heeft veel weerklank bij mensen. Ik denk deels omdat de
ervaring van menstruatie is zo universeel voor iedereen die het heeft meegemaakt, als
is het begrip dat het kunnen beheren zo essentieel is voor iemand
het vermogen om volledig deel te nemen aan het dagelijks leven en een waardig bestaan te leiden. "
Jennifer Weiss-Wolf
In 2015 en 2017 heeft een wetgever uit Wisconsin een wetsvoorstel ingediend om maandverband en tampons gratis beschikbaar te stellen op openbare scholen, scholen die het voucherprogramma van de staat gebruiken en in overheidsgebouwen. In Canada stelde een gemeenteraadslid in Toronto een soortgelijk wetsvoorstel voor daklozenopvang voor.
Landen die voorop lopen
Menstruele gelijkheid heeft manieren om te gaan in de meeste Amerikaanse staten, en we kunnen naar andere landen kijken voor inspiratie voor wat zou kunnen zijn.
- Kenia is gedumpt
zijn omzetbelasting op producten voor vrouwelijke hygiëne in 2004 en heeft miljoenen toegewezen
naar het uitdelen van blokken op scholen om de opkomst van meisjes te stimuleren. - Canada is gedumpt
zijn goederen- en dienstenbelasting (vergelijkbaar met omzetbelasting) op tampons in 2015. Australië
gestemd
om hetzelfde vorige maand te doen, hoewel het verdere goedkeuring nodig heeft van
individuele territoria. - Een proefprogramma in Aberdeen,
Schotland verdeelt
producten voor vrouwelijke hygiëne aan vrouwen in huishoudens met een laag inkomen als test voor een
mogelijk groter programma. - Het Verenigd Koninkrijk heeft ook de tampon geëlimineerd
belasting, hoewel er Brexit-gerelateerde redenen zijn dat het nog niet van kracht zal worden. Naar
compenseren, verschillende grote ketens in het VK, zoals
zoals Tesco, hebben de prijzen van producten voor vrouwelijke hygiëne zelf verlaagd.
De afhaalmaaltijd
De Verenigde Staten voeren eindelijk een langverwachte discussie over de kosten in verband met onze biologie. Omdat velen van ons zijn gaan houden van een naar bloemen geurende deodorant, is er niet veel reden voor bedrijven om ze niet langer anders te maken - maar ze kunnen ons er tenminste niet meer voor betalen.
En hoewel het hebben van een menstruatie (en de krampen die ermee gepaard gaan) misschien nooit een prettige ervaring zal zijn, lijkt de discussie over de economie van menstruatie meer praktische aspecten en mededogen op te wekken voor degenen die producten nodig hebben om ermee om te gaan.
Jessica Wakeman is een schrijver en redacteur die zich bezighoudt met de politieke, sociale en culturele kwesties van vrouwen. Ze komt oorspronkelijk uit Connecticut en studeerde journalistiek en gender- en seksualiteitsstudies aan de NYU. Ze was eerder redacteur bij The Frisky, Daily Dot, HelloGiggles, YouBeauty en Someecards, en werkte ook voor Huffington Post, Radar Magazine en NYmag.com. Haar schrijven is verschenen in een aantal gedrukte en online titels, waaronder Glamour, Rolling Stone, Bitch, The New York Daily News, The New York Times Review of Books, The Cut, Bustle en Romper. Ze zit in de raad van bestuur van Bitch Media, een non-profitorganisatie voor feministische media. Ze woont samen met haar man in Brooklyn. Zie meer van haar werk op haar website en volg haar Twitter.
.jpg)
-syndrome.jpg)
-affect-your-blood-pressure.jpg)
.jpg)