Het is geen geheim dat mensen met diabetes vatbaar zijn voor depressies en psychische problemen, maar historisch gezien werden deze problemen categorisch genegeerd.
Zelfs nu, anno 2020, worden de psychosociale aspecten van het leven met diabetes niet voldoende aangepakt door professionele zorgverleners en / of voelen veel patiënten zich niet op hun gemak om hulp te vragen, zelfs niet wanneer ze die het meest nodig hebben. Of hulp is gewoon te moeilijk om aan te komen.
Dit alles is de reden waarom Adam Brown, die al jarenlang type 1 is,, bij velen in de diabetesgemeenschap bekend vanwege zijn technologiegerichte werk bij diaTribe en Close Concerns in het afgelopen decennium, zijn carrière in het leven heeft geroepen om een aanbieder van geestelijke gezondheidszorg te worden voor mensen met diabetes.
Terwijl hij zijn nieuwe diploma en licenties nastreeft, blijft Adam betrokken bij diabetestechnologie door parttime te werken bij Tidepool, de non-profitorganisatie die nu een geautomatiseerd insulinetoedieningssysteem van de volgende generatie bouwt dat bekend staat als Tidepool Loop.
We spraken onlangs met Adam over zijn ervaring en waarom hij heeft besloten zich te wijden aan het aanpakken van de geestelijke gezondheid van mensen met diabetes.
DM: Hey Adam, laten we beginnen met wat je hebt opgemerkt over hoe de geestelijke gezondheidszorg momenteel werkt (of niet) voor mensen met diabetes?
Een ding dat me heeft verrast, is het verschil in "dosering". Een standaard afspraak in de geestelijke gezondheid duurt 50 minuten. Een korte therapie kan bestaan uit zes, tien of twaalf sessies. Dus als je elke sessie 50 minuten krijgt, kan dat in "korte" therapie 10 uur face-to-face tijd zijn. Maar in de diabeteswereld kan het tien jaar duren om zoveel tijd bij een zorgverlener te krijgen! Dat is een duizelingwekkend verschil - zelfs bij een korte therapie krijgen cliënten veel meer één-op-één aandacht in vergelijking met wat we krijgen bij diabetes.
De afweging daarvoor is toegang; als een therapeut 50 minuten achter elkaar mensen ontmoet, kunnen ze maximaal 25 of 30 cliënten per week zien. Dat betekent dat één provider niet te veel mensen tegelijk kan bereiken. Ik ben echt geïnteresseerd in het onderzoeken hoe we de behandeling van geestelijke gezondheidszorg kunnen schalen op een manier die de persoonlijke benadering behoudt, maar waarmee u ook meer mensen kunt bereiken.
Klinkt het alsof je echt aandringt op uitgebreide toegang tot geestelijke gezondheidszorg?
Ja! Een andere nuance is de verzekering en dat deze vaak de geestelijke gezondheid niet goed dekt. Voor een zorgaanbieder is er een proces om in een verzekeringspanel te komen, en het kan enige administratieve last met zich meebrengen om verzekeringsclaims in te dienen. Voor sommige therapeuten is de enige manier om het financieel te laten werken, zich te concentreren op contante betaling (d.w.z. niet-verzekering), wat uiteindelijk betekent dat veel mensen de zorg niet kunnen betalen. En toch kunnen zoveel mensen baat hebben bij geestelijke gezondheidszorg!
We moeten uitzoeken hoe we het in hun handen kunnen krijgen. In sommige opzichten is het een vreemde situatie, waarin iedereen het erover eens is dat geestelijke gezondheid zo superbelangrijk is en dat therapie nuttig is, maar niet genoeg mensen hebben er toegang toe. We moeten het beter doen!
Hoe ziet het studietraject eruit om professional in de geestelijke gezondheidszorg te worden?
U moet eerst een vergunning krijgen als arts in uw land. Ik doe een tweejarige master in counseling psychologie. Dat stelt me in staat om een van de twee licenties te krijgen:
- Erkende huwelijks- en gezinstherapeut (LMFT) biedt algemene begeleiding over sociale kwesties voor individuen, stellen of gezinnen.
- Licensed Professional Clinical Counselor (LPCC) richt zich op behandeling en counseling voor mensen met psychische problemen en problemen met middelenmisbruik. Deze referentie komt eigenlijk vaker voor buiten Californië.
Naast school moet u in totaal 3.000 klinische uren opbouwen om in Californië een vergunning te krijgen. Vanaf waar ik nu zit - zes maanden later - zal het nog een paar jaar duren voordat ik een vergunning krijg en alleen patiënten kan zien.
Ik doe ook een weekendprogramma - dat is zijn eigen niveau van waanzin - deels omdat school duur is en het fijn is om een inkomen te hebben terwijl ik studeer. Het is één avond per week, en dan heb ik één keer per maand een les van drie dagen van twintig uur. We behandelen in feite een half semester in één weekend. Ik vind het geweldig, maar het is een volle lading!
Heeft u altijd al de ambitie gehad om zorgaanbieder te worden?
Ja, ik denk dat het altijd in mijn hoofd rondscharrelde. Ik werk bij diabetes en ben altijd geïnteresseerd geweest in gedrag en geestelijke gezondheid. En ik heb altijd gedacht dat het geweldig zou zijn om een zorgverlener te zijn, want het zou iets zijn waar ik echt van zou genieten.
Wat een echt keerpunt voor mij was, kwam ongeveer 18 maanden geleden, toen ik ervoer en schreef over het hebben van mijn appendixruptuur. Toen ik in het ziekenhuis zat te herstellen, weg van de sleur van alles, merkte ik dat ik me afvroeg waar ik over een paar jaar wilde zijn. Kort daarna begon ik diabetespsychologen te interviewen over hun advies om in deze richting te gaan. Ze waren allemaal ondersteunend en moedigden me sterk aan!
Is er een speciale referentie voor deskundigen op het gebied van geestelijke gezondheid die zich op diabetes richten?
Niet specifiek, maar in 2017 werkten de American Psychological Association (APA) en de American Diabetes Association (ADA) samen om psychologen op te leiden om effectief te werken met mensen met diabetes.
Deze organisaties onderstrepen de cruciale behoefte aan meer psychologen die zijn opgeleid om diabetes te behandelen.
Laten we even teruggaan naar hoe u hier terecht bent gekomen. Kunt u uw persoonlijke diabetesreis delen?
Ik werd op 12-jarige leeftijd gediagnosticeerd en had een ietwat typische tienerervaring. Ik heb mijn best gedaan met vingerprikken en injecties. Als oudste van zes kinderen nam ik onmiddellijk de meeste van mijn eigen zorg op me.
Dat kleurt mijn opvattingen en komt later de cirkel weer rond over hoe ik diabetes benader. Zoals veel tieners behield ik een A1C in het bereik van 8 tot 9 procent, vulde ik mijn logboeken alleen in vlak voor een doktersafspraak, en was ik niet zo ijverig met gegevens omdat ze zo belastend waren. Op de universiteit deden zich een paar keerpunten voor:
- Een kamergenoot was een bodybuilder en intens gedisciplineerd, dus dat had een impact op mij om methodischer te worden met bewegen en voeding.
- Ik heb op de universiteit een heleboel voedingslessen gevolgd, waarvan ik denk dat ik waardering kreeg voor wat een krachtig diabeteshulpmiddel dat voedsel kan zijn.
- Ik begon als stagiair bij diaTribe in mijn eerste jaar van de universiteit, maakte kennis met de hele branche, ging naar conferenties en schreef over diabetes.
- Op een conferentie tijdens mijn zomerstage hoorde ik voor het eerst over continue glucosemonitoring (CGM). Ik was zo onder de indruk dat ik na een paneldiscussie naar de lobby van het hotel ging en Dexcom belde om het (toen nieuwste) Seven Plus-model te bestellen. Sindsdien draag ik een CGM. Dat was zo transformerend voor mij. Ik ben een nerd over dit soort dingen, omdat ik genoot van cijfers en gegevens en een meer gekwantificeerde zelfbenadering van diabetes hanteerde. Het hielp me erachter te komen wat voor mij werkte.
Die hielpen me allemaal om de zaken voor mij te veranderen en maakten het voor mij gemakkelijker om diabetes te beheren.
Vertel ons over uw tien jaar werk met Close Concerns / diaTribe?
Op dat moment kwam ik als zomerstagiaire, om bij te dragen aan diaTribe en Close Concerns. Ik ben in 2011 fulltime bij Close Concerns gekomen nadat ik van de universiteit was afgestudeerd.
Ik had het geluk deel uit te maken van het tweejarige associate-programma van Close Concerns, en bleef daarna tot eind 2019 het schrijven van diabetestechnologie leiden. Wat een geweldige reis was het!
Mijn rol bij diaTribe groeide uit tot het redigeren van elk nummer, het schrijven van mijn eigen column, Adam's Corner, en uiteindelijk het uitgeven van een boek.
Komen er hoogtepunten in je op?
Er zijn zoveel hoogtepunten! Enkele die opvallen zijn:
- Met betrekking tot alle diabetestechnologie van 2010 tot 2019 - van bloedglucosemeters naar CGM, van handmatige naar meer geautomatiseerde insulinedosering, van vergrendelde medische apparaten naar smartphone-apps, van kabels naar draadloos, enz.! Op zoveel punten leken dingen onmogelijk (bijv.CGM-gegevens op een smartphone-app) totdat ze mogelijk werden en vervolgens de standaard.
- Pleiten bij de Food and Drug Administration (FDA) om CGM goedgekeurd te krijgen voor insulinedosering - uiteindelijk de weg vrijmaken voor Medicare-dekking van CGM! Mensen vertellen me nog steeds dat ze zich de vlakke analogie-presentatie herinneren die ik deelde.
- Het versnellen van de Beyond A1C-beweging met veel presentaties en artikelen in de afgelopen jaren (bijvoorbeeld hier en hier), samen met het voortdurend pleiten bij de FDA voor erkenning van tijd binnen bereik (TIR).
- Mensen met diabetes ontmoeten op conferenties zoals ADA, AADE, Friends for Life, de DiabetesMine Innovation-forums, lokale JDRF-evenementen en nog veel meer! Het was een groot genoegen en een voorrecht om tijd door te brengen met zoveel geweldige mensen die zo toegewijd zijn aan het verbeteren van het leven met diabetes.
Heeft dat werk de weg gebaand naar een carrièreswitch?
Ja, ik deed het. Ik voel eigenlijk dat wat er onder al die dingen zit, geestelijke gezondheid is. Wat is in het algemeen de context van uw leven in termen van de instrumenten die we toepassen bij diabetesmanagement? Geestelijke gezondheid heeft veel te maken met het begrijpen van de context in het leven van mensen - alles, van hoe u opgroeide als ouders, tot de gemeenschap waarin u nu leeft en wat u zich kunt veroorloven en waartoe u toegang heeft.
Het grootste deel van het eerste deel van mijn diabetescarrière was het begrijpen van de tools. Nu leer ik de context achter dit alles te begrijpen en hoe ik het kan toepassen op het leven met diabetes.
Hoe sluit dit aan bij alle nieuwe diabetestechnologie die uitkomt?
Een van de grote inzichten waar ik veel over heb nagedacht, is het genuanceerde verschil tussen tools en context. Het diabetesveld is erg goed in het ontwikkelen van tools en praten over hoe we ze beter maken. Maar omdat het begrijpen van de context van ieders leven veel tijd kost en moeilijker te ontwerpen is, en er niet veel klinische tijd wordt besteed aan het proberen om al die factoren te begrijpen.
In het eerste deel van mijn carrière ben ik er erg goed in geworden om naar deze conferenties te gaan en naar de technologie, producten en gegevens te kijken. Ik had ook het gevoel dat er een soort 'echokamer' of 'bubbel'-effect plaatsvond - te veel focus op tools, te veel meningen van dezelfde mensen, en lang niet genoeg focus op de contextuele aspecten die echt belangrijk zijn om het leven van mensen te begrijpen met diabetes. Alles van ras, sociaaleconomische klasse, traumageschiedenis, familie, gemeenschap en nog veel meer dat we beter moeten begrijpen om mensen met diabetes te helpen.
Waarom denk je dat therapie zoveel potentieel heeft om te helpen?
In mijn aanvraag om naar school te gaan, schreef ik over het geluk dat ik de diabetesgemeenschap op grote schaal heb bereikt. Schrijven en presenteren is een geweldige manier om met veel mensen tegelijk te praten, maar het is vaak eenrichtingsverkeer. In deze volgende fase probeer ik best practices te leren om mensen één-op-één of in een kleine groep te helpen - en om die stroom van gesprekken te voeren en een relatie op te bouwen tussen twee mensen. Ik denk dat beide vaardigheden belangrijk zijn.
In de therapiewereld zijn er veel hulpmiddelen om met denkpatronen, stress en sterke emoties om te gaan, om te gaan met onvoorspelbaarheid, familiecommunicatie en nog veel meer. Er is zoveel van toepassing op diabetes!
Gedragsverandering is zo'n belangrijk onderdeel van de geestelijke gezondheid in de diabeteswereld, nietwaar?
Ja, een belangrijk onderdeel is hoe u mensen helpt te veranderen, patronen te begrijpen en inzicht in onszelf te krijgen.
Ik heb de neiging om CGM te zien als een hulpmiddel voor gedragsverandering, waarschijnlijk meer dan veel mensen. Het is een hulpmiddel bij het nemen van beslissingen. Geestelijke gezondheid en psychotherapie hebben veel te zeggen over hoe u mensen helpt te veranderen die het moeilijk hebben. Daar wilde ik meer over weten, en uiteindelijk ooit een zorgverlener op dat gebied kunnen worden. Dit leek de beste manier om dat te doen.
Heb je veel in je eigen hoofdruimte moeten graven, beginnend in geestelijke gezondheid?
Ja, onderdeel van het worden van een therapeut is dat je ook je eigen leven en bagage moet binnengaan, de dingen die je zijn overkomen en kijken naar je eigen reacties op dingen. Mijn programma beveelt sterk aan dat we allemaal zelf in therapie zijn.
En veel van het programma gaat over het begrijpen waar je vandaan komt en wat je ongemakkelijk maakt, en daar doorheen werken om klanten zoveel mogelijk te helpen.
En daarnaast helpt u mee met de ontwikkeling van nieuwe technologie voor automatische insulinetoediening (AID)?
Ja, ik help Tidepool ook bij hun toekomstige Tidepool Loop-project. Ik ben daar parttime en werk aan Market Access, zoals in: Hoe krijgen we Tidepool Loop in zoveel mogelijk handen?
Ik geloof dat Tidepool uniek is in hoe het voortbouwt op het werk van de doe-het-zelf (doe het zelf) en # WeAreNotWaiting-gemeenschap - laten we dit verbazingwekkende ding nemen dat duizenden mensen heeft geholpen en het door de FDA halen om nog meer mensen te helpen. Dat houdt in dat er moet worden gewerkt met diabetesapparaten die onder de garantie vallen, zodat mensen apparaten kunnen gebruiken die we kennen en die worden ondersteund.
Ik loop zelf al een tijdje en vind het geweldig. Waar ik nog meer van hou, is deze interoperabele visie - al deze verschillende apparaten werken samen via één app!
Laten we niet vergeten dat u ook een ervaren auteur bent van het populaire diabetesboek ‘Bright Spots and Landmines '. Hoe was de reactie daarop?
Het is op zoveel manieren krachtig en ontroerend geweest. Ik heb duizenden verhalen gehoord via e-mails, recensies en persoonlijke gesprekken - ze zijn inspirerend, verrassend, vreugdevol, emotioneel en (soms) zelfs irritant. We hebben ongeveer 1 tot 3 procent A1C-reducties gehoord, uren meer tijd binnen het bereik per dag, meer dan 20 kilo afvallen, minder medicatie, enorme verbeteringen in de vooruitzichten voor stress en diabetes, en meer. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik ben ook ongelooflijk trots dat we het boek beschikbaar hebben gesteld voor gratis in PDF- en audioboek-formulieren, omdat de kosten geen belemmering mogen zijn om te leren.
Tot op de dag van vandaag blijf ik stomverbaasd als iemand zegt: "Jouw boek heeft mijn leven veranderd." Ik antwoord vaak: "WerkelijkWat vond je nuttig? " Dan krijg ik vaak hun diabetesverhaal te horen met al zijn wendingen. Daarom lees ik graag e-mails van lezers - ze herinneren me aan de impact, maar het zijn ook geweldige leraren. We delen misschien een diagnose en profiteren van soortgelijke tips, maar ons leven is gecompliceerd en divers en verandert voortdurend.
Van een 18-jarige tot een 86-jarige, naar mijn mening is niemand precies hetzelfde. Zelfs nu het boek zoveel mensen bereikt, heb ik nog steeds het gevoel dat ik nog veel te leren heb!
Heel erg bedankt dat je de tijd hebt genomen om te praten, Adam. We zijn zo trots op je en verheugd om getuige te zijn van je nieuwe pad. Zorg ervoor dat u ook Adams 'afscheidsrubriek' leest op diaTribe.
.jpg)
