Detecteert een uitstrijkje HIV?

Kan een uitstrijkje hiv detecteren?

Een uitstrijkje screent op baarmoederhalskanker door te zoeken naar afwijkingen in de cellen van de baarmoederhals van een vrouw. Sinds de introductie in de Verenigde Staten in 1941 wordt het uitstrijkje of het uitstrijkje gecrediteerd met een drastische verlaging van het sterftecijfer als gevolg van baarmoederhalskanker.

Hoewel baarmoederhalskanker dodelijk kan zijn als het niet wordt behandeld, groeit de kanker meestal langzaam. Het uitstrijkje detecteert veranderingen in de baarmoederhals vroeg genoeg voor effectieve interventie.

Richtlijnen bevelen aan dat vrouwen van 21 tot 65 jaar om de drie jaar een uitstrijkje krijgen. De richtlijnen staan ​​elke vijf jaar een uitstrijkje toe voor vrouwen van 30 tot 65 jaar als ze ook worden gescreend op humaan papillomavirus (HPV). HPV is het virus dat baarmoederhalskanker kan veroorzaken.

Een uitstrijkje wordt vaak tegelijkertijd uitgevoerd met tests voor andere seksueel overdraagbare aandoeningen (soa's), zoals hiv. Een uitstrijkje test echter niet op hiv.

Wat gebeurt er als abnormale cellen worden gedetecteerd door een uitstrijkje?

Als een uitstrijkje de aanwezigheid van abnormale cellen op de baarmoederhals laat zien, kan de zorgverlener een colposcopie aanbevelen.

Een colposcoop gebruikt een lage vergroting om afwijkingen van de baarmoederhals en het omliggende gebied te belichten. Op dat moment kan de zorgverlener ook een biopsie, een klein stukje weefsel, afnemen voor laboratoriumonderzoek.

In de afgelopen jaren is het mogelijk geworden om rechtstreeks op de aanwezigheid van HPV-DNA te testen. Het afnemen van een weefselmonster voor DNA-testen is vergelijkbaar met het nemen van een uitstrijkje en kan tijdens hetzelfde bezoek worden gedaan.

Welke hiv-tests zijn er beschikbaar?

Volgens de Centers for Disease Control moet iedereen tussen de 13 en 64 jaar minstens één keer een hiv-test ondergaan.

Thuis testen kan worden gebruikt om op hiv te screenen, of de test kan worden uitgevoerd op het kantoor van een zorgverlener. Zelfs als iemand jaarlijks op soa's wordt getest, kunnen ze er niet van uitgaan dat een specifieke test, inclusief een test op hiv, deel uitmaakt van een routinescreening.

Iedereen die een hiv-screening wil, moet zijn zorgen kenbaar maken aan zijn zorgverlener. Dit kan een discussie op gang brengen over welke soa-screeningen moeten worden uitgevoerd en wanneer. Het juiste screeningsschema hangt onder andere af van iemands gezondheid, gedrag, leeftijd.

Welke labtests screenen op hiv?

Als een hiv-screening plaatsvindt op het kantoor van een zorgverlener, wordt waarschijnlijk een van de drie laboratoriumtests uitgevoerd:

• een antilichaamtest, waarbij bloed of speeksel wordt gebruikt om eiwitten te detecteren die door het immuunsysteem worden gevormd als reactie op hiv
• een antilichaam- en antigeentest, die het bloed controleert op eiwitten die verband houden met hiv
• een RNA-test, die het bloed controleert op genetisch materiaal dat met het virus is geassocieerd

Bij recent ontwikkelde snelle tests hoeven de resultaten niet in een laboratorium te worden geanalyseerd. De tests zoeken naar antilichamen en kunnen binnen 30 minuten of minder resultaten opleveren.

De eerste test zal waarschijnlijk een antilichaam- of antilichaam / antigeentest zijn. Bloedonderzoek kan een lager antilichaamniveau detecteren dan in speekselmonsters. Dit betekent dat bloedonderzoek hiv eerder kan detecteren.

Als een persoon positief test op hiv, zullen er vervolgtests worden uitgevoerd om te bepalen of ze hiv-1 of hiv-2 hebben. Zorgverleners bepalen dit meestal met behulp van een immunoblot-test.

Welk thuistestscherm op hiv?

De Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) heeft twee hiv-screeningstests voor thuis goedgekeurd. Dit zijn het Home Access HIV-1-testsysteem en de OraQuick In-Home HIV-test.

Met het Home Access HIV-1-testsysteem neemt een persoon een speldenprikje van zijn bloed en stuurt het naar een laboratorium om te testen. Ze kunnen het lab binnen een dag of twee bellen om de resultaten te ontvangen. Positieve resultaten worden routinematig opnieuw getest om er zeker van te zijn dat het resultaat nauwkeurig is.

Deze test is minder gevoelig dan een test waarbij bloed uit een ader wordt gebruikt, maar is gevoeliger dan een test met een monduitstrijkje.

De OraQuick In-Home HIV-test maakt gebruik van een wattenstaafje met speeksel uit de mond. Resultaten zijn beschikbaar in 20 minuten. Als een persoon positief test, worden ze doorverwezen naar testsites voor een vervolgtest om de nauwkeurigheid te garanderen. Lees meer over thuistests voor hiv.

Wat kunnen mensen die zich zorgen maken over hiv nu doen?

Vroegtijdig getest worden is de sleutel tot een effectieve behandeling.

"We raden iedereen aan om minstens één keer in zijn leven een HIV-test te ondergaan", zegt Michelle Cespedes, MD, lid van de HIV Medicine Association en universitair hoofddocent geneeskunde aan de Icahn School of Medicine op de berg Sinaï.

"Het resultaat hiervan is dat we mensen oppakken voordat hun immuunsysteem wordt verwoest", zegt ze. "We krijgen ze eerder dan later onder behandeling om te voorkomen dat ze ooit immuungecompromitteerd raken."

Mensen met bekende risicofactoren voor hiv moeten hun opties beoordelen. Ze kunnen een afspraak maken met hun zorgverlener voor laboratoriumtests of een thuistest kopen.

Als ze ervoor kiezen om thuis te testen en ze hebben een positief resultaat, dan kunnen ze hun zorgverlener vragen om dit resultaat te bevestigen. Van daaruit kunnen de twee samenwerken om de opties te beoordelen en de volgende stappen te bepalen.