Wanneer artsen hun patiënten gas geven, is dat traumatisch

Soms geloof ik nog steeds de doktoren die me gas gaven.

Elke keer als ik naar de dokter ga, zit ik op de onderzoekstafel en bereid ik me mentaal voor om niet te geloven.

Om te horen dat het gewoon normale pijntjes en kwalen zijn. Om neerbuigend te zijn, of zelfs uitgelachen te worden. Te horen krijgen dat ik in feite gezond ben - en mijn perceptie van mijn eigen lichaam wordt verstoord door psychische aandoeningen of niet-erkende stress.

Ik bereid me voor omdat ik hier eerder ben geweest.

Ik bereid me niet alleen voor omdat vertrekken zonder antwoorden teleurstellend is, maar ook omdat een afwijzende afspraak van 15 minuten al het werk dat ik heb gedaan om mijn eigen realiteit te valideren, kan doen ontsporen.

Ik bereid me voor, want optimistisch zijn is het risico lopen het ongeloof van een dokter naar binnen te keren.

Sinds de middelbare school heb ik last van angst en depressie. Maar ik was altijd lichamelijk gezond geweest.

Dat veranderde allemaal tijdens mijn tweede jaar op de universiteit, toen ik keelpijn en slopende vermoeidheid kreeg die mijn pijnlijke spieren overweldigde. De dokter die ik in de kliniek van mijn universiteit zag, besteedde weinig tijd aan het onderzoeken van mij.

In plaats daarvan, toen hij antidepressiva in mijn tabel zag staan, besloot hij dat mijn symptomen waarschijnlijk werden veroorzaakt door een psychische aandoening.

Hij raadde me aan om advies in te winnen.

Ik niet. In plaats daarvan zag ik mijn huisarts van huis, die me vertelde dat ik longontsteking had.

De dokter van mijn school had het mis, aangezien mijn symptomen aanhielden. Het is ontmoedigend dat de meeste specialisten die ik het jaar daarop heb gezien, niet beter waren.

Ze vertelden me dat elk symptoom dat ik had - migraine, gewrichtsdislocaties, pijn op de borst, duizeligheid, enz. - werd veroorzaakt door ofwel een diepgewortelde psychologische pijn, of gewoon door de druk van het studeren aan de universiteit.

Dankzij enkele uitzonderlijke medische professionals heb ik nu een verklaring in de vorm van 2 diagnoses: hypermobiliteitsspectrumstoornis (HSD) en posturaal orthostatisch tachycardiesyndroom (POTS).

Als ik dit verhaal aan vrienden en familie vertel, plaats ik mezelf in een groter verhaal over medische vooringenomenheid.

Ik zeg dat mijn ervaring het logische resultaat is van een instelling die notoir bevooroordeeld is tegen gemarginaliseerde groepen.

Bij vrouwen is de kans groter dat hun pijn wordt omschreven als 'emotioneel' of 'psychogeen', en daarom is de kans groter dat ze kalmerende middelen krijgen in plaats van pijnstillers.

Patiënten met kleur ervaren vertekening en worden minder grondig onderzocht dan hun witte tegenhangers, wat kan verklaren waarom velen langer wachten voordat ze hulp zoeken.

En patiënten met meer gewicht worden vaak ten onrechte gezien als lui en niet-conform.

Door naar het grotere geheel te kijken, kan ik afstand nemen van de zeer persoonlijke aard van medisch trauma.

In plaats van te vragen "waarom ik?" Ik kan de structurele tekortkomingen aanwijzen van een instelling die mij in de steek heeft gelaten - niet andersom.

Ik kan vol vertrouwen zeggen dat doktoren die de lichamelijke symptomen van patiënten aan een psychische aandoening toe te schrijven, zich maar al te vaak ernstig vergissen.

Maar doktoren hebben veel macht om het laatste woord in het hoofd van de patiënt te hebben, zelfs lang nadat een afspraak is afgelopen. Ik dacht dat het krijgen van de juiste diagnose en behandeling mijn twijfel zou genezen.

En toch, daarna, telkens als ik mijn hart voelde bonzen of mijn gewrichten pijn deden, vroeg een deel van mij zich af: is dit echte pijn? Of zit het gewoon allemaal in mijn hoofd?

Voor de duidelijkheid: gaslighting - de herhaalde ontkenning van iemands realiteit in een poging om ze ongeldig te verklaren of te ontslaan - is een vorm van emotioneel misbruik.

Wanneer een medische professional iemand ertoe aanzet zijn geestelijke gezondheid in twijfel te trekken, kan dit net zo traumatisch en beledigend zijn.

En aangezien het gaat om de ontslag van de lichamen van mensen - vaker degenen die niet blank, cisgender, heteroseksueel of bekwaam zijn - zijn de effecten ook fysiek.

Wanneer artsen ten onrechte concluderen dat de symptomen van een persoon 'allemaal in hun hoofd' zitten, stellen ze een juiste fysieke diagnose uit. Dit is vooral cruciaal voor patiënten met zeldzame ziekten, die al gemiddeld 4,8 jaar wachten op de diagnose.

Het krijgen van een psychologische verkeerde diagnose kan de diagnostiek van zeldzame ziekten 2,5 tot 14 keer langer maken, volgens een onderzoek onder 12.000 Europese patiënten.

Sommige onderzoeken tonen aan dat slechte arts-patiëntrelaties een onevenredig negatief effect hebben op de zorg van vrouwen.

In een onderzoek uit 2015 werden vrouwen geïnterviewd die in het ziekenhuis waren opgenomen, maar die terughoudend waren om medische zorg te zoeken, daarbij verwijzend naar bezorgdheid over "gezien worden als klagen over kleine zorgen" en "zich afgewezen voelen of met respectloos behandeld worden".

De angst om me te vergissen over mijn fysieke symptomen, en vervolgens uitgelachen en afgewezen, bleef maanden bestaan ​​nadat ik de diagnose van twee chronische aandoeningen had gekregen.

Ik kon mezelf er niet toe brengen om medische professionals te vertrouwen. En dus stopte ik ze zo lang als ik kon te zien.

Ik zocht geen behandeling voor wat ik later zou leren, namelijk instabiliteit van de cervicale wervelkolom, totdat ik moeite kreeg met ademhalen. Ik ging pas naar de gynaecoloog voor mijn endometriose als ik niet naar de les kon lopen.

Ik wist dat het uitstellen van de zorg potentieel gevaarlijk was. Maar telkens als ik probeerde een afspraak in te plannen, hoorde ik steeds de woorden van doktoren in mijn hoofd:

Je bent een gezonde jonge vrouw.

Er is niets fysiek mis met je.

Het is gewoon stress.

Ik schommelde tussen het geloven dat die woorden waar waren, en zo gekwetst worden door het onrecht ervan dat ik het idee niet meer kon verdragen om weer kwetsbaar te zijn in een dokterspraktijk.

Een paar maanden geleden onderging ik therapie om gezonde manieren te vinden om met mijn medische trauma om te gaan. Als persoon met chronische ziekten wist ik dat ik niet voor altijd bang kon zijn voor zorginstellingen.

Ik leerde te accepteren dat geduldig zijn een zekere mate van hulpeloosheid met zich meebrengt. Het gaat om het overgeven van zeer persoonlijke details aan een ander mens die je wel of niet gelooft.

En als die mens niet voorbij zijn eigen vooroordelen kan kijken, is dat geen weerspiegeling van jouw waarde.

Hoewel ik me niet laat beheersen door mijn trauma uit het verleden, valideer ik de complexiteit van het moeten navigeren door een systeem dat zowel pijn kan doen als genezen.

Ik pleit krachtig voor mezelf in dokterspraktijken. Ik steun op vrienden en familie als afspraken niet goed gaan. En ik herinner mezelf eraan dat ik gezag heb over wat er in mijn hoofd zit - niet de dokter die beweert dat daar mijn pijn vandaan komt.

Ik hoop dat ik de laatste tijd zoveel mensen over gaslighting in de gezondheidszorg zie praten.

Patiënten, vooral degenen met chronische ziekten, nemen dapper de controle over hun verhalen over hun lichaam terug. Maar de medische professie moet een soortgelijke afrekening hebben met de behandeling van gemarginaliseerde mensen.

Niemand van ons zou krachtig voor onszelf moeten pleiten om de medelevende zorg te ontvangen die we verdienen.

Isabella Rosario is een schrijfster die in Iowa woont. Haar essays en rapportages zijn verschenen in Greatist, ZORA Magazine by Medium en Little Village Magazine. Je kunt haar volgen op Twitter @irosarioc.