Als u rimpels en een pasgeborene heeft

Ik zag mezelf altijd als een jonge moeder met tijd om dingen uit te zoeken. Blijkt dat ik niet zo jong meer ben.

De andere middag, terwijl ik de tijd alleen thuis doorbracht met mijn 4 maanden oude kind, besloot ik een selfie van ons twee te maken. Mijn baby zat op mijn schoot en ik had eigenlijk mijn haar gedaan en me die ochtend aangekleed, dus het leek me de perfecte gelegenheid om een ​​schattig moeder-dochter-moment vast te leggen.

Toen zag ik de foto.

En ik was geschokt toen ik me realiseerde dat het was gebeurd. Plots, zomaar, kwam de vrouw die op de foto naar me terugstaarde niet meer overeen met de vrouw waarvan ik dacht dat ik er in mijn hoofd uitzag.

Ik zoomde vol afgrijzen in op de foto, verbijsterd over de diepe rimpels die zich uit mijn ogen uitstrekten - ik zag eruit als de echte personificatie van dat verouderende filter, behalve dat dit erg #ongefilterd was.

Zie ik er echt zo uit? Ik stuurde mijn man een sms met een kopie van de foto, de afbeelding in mijn ogen. OMG Ik had geen idee dat ik rimpels had, Ik sms'te mijn zus (jonger dan ik, dus ze snapte het niet eens, ugh).

Ik realiseerde me zomaar dat mijn jeugd voorbij was. Weg was de bange 22-jarige moeder die ik was met mijn eerste baby en de vrouw van in de dertig die zowel oudere kinderen als een pasgeboren baby heeft - en nu rimpels.

Wat mijn rimpels vertegenwoordigen

Laat ik zeggen dat ik niet geschokt was vanwege de werkelijke rimpels of omdat ik het idee had overgenomen dat vrouwen om wat voor reden dan ook niet ouder zouden moeten worden. Ik begrijp dat rimpels een teken zijn van het voorrecht om ouder te worden.

Net als striae, ben ik me ervan bewust dat rimpels zichtbare tekenen zijn van de liefde die we hebben gegeven en bla, bla, bla. Mijn gruwel kwam voort uit het feit dat ik geen idee had hoe ik er echt uitzag, en het was een schokkend moment waarop ik me realiseerde dat ik officieel een echte volwassene was.

Het was alsof ik op 22-jarige leeftijd kinderen kreeg, toen knipperde, en plotseling was ik in de dertig, met de komst van een ouder wordende huid en geen idee hoe ik hier terechtkwam.

Ik had bijna mijn hele "carrière" als ouderschap doorgebracht met de identiteit van een "jonge moeder"; Ik was de moeder die nog steeds dingen aan het uitzoeken was, die veel leven voor me had, die mijn tijd kon nemen voordat ik de antwoorden had die 'oudere' moeders van nature leken te hebben.

Maar toen ik die dag naar mijn foto keek, voelde het als een monumentaal keerpunt in mijn leven, toen ik me twee heel belangrijke dingen realiseerde: 1) ik had nooit een voet mogen zetten in die stomme zonnebankjes op de middelbare school en 2) het was tijd om de moeder te omhelzen die ik vandaag ben.

Met de leeftijd komt wijsheid of iets dergelijks

Toen ik die dag mijn rimpels zag, veranderde er iets in mij. Het veranderde mijn identiteit van de 'jonge', eerste keer moeder naar mezelf met nieuwe ogen zien - als een oudere, meer gevestigde moeder. Ik realiseerde me dat ik, samen met mijn huid, een drempel had overschreden.

We hadden er allebei wat meegemaakt dingen.

En in wezen had ik twee keuzes: ik kon ofwel een driftbui ter grootte van een peuter krijgen over wat ik in mijn twintigste had achtergelaten, of ik kon ervoor kiezen om vooruit te gaan en mijn hoofd omhoog te houden, met rimpels en zo.

Ik zal niet liegen. Dit is veel gemakkelijker gezegd dan gedaan. En als ik eerlijk ben, ga ik er nog steeds doorheen. Het is een heel vreemd moment om te beseffen dat je officieel de middelbare leeftijd bereikt. Het is een vreemd moment om de vrouw die je was los te laten en je toekomst binnen te stappen - ouder, wijzer en eh, rimpeliger.

Het accepteren van ouder worden als moeder, en toch opnieuw beginnen met een nieuwe baby in huis, betekende voor mij dat ik meer dan ooit bewust moest zijn over wat ik wil in mijn leven als moeder, vrouw, en vrouw om eruit te zien. De simpele waarheid is: ik word er niet jonger op - en nu heb ik daar het bewijs van.

In tegenstelling tot voorheen, toen ik het tijdkussen aan mijn zijde had om dingen uit te zoeken, heb ik nu ook tijd achter me en daar kan ik mijn voordeel mee doen. Ik kan kijken naar de lessen die ik al heb geleerd. Ik kan evalueren wat wel en niet heeft gewerkt. Ik kan kiezen uit een oud ouderschapsbuffet, als je wilt.

Natuurlijk komt er nooit een einde aan mijn primeurs als moeder. Ik zal de rest van mijn leven op de een of andere manier een 'eerste keer' moeder zijn. Maar nu, in plaats van bang te zijn voor alles wat komen gaat, kan ik terugkijken en beseffen dat ik al zoveel heb meegemaakt als moeder - en ik heb de rimpels om het te bewijzen.

Dus kom maar op, kinderen: de babyjaren en het daten, autorijden, universiteitsjaren. Deze gerimpelde mama is er klaar voor.

Chaunie Brusie is een bevallingsverpleegster die schrijver is geworden en een pas geslagen moeder van vijf. Ze schrijft over alles, van financiën tot gezondheid en hoe je die vroege dagen van het ouderschap kunt overleven, terwijl je alleen maar kunt denken aan alle slaap die je niet krijgt. Volg haar hier.