Vier maanden geleden verlieten mijn man, mijn 2-jarige zoon, mijn hond en mijn pas zwangere buik (bedankt, IVF) ons appartement in Brooklyn, New York om te ontsnappen aan de woede van het coronavirus.
We zeiden 'tot ziens' tegen onze oppas en pakten onze koffers voor wat we dachten dat het een onderbreking van drie weken zou zijn verwijderd van het epicentrum van de uitbraak totdat 'alles langzamer ging'.
We kwamen terug toen het veilig was om met de metro te gaan, naar restaurants te gaan, op kantoor te werken, in coffeeshops te zitten en onze zoon weer naar speeltuinen te brengen. Oh, de onschuld van het onbekende.
Nu weten we niet zeker of we ooit terug zullen gaan.
De raarste zomer ooit
Dit is officieel de raarste zomer (hoop ik) die ik ooit zal leven. Ik ben me er niet van bewust dat dit een ontsnapping van het hele jaar of twee jaar kan zijn. Maar in mijn pogingen om optimistisch te zijn, zal ik het noemen zomer.
We wonen nu vier maanden in het huis van mijn ouders in Maryland. We hebben een voltijdbaan gehad zonder kinderopvang, terwijl we er ook voor zorgden dat onze peuter tussen (en vaak tijdens) Zoom-oproepen werd vermaakt, veilig, gevoed en gelukkig was. Dit zijn de langste dagen van mijn leven geweest. Er zijn geen pauzes.
We doen allemaal gewoon ons best om onszelf en onze gezinnen drijvend, veilig en hopelijk COVID-19-vrij te houden. Ik zou zeggen dat dit is hoe het voelt om Mt. Everest op dagelijkse basis. Voeg een groeiende buik toe en de stress om uit te zoeken welke dokters ik zal zien nu ik niet op mijn thuisbasis ben, waar zal ik bezorgen als we niet terugkomen naar New York, en alleen naar afspraken gaan zonder mijn man , het leven voelt gewoon als veel.
Maar er is ook zoveel om dankbaar voor te zijn
Aan de andere kant is er het schuldgevoel dat meeklaagt. Tot nu toe zijn we allemaal gezond, en daarmee kan ik eigenlijk niets meer vragen.
Ik vind het ook heerlijk om meer tijd met mijn zoon door te brengen, zelfgemaakte maaltijden te hebben, elke avond als gezin te eten, elke dag een legging te dragen (en geen make-up), en nu bij mijn eigen ouders te zijn en te zien hoe hun relatie met hun kleinzoon blijft groeien .
Mag ik nog steeds toegeven dat ik mis hoe het leven was voordat dit virus onze wereld infiltreerde, terwijl ik tegelijkertijd dankbaar ben voor de stap terug die we moesten nemen?
Als je hetzelfde voelt - alsof de wereld op je drukt, zijn je zorgen over de gezondheid van je dierbaren allesomvattend, je weet niet welke dag het is, je weet niet of scholen zullen heropenen (maar bid dat ze dat doen), en je vraagt je af wanneer je langer dan 5 minuten op je achterste kunt zitten, we snappen het. We voelen hetzelfde.
We kunnen allemaal wel wat steun gebruiken
Ons team bij Healthline Parenthood wil je helpen, want zelfs het kleinste beetje ondersteuning kan op dit moment iets goeds voor ons allemaal doen. De artikelen in deze collectie, De zomer die je nooit zult vergeten, geven je begeleiding bij het nemen van beslissingen als het om je kinderen gaat - we zullen de verwachtingen rond homeschooling aanpakken, waar je op moet letten tijdens zomerkampen, wanneer je baby kan gaan in het zwembad (we hebben meer activiteiten nodig!), en levensvaardigheden om uw kinderen sinds uw huis vaker te onderwijzen (omdat we geen activiteiten meer hebben).
Maar natuurlijk hebben we ook een hoop voor je, inclusief leuke ideeën voor date-avonden thuis, manieren om je hoofd koel te houden als je het gevoel hebt dat je gek wordt in deze 'Groundhog Day'-levensstijl en manieren om kinderen bezig te houden (wat een gemakkelijkere dag voor u betekent) wanneer u nergens heen kunt.
Deze tijd die we buiten onze vrienden en families doorbrengen, is raar, maar uiteindelijk zal het leven terugkeren naar een nieuw normaal dat voor ieder van ons het beste werkt. Tot die tijd is hier een herinnering dat je een geweldige ouder bent en dat je het verplettert, zelfs als je niet het gevoel hebt dat je dat bent.
Jamie Webber
Redactiedirecteur, ouderschap
.jpg)
