Oorspronkelijk gepubliceerd op 26 september 2018.
Voor het laatste nieuws uit onze reeks interviews met onze winnaars van de DiabetesMine Patient Voices Contest 2018 spreken we met T2D-advocaat Phyllisa Deroze. Ze is een Amerikaan uit Pompano Beach, Florida, woont momenteel in het buitenland in de Verenigde Arabische Emiraten en werkt als literatuurprofessor.
Na een dramatische diagnose in 2011, “Dr. P ”(zoals ze vaak online wordt genoemd) vond al snel de Diabetes Online Community en is een stem geworden voor veel van de onderbedienden. Ze creëerde het Black Diabetic Info-site en gebruikt sociale media om haar verhaal te delen, haar stem te verheffen en terug te dringen tegen stigma en een gebrek aan diversiteit en inclusie.
Dit is wat ze ons hierover allemaal vertelt, samen met haar gedachten over hoe we meer mensen met diabetes type 2 kunnen helpen.
Een interview met Phyllisa Deroze over opkomen voor diabetes type 2
DM) Kunt u ons ten eerste vertellen hoe diabetes in uw eigen leven is gekomen?
PD) Op 15 februari 2011 werd bij mij diabetes type 2 vastgesteld. Aanvankelijk kreeg ik een verkeerde diagnose met een verstoorde elektrolytenbalans en kreeg ik te horen "drink Gatorade". Na een week lang suikerhoudende dranken te hebben gedronken, waren mijn symptomen van extreme dorst, frequent urineren en wazig zien verergerd en viel ik flauw in mijn bad. Toen ik de juiste diagnose van diabetes kreeg op een eerste hulpafdeling in Fayetteville, North Carolina, was mijn bloedsuikerspiegel 593. Ik heb geen familiegeschiedenis van diabetes.
Wauw, wat een vreselijke ervaring ... Ben je helemaal teruggegaan naar het oorspronkelijke ziekenhuis waar je een verkeerde diagnose had gekregen om hen te laten weten dat het T2D was?
Ik ging NOOIT terug naar die plek. Vooral omdat toen ik nadacht over wat ik zou zeggen of wat mijn reactie zou zijn, woede de gaten opvulde en ik het verstandig vond mezelf niet in de positie te plaatsen van de persoon die verantwoordelijk is voor het bijna veroorzaken van mijn dood. Ik dronk alleen water voordat ze zei dat ik Gatorade moest drinken. Ik kan alleen maar bidden dat het iemand anders niet meer zal overkomen.
Heb je gehoord van andere verhalen over verkeerde diagnoses zoals die van jou?
Ik heb nog nooit zo'n verhaal gehoord, maar ik heb wel eens gehoord van verschillende soorten verkeerde diagnoses. Het is triest, want als je dingen leest als "50% van de mensen met T2 weet het niet", is de realiteit dat velen het niet weten omdat hun klinische team het niet weet. Ik had het kantoor van mijn dokter niet mogen verlaten zonder mijn bloedsuikerspiegel bij het eerste bezoek te hebben gecontroleerd, vooral nadat ik haar op de hoogte had gesteld van mijn symptomen. Dus we kunnen de mensen met diabetes niet alle schuld geven omdat ze het niet weten. Over het algemeen hoorde ik een paar verhalen over mensen die een verkeerde diagnose hadden gesteld met T2, maar ze hebben T1.5 (LADA), en anderen die een verkeerde diagnose hadden gesteld met elk type diabetes die symptomen hadden die feitelijk door steroïden werden veroorzaakt.
Wat voor soort diabetestechnologie en -tools gebruikt u?
Ik gebruik momenteel de Abbott Freestyle Libre, iGluco-app, One Drop en Accu-Chek-meters. Wat de Libre betreft, ik heb geen andere ervaring met continue glucosemeters, omdat het voor een persoon met T2 bijna onmogelijk is om toegang te krijgen tot een CGM. De Libre was een kleine overwinning voor mij omdat ik hierdoor een aantal gegevens over mijn lichaam kan krijgen die ik wilde hebben.
Nu weet ik bijvoorbeeld dat tussen 1 uur en 3 uur 's ochtends mijn bloedsuikerspiegel vaak daalt. Ik wou dat de Libre was goedgekeurd voor gebruik op andere locaties dan de arm. Het komt daar vaak af. Het geeft me de mogelijkheid om NIET zo veel in mijn vingers te prikken en dat is wat ik er zo leuk aan vind, samen met de voorspellingspijlen die me vertellen of mijn bloedsuikerspiegel stijgt, daalt of stabiel is. Het is echter niet geweldig om dieptepunten te vangen.Het kan een verschil van 30 punten laten zien, dus als het laag is, prik ik in mijn vingers met mijn gewone meter om te bevestigen.
De diabetestechnologie is in de loop van de jaren zeker veranderd ... zijn er opmerkingen over de veranderingen die u heeft gezien?
Ik ben erg onder de indruk van het strakke ontwerp van de One Drop-meter. Het is ontworpen om functioneel en stijlvol te zijn, en dat is belangrijk. Ik zou graag meer apparaten zien die zijn ontworpen met het oog op mode. We moeten deze gereedschappen tenslotte dagelijks bij ons dragen of dragen.
Hoe ben je precies een professor in de Amerikaanse literatuur geworden die in de VAE woont?
In 2013 ontving ik een Fulbright Scholar-beurs om les te geven en onderzoek te doen in de VAE. De beurs was voor één studiejaar. Toen het afliep, bleef ik en ga ik door met het geven van cursussen Amerikaanse literatuur. Mijn belangrijkste onderzoeksgebied betreft vrouwenteksten en de paper die ik nu aan het schrijven ben, gaat over de kruising van literaire studies met medische memoires - kortom, het onderzoeken van het belang van patiëntresultaten vanuit een literair perspectief.
Wauw. Kunt u vertellen hoe u zelf voor het eerst betrokken raakte bij de Diabetes Online Community (DOC)?
Ik vond het DOC kort nadat ik uit het ziekenhuis was ontslagen. Ik zocht op internet naar antwoorden op vragen die ik had en naar mensen die begrepen wat ik doormaakte. Omdat niemand in mijn familie diabetes had, moest ik ergens peer support vinden en kwam ik de DSMA (Diabetes Social Media Advocacy) talkshow en wekelijkse twitterchat tegen. Dat was een goudmijn voor mij. Over het algemeen ben ik betrokken geweest bij DiabetesSisters, The Type 2 Experience, DSMA's twitter-chats en Diabetes Blog Week - ze hebben me geholpen verbonden te blijven met mijn virtuele gemeenschap en me de moed gegeven om mijn eigen verhaal te delen.
Je staat nu bekend in de DOC vanwege het creëren van platforms die mensen met kleur en empowerment van type 2 ondersteunen. Kun je daar meer over vertellen?
Mijn blog Diagnosed Not Defeated kwam op de eerste plaats. Ik wilde een motiverende titel voor de blog vinden en iets waaraan ik me kon vasthouden in de tijd dat ik motivatie nodig had. Mijn diagnose was vol trauma's en ik had moeite om te begrijpen hoe dit mij overkwam. Ik wist niet veel over diabetes en was bang dat het sommige van mijn toekomstplannen zou kunnen laten ontsporen, als ik het zou toelaten. Dus mijn motto "gediagnosticeerd niet verslagen" is een herinnering dat ik diabetes mijn dromen niet zal laten stelen.
Black Diabetic Info kwam een jaar later na het ontdekken van zeer weinig tot geen positieve informatie over diabetes in zwarte gemeenschappen. Wat ik ontdekte, waren voornamelijk grimmige statistieken en ik wilde een deel zijn van het veranderen van het verhaal.
Wat zou je zeggen over diversiteit en inclusie binnen onze D-community, online en offline?
Als een van de weinige zwarte vrouwen met T2 in het DOC, kan ik zeggen dat het vaak eenzaam is. Ik zou graag meer zien, maar ik begrijp dat iedereen bereid is om zijn diagnose openbaar te maken en ook als je T2 hebt, zijn er schaamte en stigmatisering. Zelfs van mensen binnen het DOC (wat ik het meest kwetsend vind). Er zijn dagen dat ik een stap terug moet doen. Ik ben erg dankbaar voor de mensen met T1 die hebben gezorgd voor, begrip hebben voor en meedoen in de strijd tegen het T2-stigma.
Ik ben blij te zien dat Cherise Shockley de Women of Color in Diabetes heeft gemaakt op Instagram en Twitter en op andere plaatsen online. Ik vind het leuk om op Instagram te gaan en die community te zien. We zijn al zo lang onzichtbaar, dus ik ben blij om een aanwezigheid te zien.
Rechtsaf. Hoe denk je dat we meer T2's kunnen aanmoedigen om zich uit te spreken en hun verhalen te delen?
Omarm ze. Er zijn veel mensen binnen het DOC die hun type secundair maken en naar de ruimte komen om hun leven met diabetes te delen. Deze mensen hebben ZEER meegewerkt aan het bereiken van een plek om te delen. Ik denk dat als er meer activiteiten zouden zijn die ontworpen zijn om alle typen te verenigen, er misschien meer T2's worden gedeeld.
Oké, meteen: wat is op dit moment de grootste uitdaging bij diabetes?
Voor mensen met T2 is dit het stigma van de diagnose. Helaas krijgen we de schuld voor het veroorzaken van onze diabetes en dat weerhoudt veel T2's ervan om zich bij het DOC of andere groepen aan te sluiten. Ik geloof dat diabetesstigma op dit moment het grootste probleem is en we moeten het bestrijden.
Een van de stereotypen over T2's is dat ze niet fysiek actief zijn, maar je hebt die mythe zeker doorbroken door jezelf te dwingen om vijftig marathons van 5 km te doen, toch?
Ik heb daar trouwens niet echt veel meer over te zeggen, het klinkt goed. LOL. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik bijna 30 had voltooid, en besloot dat vijfenvijftig kilometer als een mooi doelpunt klinkt. Ik heb geen haast en heb geen specifieke tijdlijn. Net binnen mijn leven. Ik doe gemiddeld zeven à tien races per jaar. Dus het zal even duren.
Ik ben gekomen om te genieten van de training voor de races en de dag van de race is het echt spannend om andere mensen te ontmoeten die, zoals jij, voor deze dag hebben getraind. Er is iets speciaals aan en ik ben gebeten door de bug. Misschien wel het mooiste aspect van de races is dat er mensen van alle atletische capaciteiten aanwezig zijn. Toen ik begon, was mijn enige doel om niet als laatste te eindigen. Dit jaar heb ik een race van 5 MILE voltooid ... (8 + k) Wat dacht ik ?! Ik ben als laatste geëindigd. Maar ik was zo trots op mezelf omdat ik klaar was.
Enig idee over hoe we het allemaal beter kunnen doen in de strijd tegen diabetesstigma's?
Ik geloof dat als mensen zouden stoppen en nadenken over de berichten die ze ontvangen en bestendigen, ze zouden inzien dat veel ervan onzinnig is. Diabetes is bijvoorbeeld een groeiende epidemie. Dit betekent dat het zich verspreidt. Het kan duidelijk niet liggen aan genetica. Het gaat duidelijk niet om miljoenen mensen die niet sporten. De epidemie is groter dan deze dingen en als mensen zich dat realiseerden, zouden ze niet met hun vingers wijzen naar de mensen bij wie de diagnose is gesteld. Ik at gezond. Ik ben 50 pond afgevallen. Ik was aan het trainen. Ik heb geen familiegeschiedenis. En ik heb T2. Dus als het gaat om het “voorkomen” van T2, heb ik mijn deel gedaan. Mijn diagnose is niet mijn schuld. Het is niet de schuld van iemand en ik zou willen dat dit de belangrijkste gedachte was als het gaat om T2-diabetes.
Wat kan de diabetesindustrie beter doen?
Help mensen gevoelens van schaamte of verlegenheid te overwinnen omdat ze diabetes hebben. Nogmaals, wanneer apparaten zijn ontworpen om op te gaan in ons dagelijks leven, wordt het gemakkelijker om ze te integreren. Help diabetesmanagement gemakkelijker te maken. Ik ben bijvoorbeeld erg onder de indruk van de opkomst van digitale logboeken. Toen ik voor het eerst werd gediagnosticeerd, moest ik papier en pen bij me hebben, en nu staat het op mijn telefoon en kan ik het logboek naar mezelf e-mailen. Dit heeft mijn leven gemakkelijker gemaakt en ik heb het vermogen om discreet te zijn wanneer ik dat wil.
Waar kijk je het meest naar uit tijdens de DiabetesMine Innovation Summit?
Ik moet bekennen dat ik een gadget-meid ben en dat ik erg enthousiast ben over nieuwe technologische apparaten. Ik kijk er naar uit om te ontdekken wat er nieuw is en wat er gepland is voor de toekomst in de wereld van diabetes. Ik heb mijn eigen ideeën over apparaten die mijn leven beter zouden maken en het bijwonen van de Innovation Summit zal me een geweldige kans bieden om contact te maken met anderen die hard werken om ons leven te verbeteren.
Bedankt dat je de tijd hebt genomen om te praten, Phyllisa! We ontmoeten je graag persoonlijk op de Innovation Summit en horen je inzichten.
-syndrome.jpg)
-affect-your-blood-pressure.jpg)
.jpg)