Papegaaienkoorts (Psittacosis)

Wat is papegaaienkoorts?

Papegaaienkoorts is een zeldzame infectie die wordt veroorzaakt door Chlamydia psittaci, een specifiek type bacterie. De infectie staat ook bekend als papegaaienziekte en psittacose. Volgens de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) hebben de Verenigde Staten sinds 2010 elk jaar minder dan 10 gevallen van papegaaienkoorts bij mensen gezien. Veel gevallen kunnen echter niet gediagnosticeerd of niet gemeld zijn omdat de symptomen vergelijkbaar zijn met die van andere ziekten .

Zoals de naam doet vermoeden, wordt de ziekte verkregen van vogels. Papegaaien zijn echter niet de enige mogelijke boosdoeners. Andere wilde vogels en huisdieren kunnen de infectie ook dragen en doorgeven aan mensen.

Papegaaienkoorts is gemeld in landen als Argentinië, Australië en Engeland. Het kan overal worden gevonden waar vogels als huisdier worden gehouden of in grote beperkte populaties (zoals pluimveebedrijven). Het komt vaker voor in tropische omgevingen.

Contracterende papegaaienkoorts

In de meeste gevallen krijgen mensen papegaaienkoorts van vogels, waaronder:

• papegaaien
• kippen
• kalkoenen
• duiven
• parkieten
• valkparkieten
• eenden

U kunt papegaaienkoorts krijgen door een besmette vogel vast te houden of door fijne deeltjes van zijn urine, uitwerpselen of andere lichamelijke uitscheidingen in te ademen. U kunt ook besmet raken als de vogel u bijt of u “kust” door zijn snavel tegen uw mond te houden.

Het is ook mogelijk om de ziekte van een besmet persoon op te vangen, maar dit is zeer zeldzaam. Dit kan gebeuren wanneer u de fijne druppeltjes inademt die in de lucht worden gespoten wanneer de zieke hoest.

Herkennen van een vogel met papegaaienkoorts

Geïnfecteerde vogels vertonen niet per se symptomen. Ze kunnen de bacteriën ook maandenlang dragen voordat er uiterlijke tekenen verschijnen.Alleen omdat een vogel er niet ziek uitziet of zich niet ziek gedraagt, wil dat nog niet zeggen dat hij niet besmet is.

Geïnfecteerde vogels kunnen rillen of moeite hebben met ademhalen. Andere symptomen zijn onder meer:

• afscheiding uit de ogen of neus
• diarree
• verkleurde uitwerpselen (urine of uitwerpselen) in verschillende tinten groen
• gewichtsverlies
• lethargie en slaperigheid

De zieke vogel kan minder eten of zelfs helemaal stoppen met eten.

Symptomen

Bij mensen lijkt deze ziekte meestal op griep of longontsteking. Symptomen beginnen gewoonlijk ongeveer 10 dagen na blootstelling, maar het kan slechts vier dagen of zelfs 19 dagen duren voordat ze zich voordoen.

Papegaaienkoorts heeft veel van de symptomen die u mogelijk in verband brengt met griep, waaronder:

• koorts en koude rillingen
• misselijkheid en overgeven
• spier- en gewrichtspijn
• diarree
• zwakheid
• vermoeidheid
• hoest (meestal droog)

Andere mogelijke symptomen, die misschien niet griepachtig lijken, zijn pijn op de borst, kortademigheid en gevoeligheid voor licht.

In zeldzame gevallen kan de ziekte een ontsteking van verschillende inwendige organen veroorzaken. Deze omvatten de hersenen, lever en delen van het hart. Het kan ook leiden tot een verminderde longfunctie en longontsteking.

Ziekten met symptomen die lijken op papegaaienkoorts zijn onder meer:

• brucellose, een bacteriële infectie die normaal bij vee voorkomt, maar op mensen kan worden overgedragen
• tularemie, een zeldzame ziekte (meestal aangetroffen bij konijnen en knaagdieren) die op mensen kan worden overgedragen via een tekenbeet, een geïnfecteerde vlieg of contact met het geïnfecteerde kleine zoogdier zelf
• infectieuze endocarditis
• influenza
• tuberculose
• longontsteking
• Q-koorts, een ander type bacteriële infectie

Diagnose van papegaaienkoorts

Omdat papegaaienkoorts zo'n zeldzame aandoening is, kan het zijn dat uw arts deze ziekte in eerste instantie niet vermoedt. Vertel het uw arts als u onlangs bent blootgesteld aan mogelijk zieke vogels of als u werkt in een dierenwinkel, dierenarts, pluimveeverwerkingsbedrijf of een andere werkplek waar u in contact komt met vogels.

Om papegaaikoorts te diagnosticeren, zal uw arts over het algemeen verschillende tests uitvoeren. Bloed- en sputumkweken kunnen uitwijzen of u het type bacterie heeft dat deze infectie veroorzaakt. Een röntgenfoto van de borst kan de longontsteking aantonen die soms door de ziekte wordt veroorzaakt.

Uw arts zal een antilichaamtitertest bestellen om te zien of u antilichamen heeft tegen de bacteriën die papegaaienkoorts veroorzaken. Antilichamen zijn eiwitten die het immuunsysteem aanmaakt wanneer het een vreemde, schadelijke stof (antigeen) detecteert, zoals bacteriën of een parasiet. Veranderingen in het gehalte aan antilichamen kunnen erop wijzen dat u besmet bent met de bacterie die papegaaienkoorts veroorzaakt.

Meer informatie: Sputumcultuur »

Behandeling

Papegaaikoorts wordt behandeld met antibiotica. Tetracycline en doxycycline zijn twee antibiotica die effectief zijn tegen deze ziekte. Uw arts kan er echter soms voor kiezen om u met andere soorten of klassen antibiotica te behandelen. Zeer jonge kinderen kunnen worden behandeld met azitromycine.

Na de diagnose wordt de antibioticabehandeling meestal 10 tot 14 dagen voortgezet nadat de koorts is verdwenen.

De meeste mensen die voor papegaaienkoorts worden behandeld, herstellen volledig. Het herstel kan echter traag zijn bij mensen die ouder of heel jong zijn of die andere gezondheidsproblemen hebben. Toch veroorzaakt papegaaikoorts zelden de dood bij mensen die de juiste behandeling hebben gekregen.

Preventie

Als u gezelschapsvogels heeft, kunt u maatregelen nemen om uw kans op papegaaienkoorts te verkleinen. Deze omvatten het dagelijks schoonmaken van uw vogelkooien en het goed verzorgen van uw vogels om te voorkomen dat ze ziek worden. Voer uw vogels op de juiste manier en geef ze voldoende ruimte zodat ze niet samen in de kooi zitten. Als je meer dan één kooi hebt, zorg er dan voor dat de kooien ver uit elkaar staan, zodat uitwerpselen en ander materiaal niet tussen de kooien kunnen worden overgedragen.

De volgende zijn andere stappen die u kunt nemen om papegaaienkoorts te voorkomen.

Preventietips

• Koop vogels voor huisdieren bij gerenommeerde dierenwinkels.
• Was uw handen regelmatig na het hanteren van vogels of vogelbenodigdheden.
• Raak de snavel van een vogel niet tegen uw mond of neus aan.
• Breng vogels die ziek lijken naar de dierenarts.
• Houd vogels in een goed geventileerde ruimte.

Als u een nieuwe vogel aanschaft, laat deze dan nakijken door een dierenarts. Het is goed om de vogel vervolgens te isoleren en gedurende ten minste 30 dagen op ziekte te controleren voordat u hem in contact laat komen met andere vogels.

Als je een zieke of dode vogel ziet (of het nu een wilde of een huisdier is), mag je hem niet aanraken. Neem contact op met de dierencontroledienst van uw stad om een ​​dode wilde vogel te verwijderen. Als het een huisdier is, moet u voorzichtig zijn bij het aanraken of verplaatsen ervan. Gebruik handschoenen en een masker om te voorkomen dat u bacteriën, verenstof of ander vuil inademt. Je moet ook de kooi en alle apparatuur die de vogel heeft gebruikt om infectie of herinfectie te voorkomen, desinfecteren.

Een geschiedenis van papegaaienkoorts

Eind 1929 kocht Simon S. Martin uit Baltimore een papegaai voor zijn vrouw als kerstgeschenk. Hij vroeg familieleden om er tot eerste kerstdag voor te zorgen. De papegaai zag er naarmate de tijd verstreek steeds zieker uit. Op eerste kerstdag was de vogel dood. Kort daarna werden twee familieleden die voor de vogels zorgden, ziek. Lillian, Martins vrouw, werd ook ziek. Hun arts had onlangs gelezen over papegaaienkoorts en vermoedde dat dit de oorzaak was. Toen de dokter de Amerikaanse volksgezondheidsdienst om medicatie vroeg om het te behandelen, kreeg hij te horen dat er geen behandeling bekend was.

De zaak stond in een krant en de angst voor papegaaienkoorts verspreidde zich snel. Het totale aantal gevallen is ook dramatisch gestegen. Dit komt omdat doktoren op zoek gingen naar gezelschapsvogels in de huizen en bedrijven van mensen met symptomen die op griep of longontsteking leken. De Amerikaanse media veroorzaakten paniek over deze nieuwe mysterieuze ziekte, en onnauwkeurige berichten over het aantal gerelateerde dodelijke slachtoffers maakten deze paniek alleen maar groter. Het verhoogde bewustzijn van papegaaienkoorts bood wetenschappers echter ook voldoende proefpersonen om de kiem uiteindelijk te isoleren en er een behandeling voor te vinden.