Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon.
'Je voorouders woonden in kerkers', zei de dermatoloog zonder een greintje humor.
Ik lag volledig naakt met mijn rug tegen een koude metalen onderzoekstafel. Hij hield een van mijn enkels met twee handen vast en tuurde dicht naar een moedervlek op mijn kuit.
Ik was 23 en vers van een reis van drie maanden naar Nicaragua, waar ik als surfinstructeur had gewerkt. Ik was op mijn hoede geweest voor de zon, maar ik kwam nog steeds terug met grimmige bruine lijnen, mijn sproetenlichaam was lang niet zo normaal als zijn normale bleekheid.
Aan het einde van de afspraak, nadat ik me had hersteld, keek hij me met medeleven en ergernis aan. "Je huid kan niet omgaan met de hoeveelheid zon waaraan je hem blootstelt", zei hij.
Ik kan me niet herinneren wat ik terug zei, maar ik weet zeker dat het werd getemperd door jeugdige arrogantie. Ik was opgegroeid met surfen, ondergedompeld in de cultuur. Bruin worden was slechts een deel van het leven.
Die dag was ik nog steeds te koppig om toe te geven dat mijn relatie met de zon zeer verontrustend was. Maar ik stond aan de vooravond van een grotere verschuiving in mijn denkwijze. Toen ik 23 was, begon ik eindelijk te begrijpen dat ik alleen verantwoordelijk was voor mijn gezondheid.
Dat is wat me ertoe bracht de bovengenoemde afspraak met de dermatoloog te maken om mijn vele moedervlekken te laten controleren - de eerste in mijn volwassen leven. En in de vier jaar daarna ben ik overgestapt - soms zonder enthousiasme, moet ik toegeven - in een volledig hervormde leerlooier.
Ik raakte verslaafd aan het zonnen vanwege een gebrek aan opleiding, maar het hield aan vanwege een hardnekkige vermijding, zo niet ronduit afwijzing, van op bewijzen gebaseerde feiten. Dus deze gaat uit naar al jullie zonnebankfanaten die gewoon niet met de gewoonte kunnen stoppen. Wanneer was de laatste keer dat u zich afvroeg: is het het risico echt waard?
Toen ik opgroeide, stelde ik brons gelijk aan schoonheid
Ik ben opgegroeid met bruinen naast mijn ouders die het op de markt gebrachte idee kochten dat er geen schoonheid is zonder brons.
Zoals de legende gaat, kwam mode-icoon Coco Chanel in de jaren 1920 terug van een cruise op de Middellandse Zee met een donkere kleur en stuurde de popcultuur, die vrijwel altijd een bleke huidskleur had gewaardeerd, in een razernij. En de obsessie van de westerse beschaving met de kleur was geboren.
In de jaren 50 en 60 werd de surfcultuur mainstream en werd de tan-hype nog extremer. Het was niet alleen mooi om bruin te zijn, het was een ode aan het lichaam en een uitdaging voor conservatisme. En Zuid-Californië, het voormalige huis van mijn beide ouders, was ground zero.
Mijn vader studeerde in 1971 af op de middelbare school buiten Los Angeles, hetzelfde jaar ging een gebronsde Malibu Barbie in première, klaar voor het strand in een badpak en zonnebril. En mijn moeder bracht zomers als tiener door met dartelen rond Venice Beach.
Als ze in die tijd zonnebrandcrème gebruikten of voorzorgsmaatregelen tegen de zon namen, was dat alleen voldoende om ernstige brandwonden af te weren - want ik heb de foto's gezien en hun lichamen gloeiden koper.
De obsessie met een gebruinde huid hield echter niet op bij de generatie van mijn ouders. In veel opzichten werd het alleen maar erger. De gebronsde look bleef populair in de jaren 90 en het begin van de jaren 2000, en de bruiningstechnologie leek alleen maar geavanceerder te worden. Dankzij zonnebanken hoefde je niet eens in de buurt van een strand te wonen.
In 2007 heeft E! bracht Sunset Tan uit, een realityshow rond een zonnestudio in LA. In de surftijdschriften die ik als tiener verslond, toonde elke pagina een ander - hoewel onvermijdelijk Kaukasisch - model met een bruine, onmogelijk gladde huid.
Dus ook ik heb geleerd om die zonovergoten gloed te respecteren. Ik hield ervan hoe mijn haar er blonder uitzag als mijn huid donkerder was. Toen ik bruin was, zag mijn lichaam er zelfs strakker uit.
Mijn moeder nadoen, zou ik in onze voortuin liggen, van top tot teen ingezeept in olijfolie, mijn Angelsaksische huid sissend als een guppy op een koekenpan. Meestal genoot ik er niet eens van. Maar ik heb het zweet en de verveling doorstaan om resultaten te boeken.
De mythe van veilig bruinen
Ik ondersteunde deze levensstijl door vast te houden aan een leidend principe: ik was veilig zolang ik me niet verbrandde. Huidkanker, dacht ik, was te vermijden zolang ik met mate bruin werd.
Dr. Rita Linkner is een dermatoloog bij Spring Street Dermatology in New York City. Als het op bruinen aankomt, is ze ondubbelzinnig.
"Er bestaat niet zoiets als een veilige manier om te bruinen", zegt ze.
Ze legt uit dat omdat schade door de zon cumulatief is, elk beetje blootstelling aan de zon dat onze huid ontvangt, ons risico op huidkanker verhoogt.
"Wanneer UV-licht het huidoppervlak raakt, ontstaan er vrije radicalen", zegt ze. “Als je genoeg vrije radicalen verzamelt, beginnen ze de manier waarop je DNA repliceert, te beïnvloeden. Uiteindelijk zal het DNA zich abnormaal vermenigvuldigen en zo krijg je precancereuze cellen die, bij voldoende blootstelling aan de zon, in kankercellen kunnen veranderen. "
Het is voor mij nu niet gemakkelijk om dit toe te geven, maar een van de redenen waarom ik bleef bruinen tot in de volwassenheid was omdat ik tot een paar jaar geleden scepsis koesterde - overgebleven van opgroeien in een huishouden met alleen natuurlijke ingrediënten - tegenover de moderne geneeskunde.
In wezen wilde ik niet stoppen met bruinen. Dus maakte ik gebruik van het vage, onuitgesproken wantrouwen dat ik voelde ten opzichte van de wetenschap om een wereld te creëren die beter bij me paste - een wereld waar bruinen niet zo erg was.
Mijn reis om de moderne geneeskunde volledig te accepteren is een ander verhaal, maar het was deze verschuiving in het denken die verantwoordelijk was voor mijn uiteindelijke bewustwording over de realiteit van huidkanker. De statistieken zijn gewoon te overweldigend om te vermijden.
Neem bijvoorbeeld dat elke dag 9.500 Amerikaanse mensen de diagnose huidkanker krijgen. Dat zijn ongeveer 3,5 miljoen mensen per jaar. In feite wordt bij meer mensen de diagnose huidkanker gesteld dan bij alle andere vormen van kanker samen, en bijna 90 procent van alle huidkanker wordt veroorzaakt door blootstelling aan de zon.
Hoewel veel vormen van huidkanker kunnen worden gedwarsboomd door vroegtijdige interventie, is melanoom verantwoordelijk voor ongeveer 20 sterfgevallen per dag in de Verenigde Staten. "Van alle dodelijke vormen van kanker staat melanoom hoog op die lijst", zegt Linkner.
Als ik de lijst met risicofactoren voor het ontwikkelen van huidkanker lees, kan ik de meeste vakjes afvinken: blauwe ogen en blond haar, een geschiedenis van zonnebrand, veel moedervlekken.
Hoewel blanke mensen het grootste risico lopen om alle soorten huidkanker te ontwikkelen, hebben ze ook het beste overlevingspercentage. Volgens één onderzoek hadden mensen van Afro-Amerikaanse afkomst vier keer meer kans op een melanoomdiagnose nadat deze was geëvolueerd tot een levensbedreigende fase. Het is absoluut noodzakelijk dat u, ongeacht etniciteit of fenotype, uw lichaam regelmatig laat controleren (Linkner suggereert eenmaal per jaar) op precancereuze en kankerachtige gezwellen.
Voor mij is misschien wel de engste stat dat precies één zinderende zonnebrand als kind of tiener je risico op het ontwikkelen van melanoom verdubbelt. Vijf of meer vóór de leeftijd van 20 en u loopt 80 keer meer risico.
Ik kan eerlijk gezegd niet zeggen hoeveel zinderende zonnebrand ik als kind heb gehad, maar het is veel meer dan één.
Vaak kan deze informatie me overweldigen. Ik kan tenslotte niets doen aan de ongeïnformeerde keuzes die ik als jongere heb gemaakt. Linkner verzekert me echter dat het nog niet te laat is om dingen te veranderen.
"Als je begint met het corrigeren van [huidverzorgings] gewoonten, zelfs op de leeftijd van 30, kun je je kans op het krijgen van huidkanker op latere leeftijd echt beperken", zegt ze.
Dus hoe corrigeren we die gewoonten? Gouden regel # 1: draag dagelijks zonnebrandcrème
"Afhankelijk van wat je huidtype is, ligt de sweet spot ergens tussen 30 en 50 SPF", zegt Linkner. "Als je blauwe ogen, blond haar en sproeten hebt, kies dan voor een SPF van 50. En idealiter breng je 15 minuten voor blootstelling aan de zon aan. "
Ze stelt ook voor om zonnebrandmiddelen met fysieke blokkers te gebruiken - producten waarvan het actieve ingrediënt zinkoxide of titaniumdioxide is - boven chemische zonnebrandcrème.
"[Fysieke blokkers] zijn een manier om het UV-licht volledig van het huidoppervlak te reflecteren in plaats van het in de huid te absorberen", zegt ze. "En als je allergisch bent of eczeem hebt, kun je veel beter de fysieke blokkers gebruiken."
Naast het dagelijks gebruik van zonnebrandcrème, ben ik een ijveraar geworden over het dragen van hoeden.
Als kind had ik een hekel aan hoeden omdat mijn moeder altijd een verminkt stro-ding op mijn hoofd gooide. Maar als nieuw zonbewust persoon ben ik de waarde van een goede hoed gaan respecteren. Ik voel me veiliger, zelfs als ik ook zonnebrandcrème draag, wetende dat mijn gezicht wordt beschermd tegen direct zonlicht.
De Australische regering noemt het dragen van een hoed met een brede rand een belangrijke preventieve maatregel om blootstelling aan de zon te beperken. (Hoewel ze de noodzaak benadrukken om ook zonnebrandcrème te dragen, aangezien de huid nog steeds indirect zonlicht absorbeert.)
Nu zie ik huidbescherming als een manier om mijn lichaam te eren
Op die zeldzame dagen dat ik zonder hoed of zonnebrandcrème op pad ga, word ik de volgende dag onvermijdelijk wakker en kijk ik in de spiegel en denk ik: "Waarom zie ik er vandaag zo goed uit?" Dan realiseer ik me: Oh, ik ben bruin.
Ik ben mijn oppervlakkigheid of de leerlooier-de-betere mentaliteit in dat opzicht niet kwijtgeraakt. Ik zal waarschijnlijk altijd de voorkeur geven aan hoe ik eruitzie als ik een beetje gebronsd ben.
Maar voor mij is een deel van het overstijgen van de adolescentie - een mentaliteit die veel langer kan duren dan een werkelijke leeftijd - een nuchtere en rationele benadering van mijn gezondheid.
Ik had misschien niet de juiste informatie als kind, maar ik heb het nu. En eerlijk gezegd, er is iets heel krachtigs aan het ondernemen van actie om een positieve verandering in mijn leven aan te brengen. Ik zie het graag als een manier om het onvoorstelbare geluk dat ik heb om überhaupt te leven, te eren.
Ginger Wojcik is assistent-redacteur bij Greatist. Volg meer van haar werk op Medium of volg haar op Twitter.
-prevention-12-tips-and-strategies.jpg)
