Wat is ouderverstotingssyndroom?

Als je net gescheiden bent, een rommelige scheiding doormaakt, of zelfs als je een tijdje geleden van een partner gescheiden bent, voelen we voor je. Deze dingen zijn zelden gemakkelijk.

En als jullie samen een kind of kinderen hebben, kan de situatie nog moeilijker zijn. U kunt zich onder andere zorgen maken dat uw ex-partner uw kind of kinderen tegen u keert.

Ouderlijke vervreemding is een situatie waarin een ouder strategieën gebruikt - soms aangeduid als hersenspoeling, vervreemding of programmeren - om een ​​kind van de andere ouder te distantiëren. Ouderlijk vervreemding syndroom is een enigszins controversiële term (daarover later meer), maar wordt door velen gebruikt om de resulterende symptomen bij het kind te beschrijven.

Als uw ex-partner voortdurend en ernstig valse uitspraken over u doet tegenover uw kind, kan dit dan leiden tot vervreemding en een bijbehorend syndroom? Laten we dat van dichterbij bekijken.

Wat is dit ‘syndroom’ - en is het echt?

De kinderpsycholoog die in 1985 voor het eerst de term Parental Alienation Syndrome (PAS) bedacht, Richard Gardner, gebruikte het om het gedrag te beschrijven van een kind dat wordt blootgesteld aan ouderlijke vervreemding (PA).

Hoe denken andere experts in het veld hierover? Allereerst - er is deze uitgebreide handleiding, genaamd de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5, aangezien deze momenteel in de 5e herziening zit), die psychische aandoeningen opsomt die worden erkend door de American Psychiatric Association. PAS zit er niet in.

PAS wordt ook niet erkend als een psychische aandoening door:

• American Psychological Association
• American Medical Association
• Wereldgezondheidsorganisatie

Maar de DSM-5 heeft wel een code voor "kind getroffen door ouderlijke relatieproblemen", waar PAS onder zou vallen. En het lijdt geen twijfel dat een beschadigde ouder-kindrelatie een groot probleem kan zijn. Het spreekt voor zich dat het de geestelijke gezondheid kan beïnvloeden.

PAS wordt dus niet echt beschouwd als een officieel syndroom op het gebied van geestelijke gezondheid of wetenschap, en het is niet iets dat bij uw kind kan worden vastgesteld. Dat betekent niet dat de situatie en de gevolgen voor de geestelijke gezondheid niet optreden.

Ouderlijke vervreemding (minus het syndroom)

Ouderlijke vervreemding is wanneer een ouder de andere ouder in diskrediet brengt aan een kind of kinderen die de twee delen. Misschien vertelt moeder haar kind bijvoorbeeld dat hun vader niet van ze houdt of ze niet wil zien. Of een vader vertelt zijn kind dat hun moeder de voorkeur geeft aan haar nieuwe gezin (en kinderen met een nieuwe partner) boven hen.

Beschuldigingen kunnen mild zijn, of ze kunnen ongelooflijk ernstig worden. Dit verstoort de perceptie van het kind van de vervreemde ouder, ongeacht hoe goed hun relatie met die ouder was.

In wezen lijdt de ouder-kindrelatie eronder, of de beschuldigingen nu waar zijn of niet. Als een kind bijvoorbeeld herhaaldelijk te horen krijgt dat vader een slecht persoon is en hem niet wil zien - ook al is het niet waar - kan het kind uiteindelijk weigeren om met vader te praten of hem te zien als de gelegenheid zich voordoet.

Soms wordt de ouder die de slechte mond doet de vervreemder en de ouder die het onderwerp is van de kritiek is de vervreemd.

Termen die vaak naar voren komen bij het praten over ouderverstoting

• vervreemder of programmeerouder: ouder die de vervreemding doet
• vervreemd: ouder die het onderwerp is van kritiek / hatelijke aantijgingen of claims
• geprogrammeerd kind: kind dat de kijk van de vervreemder op de vervreemde overneemt; in ernstige gevallen, kind dat de vervreemde volledig afwijst

Tekenen en symptomen van ouderverstotingssyndroom

Toen Gardner het had over PAS, identificeerde hij er acht "symptomen" (of criteria) voor:

1. Het kind bekritiseert voortdurend en oneerlijk de vervreemde ouder (ook wel een "denigratiecampagne" genoemd).
2. Het kind heeft geen sterk bewijs, specifieke voorbeelden of rechtvaardigingen voor de kritiek - of heeft alleen een verkeerde redenering.
3. De gevoelens van het kind over de vervreemde ouder zijn niet gemengd - ze zijn allemaal negatief, zonder verlossende eigenschappen. Dit wordt soms 'gebrek aan ambivalentie' genoemd.
4. Het kind beweert dat de kritiek allemaal hun eigen conclusies zijn en gebaseerd zijn op hun eigen onafhankelijke denken. (In werkelijkheid wordt in PA gezegd dat de vervreemdende ouder het kind met deze ideeën 'programmeert'.)
5. Het kind heeft een onwankelbare steun voor de vervreemder.
6. Het kind voelt zich niet schuldig over het mishandelen of haten van de vervreemde ouder.
7. Het kind gebruikt termen en zinsdelen die lijken te zijn ontleend aan de taal van volwassenen wanneer het verwijst naar situaties die nooit zijn voorgekomen of vóór de herinnering van het kind zijn gebeurd.
8. De haatgevoelens van het kind jegens de vervreemde ouder breiden zich uit tot andere familieleden die verwant zijn aan die ouder (bijvoorbeeld grootouders of neven en nichten aan die kant van het gezin).

Gardner voegde er later aan toe dat om de diagnose PAS te krijgen, het kind een sterke band met de vervreemder moet hebben en eerder een sterke band met de vervreemde. Hij zei ook dat het kind negatief gedrag zou moeten vertonen wanneer het bij de vervreemde ouder is en dat het moeite heeft met het overgaan van voogdij.

Tekenen dat er mogelijk ouderlijke vervreemding plaatsvindt

Dus ben jij of je ex-partner een vervreemder en vervreemdt hij de andere ouder? Hier zijn enkele tekenen die kunnen bestaan:

• Een vervreemder kan onnodige relationele details, bijvoorbeeld zaken, aan een kind onthullen. Dit kan er zeker voor zorgen dat het kind zich vervreemd voelt, maar ook boos op (en zich persoonlijk gekwetst voelt door) iets dat echt tussen mama en papa was.
• Een vervreemder kan voorkomen dat een kind de andere ouder ziet of met hem praat, terwijl hij zegt dat de vervreemde het druk / bezet / ongeïnteresseerd is in het kind.
• Een vervreemder kan erop staan ​​dat de persoonlijke spullen van het kind allemaal in het huis van de vervreemder worden bewaard, ongeacht hoeveel tijd het kind met de andere ouder doorbrengt.
• Een vervreemder kan verleidelijke activiteiten plannen tijdens de voogdij van de andere ouder. Bijvoorbeeld: "Je hoort dit weekend bij je vader te zijn, maar ik dacht dat dit het perfecte weekend is om je vrienden uit te nodigen voor een logeerpartijtje hier deze maand voor je verjaardag. Wat zou je willen doen?"
• In verband met het bovenstaande kan een vervreemder regelmatig de richtlijnen voor voogdij, die binnen of buiten de rechtbank zijn opgesteld, buigen of breken. Aan de andere kant kan een vervreemder ook weigeren een compromis te sluiten over een voogdijovereenkomst. Als mama's verjaardag bijvoorbeeld valt op een dag waarop papa de voogdij heeft en papa een vervreemder is, kan hij rigide weigeren om het kind naar het verjaardagsdiner van mama te laten gaan als mama daarom vraagt.
• Geheimhouding kan hoogtij vieren. Dit kan op verschillende manieren gebeuren: de vervreemder kan medische dossiers, rapportkaarten, informatie over de vrienden van het kind en nog veel meer geheimhouden. Dit kan het kind van de andere ouder vervreemden, want laten we eerlijk zijn: als een ouder al je vrienden, voorkeuren en activiteiten kent, is dat de ouder met wie je wilt praten.
• En gerelateerd aan geheimhouding, kan roddelen hoogtij vieren. De vervreemder kan het kind vragen over het persoonlijke leven van de vervreemde ouder en meer. Dit kan dan een onderwerp van roddel worden. Oh, je vader heeft een nieuwe vriendin? Hoe is ze? Vraag me af hoe lang het zal duren. Hij had vier vriendinnen het jaar dat je op de kleuterschool zat en we nog steeds getrouwd waren, weet je.
• De vervreemder kan controlerend worden als het gaat om de relatie van het kind met de andere ouder. De vervreemder zou bijvoorbeeld kunnen proberen alle telefoontjes, sms-berichten of interacties in de gaten te houden.
• De vervreemder kan de andere ouder actief vergelijken met een nieuwe partner. Dit kan de vorm aannemen van het kind dat hoort dat hun stiefmoeder meer van hen houdt dan van hun moeder. Een kind kan zelfs te horen krijgen dat zijn stiefouder het zal adopteren en een nieuwe achternaam zal geven.

Dit zijn slechts enkele van de vormen die oudervervreemding kan aannemen. Houd er rekening mee dat PAS lastig is om te gebruiken in juridische contexten als het gaat om bewaarnemingsovereenkomsten, omdat het moeilijk te bewijzen is. Ironisch genoeg zijn het in geschillen over bewaring dat PAS het meest naar voren komt.

PAS kan ook worden gebruikt om misbruik voort te zetten, te verbergen of te versterken. Dit is een ernstige situatie die strafrechtelijke aantijgingen kan inhouden.

Neemt het verschillende vormen aan, afhankelijk van of mama of papa het vervreemdende doet?

Het korte antwoord hierop is niet echt - alleen dat de samenleving de afgelopen 30 jaar voldoende is veranderd, zodat vervreemding waarschijnlijk even waarschijnlijk is bij beide ouders.

Gardner zei oorspronkelijk dat 90 procent van de vervreemden moeders waren. Komt dit doordat vrouwen meer jaloers, controlerend of bezorgd om hun kinderen zijn en mannen meer geneigd zijn dingen te doen die volgens vrouwen vervreemding waard zijn? Twijfelachtig. Elke persoon - of het nu een moeder of een vader is - kan de kwaliteiten hebben die zich lenen voor vervreemding.

Het heeft waarschijnlijk meer te maken met het nog steeds enigszins geaccepteerde 'ideaal' in de jaren zeventig en tachtig dat vaders de kostwinners waren en moeders de baas waren over het huis - en daarom meer te zeggen hadden over de kinderen. Maar de tijden zijn veranderd. Gardner zei later zelfs dat hij een verschuiving in vervreemding zag van 90 procent moeders naar een 50/50-verhouding van moeders en vaders.

Toch is op veel plaatsen, vanwege onder meer langdurige maatschappelijke normen, de persoon die standaard meer voogdij krijgt (alle andere dingen gelijk) moeder. Dat brengt moeder op een plek waar het mei gemakkelijker zijn om vader te vervreemden.

Aan de andere kant - en ook vanwege al lang bestaande maatschappelijke normen, verwachtingen, loonverschillen en meer - vader mei meer middelen tot zijn beschikking hebben om moeder van zich te vervreemden als het gaat om juridische kosten in voogdijgevechten en om de kinderen te verleiden met geschenken of beloften. We zeggen echter niet dat dit noodzakelijkerwijs het geval is.

Hoe dan ook, het kind heeft te maken met de gevolgen.

Hoe oudervervreemding de kinderen beïnvloedt

Een studie uit 2016 ondervroeg 109 studenten van middelbare leeftijd en vond een significant verband tussen het gedrag van vervreemdende ouders en het gedrag van degenen die vervreemd waren. Met andere woorden, kinderen die het slachtoffer zijn van een ouderlijke vervreemding, kunnen opgroeien en zich ongeveer hetzelfde gedragen als de vervreemder.

Kinderen die vervreemd zijn van een ouder kunnen:

• ervaar verhoogde woede
• verhoogde gevoelens van verwaarlozing (of zelfs als hun basisbehoeften feitelijk werden verwaarloosd terwijl ze midden in het gevecht van hun ouders werden betrapt)
• leer een destructief patroon dat ze doorgeven aan anderen
• neem een ​​scheve kijk op de werkelijkheid en raak geneigd om over anderen te liegen
• strijdlustig worden met anderen door het aanleren van een 'wij tegen zij'-mentaliteit
• zie dingen als erg "zwart en wit"
• gebrek aan empathie

Het is duidelijk dat als een ouder mishandeld of anderszins schadelijk is, er limieten moeten zijn - of een alomvattend verbod - op blootstelling aan het kind. Maar in de meeste andere omstandigheden waarin twee ouders samen zijn begonnen en betrokken zijn bij het leven van een kind, heeft het kind er het meeste baat bij om ook na een scheiding beide ouders in hun leven te hebben.

Kinderen zijn veerkrachtig. Maar ze zijn ook beïnvloedbaar. Als er sprake is van oudervervreemding, worden de kinderen kwetsbaarder.

Wat kunt u eraan doen?

Er is om een ​​aantal redenen geen vaste, one-size-fits-all behandeling voor PAS: ten eerste is het geen officiële diagnose. Maar twee - en zelfs als het een medisch erkende aandoening was - PAS en de omstandigheden zijn zo individueel.

In sommige situaties kan therapie om het kind te herenigen met de vervreemde ouder helpen. In andere gevallen kan het traumatiseren om een ​​kind te dwingen dit soort herenigingstherapie te ondergaan. En gerechtelijke bevelen kunnen zeker bijdragen aan het trauma, aangezien de juridische autoriteiten niet de juiste training hebben om met een complexe geestelijke gezondheidssituatie om te gaan.

Het vinden van een gerenommeerd gezinsadviescentrum en kwaliteitstherapeut en kinderpsycholoog is misschien wel de beste plek om te beginnen. Mediators - al dan niet benoemde rechtbank - kunnen ook behulpzaam zijn.

De behandeling moet worden afgestemd op de specifieke situatie van uw gezin. De dynamische ontwikkelingsleeftijd van uw kind en andere factoren spelen allemaal een rol.

Praat om te beginnen met de kinderarts van uw kind over specialisten in de geestelijke gezondheidszorg die zij aanbevelen.

De afhaalmaaltijd

Het ouderverstotingssyndroom is door de medische of wetenschappelijke gemeenschap nooit als een aandoening of syndroom geaccepteerd. Dit kan het echt problematisch maken als het in de rechtbank aan de orde komt als onderdeel van overwegingen inzake voogdij.

Sommige mensen beweren zelfs dat PAS ‘onwetenschappelijk’ is en een heel precieze, medisch geaccepteerde definitie nodig heeft voordat het überhaupt zou moeten worden gebruikt.

Hoe dan ook, oudervervreemding bestaat helaas en kan niet alleen de relationele gezondheid schaden, maar ook de eigen geestelijke gezondheid van een kind. Als u zich in deze situatie bevindt, is het belangrijk om voor uw individuele omstandigheden advies in te winnen bij een gekwalificeerde professional in de geestelijke gezondheidszorg.