Veel van wat we denken te weten over eetstoornissen en geslacht is verkeerd en schadelijk.
Toen een familielid van mij een eetstoornis kreeg, ging dat voorbij de radar van iedereen die om hem gaf.
"Hij is gewoon een kieskeurige eter," legden ze uit. "Het is een dieet," veegden ze af. "Hij heeft een rare relatie met eten, maar het is niets om je zorgen over te maken", verklaarden ze. De implicatie bleef altijd verborgen dat als hij een meisje was, er reden tot bezorgdheid zou zijn.
Maar waarom stress over hem? Jongens krijgen geen eetstoornissen, dacht men. Hij zal uiteindelijk uit deze fase groeien.
Maar toen ik op een zomer thuiskwam van de universiteit om te zien hoe hij verdord was, onherkenbaar skeletachtig, zei ik tegen zijn moeder dat dit onaanvaardbaar was: "Tante, hij is ziek. Je moet iets doen. "
Toen hij eindelijk een dokter zag, kreeg hij vrijwel onmiddellijk de diagnose van een eetstoornis. Hij had alle duidelijke tekenen van anorexia nervosa: extreme caloriebeperking, verstoring van het lichaamsbeeld, angst voor gewichtstoename. Maar omdat hij in een mannelijke verpakking kwam, werden ze gemist door zijn familie en vrienden.
De aanname dat eetstoornissen zijn gebaseerd op vrouwelijkheid - en daarbij een zeer specifieke cisheteronormatieve norm voor vrouwelijkheid - is schadelijk voor mensen die lijden en buiten dat stereotype vallen.
En het betekent dat mannen niet de enige geslachtscategorie zijn waar eetstoornissen worden gemist. Transgenders, queer vrouwen en mannelijke mensen, om er maar een paar te noemen, zijn groepen waarin eetstoornissen consequent onopgemerkt blijven.
Door het stereotype te doorbreken dat eetstoornissen alleen bepaalde soorten vrouwen treffen, betekent dat er meer ruimte is voor mensen van verschillende geslachten en seksuele identiteiten om erkend te worden in hun strijd en overleving.
Hier zijn dus vier mythes over geslacht en eetstoornissen die we nu moeten vernietigen.
Mythe 1: Vrouwelijkheid is een voorspellende factor
Het idee gaat als volgt: hoe vrouwelijker je bent, hoe groter het risico dat je een eetstoornis krijgt, ongeacht het geslacht.
Als je vrouwelijk bent, gaan mensen ervan uit dat je het belang van schoonheid te veel benadrukt. Dit kan je op zijn beurt vatbaarder maken voor extreme gedragingen die passen bij een ideaal.
En de veronderstelde relatie tussen eetstoornissen en gewichtsverlies wordt vaak overdreven. Een drang naar dunheid alleen is niet de oorzaak van eetstoornissen.
Maar mensen denken dat vrouwelijke mensen eetstoornissen ontwikkelen bij het nastreven van het magere ideaal.
Hier is de waarheid: onze aannames over eetstoornissen en vrouwelijkheid kunnen het resultaat zijn van langdurige vooringenomenheid van onderzoekers met betrekking tot genderrollen.
Terwijl weegschalen zijn gemaakt om genderidentiteit te meten lijken Om objectief te bewijzen dat vrouwelijkheid een risicofactor is voor de ontwikkeling van een eetstoornis, zijn de schalen zelf subjectief: de rolpatronen op de schalen zijn rigide en associëren vrouwelijkheid met vrouwen en mannelijkheid met mannen.
Ja, eetstoornissen komen vaker voor bij vrouwen. Nee, dat maakt vrouwelijkheid niet per definitie tot een voorspellende factor.
In plaats daarvan is gebleken dat wanneer deze schalen meer vloeibaarheid in genderrollen mogelijk maken, nuances rond vrouwelijkheid en mannelijkheid bij de ontwikkeling van eetstoornissen niet langer duidelijk zijn.
Eetstoornissen hebben gevolgen voor mensen, ongeacht de geslachtsrollen waarop ze zich abonneren.
Mythe 2: Hetero mannen worstelen niet met lichaamsbeeld
Zoals eerder vermeld, hebben we de neiging om een verband te leggen tussen vrouwelijkheid en eetstoornissen. Een gevolg hiervan is dat mensen de neiging hebben om aan te nemen dat de enige mannen die worstelen met hun lichaamsbeeld en eetstoornissen ontwikkelen, homoseksueel, biseksueel of queer moeten zijn.
Het is het is waar dat homoseksuele mannen meer kans hebben dan hun heteroseksuele tegenhangers om een negatief lichaamsbeeld te ervaren en eetstoornissen te ontwikkelen. Maar dat betekent niet dat hetero mannen niet.
Volgens de National Eating Disorders Association is de meerderheid van de mannen met een eetstoornis zelfs heteroseksueel. En dit kan gedeeltelijk te maken hebben met het feit dat mannelijke schoonheidsnormen strenger en extremer worden.
Volgens Dr. Harrison Pope, een psychiater van Harvard die de bodybuilding-cultuur bestudeert, "is er in de afgelopen 30 jaar een opvallende verandering opgetreden in de houding ten opzichte van het mannelijke lichaamsbeeld", vertelde hij aan The New York Times.
Bovendien is het beeld van mannen als slank en gespierd "dramatisch vaker voor in de samenleving dan een generatie geleden", zei Pope.
Het is dan ook geen verrassing dat een kwart van de mannen met een normaal gewicht zichzelf als ondergewicht ervaart.
Als zodanig neemt het ongeordende eetgedrag, met name dwangmatige lichaamsbeweging, toe bij heteromannen. Uit onderzoek is gebleken dat 90 procent van de tienerjongens op zijn minst af en toe aan lichaamsbeweging doet met als doel om op te stapelen, terwijl 6 procent van hen heeft geëxperimenteerd met steroïden.
Eetstoornissen zijn niet voorbehouden aan vrouwen. Iedereen van elk geslacht kan een eetstoornis hebben. En als we weten hoe eetstoornissen bij mannen anders voorkomen, kunnen we de symptomen sneller herkennen.
Mythe 3: Transgenders hebben geen eetstoornissen
Puntloos: transjongeren lopen een verhoogd risico op de ontwikkeling van een eetstoornis. In feite zijn zij de groep meest waarschijnlijk het afgelopen jaar een eetstoornis hebben gekregen - zelfs in vergelijking met heteroseksuele cis-vrouwen.
En toch, als we aan eetstoornissen denken, concentreren we ons zelden of nooit op de ervaring van transgenders. Transervaringen worden vaak opzij geschoven en overschaduwd door de mythe dat eetstoornissen het meest voorkomen bij heteromannen.
Maar volgens een grote steekproef uit 2015 kunnen transgenders "ongeordend eetgedrag gebruiken om bijzonder gendergerelateerde kenmerken te onderdrukken of te accentueren". En de veiligheidskwesties die betrokken zijn bij het niet ‘slagen’ of door anderen als hun geslacht worden gelezen, kunnen hier een rol spelen.
Minstens 26 transgenders - de meesten van hen transvrouwen van kleur - werden in 2018 vermoord. Gezien dit gevaar, in combinatie met de lichaamsdysforie die sommige transgenders ervaren, is het geen verrassing dat transgenders gewichtsverlies of gewichtstoename kunnen gebruiken om 'eigenschappen te onderdrukken'. van hun geslacht toegewezen bij de geboorte of om "kenmerken te accentueren" die verband houden met hun geslacht.
Transfamilies vertonen meer kans om compenserend gedrag te vertonen dat vaak wordt geassocieerd met boulimia nervosa, zoals:
- het gebruik van dieetpillen
- zelfopgewekt braken
- laxerend misbruik
Er zijn ook verschillende redenen waarom transgenders een grotere kans hebben op de diagnose van een eetstoornis. Ze hebben bijvoorbeeld meer kans om al contact te hebben met professionals in de geestelijke gezondheidszorg: 75 procent van de transgenders krijgt al counseling, wat kan leiden tot een eventuele diagnose.
Hoe dan ook, het hoge aantal eetstoornissen bij de transpopulatie is alarmerend. Het is de hoogste tijd dat we erkennen hoe serieus we deze community moeten nemen.
Mythe 4: Vreemde vrouwen zijn immuun voor schoonheidsnormen
Ik ben zelf een queer vrouw en ik heb echt last van deze mythe.
De gedachte luidt dat omdat queer vrouwen tot een subcultuur of zelfs tegencultuur behoren, we beschermd zijn tegen reguliere schoonheidsnormen. Omdat we ons geen zorgen maken over voorkeuren die bedoeld zijn om mannen te verleiden, ontsnappen we volledig aan die normen.
Niet zo snel.
Het is waar dat dating in de lesbische cultuur, in vergelijking met de dominante cultuur, niet dezelfde nadruk op fysieke verschijning heeft. En het is waar dat queer vrouwen over het algemeen meer tevreden zijn met hun lichaam en zich minder zorgen maken over de manier waarop de media de aantrekkelijkheid van vrouwen weergeven dan heterovrouwen.
Maar het idee dat queer vrouwen, vooral degenen die zich ook tot mannen aangetrokken voelen, op de een of andere manier aan patriarchale onderdrukking ontsnappen, is absurd. Vreemde vrouwen zijn nog steeds vrouwen. En bovendien krijgen we te maken met extra druk vanwege onze seksuele identiteit.
Een studie toonde aan dat, net als bij heteroseksuele vrouwen, het volgende een rol speelde bij de ontwikkeling van eetstoornissen bij queer vrouwen:
- een zoektocht naar identiteit
- een inspanning van zelfbeheersing
- een streven naar vrouwelijke schoonheid
Dat gezegd hebbende, wijzen queervrouwen specifiek op de "reactie op de stress en onzekerheid van het niet voldoen aan heteronormatieve verwachtingen" als een verklaring voor de ontwikkeling van hun eetstoornissen. Onderzoekers merkten ook op dat ze hun eetstoornis gebruikten als een manier om 'hun seksualiteit te vermijden door in plaats daarvan te focussen op eten of door' er recht uit te zien '.' '
Kortom: het overlappen van geslacht en geaardheid compliceert lichaamsbeeld. Het maakt het er niet gemakkelijker op.
Als zodanig is er helemaal geen significant verschil in het voorkomen van eetstoornissen tussen heterovrouwen en queervrouwen. Vreemde vrouwen hebben misschien minder kans dan hun heteroseksuele tegenhangers om anorexia te ontwikkelen, maar er is ook aangetoond dat ze meer kans om boulimia en eetbuistoornis te ontwikkelen.
Vreemde vrouwen zijn niet immuun voor schoonheidsnormen of eetstoornissen. Omdat we geloven dat we dat zijn, wordt het voor ons veel moeilijker om hulp te krijgen.
Eetstoornissen kennen geen geslacht of geaardheid
De waarheid is simpel: eetstoornissen kennen geen geslacht of geaardheid. Het zijn psychische aandoeningen die iedereen kunnen treffen. En het uitwissen van de mythen die iets anders zeggen, is een belangrijke stap om ervoor te zorgen dat alle mensen toegang hebben tot erkenning, diagnose en behandeling.
Melissa A. Fabello, PhD, is een feministische opvoeder wiens werk zich richt op lichaamspolitiek, schoonheidscultuur en eetstoornissen. Volg haar op Twitter en Instagram.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
