Ik zal de dag van mijn hiv-diagnose nooit vergeten.Op het moment dat ik die woorden hoorde: "Het spijt me Jennifer, je hebt positief getest op hiv", vervaagde alles tot duisternis. Het leven dat ik altijd had gekend, verdween in een oogwenk.
De jongste van drie, ik ben geboren en getogen in het mooie, zonnige Californië door mijn alleenstaande moeder. Ik heb een gelukkige en normale jeugd gehad, ben afgestudeerd aan de universiteit en ben zelf een alleenstaande moeder van drie kinderen geworden.
Maar het leven veranderde na mijn hiv-diagnose. Ik voelde plotseling zoveel diepgewortelde schaamte, spijt en angst.
Jaren van stigma veranderen is als met een tandenstoker op een berg plukken. Vandaag probeer ik anderen te helpen inzien wat hiv is en wat niet.
Het bereiken van een niet-detecteerbare status gaf me weer de controle over mijn leven. Niet detecteerbaar zijn geeft mensen met hiv een nieuwe betekenis en hoop dat dit in het verleden niet mogelijk was.
Hier is wat er nodig was om daar te komen, en wat het voor mij betekent om niet op te sporen.
De diagnose
Op het moment van mijn diagnose was ik 45 jaar oud, het leven was goed, mijn kinderen waren geweldig en ik was verliefd. HIV had nooit kwam in mijn gedachten. Zeggen dat mijn wereld onmiddellijk op zijn kop staat, is het understatement van alle understatements.
Ik begreep de woorden met bijna onmiddellijke hartverscheurende acceptatie, omdat tests niet liegen. Ik had antwoorden nodig omdat ik al weken ziek was. Ik nam aan dat het een soort oceaanparasiet was van surfen. Ik dacht dat ik mijn lichaam zo goed kende.
Toen ik hoorde dat HIV de reden was voor mijn nachtelijk zweten, koorts, pijn in het lichaam, misselijkheid en spruw, werden de symptomen erger met de schokkende realiteit van dit alles. Wat heb ik gedaan om dit te krijgen?
Het enige dat ik kon bedenken was dat alles waar ik voor stond als moeder, leraar, vriendin en alles waar ik op hoopte niet was wat ik verdiende, want HIV is wat mij nu heeft gedefinieerd.
Kan het nog erger worden?
Ongeveer 5 dagen na mijn diagnose ontdekte ik dat mijn CD4-telling 84 was. Een normaal bereik ligt tussen 500 en 1.500. Ik leerde ook dat ik longontsteking en aids had. Dit was weer een sukkel, en nog een hindernis om het hoofd te bieden.
Fysiek was ik op mijn zwakst en moest ik op de een of andere manier de kracht verzamelen om het mentale gewicht te beheersen van wat naar me werd gegooid.
Een van de eerste woorden die in me opkwamen kort na mijn AIDS-diagnose was absurd. Ik gooide metaforisch mijn handen in de lucht en lachte om de waanzin van wat er met mijn leven gebeurde. Dit was niet mijn plan.
Ik wilde voor mijn kinderen zorgen en een lange, liefdevolle en seksueel bevredigende relatie met mijn vriend hebben. Mijn vriend testte negatief, maar het was me niet duidelijk of dit mogelijk was als ik met hiv leefde.
De toekomst was onbekend. Het enige wat ik kon doen, was me concentreren op wat ik kon beheersen, en dat werd steeds beter.
Als ik mijn ogen halfdicht kneep, kon ik het licht zien
Mijn hiv-specialist sprak deze hoopvolle woorden uit tijdens mijn eerste afspraak: "Ik beloof je dat dit allemaal een verre herinnering zal zijn." Ik hield me tijdens mijn herstel stevig vast aan die woorden. Met elke nieuwe dosis medicatie begon ik me langzaamaan steeds beter te voelen.
Onverwacht voor mij, toen mijn lichaam genas, begon mijn schaamte ook te verminderen. De persoon die ik altijd kende, begon weer op te duiken uit de shock en het trauma van mijn diagnose en ziekte.
Ik nam aan dat misselijkheid een onderdeel zou zijn van de "straf" voor het oplopen van hiv, of het nu van het virus zelf was of van de levenslange antiretrovirale medicatie die ik nu moest nemen. Hoe dan ook, ik had nooit verwacht dat normaal weer een optie zou zijn.
De nieuwe ik
Als de diagnose hiv wordt gesteld, leer je snel dat het aantal CD4, virale ladingen en niet-detecteerbare resultaten nieuwe termen zijn die je de rest van je leven zult gebruiken. We willen dat onze CD4's hoog zijn en onze virale ladingen laag, en ondetecteerbaar is de gewenste prestatie. Dit betekent dat het virusniveau in ons bloed zo laag is dat het niet kan worden gedetecteerd.
Door dagelijks mijn antiretrovirale middelen in te nemen en een niet-detecteerbare status te verkrijgen, betekende dit dat ik de controle had en dat dit virus me niet aan de lijn liet lopen.
Een niet-detecteerbare status is iets om te vieren. Het betekent dat uw medicatie werkt en dat uw gezondheid niet langer in gevaar komt door hiv. U kunt seks zonder condoom hebben als u dat wilt, zonder dat u zich zorgen hoeft te maken dat het virus op uw seksuele partner wordt overgedragen.
Onopspoorbaar worden betekende dat ik weer mezelf was - een nieuwe ik.
Ik heb niet het gevoel dat hiv mijn schip bestuurt. Ik heb het gevoel dat ik alles onder controle heb. Dat is ongelooflijk bevrijdend als je leeft met een virus dat sinds het begin van de epidemie meer dan 32 miljoen levens heeft geëist.
Niet detecteerbaar = niet overdraagbaar (U = U)
Voor mensen met hiv is ondetecteerbaar zijn het optimale gezondheidsscenario. Het betekent ook dat u het virus niet langer aan een seksuele partner kunt overdragen. Dit is baanbrekende informatie die het stigma kan verminderen dat helaas nog steeds bestaat.
Uiteindelijk is HIV slechts een virus - een stiekem virus. Met de medicijnen die vandaag beschikbaar zijn, kunnen we met trots beweren dat hiv niets meer is dan een chronische beheersbare aandoening. Maar als we blijven toestaan dat het ons schaamte, angst of een of andere vorm van straf laat voelen, wint hiv.
Is het na 35 jaar van 's werelds langstlopende pandemie niet tijd voor de mensheid om deze pestkop eindelijk te verslaan? Elke persoon met hiv een niet-detecteerbare status krijgen, is onze beste strategie. Ik ben tot het einde niet op te sporen als team!
Jennifer Vaughan is een pleitbezorger en vlogger voor HIV +. Voor meer informatie over haar hiv-verhaal en dagelijkse vlogs over haar leven met hiv kun je haar volgen YouTube en Instagram, en steun haar belangenbehartiging hier.
