Ik dronk die thee als een meisje voor alles wat verlichting zou kunnen beloven.
Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Ik was pas 26 jaar oud toen mijn hormonen voor het eerst overal heen gingen. Voor sommigen nog steeds een baby. Klaar om baby's te krijgen voor anderen.
Maar mijn lichaam had zoiets van: "Nee. Ik doe dat allemaal niet. Laten we je in plaats daarvan rond de menopauze bengelen. "
Oké, zo drastisch was het dus niet. Ik ben nu 36 en technisch gezien nog steeds aan het ovuleren. Maar het was rond de leeftijd van 26 jaar dat ik voor het eerst de diagnose endometriose kreeg. En met die diagnose kwam een hormoonachtbaan waar ik nog niet helemaal uit ben.
Als u ooit hormoonproblemen heeft gehad, weet u hoe frustrerend ze kunnen zijn. Op een dag ziet je huid er fantastisch uit. De volgende keer ziet het er ontstoken en boos uit. U wordt misschien wakker met snorharen die onder uw kin groeien, of merkt dat u plotseling de hele tijd zweet. Gewichtsverpakkingen zonder dat uw dieet of trainingsplan verandert. Je merkt dat je wankelt tussen periodes van tranen en momenten van woede op een dubbeltje.
Het enige dat je zeker weet, is dat je helemaal niets meer zoals jezelf voelt.
De oorzaak van mijn hormoonproblemen lijkt altijd terug te gaan naar endometriose. Ik heb vijf grote buikoperaties gehad, waarbij elke keer mijn eierstokken werden afgebroken. Het hormoon dat terugkaatst van die operaties is vaak zoveel moeilijker dan het fysieke herstel zelf.
En als een hormoongestuurde aandoening heeft endometriose een manier om mijn hormonen te verwoesten, zelfs als het jaren geleden is sinds mijn laatste operatie.
Ik heb medische behandelingen geprobeerd om hiermee om te gaan, maar er is altijd een delicaat evenwicht tussen het proberen mijn hormonen onder controle te krijgen zonder mijn oestrogeen te overstimuleren - omdat dit de endometriose erger zou maken.
Die dans medisch dansen heeft voor mij nooit echt uitgewerkt. Ik stuiter tussen uitersten en heb te maken met harde bijwerkingen en medicijnen die me meer kwaad dan goed lijken te doen.
Het was niet zo lang na mijn eerste diagnose dat ik op zoek ging naar meer natuurlijke alternatieven voor de crèmes en recepten die mijn arts bereid was te geven. Ik begon met het bezoeken van een natuurgeneeskundige, een acupuncturist en een genezer - in die volgorde.
De natuurgeneeskundige wilde dat ik een 24-uurs urinetest zou doen, en beweerde dat dat een nauwkeuriger beeld zou geven van mijn hormoonpanel dan welke bloedtest ooit zou kunnen produceren.
Ik ben niet helemaal zeker van de wetenschappelijke juistheid van die bewering, maar ik was bereid om mee te gaan met alles dat andere antwoorden en betere oplossingen zou kunnen bieden.
Dus, 24 uur lang, elke keer dat ik moest plassen, plaste ik in dezelfde liter emmer. Het was rood en was bedoeld om in mijn koelkast te leven als ik er niet in plaste. Omdat dat vies was en ik niet wilde dat er kleine druppeltjes urine op mijn eten druppelden, ging ik in plaats daarvan plassen in een rode Solo-beker, die ik daarna voorzichtig in de koude plasemmer gooide.
Aan het einde van dat kleine experiment moest ik de emmer voorzichtig schudden (om er zeker van te zijn dat de inhoud grondig gemengd was) en een klein beetje overbrengen in een buis die ik vervolgens moest inpakken, invriezen en verzenden om te testen.
Ik heb deze test 3 jaar lang één keer per jaar gedaan. En elke keer kwamen de resultaten hetzelfde terug: niet alleen waren mijn oestrogeenspiegels extreem hoog, maar mijn testosteron was ook buiten de hitlijsten voor een vrouw.
Dat verklaarde die kleine snorharen die ik onder mijn kin had gekregen.
Om dit probleem te bestrijden, schreef de natuurgeneeskundige supplementen en dieetveranderingen voor - geen enkele zuivel was de belangrijkste van haar suggesties.
Maar ik ben een meisje dat van kaas houdt. Daar voor altijd aan vasthouden, zou voor mij niet werken.
Dus wendde ik me tot de acupuncturist. Ze stak naalden in mijn oogleden en sloeg zo vaak een kom op mijn rug dat ik constant zwart en blauw was. Ze stak wierook aan en speelde rustgevende muziek. Het was altijd een ontspannen bezoek.
Maar enkele jaren en twee IVF-ronden later voelde ik niet echt een verschil.
Daarom zocht ik een genezer, een vrouw die diepe weefselmassage beoefende om mijn lichaam van gifstoffen te ontdoen en het leven weer draaglijk te maken.
Ik moet toegeven dat ik de grootste opluchting voor mijn hormoonproblemen vond toen ik haar zag, maar ik ben er nooit zeker van geweest of dat kwam omdat ze feitelijk iets in mij veranderde met haar handen, of gewoon omdat onze sessies me voldoende ontspanden om te verminderen het cortisol (stresshormoon) pomp ik meestal met een overdreven snelheid.
Het was wat ze vervolgens aanbood dat me echt leerde dat ik misschien te ver was gegaan in mijn zoektocht naar natuurlijke genezing. Vlak voor mijn tweede IVF-ronde gaf ze me een eekhoornpoepthee.
Het brouwsel dat ze had besteld, was speciaal ontworpen om mijn hormonen onder controle te krijgen. Nu, ik weet niet waar ze dit brouwsel heeft besteld, en ik weet ook niet wat er allemaal in zat (behalve eekhoornpoep, dat wil zeggen).
Ze vertelde me dat het technisch gezien een illegale partij was - het is blijkbaar niet toegestaan om mensen te voorzien van dierlijke uitwerpselen om in te nemen in de Verenigde Staten - maar omdat ze zoveel van me hield als klant, wilde ze doen wat ze kon om te helpen .
En ze was er zeker van dat dit zou lukken.
Ze droeg me op om de thee in grote hoeveelheden te zetten, tot een liter per keer, en te proberen deze te zoeten met honing, "omdat het niet geweldig zal smaken." Ze raadde me ook aan om het in de koelkast te bewaren en koud te drinken, waardoor het gemakkelijker wordt om snel op te eten en hopelijk een deel van de smaak te vermijden.
Twee glazen per dag, en ze wist zeker dat ik binnen de kortste keren verlichting zou hebben.
Ik deed wat ik had opgedragen. Ik brouwde en dronk die eekhoornpoepthee als een meisje dat opkomt voor alles wat verlichting zou kunnen beloven. Ik heb deze routine minstens 3 weken volgehouden, en ... niets.
Niets behalve een constante bittere smaak in mijn mond.
Ik zou willen zeggen dat dit het laatste ongewone was dat ik probeerde om mijn hormonen onder controle te krijgen, maar er zijn in de loop der jaren andere pogingen geweest.
Ik zie nog steeds een gewone dokter, maar ik ben geen patiënt meer van de natuurgeneeskundige, acupuncturist of genezer. Dat komt vooral omdat ik uiteindelijk moeder werd (door adoptie), en ik had gewoon geen tijd meer voor dat niveau van zelfzorg.
Maar ik behield veel van de lessen die ze me leerden, en hield in gedachten wat wel en niet werkte door de jaren heen. De waarheid is dat ik ben gaan beseffen dat voeding voor mij persoonlijk een grotere rol speelt in mijn hormonen dan zo ongeveer alles.
Schoon eten (wat voor mij veel op keto lijkt) is vaak het beste wat ik kan doen om mijn hormonen onder controle te houden.
Soms kan ik me aan dat plan houden. Andere keren wankel ik. De sleutel is nu, wanneer ik oncontroleerbaar begin te zweten en lijd aan slapeloosheid of onverklaarbare gewichtstoename, ik meestal weet wat ik moet doen om mijn lichaam weer in een of andere vorm van evenwicht te krijgen.
En ik hoef geen enkele slok eekhoornpoepthee te drinken om dat te bereiken.
Leah Campbell is een schrijver en redacteur die in Anchorage, Alaska woont. Ze is naar keuze een alleenstaande moeder nadat een toevallige reeks gebeurtenissen heeft geleid tot de adoptie van haar dochter. Leah is ook de auteur van het boek "Single Infertile Female" en heeft veel geschreven over de onderwerpen onvruchtbaarheid, adoptie en ouderschap. U kunt contact maken met Leah via Facebook, haar website en Twitter.
