Door dit radicale eigenaarschap van mijn lichaam voelde ik me een taboedoorbreker - toch een met gevoel voor humor.
Toen ik op mijn 23ste hoorde dat ik gehoorapparaten nodig zou hebben, spotte ik.
Gehoorapparaten? In mijn twintiger jaren? De zin deed me denken aan Bertha, een oudere vriendin van mijn oma, die aan de zijkanten van haar hoofd bruine plastic compartimenten had bevestigd.
Hoe gek het achteraf ook lijkt, ik was bang dat mijn hoortoestellen me snel naar een hoge leeftijd zouden leiden. Ik dacht dat mensen rare constructies in mijn oren zouden zien en meteen aannames zouden doen. Ze zouden medelijden met me hebben of hun woorden beginnen te schreeuwen, waarbij ze elke lettergreep uitspreken alsof ik hulp nodig had bij het begrijpen van hun toespraak.
Om mijn zorgen weg te nemen, overhandigde mijn audioloog me een Oticon-hoortoestel en een handspiegel. Ik stopte mijn haar achter mijn rechteroor en hield het glas schuin zodat ik de dunne plastic buis om mijn bleke kraakbeen kon zien wikkelen.
"Dat is best subtiel," erkende ik haar, terwijl ik oogcontact maakte.
Toen zette ze de apparaten aan. De ervaring voelde als het auditieve equivalent van het dragen van een bril na jaren van slecht zien.
Ik schrok van de scherpe woorden. Geluiden die ik jarenlang niet had gehoord, begonnen te klinken: het lichte geritsel van stoffen als ik mijn jas aantrok, het gedempte geluid van voetstappen op een tapijt.
Om de deal te bezegelen, liet mijn audioloog me een promotionele Bluetooth-toverstaf zien. Met de 3-inch afstandsbediening kon ik Spotify rechtstreeks via mijn hoortoestellen streamen, wat, ik moest toegeven, best gaaf was.
Ik vond het een leuk idee om met een geheim over straat te lopen. Mensen kunnen mijn hoortoestellen misschien opmerken, maar het feit dat ik draadloos muziek in mijn oren kon pompen? Die kennis was alleen voor mij.
Ik stemde ermee in om de Oticons te kopen.
Vanaf dat moment heb ik mijn nieuwe cyborg-achtige capaciteiten als een positief punt vastgehouden.
Terwijl ik naar liedjes luisterde tijdens mijn woon-werkverkeer, genoot ik van mijn ongeziene activiteit. Hoewel ik geen koptelefoon droeg, domineerden de nieuwste Børns-beats mijn innerlijke wereld.
Jaren voordat Apple AirPods en Bluetooth Beats draadloos luisteren alledaags maakten, gaf dit me het gevoel dat ik een superkracht had.
Ik begon mijn hoortoestellen op te bergen in mijn juwelendoos, ze op hun plaats te passen en tegelijkertijd mijn hangende oorbellen vast te maken.
Met de toevoeging van draadloze streaming, voelden mijn accessoires aan als kostbare sieraden met technologie, vergelijkbaar met die 'wearables' waar de startup-wereld graag over praat. Ik kon telefoontjes aannemen zonder mijn iPhone aan te raken en tv-audio streamen zonder een afstandsbediening nodig te hebben.
Al snel maakte ik ook grappen over mijn nieuwe accessoires. Op een zondagmorgen gingen mijn vriend en ik brunchen bij zijn ouders in hun appartement.
Ik begon het gesprek met een voorbehoud: ‘Als ik niet antwoord, is dat niet omdat ik je negeer. Mijn hoortoestelbatterijen zijn bijna leeg. '
Toen zijn vader begon te lachen, omhelsde ik mijn hoortoestellen als komische inspiratie. Door dit radicale bezit van mijn lichaam voelde ik me een taboedoorbreker - toch een met gevoel voor humor.
De voordelen stapelden zich op. Toen ik op reis was voor mijn werk, genoot ik ervan mijn hoortoestellen te dempen voordat ik in het vliegtuig ging slapen. Jankende peuters werden engeltjes en ik sliep zonder dat de piloot onze hoogte aankondigde. Terwijl ik langs bouwplaatsen terug op de grond liep, kon ik eindelijk catcallers het zwijgen opleggen met een druk op de knop.
En in het weekend had ik altijd de mogelijkheid om mijn hoortoestellen in mijn juwelendoos te laten voor een vrijwel geruisloze wandeling door de schokkende straten van Manhattan.
Toen ik mijn zintuiglijke 'tekort' in het reine had gekregen, begon het innerlijke geluid van mijn eigen onzekerheden ook te verminderen.
Naarmate ik meer tevreden werd met het zien van mijn hoortoestellen in de spiegel, werd ik me ook meer bewust van het leeftijdsdiscriminatie dat mijn zelfbewustzijn in de eerste plaats had veroorzaakt.
Toen ik weer aan Bertha dacht, kon ik me niet herinneren waarom ik zo verzet was geweest tegen de associatie. Ik was dol op Bertha, die me tijdens mahjongavonden altijd vermaakte met haar handgemaakte papieren poppen, gesneden uit servetten.
Hoe meer ik naar haar enorme hoortoestellen keek, hoe meer ze ze droeg, een daad van moed en extreem zelfvertrouwen leek - niet iets om op afstand belachelijk te maken.
Het was ook niet alleen leeftijdsdiscriminatie.
Ik kende het woord 'bekwaamheid' nog niet, maar ik had onbewust geabonneerd op een geloofssysteem waarin valide mensen normaal waren en gehandicapte mensen uitzonderingen waren.
Om iemand in een ruimte voor gehandicapten te laten parkeren of zich in een rolstoel te verplaatsen, ging ik ervan uit dat er iets mis moest zijn met zijn of haar lichaam. Het feit dat ik gehoorapparaten nodig had, dacht ik, bewees dat er iets mis was met mij.
Was er wel? Eerlijk gezegd had ik niet het gevoel dat er iets mis was met mijn lichaam.
Ik realiseerde me dat de wortel van mijn zelfbewustzijn niet mijn gehoorverlies was, maar het stigma dat ik ermee had geassocieerd.
Ik realiseerde me dat ik ouder worden gelijkgesteld had met schaamte en handicap met schaamte.
Hoewel ik de complexiteit van het navigeren door deze wereld als een doof persoon nooit volledig zal begrijpen, onthulde mijn gehoorverlies mij dat een handicap gepaard gaat met een veel breder scala aan emoties dan stigma suggereert.
Ik ben gefietst door zelfacceptatie, nonchalance, zelfs trots.
Nu draag ik mijn hoortoestellen als een symbool van de volwassenheid van mijn oren. En als een millennial die mijn positie in New York heeft gevonden, is het een opluchting om ergens niet jong en onervaren in te zijn.
Stephanie Newman is een schrijver uit Brooklyn over boeken, cultuur en sociale rechtvaardigheid. U kunt meer van haar werk lezen op stephanienewman.com.
.jpg)
