We vergeten maar al te vaak dat sommigen van ons aan de andere kant staan.
Als we het over zelfmoord hebben, hebben we de neiging om ons te concentreren op het voorkomen of rouwen van degenen die we hebben verloren door zelfmoord.
En hoewel dit waardevolle en belangrijke doelen zijn, maken ze soms een heel reële en belangrijke groep mensen onzichtbaar.
We vergeten maar al te vaak dat sommigen van ons aan de andere kant staan - dat niet iedereen die zelfmoord probeert te plegen, zal sterven.
Toen ik als jonge tiener zelfmoord probeerde te plegen, merkte ik dat ik op drift was geraakt.
Ik kon geen steun of middelen vinden omdat die middelen uitsluitend gericht waren op familieleden die een dierbare hebben verloren of op het voorkomen van zelfmoordpogingen, die destijds niet op mij van toepassing waren.
Verward en alleen, kon ik geen enkele website of artikel vinden waarin werd erkend dat zelfmoord soms niet verloopt zoals we hadden gepland - soms leven we om het verhaal te vertellen.
Ik ging de volgende dag naar school en hervatte mijn werk zoals gewoonlijk, omdat ik niet wist wat ik anders moest doen.
Meer dan een decennium later worden er meer middelen gecreëerd en ontvouwen zich geweldige projecten. Ik ben dankbaar, als overlevende van een poging, te weten dat andere overlevenden meer een vangnet zullen hebben dan ik.
Ik geloof echter nog steeds dat er dingen zijn die we allemaal kunnen doen om overlevenden van zelfmoordpogingen te steunen - en om een cultuur te creëren waarin deze overlevenden zich niet onzichtbaar voelen.
Hier is een lijst met 7 manieren waarop we allemaal het goede kunnen doen bij overlevenden van zelfmoordpogingen.
1. Betrek overlevenden van pogingen in uw gesprekken over zelfmoord
In elk gesprek over zelfmoord - of het nu gaat om een formeel panel, een openbare beleidsdiscussie of een informeel gesprek - mag nooit worden aangenomen dat er geen overlevenden zijn.
En velen van ons overleven niet alleen, maar floreren ook. Anderen overleven en blijven worstelen.
Als je bijvoorbeeld preventiewerk doet, is het belangrijk om te onthouden dat mensen die al eerder een zelfmoordpoging hebben gedaan, een nog groter risico lopen om het opnieuw te proberen.
Overlevenden van pogingen zijn een belangrijke doelgroep als we het over preventie hebben.
Bij het organiseren van panels of conferenties over geestelijke gezondheid en zelfmoord, moet er een geconcentreerde inspanning worden geleverd om overlevenden niet alleen als aanwezigen, maar ook als sprekers en organisatoren op te nemen.
Als u al een bepaalde instelling voor geestelijke gezondheidszorg steunt, kunt u ook informeren naar wat zij doen om overlevenden van pogingen te ondersteunen.
En onthoud in alledaagse gesprekken dat zelfmoordpogingen niet hetzelfde zijn als doodgaan.
Het betrekken van overlevenden van pogingen in gesprekken die van invloed zijn op ons leven, is een belangrijk onderdeel van het zichtbaar maken van overlevenden.
2. Behandel zelfmoord niet meer als een taboe-onderwerp
Ik weet dat zelfmoord heel eng klinkt. Ik weet dat het moeilijk kan zijn om er gesprekken over te voeren.
Wanneer we zelfmoord echter behandelen als een stilzwijgend onderwerp, doen we niet alleen mensen pijn die mogelijk suïcidaal zijn en hulp nodig hebben, we doen ook pijn aan mensen die een poging hebben gedaan en een veilige ruimte nodig hebben om erover te praten.
Als we geen gezonde, medelevende gesprekken hebben over zelfmoord en overleven, ontmoedigen we overlevenden uiteindelijk om hulp te zoeken.
Na mijn poging was er geen script om te praten over wat ik had meegemaakt. Ik wist gewoon in mijn buik dat het niet iets was waar mensen het over hadden.
Als ik me veiliger had gevoeld of meer aangemoedigd had om me open te stellen, had ik misschien beter kunnen omgaan en eerder hulp kunnen krijgen.
In feite, als het niet zo taboe was geweest, had ik misschien over mijn zelfmoordgedachten gesproken voordat ik handelde, en mijn poging was misschien nooit gebeurd.
We moeten stoppen met het behandelen van zelfmoord en zelfmoordgedachten als taboe.
In plaats daarvan moeten we gesprekken voeren die overlevenden kunnen helpen zich veilig genoeg te voelen om hun ervaringen te onthullen en hulp te zoeken wanneer dat nodig is.
3. Stop met het beschamen van overlevenden
Een deel van mijn beslissing om wat mij was overkomen gedurende zoveel jaren geheim te houden, was omdat ik keer op keer had gehoord dat zelfmoord een egoïstische beslissing was.
Ik was bang dat als ik me open zou stellen voor iemand, ik met schaamte en kritiek zou worden geconfronteerd in plaats van met mededogen.
Simpel gezegd: we moeten stoppen met het beschamen van mensen die hebben geprobeerd zelfmoord te plegen.
De beslissing om een einde te maken aan ons leven is geen beslissing die we ooit lichtvaardig nemen - en het duidt niet op een karakterfout, maar eerder op een immense pijn die we te lang hebben gedragen.
Overlevenden van pogingen worden geconfronteerd met enorme hoeveelheden discriminatie en het wordt nog verergerd omdat we niet alleen het stigma onder ogen zien van overlevenden van zelfmoordpogingen, maar vaak ook het stigma dat gepaard gaat met het worstelen met onze geestelijke gezondheid.
We zijn niet alleen 'egoïstisch', maar we zijn ook 'gek', we zijn 'onstabiel', we zijn 'losgeslagen'. Met andere woorden, we zijn waardeloos.
Een cultuur die doet alsof we niet bestaan of die ons als egoïstisch en onmenselijk behandelt, is een cultuur die uiteindelijk de cyclus van zelfmoord in stand houdt.
Als we worden aangemoedigd om te zwijgen en te horen krijgen dat we minder dan mensen zijn, is de kans veel groter dat we opnieuw proberen zelfmoord te plegen.
Als we overlevenden van pogingen willen steunen, moeten we stoppen hen in stilte te schamen.
4. Ga er niet vanuit dat zelfmoordpogingen een universele ervaring zijn
Sommigen van ons zijn getraumatiseerd door onze ervaring. Sommigen van ons hebben geen sterke gevoelens over wat er is gebeurd. Sommigen van ons beschouwen onze pogingen als levensveranderend. Sommigen van ons beschouwen ze als een vreselijke gebeurtenis in ons leven.
Sommigen van ons hebben spijt van onze poging. Sommigen van ons hebben helemaal geen spijt.
Sommigen van ons voelen alle van deze dingen op verschillende momenten in ons leven - soms zelfs op verschillende momenten op één dag.
Er is geen universeel verhaal dat past bij elke overlevende van een zelfmoordpoging.
Al onze ervaringen zijn geldig, al onze ervaringen zijn belangrijk en al onze ervaringen zijn uniek.
Als we het hebben over zelfmoordpogingen, moeten we oppassen dat we niet generaliseren over die ervaringen of over overlevenden.
Door de complexiteit en diversiteit van onze ervaringen te erkennen, ondersteunen we alle overlevenden, in plaats van alleen degenen die passen in onze vooropgezette ideeën over wat een overlevende zou moeten zijn.
Als we ondersteunend willen zijn, moeten we iedereen steunen, ongeacht hoe hun reis eruitziet.
5. Stem af wanneer overlevenden hun verhaal vertellen
Er zijn veel overlevenden die hun verhaal al aan het delen zijn, en het kan zijn dat je ooit iemand tegenkomt die je hun verhaal toevertrouwt. Het belangrijkste is om te luisteren - en hen het voortouw te laten nemen.
Ik heb gemerkt dat wanneer ik mijn verhaal met mensen deel, mensen veel vragen hebben en niet altijd weten hoe ze respectvol moeten omgaan.
Hierop zou ik willen voorstellen dat mensen actief luisteren wanneer overlevenden hun verhalen delen. Onderbreek niet, ondervraag niet en stel geen invasieve vragen.
Laat overlevenden beslissen hoeveel ze willen delen, wanneer ze willen delen en hoe hun verhalen worden verteld.
Ik weet dat zelfmoord een onderwerp is waar we niet vaak over horen, en als iemand bereid is zich open te stellen, is er veel dat we willen weten.
Het verhaal van een poging van een persoon gaat echter niet over jou. Dit is een verhaal over hen, door hen, voor hen.
Als er een mogelijkheid is om vragen te stellen, zorg er dan voor dat u deze zo stelt dat deze persoon zich kan afmelden als hij niet klaar is om te antwoorden.
Overlevenden verdienen het om hun verhalen te onthullen in een omgeving waarin ze zich veilig, gevalideerd en gerespecteerd voelen.
U kunt dit faciliteren door in de eerste plaats te luisteren.
6. Realiseer je dat we overal zijn
Het is hartverscheurend als een kennis, die mijn geschiedenis niet kent, iets vreselijks zegt, zoals: "Ugh! Als ik zaterdag naar mijn werk moet, maak ik zelfmoord. "
Wij als cultuur moeten erkennen dat overlevenden van pogingen in elke gemeenschap voorkomen, en dan moeten we ons dienovereenkomstig gedragen.
We moeten medelevend over zelfmoord praten, niet alleen omdat het het juiste is om te doen (zelfmoordgrappen zijn nooit grappig, vooral als ze niet afkomstig zijn van mensen die het hebben meegemaakt), maar omdat het triggeren van overlevenden een andere manier is die we allebei onzichtbaar en onzichtbaar maken. marginaliseer ze.
We gaan ervan uit dat er geen overlevenden in de buurt zijn, en daarom zeggen we dingen die we anders niet zouden zeggen tegen iemand die het heeft meegemaakt.
Er zijn veel micro-agressies waarmee overlevenden worden geconfronteerd, omdat ze ervan uitgaan dat we niet bestaan of dat we alleen in bepaalde gemeenschappen bestaan.
Zelfmoord moet altijd worden besproken op een manier die gevoelig en inclusief is en geen discriminatie of schaamte ondersteunt, zodat overlevenden in elke gemeenschap zich veilig en gerespecteerd kunnen voelen.
7. Kruip achter de verbazingwekkende bronnen die overlevenden van pogingen ondersteunen
Overlevenden van zelfmoordpogingen hebben ook middelen nodig. Dit is de reden waarom het ondersteunen van de organisaties, middelen en projecten die overlevenden van pogingen bepleiten en bijstaan absoluut essentieel is.
In tegenstelling tot jaren geleden, toen ik mijn poging ondernam, geeft Googlen "overlevende zelfmoordpoging" een aantal bronnen op die nu bestaan voor overlevenden, waarvan sommige best fantastisch zijn.
Een essentieel hulpmiddel is te vinden op Grief Speaks. De gids, die hier te vinden is, geeft een uitgebreid overzicht van manieren waarop we iemand kunnen helpen in de nasleep van een zelfmoordpoging. Als mijn naasten zoiets hadden gehad, zou dat het verschil hebben gemaakt.
Een van mijn favoriete projecten heet Live Through This, het geweldige werk van de overlevende van een poging Dese’Rae L. Stage. Ze fotografeert en documenteert de verhalen van overlevenden van pogingen uit alle lagen van de bevolking.
Toen ik dit project voor het eerst zag, viel me op hoe compleet ik me voelde. Te weten dat er anderen waren zoals ik, die dit meemaakten en hun verhalen vertelden, gaf me de moed om ook mijn verhaal te blijven vertellen.
Het ondersteunen van het werk van overlevenden en advocaten zoals Stage is een manier om zowel zichtbaarheid te geven aan overlevenden als een groter vangnet te creëren voor toekomstige overlevenden die moeten weten dat ze worden verzorgd, gezien en - vooral - niet alleen. .
Mijn zelfmoordpoging was niet het ergste dat me ooit is overkomen. De eenzaamheid die ik daarna voelde, was.
Toen ik me realiseerde dat ik niet wist hoe ik erover moest praten, en ik geen veilige plek had om dat gesprek te voeren, had het een aanzienlijke impact op mijn geestelijke gezondheid.
Als volwassene weet ik dat ik niet de enige ben in mijn ervaring. Er zijn wereldwijd zo veel overlevenden van pogingen en velen voelen zich niet gesteund, geïsoleerd en beschaamd tot stilte.
Er is echter zoveel dat we allemaal kunnen doen om ervoor te zorgen dat overlevenden van een poging zich meer gesteund voelen.
Deze lijst is een plek om te beginnen en zou deel moeten uitmaken van een voortdurend gesprek over hoe je overlevenden zich veiliger, gerespecteerd en zichtbaarder kunt laten voelen.
Dit artikel is oorspronkelijk hier gepubliceerd.
Sam Dylan Finch is een wellnesscoach, schrijver en mediastrateeg in de San Francisco Bay Area. Hij is de hoofdredacteur van geestelijke gezondheid en chronische aandoeningen bij Healthline, en mede-oprichter van Queer Resilience Collective, een welzijnscoachingscoöperatie voor LGBTQ + -mensen. Je kunt gedag zeggen Instagram, Twitter, Facebook, of lees meer op SamDylanFinch.com.
-should-you-floss.jpg)
