Een onverwachte diagnose van borstkanker veranderde mijn leven. Het leverde ook waardevolle lessen op die mij hoop hebben gegeven tijdens een wereldwijde pandemie.
Vier jaar geleden hoorde ik woorden die niemand ooit wil horen: "Je hebt kanker."
Met die ene zin werd mijn wereld in chaos geworpen.
Als drukke werkende moeder met een veeleisende baan en een al even veeleisende peuter, had ik geen tijd voor een ernstige ziekte. Maar kanker wacht niet op iemands schema, dus ik moest mijn leven herschikken om me op mijn gezondheid te concentreren.
Snel vooruit naar 2020, en plotseling bevond ik me in een vergelijkbare positie.
Ogenschijnlijk werd COVID-19 van de ene op de andere dag een wereldwijde pandemie, en mijn drukke leven kwam opnieuw tot stilstand toen mijn gezin en ik thuis hurken om de verspreiding van de zeer besmettelijke ziekte te voorkomen.
Terwijl ik, samen met zoveel anderen over de hele wereld, begon te navigeren in deze vreemde wereld van sociale afstandelijkheid en quarantaines, kon ik niet anders dan een gevoel van déjà vu voelen.
Net zoals het was geworden tijdens kanker, was mijn schema niet langer van mijzelf - ik had het gevoel dat ik mijn eigen leven helemaal niet meer onder controle had.
En ik was niet de enige die zich zo voelde.
Mijn zoon - die tegen die tijd bijna zes jaar oud was - had ook zijn wereld op zijn kop gezet. Zijn kleuterschool werd gesloten en hoewel we aanvankelijk niet hoefden te worstelen om over te stappen op virtueel leren, begreep hij nog steeds moeilijk waarom hij zijn leraren en vrienden niet meer elke dag kon zien.
Nog moeilijker, we hebben de beslissing genomen om weg te blijven van mijn schoonfamilie, die al sinds zijn kindertijd voor de opvang van onze zoon zorgde.
De afgelopen 3 jaar dat hij op een kleuterschool van een halve dag zat, bracht hij zijn middagen door met zijn grootouders, een arrangement waar zowel zij als wij van hielden. Maar we konden hun gezondheid niet op het spel zetten, hoe moeilijk het ook emotioneel was voor hen of onze zoon.
Deze verstoringen en moeilijke beslissingen voelden me allemaal zo vertrouwd aan - zoals ik me kan voorstellen dat ze dat doen bij zoveel anderen die een ernstige ziekte hebben gehad.
Ziekte - of het nu COVID-19, kanker of iets anders is - is een onzichtbare indringer die de controle over ons lichaam en leven overneemt, vaak voordat we zelfs maar weten dat het er is. Je voelt je eenzaam, geïsoleerd en in een surrealistische staat waarin je je afvraagt hoe je de volgende dag gaat halen.
En hoewel deze emoties voor volwassenen moeilijk genoeg zijn om te verwerken, kunnen ze zelfs nog angstaanjagender zijn voor kinderen, die te jong zijn om coping-mechanismen te hebben ontwikkeld om met hoge niveaus van stress om te gaan.
Toen mijn familie zich in ons "nieuwe normale" pandemische leven nestelde, merkte ik dat ik me wendde tot de lessen die ik tijdens mijn gevecht met borstkanker had geleerd om ons te helpen bij het navigeren door deze verontrustende tijden.
Verbinding is de sleutel
Tijdens de chemo en na mijn borstamputatie was ik meestal aan huis gebonden, en omdat ik thuis vastzat, voelde ik me geïsoleerd van dierbaren.
Ik realiseerde me de kracht van verbinding met familie en vrienden, en hoe het niet hebben van die dagelijkse interacties met degenen van wie ik hield de ervaring van ziek zijn nog moeilijker maakte.
Die gevoelens werden versterkt tijdens quarantaine, dus ik wist hoe belangrijk het was om tijd vrij te maken voor videogesprekken met familie, virtuele speeldata en het delen van videoboodschappen met vrienden via apps zoals Marco Polo voor zowel mijn zoon als mij.
Natuurlijk was het gemakkelijker om gewoon voor de tv te groeten, maar tijd vrijmaken voor menselijke interactie stimuleerde onze stemming veel meer dan een Netflix-binge.
En dat gevoel van verbondenheid was niet alleen met mensen buitenshuis - ik leerde ook hoe belangrijk het is om quality time door te brengen met mijn man en kind.
Tijdens deze pandemie waren enkele van onze meest bevredigende momenten toen we onze apparaten opbergden voor een bordspel of ontspannen in onze achtertuin.
Geduld en perspectief vinden
Door een ernstige ziekte heb ik ook geduld geleerd dat me heeft geholpen door de moeilijke dagen van de pandemie te navigeren.
Nadat ik met een levensbedreigende ziekte was geconfronteerd, realiseerde ik me dat zweten van de kleine dingen niets anders doet dan meer zorgen en frustratie in mijn leven veroorzaken. Als ik voel dat ik ergens van streek raak, stop ik en denk: "Is dit mijn emotie waard, in het grotere geheel?" Meestal is dat niet zo.
Dit was een hulpmiddel van onschatbare waarde toen mijn zoon dit najaar met virtuele kleuterschool begon.
Terwijl we door het volledig vreemde proces van inloggen op meerdere platforms en uitzoeken hoe we urenlang met een scherm bezig konden blijven - en dat allemaal terwijl we te maken hadden met storingen en storingen die op sommige dagen online leren onmogelijk maakten - worstelden we allebei met frustratie en woede.
Maar toen ik mijn humeur voelde oplaaien, herinnerde ik me dat een online storing geen meltdown waard is. Op het grote plaatje zullen deze dagen kleine blips zijn in zijn algehele schoolervaring.
En hoewel geduld een van mijn grootste afhaalrestaurants is van een ernstige ziekte, was de grootste les die ik leerde uit mijn diagnose en behandeling van kanker het perspectief.
Tijdens mijn ziekte waren er dagen dat ik niet zeker wist of ik me ooit weer goed zou voelen; dagen vroeg ik me af of het leven ooit zou terugkeren naar een gevoel van normaliteit.
Wanneer je je midden in zoiets levensveranderend bevindt als een ernstige ziekte of een wereldwijde pandemie, kan het aanvoelen alsof er geen licht is aan het einde van de spreekwoordelijke tunnel.
En voor mijn kind was dit gevoel net zo sterk en veel beangstigender.
Maar als hij zijn angsten deelt dat COVID-19 nooit zal eindigen en dat hij nooit meer van een normaal leven zal genieten, kan ik hem uit persoonlijke ervaring geruststellen dat dit gewoon een seizoen in ons leven is, en dat het voorbij zal gaan.
Hand in hand begeleiden deze lessen van geduld en perspectief mij als ouder door deze pandemie-ervaring. Ze herinneren me eraan dat deze dagen niet zullen duren, en dat er betere tijden zullen komen.
En ze helpen me te erkennen dat ik de kracht heb om deze dagen goed te maken, ongeacht wat het leven ons te bieden heeft - ik hoef me alleen maar te concentreren op het positieve en bedenk dat als ik een levensbedreigende ziekte aankan, ik dit wel aankan .
Jennifer Bringle heeft onder meer geschreven voor Glamour, Good Housekeeping en Parents. Ze werkt aan een memoires over haar ervaringen na kanker. Volg haar Twitter en Instagram.
