Ik dacht dat het een diagnose was voor oorlogsoverlevenden. Toen leerde ik over CPTSD.
Ik herinner het me nog steeds alsof het gisteren was. Het was eind 2015 en voor het eerst in mijn leven voelde ik me helemaal kapot.
Hoewel ik een baan had waar anderen van me afhankelijk waren, een partner die voor me zorgde en een succesvolle online blog waar mensen dol op waren, bevond ik me toch in een constante staat van paniek en verhoogde angst.
Ik werd elke ochtend wakker en de impact was bijna onmiddellijk. Mijn hersenen en lichaam zorgden ervoor dat mijn humeur als een slinger zou slingeren. Omdat ik de façade niet kon bijhouden, begon ik me langzaam terug te trekken uit de wereld.
Ik kon niet vaststellen wat er aan de hand was, maar ik wist dat er iets niet klopte.
Op een avond laat in november, toen ik na het werk door de deur sjokte, ging de telefoon. Mijn moeder stond aan de andere kant en stelde scherpe en indringende vragen, niet ongebruikelijk voor onze gespannen relatie.
Ik huilde aan de telefoon en vroeg om uitstel, vroeg haar om te stoppen, toen er iets klikte. Voor het eerst in mijn leven werd ik me volledig bewust van wat er in mijn lichaam gebeurde.
En ik wist dat ik hulp nodig had.
Geestesziekte heeft altijd deel uitgemaakt van mijn familiegeschiedenis, maar om de een of andere reden dacht ik dat ik er op de een of andere manier ternauwernood aan ontsnapt was. Het begon me duidelijk te worden dat ik dat niet had gedaan.
Pas in 2015, toen ik met een team van traumatherapeuten begon te werken, begreep ik eindelijk dat ik waarschijnlijk een complexe posttraumatische stressstoornis (CPTSD) had, een andere vorm van PTSS naast depressie.
Tijdens mijn eerste intake stelden ze me vragen over mijn emotieregulatie, veranderingen in bewustzijn en relaties met anderen en mijn jeugd.
De intake deed me terugkijken en de balans opmaken van hoeveel traumatische incidenten er in mijn leven hadden plaatsgevonden.
Als kind werd mijn gevoel van eigenwaarde voortdurend geteisterd, omdat mijn ouders tijd spendeerden aan het aansteken en bekritiseren van mij; het leek erop dat ik niets goed kon doen, omdat ik, naar hun mening, niet mager genoeg was of er niet "vrouwelijk" genoeg uitzag. De psychologische mishandeling heeft me in de loop van vele jaren uitgeput.
Die gevoelens van zelfbeschuldiging en schaamte kwamen weer naar boven toen ik op mijn 30ste verjaardagsfeestje werd verkracht.
Deze ervaringen hebben zich in mijn hersenen gedrukt en wegen gevormd die hebben invloed gehad op hoe ik mijn emoties ervaar en hoe verbonden ik ben met mijn lichaam.
Carolyn Knight legt in haar boek 'Working with Adult Survivors of Childhood Trauma' uit dat een kind niet met misbruik zou moeten omgaan. Wanneer misbruik plaatsvindt, is een kind psychologisch niet toegerust om het te verwerken. De volwassenen in hun leven zijn bedoeld als rolmodellen voor het reguleren van emoties en het bieden van een veilige omgeving.
Toen ik opgroeide, kreeg ik dat soort modellen niet. In feite zijn velen van ons dat niet. Samen met mijn traumatherapeuten realiseerde ik me dat ik niet de enige was en dat genezing van dit soort trauma mogelijk was.
In het begin was het moeilijk te accepteren dat ik een trauma had meegemaakt. Ik had zo lang de misvatting van film en tv over wie er met PTSD kon leven.
Het waren soldaten die oorlog uit de eerste hand hadden meegemaakt en meegemaakt, of mensen die een of andere traumatische gebeurtenis hadden meegemaakt, zoals een vliegtuigongeluk. Met andere woorden, ik zou het niet kunnen zijn.
Maar toen ik begon met mijn diagnose, begon ik de lagen te begrijpen die PTSD en CPTSD echt hebben, en hoe deze stereotypen niet in de realiteit pasten.
Trauma is veel breder dan we ons vaak voorstellen. Het heeft zijn manier om een afdruk achter te laten op de hersenen voor het leven, of we ons er nu bewust van zijn of niet. En totdat mensen de tools en woorden hebben gekregen om echt te definiëren wat trauma is en hoe ze erdoor kunnen zijn geraakt, hoe kunnen ze dan beginnen met genezen?
Toen ik open begon te staan met mensen met mijn diagnose, begon ik de verschillen tussen PTSD en CPTSD te onderzoeken. Ik wilde meer leren, niet alleen voor mezelf, maar ook om open en eerlijke discussies te kunnen voeren met anderen die de verschillen misschien niet kennen.
Wat ik ontdekte was dat, hoewel PTSD en CPTSD op elkaar lijken, er enorme verschillen zijn.
PTSD is een psychische aandoening die wordt veroorzaakt door een enkele traumatische levensgebeurtenis. Een persoon met een PTSD-diagnose is iemand die getuige is geweest van een gebeurtenis of heeft deelgenomen aan een of andere traumatische gebeurtenis, en daarna last heeft van flashbacks, nachtmerries en ernstige ongerustheid over de gebeurtenis.
Traumatische gebeurtenissen kunnen moeilijk te definiëren zijn. Sommige gebeurtenissen zijn voor sommige personen misschien niet zo traumatisch als voor anderen.
Volgens het Center for Addiction and Mental Health is trauma de blijvende emotionele reactie die het gevolg is van het doorstaan van een beangstigende gebeurtenis. Maar dat betekent niet dat trauma niet chronisch en aanhoudend kan zijn, en dat is waar we gevallen van CPTSD vinden.
Voor degenen zoals ik met CPTSD is de diagnose anders dan PTSD, maar dat maakt het niet minder moeilijk.
Mensen bij wie de diagnose CPTSD is gesteld, hebben vaak gedurende een langere periode extreem geweld en stress ervaren, waaronder kindermishandeling of langdurig fysiek of emotioneel misbruik.
Hoewel er veel overeenkomsten zijn met PTSD, zijn de verschillen in symptomen onder meer:
- perioden van geheugenverlies of dissociatie
- moeilijkheid in relaties
- schuldgevoelens, schaamte of gebrek aan eigenwaarde
Dit betekent dat de manier waarop we de twee behandelen op geen enkele manier identiek is.
Hoewel er duidelijke verschillen zijn tussen CPTSD en PTSD, zijn er verschillende symptomen geweest, met name emotionele gevoeligheid, die kunnen worden aangezien als borderline persoonlijkheidsstoornis of bipolaire stoornis. Sinds geïdentificeerd door onderzoekers, heeft de overlapping ertoe geleid dat veel mensen een verkeerde diagnose hebben gesteld.
Toen ik ging zitten om mijn traumatherapeuten te ontmoeten, zorgden ze ervoor dat ze erkenden dat de etikettering van CPTSD nog vrij nieuw was. Veel professionals in de branche begonnen het nu pas te herkennen.
En terwijl ik de symptomen doorlas, voelde ik een gevoel van opluchting.
Ik voelde me zo lang alsof ik gebroken was en alsof ik het probleem was, dankzij veel schaamte of schuldgevoel. Maar met deze diagnose begon ik te begrijpen dat wat ik ervoer veel grote gevoelens waren die me bang, reactief en oplettend maakten - allemaal zeer redelijke reacties op langdurig trauma.
Het krijgen van mijn diagnose was de eerste keer dat ik het gevoel had dat ik niet alleen mijn verbindingen met anderen kon verbeteren, maar dat ik eindelijk het trauma van mijn lichaam kon loslaten en de gezonde veranderingen kon aanbrengen die ik nodig had in mijn leven.
Ik weet uit de eerste hand hoe eng en isolerend leven met CPTSD soms kan zijn. Maar de afgelopen drie jaar ben ik gaan beseffen dat het geen leven in stilte hoeft te zijn.
Totdat ik de vaardigheden en de tools kreeg om te weten hoe ik met mijn emoties en mijn triggers moest omgaan, wist ik niet echt hoe ik mezelf moest helpen of de mensen om me heen moest helpen om me te helpen.
Het genezingsproces is voor mij persoonlijk niet gemakkelijk geweest, maar het is herstellend op een manier waarvan ik weet dat ik het verdien.
Trauma manifesteert zich in ons lichaam - emotioneel, fysiek en mentaal - en deze reis is mijn manier geweest om het eindelijk los te laten.
Er zijn een aantal verschillende benaderingen om PTSD en CPTSD te behandelen. Cognitieve gedragstherapie (CGT) is een populaire vorm van behandeling, hoewel sommige onderzoeken hebben aangetoond dat deze benadering niet voor alle gevallen van PTSD werkt.
Sommige mensen hebben ook desensibilisatie en opwerkingstherapie voor oogbewegingen (EMDR) gebruikt en met een psychotherapeut gesproken.
Elk behandelplan zal verschillen op basis van wat het beste werkt voor de symptomen van elk individu. Wat u ook kiest, het belangrijkste om te onthouden is dat u een behandelplan kiest dat bij u past u - wat betekent dat uw pad er misschien niet uitziet als dat van iemand anders.
Nee, de weg is niet per se recht, smal of gemakkelijk. In feite is het vaak rommelig en moeilijk en moeilijk. Maar je zult er op de lange termijn gelukkig en gezonder van zijn. En dat maakt herstel zo de moeite waard.
Amanda (Ama) Scriver is een freelance journalist die vooral bekend staat als dik, luidruchtig en schreeuwerig op internet. Haar schrijven is verschenen in Buzzfeed, The Washington Post, FLARE, National Post, Allure en Leafly. Ze woont in Toronto. Je kunt haar volgen op Instagram.
