Als voor jezelf zorgen je op de een of andere manier 'slecht' maakt, hoop ik dat je tot op het bot slecht bent.
Dit is Crazy Talk: een adviesrubriek voor eerlijke, onbeschaamde gesprekken over geestelijke gezondheid met advocaat Sam Dylan Finch. Hoewel hij geen gediplomeerd therapeut is, heeft hij wel een leven lang ervaring met het leven met een obsessief-compulsieve stoornis (OCS). Vragen? Neem contact op en misschien wordt u vermeld in de volgende kolom: [email protected]
Hoi Sam. Ik voel me slecht, zelfs als ik dit schrijf, maar al dit gesprek over COVID-19 maakt me deprimerend. En ik bedoel dat klinisch ... ik heb een depressieve stoornis, en het is al moeilijk genoeg.
Door deze pandemie voel ik me zoveel erger, en ik moet het gewoon een tijdje afstemmen - maar dat lijkt zo ... ongevoelig? Heb ik het mis dat ik het gewoon een tijdje moet negeren?
Hier is een leuk feit voor je: alleen al afgelopen week heb ik tientallen e-mails ontvangen met min of meer exact dezelfde vraag.
Dus als dit jou een slecht persoon maakt? Er zijn een veel van slechte mensen die er nu zijn.
Laten we eerst het meer basale deel van uw vraag bespreken: bent u een slecht persoon omdat u de stekker een tijdje moet loskoppelen? Helemaal niet.
Als we met een psychische aandoening leven, is het erg belangrijk om grenzen te stellen aan sociale media, de nieuwscyclus en de gesprekken die we wel en niet op een bepaald moment kunnen voeren.
Dit wordt vooral belangrijk wanneer er op wereldschaal iets traumatisch gebeurt.
Ik denk dat sociale media een soort druk hebben gecreëerd waarbij mensen het gevoel hebben dat ze zelfgenoegzaam of egoïstisch worden als ze zich loskoppelen van wat er in de wereld gebeurt.
Ik geloof echter niet dat een stap terug doen zelfgenoegzaamheid is. Ik geloof dat het hebben van sterke grenzen rond kwesties die ons emotioneel activeren, ons in staat stelt om op gezondere, effectievere manieren voor onszelf en anderen te verschijnen.
Dat is zelfcompassie ... en de meesten van ons zouden daar nog veel meer van kunnen gebruiken in ons leven.
Ik wil ook gewoon valideren hoe je je voelt. Weken in deze pandemie, zo velen van ons zijn uitgebrand. En dit is logisch!
Zoals ik uitpakte in mijn anticiperende rouwartikel, ervaren velen van ons ernstige vermoeidheid en ontregeling als gevolg van chronische, alomtegenwoordige stress. En als u iemand met een depressie bent? Die vermoeidheid zal waarschijnlijk veel zwaarder aanvoelen.
Dus de TL; DR hiervan? Excuses voor het zorgen voor jezelf, mijn vriend. Dat is precies wat u op dit moment zou moeten doen.
Zolang je je nog steeds bewust bent van je impact op anderen (een masker dragen, fysieke afstand oefenen, geen voorraad toiletpapier opslaan dat je niet nodig hebt, geen verkeer blokkeren omdat je boos bent dat je je haar niet kunt krijgen) knippen of naar Olive Garden gaan, etc.), zou ik me er geen zorgen over maken.
Dat gezegd hebbende, hier is nog iets dat me opviel aan je vraag: je klinkt behoorlijk depressief.
En als je denkt: "Duh, Sam! Ik heb een depressie en er is een pandemie! Natuurlijk Ik ben depressief!" Ik zou je willen vragen om even op de rem te trappen en naar me te luisteren.
Natuurlijk, ja, het is logisch dat je je opgebrand en depressief voelt over de toestand van de wereld. Maar als het leven moeilijk wordt - ongeacht de redenen waarom - verdienen we steun om erdoorheen te komen.
En ik zou zeggen dat wanneer we beginnen te merken dat onze geestelijke gezondheid een klap krijgt? Het is altijd een goed moment om in te checken bij een professional in de geestelijke gezondheidszorg.
Ik loop trouwens die wandeling. Mijn psychiater heeft vanmorgen de dosering van mijn antidepressivum verhoogd. Ik ben daar met jou in die strijdbus.
Want ja, een wereldwijde pandemie is eng en moeilijk. Maar ik kan mezelf versterken tegen mijn depressieve stoornis door ervoor te zorgen dat ik alle goede ondersteuning om me heen heb, waarbij ik soms ook de dosis van mijn medicatie moet aanpassen.
Er is een verschil tussen het treuren van de toestand van de wereld en het geven van een vrije doorgang aan onze psychische aandoening om ons te kwellen. Je weet wat ik bedoel?
Het rationaliseren van uw depressie betekent niet dat u niet depressief bent, en het betekent zeker niet dat u geen hulp nodig heeft.
Een goed advies dat ik onlangs hoorde op de Shine-podcast was dat we dit niet als het 'nieuwe normaal' kunnen beschouwen, maar als het 'nieuwe nu' kunnen beschouwen.
Dus lezer, als u zich in dit 'nieuwe nu' depressiever voelt dan normaal? Ontmoet jezelf waar je aan toe bent en krijg wat extra ondersteuning.
Elke dag nemen zoals hij komt, is het beste dat iemand van ons op dit moment kan doen.
En het klinkt alsof je het vandaag moeilijk hebt. Dus in plaats van de betekenis van die gevoelens af te schrijven of te proberen het hoofd te bieden door te controleren, hoe zouden we ze dan rechtstreeks aanpakken? Iets om over na te denken.
Lezer, als voor jezelf zorgen je op de een of andere manier "slecht" maakt? Ik hoop dat je tot op het bot slecht bent. Als er ooit een tijd was om een dekenfort te bouwen en de rest van de wereld een tijdje buiten te sluiten, zou ik zeggen dat de tijd is Vast en zeker nu.
Sam Dylan Finch is redacteur, schrijver en strateeg voor digitale media in de San Francisco Bay Area. Hij is de hoofdredacteur van geestelijke gezondheid en chronische aandoeningen bij Healthline. Vind hem op Twitter en Instagram, en lees meer op SamDylanFinch.com.
