Ik dacht dat iedereen af en toe zelfmoordmethoden googelde. Ze niet. Hier is hoe ik ben hersteld van een donkere depressie.
Hoe we zien dat de wereld vorm geeft aan wie we willen zijn - en het delen van boeiende ervaringen kan de manier waarop we elkaar behandelen, ten goede kaderen. Dit is een krachtig perspectief.
Begin oktober 2017 zat ik in het kantoor van mijn therapeut voor een spoedsessie.
Ze legde uit dat ik een 'depressieve episode' doormaakte.
Ik had op de middelbare school soortgelijke depressieve gevoelens ervaren, maar ze waren nog nooit zo intens.
Eerder in 2017 begon mijn angst mijn dagelijkse leven te verstoren. Dus voor het eerst zocht ik een therapeut.
Toen ik opgroeide in het middenwesten, werd er nooit over therapie gesproken. Pas toen ik in mijn nieuwe huis in Los Angeles was en mensen ontmoette die een therapeut zagen, besloot ik het zelf te proberen.
Ik had zoveel geluk dat ik een gevestigde therapeut had toen ik in deze diepe depressie verzonk.
Ik kon me niet voorstellen dat ik hulp moest zoeken als ik 's ochtends amper uit bed kon komen.
Ik zou het waarschijnlijk niet eens hebben geprobeerd, en soms vraag ik me af wat er met me zou zijn gebeurd als ik voor mijn aflevering geen professionele hulp had gezocht.
Ik heb altijd een milde depressie en angst gehad, maar mijn geestelijke gezondheid was die herfst snel achteruitgegaan.
Het zou me bijna 30 minuten kosten om mezelf uit bed te lokken. De enige reden waarom ik zelfs maar opstond, was omdat ik met mijn hond moest uitlaten en naar mijn fulltime baan moest gaan.
Het lukte me om mezelf naar mijn werk te slepen, maar ik kon me niet concentreren. Er zouden momenten zijn dat de gedachte om op kantoor te zijn zo verstikkend zou zijn dat ik naar mijn auto zou gaan om te ademen en mezelf te kalmeren.
Andere keren sloop ik de badkamer in en huilde. Ik wist niet eens waar ik om huilde, maar de tranen hielden niet op. Na ongeveer tien minuten maakte ik mezelf schoon en ging ik terug naar mijn bureau.
Ik zou er nog steeds alles aan doen om mijn baas gelukkig te maken, maar ik was alle interesse in de projecten waaraan ik werkte, kwijtgeraakt, ook al werkte ik bij mijn droombedrijf.
Mijn vonk leek gewoon te sissen.
Ik zou elke dag de uren aftellen tot ik naar huis kon gaan en in mijn bed kon liggen en naar 'Vrienden' kon kijken. Ik zou dezelfde afleveringen keer op keer bekijken. Die bekende afleveringen brachten me troost, en ik kon er niet eens aan denken om iets nieuws te kijken.
Ik verbrak de sociale contacten niet helemaal en stopte niet met het maken van plannen met vrienden zoals veel mensen verwachten dat mensen met een ernstige depressie zich gedragen. Ik denk dat het gedeeltelijk komt omdat ik altijd een extravert ben geweest.
Maar hoewel ik nog steeds zou komen opdagen voor sociale gelegenheden of drankjes met vrienden, zou ik er mentaal niet echt zijn. Ik zou om de juiste momenten lachen en knikken als dat nodig was, maar ik kon gewoon geen verbinding maken.
Ik dacht dat ik gewoon moe was en dat het snel zou overgaan.
3 manieren waarop ik depressie aan een vriend zou beschrijven
- Het is alsof ik een diepe put van verdriet in mijn maag heb waar ik niet vanaf kan komen.
- Ik zie de wereld verder gaan, en ik blijf de bewegingen doorlopen en een glimlach op mijn gezicht plakken, maar diep van binnen heb ik zoveel pijn.
- Het voelt alsof er een enorm gewicht op mijn schouders rust dat ik niet kan afschudden, hoe hard ik ook mijn best doe.
De omschakeling van diepe depressie naar het overwegen van zelfmoord
Terugkijkend was de verandering die me had moeten signaleren dat er iets mis was, toen ik passieve suïcidale gedachten begon te krijgen.
Ik zou elke ochtend teleurgesteld zijn als ik wakker werd en zou willen dat ik een einde kon maken aan mijn pijn en voor altijd kon slapen.
Ik had geen zelfmoordplan, maar ik wilde gewoon dat er een einde kwam aan mijn emotionele pijn. Ik zou nadenken over wie er voor mijn hond zou kunnen zorgen als ik zou sterven en zou uren op Google doorbrengen met het zoeken naar verschillende zelfmoordmethoden.
Een deel van mij dacht dat iedereen dit van tijd tot tijd deed.
Een therapiesessie, vertrouwde ik mijn therapeut toe.
Een deel van mij verwachtte dat ze zou zeggen dat ik gebroken was en dat ze me niet meer kon zien.
In plaats daarvan vroeg ze kalm of ik een plan had, waarop ik nee antwoordde. Ik vertelde haar dat als er geen onfeilbare zelfmoordmethode was, ik niet het risico zou lopen te falen.
Ik was meer bang voor de mogelijkheid van permanente hersenschade of fysieke schade dan voor de dood. Ik dacht dat het volkomen normaal was dat als ik een pil aanbood die de dood garandeerde, ik die zou nemen.
Ik begrijp nu dat dit geen normale gedachten zijn en dat er manieren waren om mijn psychische problemen te behandelen.
Op dat moment legde ze uit dat ik een depressieve episode doormaakte.
Hulp zoeken was het teken dat ik nog steeds wilde leven
Ze hielp me bij het maken van een crisisplan met een lijst van activiteiten die me helpen ontspannen en mijn sociale steun.
Tot mijn steun behoorden mijn vader en moeder, een paar goede vrienden, de zelfmoord-sms-hotline en een lokale steungroep voor depressie.
Mijn crisisplan: activiteiten om stress te verminderen
- geleide meditatie
- diepe ademhaling
- ga naar de sportschool en stap op de elliptische trainer of ga naar een spinles
- luister naar mijn afspeellijst met mijn favoriete nummers aller tijden
- schrijven
- neem mijn hond, Petey, mee op een lange wandeling
Ze moedigde me aan om mijn gedachten te delen met een paar vrienden in LA en thuis, zodat ze me tussen de sessies in de gaten konden houden. Ze zei ook dat als ik erover praat, ik me misschien minder alleen voel.
Een van mijn beste vrienden reageerde perfect door te vragen: 'Wat kan ik doen om te helpen? Wat heb je nodig?" We bedachten een plan voor haar om me dagelijks te sms'en om gewoon in te checken en voor mij om eerlijk te zijn, hoe ik me ook voelde.
Maar toen mijn gezinshond stierf en ik erachter kwam dat ik moest overstappen op een nieuwe ziektekostenverzekering, wat betekende dat ik misschien een nieuwe therapeut moest zoeken, was het te veel.
Ik had mijn breekpunt bereikt. Mijn passieve zelfmoordgedachten werden actief. Ik begon met werkelijk zoek naar manieren waarop ik mijn medicijnen kan mengen om een dodelijke cocktail te creëren.
Na een storing op het werk de volgende dag, kon ik niet meer helder denken. Ik gaf niet langer om de emoties of het welzijn van iemand anders, en ik dacht dat ze niets om de mijne gaven. Ik begreep op dit moment niet eens echt hoe blij de dood was. Ik wist gewoon dat ik deze wereld en eindeloze pijn moest verlaten.
Ik geloofde echt dat het nooit beter zou worden. Ik weet nu dat ik het mis had.
Ik nam de rest van de dag vrij, omdat ik van plan was die avond door te gaan met mijn plannen.
Mijn moeder bleef echter bellen en stopte pas als ik antwoordde. Ik gaf toe en nam de telefoon op. Ze vroeg me herhaaldelijk om mijn therapeut te bellen. Dus nadat ik mijn moeder had gebeld, sms'te ik mijn therapeut om te zien of ik die avond een afspraak kon maken.
Zonder dat ik het destijds wist, was er nog steeds een klein deel van mij dat wilde leven en dat geloofde dat ze me hier doorheen kon helpen.
En dat deed ze. We hebben die 45 minuten besteed aan het bedenken van een plan voor de komende maanden. Ze moedigde me aan om wat vrije tijd te nemen om me op mijn gezondheid te concentreren.
Uiteindelijk nam ik de rest van het jaar vrij van mijn werk en ging ik voor drie weken terug naar huis in Wisconsin. Ik voelde me een mislukkeling omdat ik tijdelijk moest stoppen met werken. Maar het was de beste beslissing die ik ooit heb genomen.
Ik begon weer te schrijven, een passie van mij waar ik al geruime tijd niet de mentale energie voor had gehad.
Ik wou dat ik kon zeggen dat de duistere gedachten verdwenen zijn en dat ik gelukkig ben. Maar de passieve zelfmoordgedachten komen nog steeds vaker voor dan ik wil. Er brandt echter nog steeds een klein beetje vuur in mij.
Schrijven houdt me op de been en ik word wakker met een gevoel van doelgerichtheid. Ik leer nog steeds hoe ik zowel fysiek als mentaal aanwezig moet zijn, en er zijn nog steeds momenten waarop de pijn ondraaglijk wordt.
Ik leer dat dit waarschijnlijk een levenslange strijd van goede en slechte maanden zal worden.
Maar daar ben ik eigenlijk ok mee, omdat ik weet dat ik ondersteunende mensen in mijn hoek heb om me te helpen door te vechten.
Zonder hen zou ik de afgelopen herfst niet zijn doorgekomen, en ik weet dat ze me ook zullen helpen om door mijn volgende depressieve episode heen te komen.
Als jij of iemand die je kent zelfmoord overweegt, is er hulp. Neem contact op met de Nationale levenslijn voor zelfmoordpreventie op 800-273-8255.
Allyson Byers is een freelance schrijver en redacteur in Los Angeles die graag schrijft over alles wat met gezondheid te maken heeft. Je kunt meer van haar werk zien op www.allysonbyers.comen volg haar sociale media.
-levels-and-miscarriage-what-you-need-to-know.jpg)
