Een diepere duik in diabetes type 2
Als we niet aan diabetes type 2 denken, zou het dat wel moeten zijn. De Verenigde Staten zijn de hoofdstad van de ontwikkelde wereld van de ziekte. Bijna de helft van de Amerikanen heeft diabetes type 2 of de precursoraandoening, prediabetes. Volgens de American Diabetes Association is het goed voor 1 op elke 7 dollar die we aan gezondheidszorg besteden. En het treft steeds meer millennials.
Er zijn veel onderzoeken gedaan naar verschillende aspecten van diabetes type 2: hoe behandelingen werken, wie het meest wordt getroffen en de rollen die voeding, lichaamsbeweging, stress en slaap spelen. Healthline besloot om dieper in deze wereld te duiken door te kijken naar de dagelijkse ervaringen en gevoelens van mensen die leven met een aandoening die hen nooit een vrije dag geeft.
Hoe gaan mensen met diabetes type 2 om met de aandoening? Kunnen ze zich veranderingen in gezondheidszorg en levensstijl veroorloven? Hoe verandert de diagnose hun perceptie van zichzelf en hun toekomst? Wie helpt ze? En verschillen de antwoorden op deze vragen van generatie op generatie? Dit zijn belangrijke vragen die de meeste onderzoeken niet zo volledig onderzoeken als we zouden willen.
Om de antwoorden te krijgen, heeft Healthline een onderzoek laten uitvoeren onder meer dan 1.500 mensen met diabetes type 2. We vroegen millennials, generatie X'ers en babyboomers om ons te vertellen over hun percepties, zorgen en ervaringen. Om onze bevindingen in perspectief te plaatsen, hebben we gesproken met mensen die met de aandoening leven en met medische experts die ervaring hebben met de behandeling ervan.
Sommige mensen beweerden te floreren met diabetes type 2, terwijl anderen zeiden dat ze het moeilijk hadden. De overgrote meerderheid maakt zich zorgen over ernstige complicaties van de aandoening, zoals verlies van gezichtsvermogen of hartaanvallen. Veel mensen, die al druk zijn met carrières en gezinnen, vinden het moeilijk om het hoofd te bieden aan het werk om de ziekte te beheersen - wat een specialist 'een fulltime baan' noemde. Aanzienlijke aantallen maken zich grote zorgen over de vraag of ze de behandelingen die ze nodig hebben, zullen kunnen betalen.
Ze hebben moeite met slapen.
En toch zijn veel mensen met diabetes type 2 erin geslaagd om grote veranderingen in hun leven aan te brengen - beter eten, meer sporten - en hun diagnose zien als de dag dat ze wakker werden en aandacht gingen besteden aan hun gezondheid.
Belangrijkste onderzoeksresultaten
Healthline's State of Type 2 Diabetes-onderzoek onderzocht de emotionele uitdagingen van de aandoening, identificeerde grote verschillen tussen generaties en onderzocht de meest urgente zorgen van mensen.
Hier is een momentopname van de belangrijkste bevindingen:
Lifestyle-uitdagingen en successen
Zwaar werk
Gewichtsverlies is een grote uitdaging. Meer dan tweederde van de mensen met diabetes type 2 zei dat hun huidige gewicht een negatieve invloed heeft op hun gezondheid. Bijna de helft heeft meerdere keren geprobeerd af te vallen, zonder succes op lange termijn. Tegelijkertijd meldde meer dan 40 procent dat ze zelden hard genoeg trainden om te zweten.
Een verrassende uitdaging
Een van de grootste gerapporteerde uitdagingen zal u misschien verbazen: de meeste mensen met diabetes type 2 - 55 procent - hebben moeite om een volledige nachtrust te krijgen.
Succesverhalen
Voor sommige mensen kan de diagnose diabetes type 2 een wake-up call zijn om een gezondere levensstijl op gang te brengen. Veel mensen meldden dat hun diagnose hen ertoe bracht:
- gezonder eten (78 procent)
- hun gewicht beter beheren (56 procent)
- drink minder alcohol (25 procent)
Generatie- en geslachtsverschillen
Jongere mensen hebben het moeilijker dan ouderen met de emotionele en financiële uitdagingen van diabetes type 2. Er hangt nog steeds een stigma aan de aandoening - en millennials dragen er de dupe van.
- Bijna de helft van de ondervraagde millennials, en ongeveer een derde van de Gen X-ers, meldde dat ze hun toestand verborgen hielden uit bezorgdheid over wat anderen denken.
- Ongeveer hetzelfde aantal meldde zich negatief beoordeeld te voelen door sommige zorgverleners.
- Door de kosten kan meer dan 40 procent van de millennials niet altijd de behandelaanbevelingen van hun arts opvolgen.
Er is ook een genderkloof: vrouwen zeggen eerder dan mannen dat ze de behoeften van anderen boven die van zichzelf stellen, en ze staan voor meer uitdagingen om hun zelfzorgbehoeften in evenwicht te brengen met andere verantwoordelijkheden.
Negatieve gevoelens
Leven met diabetes type 2 is hard werken, vaak verergerd door zorgen. De vier meest voorkomende negatieve gevoelens die mensen rapporteerden waren:
- uitputting
- zorgen maken over complicaties
- bezorgdheid over financiële kosten
- schuldgevoel voor het niet goed beheren van de aandoening
Bovendien gaf de meerderheid het gevoel te hebben gefaald te hebben als de resultaten van een A1C-test te hoog zijn.
Positief vooruitzicht
Hoewel veel mensen negatieve gevoelens ervaren, gaven de meeste deelnemers aan het onderzoek blijk van empowerment en gaven aan dat ze vaak het volgende voelden:
- geïnteresseerd in het vinden van nieuwe manieren om de aandoening te beheersen
- deskundig
- zelfredzaam
- zelfaccepterend
Velen meldden ook gevoelens van kracht, veerkracht en optimisme.
Complicaties
Mensen met diabetes type 2 zijn zich terdege bewust van de medische complicaties die met de aandoening gepaard kunnen gaan: tweederde meldde bezorgdheid over alle ernstigste complicaties. De grootste zorgen? Blindheid, zenuwbeschadiging, hartaandoeningen, nieraandoeningen, beroertes en amputaties.
Tekort aan specialisten
Meer dan 60 procent van de deelnemers aan de enquête heeft nog nooit een endocrinoloog of een gecertificeerde diabetes-opvoeder gezien, en de meerderheid heeft nog nooit een diëtist geraadpleegd. Dat past bij onderzoek dat een wijdverbreid tekort aantoont aan professionals die gespecialiseerd zijn in diabetes type 2 - een probleem dat alleen maar erger wordt.
Geld versus gezondheid
Diabetes is een kostbare aandoening. Bijna 40 procent van de deelnemers aan de enquête maakt zich zorgen over hun vermogen om in de toekomst een behandeling te betalen.
De originele enquête en gegevens over de staat van diabetes type 2 van Healthline kunnen op verzoek aan professionele media en onderzoekers worden verstrekt. Alle gerapporteerde vergelijkingen van enquêtegegevens zijn getest op significantie bij een betrouwbaarheidsniveau van 90 procent.
Het werk van diabetes type 2
Leven met diabetes type 2 kan aanvoelen als een fulltime baan. In wezen beïnvloedt deze chronische aandoening de manier waarop het lichaam suiker metaboliseert, wat een belangrijke brandstofbron is. Mensen met diabetes type 2 moeten meer dan de meeste mensen eten op een manier die hun gezondheid maximaliseert, regelmatig sporten en elke dag andere gezonde levensstijlkeuzes maken. Bovendien moeten ze hun bloedsuikerspiegel controleren. Velen slikken dagelijks medicijnen.
Hoewel type 1- en type 2-diabetes op belangrijke manieren verschillen, hebben beide betrekking op problemen met insuline, een hormoon dat de beweging van suiker naar de lichaamscellen reguleert. Wanneer het lichaam geen insuline aanmaakt of het niet meer effectief gebruikt, hoopt zich suiker op in de bloedbaan en veroorzaakt een aandoening die hyperglykemie wordt genoemd. Deze hoge bloedsuikerspiegel veroorzaakt in de vroege stadia subtiele symptomen, zoals dorst en veelvuldig urineren. Als dit niet wordt gecontroleerd, kan het de bloedvaten, zenuwen, ogen, nieren en het hart beschadigen.
Sommige diabetesmedicijnen verhogen het risico op hypoglykemie of een zeer lage bloedsuikerspiegel. Deze aandoening kan ernstige problemen veroorzaken, waaronder bewustzijnsverlies of zelfs de dood.
Type 2-diabetes ontwikkelt zich wanneer het lichaam resistent wordt tegen insuline - wat betekent dat het hormoon niet effectief wordt gebruikt - of niet genoeg insuline produceert om de bloedsuikerspiegel binnen het streefbereik te houden. Het verschilt van diabetes type 1, een auto-immuunziekte die de aanmaak van insuline stopt. Type 1-diabetes ontwikkelt zich vaak in de loop van weken, meestal bij kinderen of jongvolwassenen.
Diabetes type 2 daarentegen ontwikkelt zich vaak langzaam. Mensen kunnen jaren gaan zonder te weten dat ze het hebben. Om dit te behandelen, bevelen artsen over het algemeen bloedsuikermonitoring, levensstijlveranderingen en dagelijkse orale medicatie aan. In sommige gevallen is behandeling met insuline nodig. Afhankelijk van de body mass index (BMI) en andere factoren, kunnen artsen een operatie voor gewichtsverlies aanbevelen. Volgens de National Institutes of Health is een hoge BMI gekoppeld aan insulineresistentie.
Het is overdreven simplistisch - zelfs kwetsend - om diabetes type 2 een 'levensstijlziekte' te noemen. Niemand is verantwoordelijk voor het ontwikkelen ervan. De exacte oorzaak is onbekend. Zowel genetische als omgevingsfactoren spelen waarschijnlijk een rol, meldt de Mayo Clinic. Familiegeschiedenis brengt mensen een hoger risico met zich mee. Bepaalde raciale of etnische groepen, zoals Afro-Amerikanen, indianen en Latino's, lopen ook een verhoogd risico. De ziekte komt vaker voor bij mensen ouder dan 40, hoewel het steeds vaker jonge volwassenen treft.
Het maakt niet uit wanneer het voor het eerst wordt gediagnosticeerd, diabetes type 2 verandert onherroepelijk het leven van mensen. Regelmatige doktersbezoeken en tests om de bloedsuikerspiegel te controleren, worden aanbevolen. Veel mensen stellen voedings- en bewegingsdoelen. Mogelijk moeten ze ook risicofactoren voor complicaties aanpakken, zoals hoge bloeddruk of cholesterolwaarden.
Leren om stress te verminderen is ook cruciaal. Mentale stress kan de bloedsuikerspiegel verhogen - en leven met diabetes type 2 kan stressvol zijn. Het kost moeite om het dagelijkse leven te combineren met de eisen van een complexe chronische aandoening.
Levensstijl beïnvloedt het risico en de ernst van diabetes type 2, en op zijn beurt kan de aandoening iemands levensstijl veranderen. Daarom concentreerde de enquête van Healthline zich op hoe het mensen met diabetes type 2 het dagelijks vergaat en hoe zij denken over de impact van de ziekte op hun leven.
Lifestyle werk
Uit het onderzoek van Healthline bleek dat de meeste volwassenen - vooral oudere volwassenen - zich redelijk goed voelen over de manier waarop ze diabetes type 2 behandelen. De overgrote meerderheid zei dat ze goed worden gesteund door dierbaren. Meer dan de helft gaf aan zich dagelijks of wekelijks goed geïnformeerd, zelfredzaam of veerkrachtig te voelen. Na hun diagnose zeiden de meesten dat ze gezonder gingen eten, meer gingen sporten en hun gewicht beter onder controle hielden.
Maar er is een keerzijde aan dat zonnige plaatje. Tweederde van de deelnemers aan de enquête zei dat hun huidige gewicht een negatieve invloed heeft op hun gezondheid. Meer dan 40 procent zei dat ze zelden hard genoeg trainen om te zweten. En aanzienlijke minderheden - vooral jongere volwassenen - meldden zich uitgeput, angstig of schuldig te voelen over hoe ze met de aandoening omgaan.
Deze resultaten lijken misschien tegenstrijdig, maar diabetes type 2 is een complexe aandoening. Het is een zeldzaam persoon die alle aanwijzingen van zijn arts naar een T kan volgen. Daarom is het belangrijk om realistisch te blijven. Het beheersen van de ziekte is een evenwichtsoefening: af en toe een klein vierkantje chocolade is prima, maar elke dag een reep reep suikergoed is dat niet.
"Je ontmoet mensen waar ze zijn, en je helpt ze realistische levensstijlkeuzes te maken", zegt Laura Cipullo, RD, CDE, auteur van het boek "Everyday Diabetes Meals: Cooking for One or Two." In haar praktijk helpt ze mensen zich te concentreren op veranderingen op de lange termijn, niet op snelle oplossingen.
Maar zelfs mensen die zich ertoe verbinden hun gewoonten te veranderen, kunnen hun inspanningen belemmerd vinden door af en toe een verjaardagsfeestje, werkverplichtingen of factoren die zij niet onder controle hebben.
"Toen ik werd gediagnosticeerd, was ik 45 pond zwaarder dan ik nu ben", zegt Shelby Kinnaird, auteur van de blog Diabetic Foodie en het boek "The Pocket Carbohydrate Counter Guide for Diabetes."
Hoewel ze het gewicht eraf heeft gehouden, maakt haar drukke reisschema dagelijkse lichaamsbeweging moeilijk. De laatste tijd ervaart ze het 'dageraadfenomeen', dat verwijst naar een hoge bloedsuikerspiegel in de ochtend veroorzaakt door een toename van hormonen. Tot nu toe heeft ze nog geen langetermijnoplossing gevonden. "Alles wat ik heb geprobeerd, werkt niet consistent. Dat is de grootste uitdaging waar ik momenteel voor sta. "
Evenzo werkt Cindy Campaniello, een leider voor de Rochester, NY, afdeling van de steungroep DiabetesSisters, hard om een evenwicht te vinden tussen de vereisten voor het omgaan met diabetes type 2 en de verantwoordelijkheden van een druk leven. Proberen vast te houden aan een bepaald dieet is "verschrikkelijk", zei ze, niet omdat het eten niet lekker is, maar vanwege de tijd die nodig is om maaltijden te plannen en te bereiden.
'Weet je, we hebben een leven', zei Campaniello. Ze vertelde Healthline over de uitdagingen van het opvoeden van twee actieve jongens terwijl ze gezonde maaltijden bereiden met eiwitten, verse producten en beperkte koolhydraten. "Je kunt niet tegen je kinderen zeggen:‘ We gaan vanavond McDonald's eten ’,’ legde ze uit. "U kunt niet functioneren met diabetes door tijdens uw lunchpauze wat bewerkte voedingsmiddelen te krijgen."
Gewicht en stigma
Ondanks de moeite die ze hebben gestoken in het maken van gezonde veranderingen, zei bijna de helft van de deelnemers aan de Healthline-enquête dat gewichtsbeheersing een grote uitdaging blijft: ze hebben meerdere keren geprobeerd af te vallen zonder succes op de lange termijn.
Dr. Samar Hafida, een endocrinoloog bij het Joslin Diabetes Center in Boston, vertelde Healthline dat de mensen die ze behandelt gemiddeld drie of meer rage diëten hebben geprobeerd. "Er is geen diabetesmanagement zonder gezond eten en lichaamsbeweging", zei ze, maar trendy dieetadvies kan mensen op een dwaalspoor brengen. "Er is een overvloed aan verkeerde informatie."
Dat is een van de redenen waarom permanent gewichtsverlies zo vaak ontgaat. Een andere is dat mensen die met gewichtsproblemen worden geconfronteerd, mogelijk geen nuttige medische interventies of helemaal geen hulp krijgen.
Op deze uitdagingen gestapeld is het stigma dat gepaard gaat met diabetes type 2 en gewicht, vooral voor jongere mensen.
"Ik had onlangs een meisje met licht overgewicht", zegt Veronica Brady, PhD, CDE, een woordvoerder van de American Association of Diabetes Educators die ook in een medisch centrum in Reno, NV werkt. "Wat ze tegen me zei toen ik haar ontmoette, was: 'Ik hoop echt dat ik diabetes type 1 heb en niet type 2." Bij type 2, vreesde de jonge vrouw, "zullen mensen denken dat ik diabetes heb omdat ik dat niet heb gedaan. ik heb geen enkele zelfbeheersing. ''
Actrice S. Epatha Merkerson, van Law and Order en Chicago Med faam, kent het stigma van diabetes type 2 - grotendeels uit ervaringen met familieleden die de ziekte hadden maar er nooit over spraken. Haar familieleden zeiden het woord 'diabetes' niet eens.
"Ik herinner me dat toen ik een kind was, de oudere mensen in mijn familie altijd zeiden: 'Oh, ze heeft een vleugje suiker'," vertelde Merkerson aan Healthline, "Dus ik merkte dat ik dat zei en niet echt begreep wat een aanraking is. van suiker? Je hebt diabetes of niet. "
Door openhartig te zijn over haar toestand, hoopt Merkerson de verlegenheid die veel mensen voelen te verminderen. Daarom is ze een voorstander van America’s Diabetes Challenge, gesponsord door Merck en de American Diabetes Association. Het initiatief moedigt mensen aan om hun levensstijl te veranderen en behandelplannen te volgen om diabetes type 2 te verbeteren.
Toen Merkerson 15 jaar geleden werd gediagnosticeerd, moest ze het hoofd bieden aan hoeveel ze was aangekomen. Tegen de tijd dat ze Law and Order verliet, zei ze: "Ik had een kast die van 6 naar 16 ging." Ze voelde zich wat gênant toen ze op de nationale televisie haar maat zag toenemen, maar was ook gemotiveerd om veranderingen aan te brengen.
"Ik was 50 toen ik de diagnose kreeg," legde ze uit, "en ik realiseerde me toen dat ik at als een 12-jarige. Mijn tafel, mijn eten en mijn keuzes waren zo buiten de kaart. Dus dat was het eerste dat ik moest doen, was uitzoeken hoe ik beter kon eten, hoe ik moest koken, hoe ik kon winkelen - al die dingen. "
Stress en vermoeidheid
Gezien al het werk dat komt kijken bij het behandelen van diabetes type 2, is het geen wonder dat bijna 40 procent van de ondervraagden zei dat ze zich dagelijks of wekelijks uitgeput voelen. Net zo vaak zei meer dan 30 procent zich schuldig te voelen over hoe ze met de aandoening omgaan.
Lisa Sumlin, PhD, RN, een klinische verpleegkundig specialist in diabetes, vindt deze perspectieven bekend. Haar klanten in Austin, TX, zijn meestal immigranten met een laag inkomen, die vaak meerdere banen hebben om rond te komen. Het toevoegen van de taken die nodig zijn om diabetes type 2 te beheren, kost nog meer tijd en energie.
"Ik vertel patiënten de hele tijd: dit is een fulltime baan", zei ze.
En het is niet een waarvoor ze snelkoppelingen kunnen maken.
Zelfs essentiële medische tests kunnen stress veroorzaken. Dokters bestellen bijvoorbeeld een A1C-test om meer te weten te komen over de gemiddelde bloedsuikerspiegel van een persoon in de afgelopen maanden. Volgens onze enquête vindt bijna 40 procent van de mensen het stressvol om op hun A1C-resultaten te wachten. En 60 procent heeft het gevoel dat ze 'gefaald' hebben als de resultaten te hoog terugkomen.
Het is een probleem waar Adam Brown keer op keer over heeft gehoord. Brown, hoofdredacteur van diaTribe, leeft met diabetes type 1 en schrijft de populaire rubriek 'Adam’s Corner' van de publicatie, waarin hij tips geeft aan mensen met diabetes type 1 en type 2. Hij heeft het onderwerp A1C-stress ook aangepakt in zijn boek 'Bright Spots & Landmines: The Diabetes Guide I Wish Someone Haded Me'.
"Mensen gaan vaak naar hun doktersafspraken met het gevoel beoordeeld te worden en het gevoel te hebben dat als de cijfers op de [glucosemeter] of hun A1C niet binnen bereik zijn, ze het gevoel hebben dat ze een slecht cijfer halen," vertelde Brown aan Healthline.
In plaats van die cijfers als cijfers te benaderen, stelt hij voor ze te behandelen als 'informatie om ons te helpen beslissingen te nemen'. Dit herformuleert de testresultaten, hij zei: "Het zegt niet:‘ Adam, je bent een slecht persoon met diabetes, want je aantal is erg hoog. ’"
Stress rond testresultaten draagt bij aan een ander groot probleem: "diabetes burn-out". Volgens het Joslin Diabetes Center is dit een toestand waarin mensen met diabetes "moe worden van het beheersen van hun ziekte of het gewoon een tijdje negeren, of erger nog, voor altijd."
Sommige mensen fantaseren erover om precies dat te doen.
"Zoals iemand me gisteravond vertelde in mijn [steungroep] bijeenkomst", zei Kinnaird, "ik wil gewoon een dag vrij nemen van diabetes."
Generatie- en geslachtsverschillen
Generatiegaten
Je zou bijna kunnen zeggen dat jongere volwassenen met diabetes type 2 met een totaal andere ziekte te maken hebben dan ouderen met de aandoening. Dat is hoe verschillend hun ervaringen zijn, vooral als je millennials vergelijkt met babyboomers. De contrasten zijn opvallend, en niet op een goede manier voor jongere volwassenen.
Het onderzoek van Healthline bracht een glijdende schaal van gevoelens en ervaringen tussen de verschillende leeftijdsgroepen aan het licht. De meeste babyboomers van 53 jaar en ouder rapporteerden een positieve kijk op hun inspanningen om diabetes type 2 te behandelen, hun interacties met anderen en hun zelfgevoel. Ter vergelijking: een groter deel van de millennials, tussen 18 en 36 jaar, zei dat ze negatieve ervaringen hebben op deze gebieden. De reacties van Gen X-ers vielen meestal tussen de andere twee groepen in, net als op leeftijd.
Zo meldde meer dan 50 procent van de millennials en meer dan 40 procent van de Gen X'ers zich dagelijks of wekelijks te schamen voor hun lichaam. Slechts 18 procent van de babyboomers voelt hetzelfde. Evenzo worden schuldgevoelens, schaamte en angstgevoelens vaker ervaren door millennials en Gen X-ers dan door oudere volwassenen.
Toen Lizzie Dessify op 25-jarige leeftijd hoorde dat ze diabetes type 2 had, hield ze de diagnose meer dan een maand geheim. Toen ze uiteindelijk anderen in vertrouwen nam, wekten hun reacties geen zelfvertrouwen op.
"Ik denk niet dat iemand verrast was", zei Dessify, die werkt als psychiatrische therapeut op school in Pittsburgh, PA. "Ik realiseerde me niet hoe erg ik mijn gezondheid had laten gaan, maar het was duidelijk dat iedereen om me heen het had gezien."
Mensen in haar leven waren sympathiek, maar weinigen geloofden dat ze de progressie van de ziekte kon omkeren. Dat was "een beetje ontmoedigend", zei ze.
David Anthony Rice, een 48-jarige artiest en beeldconsulent, houdt zich sinds zijn diagnose in 2017 ook stil over de aandoening. Sommige familieleden en vrienden weten het, maar hij aarzelt om over zijn voedingsbehoeften te praten.
"Je wilt niet tegen iedereen zeggen:‘ Oh, ik ben diabetespatiënt, dus als ik bij je thuis kom, kan ik dat niet eten ’, '' zei hij. "Het is een van mijn grootste uitdagingen, mezelf niet isoleren."
Rice verzet zich tegen het testen van zijn bloedsuikerspiegel op het werk, of zelfs in het bijzijn van zijn kinderen. "Mijn vinger voor hen prikken - dat vind ik niet leuk omdat ze er bang van worden," legde hij uit.
Het onderzoek van Healthline suggereert dat het vrij normaal is voor millennials en Gen X-ers om de aandoening te verbergen. In vergelijking met babyboomers waren deze leeftijdsgroepen eerder geneigd te zeggen dat diabetes type 2 romantische relaties heeft verstoord, problemen op het werk heeft veroorzaakt of ertoe heeft geleid dat mensen er negatieve aannames over hebben. Ze voelen zich ook vaker geïsoleerd dan babyboomers.
Deze uitdagingen hebben mogelijk iets te maken met het feit dat de aandoening vaak wordt gezien als de ziekte van een oudere persoon.
Rice had nog nooit iemand van zijn generatie horen praten over diabetes type 2, totdat hij tv-persoonlijkheid Tami Roman zag praten over haar ervaringen in de VH1-serie Basketball Wives.
"Het was de eerste keer dat ik het hardop hoorde uitspreken door iemand van mijn leeftijdsgroep", zei hij. Het ontroerde hem tot tranen. "Ze had zoiets van:‘ Ik ben 48. ’Ik ben 48 en ik heb hier mee te maken."
In sommige gevallen kan een gevoel van schaamte of stigmatisering zelfs invloed hebben op de zorgervaringen van jongere volwassenen. Bijna de helft van de millennials en bijna een derde van de generatie X-ers meldden dat sommige zorgverleners zich beoordeeld voelden over de manier waarop ze diabetes type 2 beheren. Ongeveer hetzelfde percentage zei dat ze het bezoek aan een zorgverlener hadden uitgesteld omdat ze dergelijke oordelen vrezen.
Dat is een probleem, aangezien zorgprofessionals enorme ondersteuning kunnen bieden om mensen te helpen de aandoening te beheersen. Dessify geeft haar arts bijvoorbeeld de eer om haar te helpen begrijpen welke veranderingen ze moest aanbrengen om haar gezondheid te verbeteren. Ze verdiende haar dieet, verbeterde haar trainingsroutine en verloor 75 pond in drie jaar tijd. Nu zijn haar A1C-testresultaten op bijna normale niveaus. Ze is zelfs een klein bedrijfje begonnen als fitnesscoach.
Hoewel dergelijke succesverhalen een belangrijk onderdeel van het plaatje vormen, gaat het met veel millennials niet zo goed.
Een studie in Diabetic Medicine uit 2014 wees uit dat in vergelijking met oudere volwassenen met diabetes type 2, de leeftijd van 18 tot 39 jaar minder geneigd was om gezond te eten en insuline te gebruiken zoals aanbevolen. Jongere mensen hadden ook slechtere depressiescores dan ouderen.
"Ze hebben niet het conceptuele kader voor een chronische aandoening die levenslange waakzaamheid en monitoring vereist", legt dr. Rahil Bandukwala uit, een endocrinoloog bij MemorialCare Saddleback Medical Center in Zuid-Californië.
Het is deprimerender voor jongere volwassenen om te beseffen dat diabetes type 2 de rest van hun leven bij hen zal blijven, voegde hij eraan toe, omdat de rest van hun leven zo lang duurt.
Jongere mensen met diabetes type 2 hebben ook met andere dringende problemen te maken, zoals geld. Meer dan 40 procent van de millennials zei dat ze de aanbevolen behandelingen soms niet doorzetten vanwege de kosten. Bijna een derde gaf aan weinig tot geen ziektekostenverzekering te hebben. Velen van degenen die een verzekering hebben, zeiden dat ze hoge rekeningen hadden.
Millennials, en in mindere mate Gen X-ers, zeiden ook vaker dan babyboomers dat ze het moeilijk vinden om zelfzorgbehoeften in evenwicht te brengen met andere verantwoordelijkheden.
Dr. Bandukwala is niet verrast. Hij heeft ontdekt dat millennials over het algemeen een zeer gestreste generatie zijn. Velen maken zich zorgen over het vinden en behouden van banen in een snel veranderende wereld met een concurrerende geglobaliseerde economie. Sommige helpen ook bij de zorg voor ouders of grootouders met financiële of medische behoeften.
"Het maakt het potentieel zeer uitdagend", zei hij, "om diabeteszorg toe te voegen als een andere baan."
Geslacht verdeelt
Generatiekloven waren niet de enige verschillen die in de enquêteresultaten te zien waren - er waren ook aanzienlijke verschillen tussen vrouwen en mannen. Veel meer vrouwen dan mannen meldden problemen met gewicht. Vrouwen zeiden eerder dat hun behandeling van diabetes type 2 moet worden verbeterd. Ze hebben ook meer moeite om zelfzorg in evenwicht te brengen met andere verplichtingen.
Andrea Thomas, een manager bij een non-profitorganisatie in Washington, D.C., heeft vaak het gevoel dat ze geen tijd heeft om diabetes type 2 zo zorgvuldig te behandelen als ze zou willen.
"Ik haat het om te zeggen dat ik een slechte gewoonte heb, waar ik veel werk, ik reis veel heen en weer naar Californië omdat mijn vader ziek is, ik voorzit deze commissie in de kerk", zei ze . "Het is gewoon, waar pas ik het in?"
Thomas voelt zich goed opgeleid over haar toestand. Maar het is moeilijk om op de hoogte te blijven van elk element van het beheer ervan - sporten, goed eten, bloedsuikermonitoring en al het andere.
"Zelfs als ik mensen vertel dat ik op een dag een heel oude vrouw wil zijn, die de wereld rondreist, is er een kloof tussen wat ik moet doen om voor mezelf te zorgen en wat ik eigenlijk doe."
Het verhaal van Thomas kan resoneren met veel vrouwen die hebben gereageerd op de enquête van Healthline.
Bijna 70 procent zei dat ze de behoeften van anderen boven hun eigen behoeften stellen, ondanks het feit dat ze met een chronische ziekte leven. Ter vergelijking: iets meer dan 50 procent van de mannen zei hetzelfde. Is het een wonder dat vrouwen meer moeite hebben om zelfzorg in evenwicht te brengen met andere verantwoordelijkheden?
"Ik denk dat vrouwen hun eigen unieke uitdagingen hebben als het gaat om diabetes type 2," zei Thomas. Het is belangrijk voor vrouwen om na te denken over hoe ze voor zichzelf zorgen, voegde ze eraan toe, en er een prioriteit van te maken.
Sue Rericha, moeder van vijf kinderen en auteur van de blog Diabetes Ramblings, is het daarmee eens.
"Vaak zetten we onszelf op de laatste plaats", zei ze, "maar ik blijf me herinneren dat wanneer je in een vliegtuig zit en ze hun veiligheidscontrole doen en ze praten over het zuurstofmasker, ze het aan mensen vertellen die met kinderen reizen. , zet eerst je eigen masker op en help dan iemand anders. Want als we niet goed voor onszelf zijn, zullen we niet zijn waar we moeten zijn om anderen te helpen. "
Medische zorgen en beslissingen
Complicaties
Veel van de mensen met diabetes type 2 die Healthline interviewde, zeiden dat ze te maken hebben met ernstige zorgen over de mogelijk ernstige gevolgen van de ziekte.
Die complicaties kunnen zijn: verlies van gezichtsvermogen, hartaandoeningen, nieraandoeningen en beroertes. Diabetes kan ook pijn- en gevoelloosheid-inducerende neuropathie of zenuwbeschadiging in de handen of voeten veroorzaken. Door die gevoelloosheid kunnen mensen zich niet bewust zijn van verwondingen, wat kan leiden tot infecties en zelfs amputaties.
Uit het onderzoek bleek dat tweederde van de mensen met diabetes type 2 zich zorgen maakt over alle ernstigste complicaties van de ziekte. Dat maakt dit probleem het meest voorkomende probleem dat wordt gemeld. Het grootste aantal - 78 procent - maakt zich zorgen over verlies van gezichtsvermogen.
Merkerson is getuige geweest van enkele van de ergste gevolgen van de ziekte onder haar familieleden.
'Mijn vader stierf aan complicaties', zei ze. 'Mijn grootmoeder verloor haar gezichtsvermogen. Ik had een oom die amputaties van de onderste ledematen had. "
Respondenten uit de enquête die zich identificeerden als Afrikaans-Amerikaans of Latino, en vrouwen van alle achtergronden, rapporteerden het meest waarschijnlijk zorgen over complicaties. Mensen hebben ook de neiging zich meer zorgen te maken als ze in of nabij de 'diabetesgordel' wonen, een strook van voornamelijk zuidelijke staten die volgens de Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention hoge percentages diabetes type 2 hebben.
Dit is misschien niet verrassend, aangezien studies hogere percentages diabetesgerelateerde complicaties hebben gevonden bij etnische minderheden en vrouwen, vergeleken met blanken en mannen.
Dr. Anne Peters werkt als endocrinoloog in twee klinieken in de omgeving van Los Angeles: een in het welvarende Beverly Hills en een in de wijk met lagere inkomens in East Los Angeles. Het is haar opgevallen dat mensen eerder in hun leven complicaties ontwikkelen in de kliniek in East L.A., die een onverzekerde en voornamelijk Latino bevolking bedient.
"In de gemeenschap van East L.A. krijgen ze al deze complicaties jong", zei ze. "Ik heb nog nooit blindheid en amputaties gezien in mijn Westside-praktijk bij 35-jarigen, maar ik doe het hier omdat er geen levenslange toegang tot gezondheidszorg is geweest."
Slaap
Uit het onderzoek van Healthline bleek dat meer dan de helft van de mensen met diabetes type 2 slaapproblemen heeft. Dat klinkt misschien onbeduidend, maar het kan een problematische cyclus van slechte gezondheid veroorzaken.
Het Joslin Diabetes Center merkt op dat een hoge bloedsuikerspiegel kan leiden tot dorst en frequent urineren, dus mensen met diabetes type 2 kunnen meerdere keren per nacht wakker worden om te drinken of naar de badkamer te gaan. Aan de andere kant kan een lage bloedsuikerspiegel slaapverstorende gevoelens van beverigheid of honger veroorzaken. Stress, zorgen en pijn door neuropathie kunnen ook de slaap verstoren.
Een studie uit 2017 meldde dat slaapstoornissen en slaapverstorende depressie vaker voorkomen bij mensen met diabetes type 2. Als mensen niet goed slapen, kan dit op hun beurt hun diabetes verergeren: een onderzoek uit 2013 in Diabetes Care wees uit dat de bloedglucosespiegel negatief werd beïnvloed wanneer mensen met diabetes type 2 te kort of te lang sliepen.
"Ik vraag mensen altijd, vooral als ze hoge bloedsuikers in de ochtend hebben, hoeveel slaap je krijgt en is je slaapkamer geschikt om te slapen?" zei Brown. Hij correspondeerde met veel mensen die op zoek waren naar tips voor het omgaan met diabetes. Volgens hem beseffen velen niet hoe belangrijk slaap is.
"Slaap aanpakken kan de volgende dag grote gevolgen hebben, in termen van minder insulineresistentie, meer insulinegevoeligheid, minder hunkering naar suiker en koolhydraten, meer verlangen om te sporten en een beter humeur", voegde hij eraan toe. "De hoeveelheid impact die je kunt hebben als je iemand helpt om meer te slapen, wordt volgens mij erg onderschat."
Metabole chirurgie
Ondanks bezorgdheid over complicaties van diabetes type 2, is minder dan een kwart van de respondenten bereid om metabole chirurgie als behandelingsoptie te overwegen. De helft zei dat het te gevaarlijk is.
Dergelijke attitudes blijven bestaan ondanks de gedocumenteerde voordelen van metabole chirurgie, ook wel bariatrische of gewichtsverlieschirurgie genoemd. De potentiële voordelen kunnen verder reiken dan gewichtsverlies.
Ongeveer 60 procent van de mensen met diabetes type 2 die één type metabole chirurgie ondergaan, bereikt bijvoorbeeld remissie, meldde een onderzoek uit 2014 in The Lancet Diabetes & Endocrinology. "Remissie" betekent in het algemeen dat nuchtere bloedsuikerspiegels zonder medicatie dalen tot normale of prediabeteswaarden.
In een gezamenlijke verklaring die in 2016 werd gepubliceerd, adviseerde een groep internationale diabetesorganisaties artsen om metabole chirurgie te overwegen als behandelingsoptie voor mensen met diabetes type 2 die een BMI van 30,0 of hoger hebben en moeite hebben om hun bloedsuikerspiegel onder controle te houden. Sindsdien heeft de American Diabetes Association de aanbeveling overgenomen in haar zorgstandaarden.
Dr. Hafida van het Joslin Diabetes Center is niet verrast door weerstand tegen de operatie. "Het wordt onderbenut en sterk gestigmatiseerd", zei ze. Maar volgens haar is het "de meest effectieve behandeling die we hebben."
Toegang tot zorg
Specialisten in diabeteszorg type 2 kunnen een groot verschil maken voor mensen die met de aandoening leven, maar velen hebben geen toegang tot hun diensten.
Van de deelnemers aan de enquête van Healthline zei 64 procent dat ze nog nooit een endocrinoloog hadden gezien. Meer dan de helft zei nog nooit een diëtist of voedingsdeskundige te hebben gezien die hen kon helpen bij het aanpassen van hun dieet. En slechts 1 op de 10 meldde dat ze meer dan drie keer per jaar een therapeut of counselor bezochten, ook al zei een kwart van de deelnemers dat ze de diagnose depressie of angst hadden gekregen.
Type 2-diabetes is een ziekte die verband houdt met het endocriene systeem of de hormonen en klieren van het lichaam. Volgens Dr. Saleh Aldasouqi, hoofd-endocrinoloog aan de Michigan State University, kan een huisarts de behandeling van 'ongecompliceerde' gevallen beheren, zolang ze maar goed geïnformeerd zijn over de aandoening. Maar als iemand met diabetes type 2 problemen heeft met de bloedsuikerspiegel, als ze symptomen van complicaties hebben of als conventionele behandelingen niet werken, is het raadzaam om een endocrinoloog te raadplegen.
In sommige gevallen kan de arts van een persoon hen doorverwijzen naar een gecertificeerde diabetes-opvoeder of CDE. Dit type professional heeft een specifieke opleiding in het opleiden en ondersteunen van mensen met diabetes. Eerstelijnsartsen, verpleegkundigen, diëtisten en andere zorgverleners kunnen allemaal worden opgeleid om CDE's te worden.
Omdat zoveel verschillende soorten providers CDE's kunnen zijn, is het mogelijk om er een te zien zonder het te beseffen. Maar voor zover ze weten, zei 63 procent van de deelnemers aan de enquête dat ze er nog nooit een hadden geraadpleegd.
Dus waarom krijgen niet meer mensen met diabetes type 2 gespecialiseerde aandacht?
In sommige gevallen betaalt de verzekering niet voor specialistenbezoeken. Of specialisten accepteren bepaalde verzekeringsplannen niet.
Brady heeft dit probleem van dichtbij gezien en werkte als CDE in Reno, NV. "Elke dag hoor je:" De mensen in de privésector accepteren mijn verzekering niet ", zei ze," en afhankelijk van je verzekering zullen ze je vertellen: "We nemen geen nieuwe patiënten aan."
Een wijdverbreid tekort aan endocrinologen vormt ook belemmeringen, vooral op het platteland.
Volgens een onderzoek uit 2014 heeft het land 1.500 volwassen endocrinologen minder dan het nodig heeft. Van de mensen die in 2012 werkten, bevond 95 procent zich in stedelijke gebieden. De beste dekking was in Connecticut, New Jersey en Rhode Island. Het ergste was in Wyoming.
Gezien dergelijke verschillen is het logisch dat onze enquête regionale verschillen aantoonde. Mensen in het noordoosten gaven de meeste kans om meerdere keren per jaar een endocrinoloog te zien. Degenen in het westen en middenwesten zeiden het minst dat ze er ooit een hadden gezien.
Zonder een gezamenlijke inspanning om het tekort aan endocrinologen aan te pakken, zal het probleem naar verwachting toenemen.
Het kan vooral jongere volwassenen hard treffen.
Zoals een commentaar in The Lancet Diabetes & Endocrinology opmerkte, hoe jonger iemand is bij de diagnose diabetes type 2, hoe groter de impact op zijn levensverwachting. Gedeeltelijk komt dat omdat een jongere aanvangsleeftijd kan leiden tot eerdere complicaties.
Hoewel veel jonge mensen met diabetes type 2 baat zouden kunnen hebben bij specialistische zorg, bleek uit ons onderzoek dat 1 op de 3 millennials die het advies hebben gekregen om naar een endocrinoloog te gaan, moeite heeft om er een te vinden.
Kosten van zorg
De financiële kosten van diabetes type 2 zijn een punt van ernstige zorg, zo blijkt uit de enquête. Bijna 40 procent van de respondenten maakt zich zorgen over hun vermogen om in de toekomst zorg te betalen. Misschien nog verontrustender is dat bijna 1 op de 5 zei dat de kosten hen er soms van weerhouden de behandelinstructies van hun arts op te volgen.
Volgens een rapport van de American Diabetes Association zijn de landelijke kosten van diabetes type 1 en type 2 - 327 miljard dollar in 2017 - in vijf jaar tijd met 26 procent gestegen. De laatste telling bedroeg $ 9.601 per persoon met diabetes. Veel mensen kunnen het stijve deel van de rekening dat ze moeten bedekken, niet betalen.
Van de deelnemers aan de enquête zei bijna 30 procent dat ze een verzekeringsdekking hebben waardoor ze hoge rekeningen moeten betalen. Voedzaam eten, lidmaatschap van een sportschool en fitnessartikelen kosten geld. Dat geldt natuurlijk ook voor medische bezoeken en behandelingen - inclusief medicijnen.
"De kosten van antihyperglykemische medicijnen, vooral insuline, zijn een barrière geworden voor de behandeling van diabetes", meldde een studie uit 2017 in Current Diabetes Reports.
Zoals veel mensen heeft Kinnaird de pijn van de medicatiekosten gevoeld. Als zelfstandige moest ze een nieuwe verzekering kopen nadat haar vorige verzekeraar zich terugtrok uit de uitwisselingen van de Affordable Care Act. De overstap is niet goed geweest voor haar portemonnee: een voorraad medicijnen voor drie maanden die vroeger $ 80 kostte, kost nu $ 2.450.
Soms nemen mensen met diabetes minder medicatie dan voorgeschreven om het lang te laten duren.
Dit probleem trok de aandacht nadat vorig jaar een jonge man met diabetes type 1 stierf. Toen Alec Raeshawn Smith ouder werd dan de verzekering van zijn ouders, werd de prijs van zijn insuline te hoog. Hij begon doses te rantsoeneren om het te laten duren. Binnen een maand was hij dood.
Campaniello heeft haar eigen rantsoenering gedaan. Jaren geleden herinnert ze zich dat ze elke drie maanden $ 250 betaalde voor een nieuw type langwerkende insuline. Het medicijn bracht haar A1C-waarden dramatisch naar beneden. Maar toen haar arts haar testresultaten bekeek, vermoedde ze dat Campaniello met haar insuline had “gespeeld”.
"Ik zei:‘ Nou, als je me vertelt dat ik het soms tegen het einde van de maand bewaar, omdat ik het niet kan betalen ’, herinnert Campaniello zich,‘ je hebt gelijk! ’
Het was voorspelbaar dat uit de Healthline-enquête bleek dat mensen met een lager inkomen eerder hun bezorgdheid over de kosten van zorg en verzekeringsdekking rapporteerden. Hetzelfde gold voor degenen in de diabetesgordel.
Onderzoek bij de bredere bevolking heeft ook etnische en raciale verschillen gevonden: onder mensen onder de 65 jaar was 17 procent van de Latijns-Amerikanen en 12 procent van de Afro-Amerikanen in 2016 onverzekerd, vergeleken met 8 procent van de blanke Amerikanen, meldde de Kaiser. Familie Stichting.
Als iemand het zich niet kan veroorloven om meer dan een paar dollar per maand te betalen, kan dit zijn behandelingsopties beperken, zei Jane Renfro, een verpleegster die vrijwilligerswerk doet in een gezondheidskliniek in Falls Church, VA, voor achtergestelde en onverzekerde bevolkingsgroepen.
"We moeten ervoor zorgen dat de medicijnen die we selecteren, generieke medicijnen zijn die tegen zeer lage prijzen worden aangeboden - bijvoorbeeld $ 4 voor een maandvoorraad, $ 10 voor een voorraad van drie maanden", legde ze uit. "Dat beperkt de reikwijdte van therapieën die we kunnen bieden."
De wake-up call
Niemand kiest ervoor om diabetes type 2 te hebben, maar de beslissingen die mensen nemen, kunnen mogelijk van invloed zijn op het verloop van de ziekte. Voor veel van degenen die Healthline interviewden, voelde de diagnose als een wake-up call die hen ertoe aanzette gezondere gewoonten op te starten. Ondanks de uitdagingen waarmee ze werden geconfronteerd, meldden velen dat ze serieuze stappen hadden gezet om hun gezondheid te verbeteren.
Uit het onderzoek van Healthline bleek dat 78 procent aangaf beter te eten als gevolg van hun diagnose. Meer dan de helft zei dat ze meer sporten en ofwel afvallen ofwel hun gewicht beter beheersen. En hoewel velen de weg moeilijk vinden, vindt slechts ongeveer een kwart dat ze nog veel meer zouden moeten doen om hun gezondheid te beheren.
Gretchen Becker, de woordsmid achter de blog Wildly Fluctuating en auteur van "The First Year: Type 2 Diabetes", deelde enkele gedachten met Healthline over hoe de diagnose haar ertoe bracht vast te houden aan de veranderingen die ze wilde aanbrengen:
“Zoals de meeste Amerikanen probeerde ik al jaren tevergeefs af te vallen, maar iets heeft mijn inspanningen altijd gesaboteerd: misschien een groot feest met verleidelijke lekkernijen of gewoon een etentje met te veel eten. Na de diagnose nam ik de dingen serieuzer. Als iemand zou zeggen, ‘oh, een klein hapje zal je geen pijn doen’, zou ik kunnen zeggen, ‘ja dat zal het wel doen.’ Dus ik bleef met een dieet en verloor ongeveer 30 pond.
"Als ik geen diabetes had gekregen", vervolgde ze, "zou ik zijn blijven aankomen en zou ik me nu ongemakkelijk voelen. Met diabetes heb ik niet alleen een normale BMI bereikt, maar mijn dieet is eigenlijk leuker dan wat ik eerder at. "
Dessify schrijft ook de diagnose toe omdat ze haar ertoe heeft aangezet een verandering in haar leven te maken.
Terwijl ze zwanger was van haar zoon, werd bij haar zwangerschapsdiabetes vastgesteld. Zes weken na zijn geboorte bleef de bloedsuikerspiegel van Dessify hoog.
Toen ze de diagnose diabetes type 2 kreeg, voelde Dessify zich schuldig over hoe de aandoening haar leven en tijd met haar zoon zou kunnen bekorten. "Ik kon niet eens beloven dat ik hier zo lang mogelijk bij hem zou zijn," vertelde ze aan Healthline.
Een paar maanden later begon ze een nieuwe dokter te bezoeken en vroeg hem om eerlijk tegen haar te zijn. Hij vertelde haar dat de keuzes die ze in de toekomst maakte, zouden bepalen hoe ernstig haar toestand was.
Dessify veranderde haar dieet, dwong zichzelf om te trainen en viel aanzienlijk af.
Als ouder, zei ze, was haar primaire doel om het beste rolmodel te zijn dat ze voor haar zoon kon zijn. "Ik was in ieder geval gezegend met een situatie die me echt in een stroomversnelling bracht door dat rolmodel te willen zijn."
Om op koers te blijven, gebruikt Dessify een smartwatch. Volgens de enquête van Healthline is dit soort apparaat voor het volgen van lichaamsbeweging en voeding populairder bij millennials zoals Dessify dan bij oudere generaties. Millennials waarderen het internet ook eerder als een bron van diabetesgerelateerde informatie of sociale ondersteuning.
"Ik moet je zeggen dat de mensen die de apps consequent gebruiken, betere A1C-waarden hebben", zei Brady, die enkele van de voordelen van nieuwe technologieën beschreef.
Maar elke methode die mensen helpt om op het goede spoor te blijven, is goed, zei dr. Hafida. Of het nu gaat om digitale apparaten of pen en papier, het belangrijkste is dat mensen eraan vasthouden en van hun gezondheid een prioriteit op de lange termijn maken.
Kinnaird heeft, net als veel van haar mede-babyboomers in de enquête, de drive gevonden om belangrijke veranderingen in haar leven aan te brengen.
"Ik had geen enkele motivatie om die veranderingen door te voeren totdat ik de diagnose kreeg", legde ze uit."Ik had een zeer stressvolle baan, ik was de hele tijd op reis, ik at drie maaltijden per dag, vijf dagen per week."
"Maar zodra ik de diagnose kreeg," zei ze, "was dat de wake-up call."
Medische beoordeling en overleg
Amy Tenderich is een journalist en pleitbezorger die de toonaangevende online bron DiabetesMine.com heeft opgericht na haar diagnose van type 1 diabetes in 2003. De site maakt nu deel uit van Healthline Media, waar Amy werkzaam is als redactiedirecteur, Diabetes & Patient Advocacy. Amy is co-auteur van "Know Your Numbers, Outlive Your Diabetes", een motiverende gids voor zelfzorg voor diabetes. Ze heeft onderzoeksprojecten uitgevoerd die de behoeften van patiënten benadrukken, met resultaten gepubliceerd in Diabetes Spectrum, het American Journal of Managed Care en het Journal of Diabetes Science and Technology.
Susan Weiner, MS, RDN, CDE, FAADE is een bekroonde spreker en auteur. Ze was in 2015 de AADE Diabetes Educator of the Year en ontving de Media Excellence Award 2018 van de New York State Academy of Nutrition and Dietetics. Susan ontving in 2016 ook de Dare to Dream Award van de Diabetes Research Institute Foundation. Ze is de co-auteur van The Complete Diabetes Organizer en "Diabetes: 365 Tips for Living Well." Susan behaalde haar masterdiploma in toegepaste fysiologie en voeding aan de Columbia University.
Dr. Marina Basina is een endocrinoloog die gespecialiseerd is in diabetes mellitus type 1 en 2, diabetestechnologie, schildklierknobbeltjes en schildklierkanker. Ze studeerde in 1987 af aan de Second Moscow Medical University en voltooide haar endocrinologiebeurs aan de Stanford University in 2003. Dr. Basina is momenteel een klinische universitair hoofddocent aan de Stanford University School of Medicine. Ze zit ook in de medische adviesraad van Carb DM and Beyond Type 1 en is medisch directeur van intramurale diabetes in het Stanford Hospital.
Redactie- en onderzoeksmedewerkers
Jenna Flannigan, hoofdredacteur
Heather Cruickshank, hoofdredacteur
Karin Klein, schrijver
Nelson Silva, directeur marketingwetenschap
Mindy Richards, PhD, onderzoeksadviseur
Steve Barry, tekstredacteur
Leah Snyder, grafisch ontwerp
David Bahia, productie
Dana K. Cassell, feitencontrole
