Ik leef al 20 jaar met diabetes type 1. Ik werd gediagnosticeerd in de zesde klas, en het was een lange en zware reis totdat ik leerde hoe ik mijn ziekte volledig kon omarmen.
Het is een passie van mij om mensen bewust te maken van het leven met diabetes type 1 en de emotionele tol ervan. Het leven met een onzichtbare ziekte kan een emotionele achtbaan zijn, en het komt vrij vaak voor dat je uitgebrand raakt door de dagelijkse eisen.
De meeste mensen begrijpen de ware omvang van het leven met diabetes niet en de constante aandacht die u eraan moet besteden om te overleven. Mensen met diabetes kunnen alles "goed" doen en toch last hebben van hypoglykemie en hyperglykemie.
Toen ik jonger was, ervoer ik een episode van hypoglykemie waardoor ik opnieuw moest evalueren hoe ik mijn diagnose benaderde.
Honing
De laagste bloedsuikerspiegel die ik ooit heb gehad, was toen ik eerstejaars op de middelbare school was. Mijn niveau was laag genoeg om te voorkomen dat ik me veel van de ervaring herinnerde, maar het werd me door mijn moeder doorgegeven.
Ik herinner me alleen dat ik wakker werd en me overal plakkerig en extreem zwak voelde. Mijn moeder zat op de rand van mijn bed en ik vroeg haar waarom mijn gezicht, haar en lakens plakkerig waren. Ze legde uit dat ze bij me was komen kijken omdat ik niet wakker was en me klaarmaakte voor school zoals ik normaal zou zijn.
Ze kwam naar boven, hoorde mijn wekker en riep mijn naam. Toen ik niet reageerde, kwam ze mijn kamer binnen en zei dat het tijd was om op te staan. Mompelde ik gewoon als antwoord.
Eerst dacht ze dat ik gewoon heel moe was, maar al snel besefte ze dat mijn bloedsuikerspiegel erg laag moest zijn. Ze rende naar beneden, pakte honing en een glucagon-pen, kwam terug naar mijn kamer en begon de honing in mijn tandvlees te wrijven.
Volgens haar voelde het als een eeuwigheid totdat ik een volledig antwoord begon te vormen. Toen ik langzaamaan alerter begon te worden, controleerde ze mijn bloedsuikerspiegel en het was 21. Ze bleef me meer honing geven, geen eten, omdat ze bang was dat ik zou stikken.
We controleerden mijn meter elke paar minuten en zagen hoe mijn bloedsuikerspiegel begon te stijgen - 28, 32, 45. Ik geloof dat het rond de 32 was toen ik me weer bewust werd. Toen ik 40 was, at ik snacks die ik in mijn nachtkastje had bewaard, zoals sap, pindakaas en crackers.
Ik wist duidelijk niet genoeg van de situatie en begon erop te staan dat ik me moest klaarmaken voor school. Toen ik probeerde uit bed te komen, zei ze me met kracht dat ik moest blijven waar ik moest blijven. Ik ging nergens heen totdat mijn bloedsuikerspiegel op een normaal niveau kwam.
Ik betwijfel of ik zelfs naar de badkamer had kunnen lopen, maar ik was ijlend genoeg om te denken dat ik de kracht had om dat te doen. Ik vond haar reactie een beetje extreem en ik was de hele tijd een beetje geïrriteerd door haar. Gelukkig bleef mijn niveau stijgen en toen het eindelijk 60 was, bracht mijn moeder me naar beneden zodat ik wat kon ontbijten.
Mam belde de dokter en hij zei dat we een tijdje thuis moesten blijven om er zeker van te zijn dat mijn niveaus stabiel waren. Na het ontbijt was ik 90 en nam een douche om de honing van me af te vegen.
Terug naar school
Toen ik klaar was met douchen - de koppige tiener die ik was - stond ik er nog steeds op om naar school te gaan. Mijn moeder zette me met tegenzin tussen de middag af.
Ik heb niemand over dit incident verteld. Ik heb mijn diabetes nooit met iemand besproken. Als ik terugkijk, kan ik nog steeds niet geloven dat ik niet aan mijn vrienden heb toegegeven over de traumatische ervaring die ik heb meegemaakt.
Een paar vrienden vroegen waarom ik te laat op school was. Ik denk dat ik ze heb verteld dat ik een doktersafspraak had. Ik deed alsof het een normale dag was en dat ik niet de mogelijkheid had om in een diabetische aanval, coma te gaan of in mijn slaap te overlijden aan een ernstig lage bloedsuikerspiegel.
Diabetes en mijn identiteit
Het kostte een handvol jaren om de schaamte en schuldgevoelens die ik voelde over mijn diabetes type 1 van elkaar te schudden. Deze gebeurtenis opende mijn ogen voor de waarheid dat ik diabetes serieuzer moest nemen.
Hoewel er geen bekende oorzaak van het dieptepunt was, was ik meestal heel nonchalant in het laten oplopen van mijn cijfers. Ik besteedde ook niet zoveel aandacht aan het tellen van koolhydraten als zou moeten.
Ik verachtte diabetes en nam het zo kwalijk dat ik er alles aan deed om te voorkomen dat diabetes type 1 een deel van mijn identiteit zou worden. Welke tiener wil zich onderscheiden van zijn leeftijdsgenoten? Dit is de reden waarom ik niet dood zou worden betrapt met het dragen van een insulinepomp.
Ik verstopte me in badkamers om mijn bloedsuikerspiegel te testen en voer mijn injecties te veel jaren om te tellen. Ik had een vaste mindset, ervan overtuigd dat ik niet veel kon doen om mijn ziekte te beheersen. Deze recente lage aflevering veranderde dingen.
Bang over hoe dicht ik bij de dood kwam, begon ik meer actie te ondernemen om mijn diabetes onder controle te houden. Toen ik zag hoe doodsbang mijn ouders waren, deed ik mijn ongedwongen benadering van mijn eigen fysieke welzijn in twijfel trekken.
Jarenlang kon mijn moeder niet goed slapen, en sloop ze vaak midden in de nacht mijn kamer binnen om er zeker van te zijn dat ik nog ademde.
De afhaalmaaltijd
Type 1-diabetes kan ongelooflijk onvoorspelbaar zijn. Ik moest ooit mijn langwerkende insuline met vijf eenheden verlagen nadat ik een hele dag laag was gebleven, simpelweg omdat ik in Bangkok was en de luchtvochtigheid niet op de kaart stond.
Het is moeilijk om de plaats van een menselijk orgaan in te nemen en het kan ronduit vermoeiend zijn om dagelijks zoveel beslissingen te nemen.
Wat ik denk dat mensen met diabetes type 1 vaak vergeten, en een buitenstaander niet ziet, is dat de emotionele tol van de ziekte zo gemakkelijk het lichamelijk welzijn beïnvloedt. We voelen zeker de last, maar zullen veel te vaak geen prioriteit geven aan ons emotionele welzijn. Het heeft de neiging om op de tweede plaats te komen na de vele fysieke eisen van een chronische ziekte.
Ik denk dat dit deels te maken heeft met de schaamte die mensen met diabetes hebben en het algemene misverstand over de ziekte. Door anderen op te leiden en onze ervaringen te delen, kunnen we helpen het stigma te verminderen. Als we ons op ons gemak voelen, kunnen we echt goed voor onszelf zorgen - zowel emotioneel als fysiek.
Nicole is een type 1 diabetische en psoriasisstrijder, geboren en getogen in de San Francisco Bay Area. Ze heeft een MA in International Studies en werkt aan de operationele kant van non-profit. Ze is ook een yoga-, mindfulness- en meditatieleraar. Het is haar passie om vrouwen de tools te leren die ze tijdens haar reis heeft geleerd om chronische ziekten te omarmen en te gedijen! Je kunt haar vinden op Instagram op @thatveganyogi of op haar website Nharrington.org.
.jpg)
