Benzodiazepines zoals Xanax dragen bij aan overdosering van opioïden. Het is mij gebeurd.
Hoe we zien dat de wereld vorm geeft aan wie we willen zijn - en het delen van boeiende ervaringen kan de manier waarop we elkaar behandelen, ten goede kaderen. Dit is een krachtig perspectief.
Toen ik wakker werd van mijn eerste overdosis heroïne, werd ik ondergedompeld in een ijskoud bad. Ik hoorde de smeekbeden van mijn vriend Mark, zijn stem schreeuwde tegen me dat ik wakker moest worden.
Zodra mijn ogen open gingen, tilde hij me uit het bad en hield me dicht tegen zich aan. Ik kon me niet bewegen, dus droeg hij me naar onze futon, droogde me af, kleedde me in pyjama's en wikkelde me in mijn favoriete deken.
We waren geschokt, stil. Ook al gebruikte ik harddrugs, ik wilde niet doodgaan toen ik nog maar 28 was.
Toen ik rondkeek, was ik stomverbaasd over hoe ons gezellige appartement in Portland meer aanvoelde als een plaats delict dan als een thuis. In plaats van het gebruikelijke geruststellende aroma van lavendel en wierook, rook de lucht naar braaksel en azijn bij het koken van heroïne.
Onze salontafel had meestal kunstbenodigdheden, maar nu was hij bezaaid met spuiten, verbrande lepels, een fles benzodiazepine genaamd Klonopin en een zakje zwarte teer-heroïne.
Mark vertelde me dat nadat we heroïne hadden geschoten, ik was gestopt met ademen en blauw werd. Hij moest snel handelen. Er was geen tijd voor alarmnummer. Hij gaf me een shot van de omkering van de opiaatoverdosis Naloxone die we hadden gekregen van de naaldwisseling.
Waarom heb ik een overdosis genomen? We hadden eerder die dag dezelfde partij heroïne gebruikt en zorgvuldig onze doses afgewogen. Verbijsterd keek hij de tafel af en vroeg me: "Heb je eerder vandaag Klonopin ingenomen?"
Ik wist het niet meer, maar ik moet het hebben gedaan - ook al wist ik dat het combineren van Klonopin met heroïne een dodelijke combinatie zou kunnen zijn.
Beide medicijnen zijn depressiva van het centrale zenuwstelsel, dus als ze samen worden ingenomen, kan dit ademhalingsfalen veroorzaken. Ondanks dit gevaar slikken veel heroïnegebruikers nog steeds benzo's een half uur voordat ze heroïne neerschieten, omdat het een synergetisch effect heeft en de high versterkt.
Hoewel mijn overdosis ons bang maakte, bleven we gebruiken. We voelden ons onoverwinnelijk, immuun voor de gevolgen.
Andere mensen stierven aan een overdosis - wij niet. Elke keer dat ik dacht dat het niet erger kon worden, zakten we naar nieuwe diepten.
Parallellen tussen de opioïde- en benzo-epidemieën
Helaas komt mijn verhaal steeds vaker voor.
Het Amerikaanse National Institute on Drug Abuse (NIDA) ontdekte in 1988 dat maar liefst 73 procent van de heroïnegebruikers gedurende meer dan een jaar meerdere keren per week benzodiazepinen gebruikte.
De combinatie van opiaten en benzodiazepinen heeft bijgedragen aan meer dan 30 procent van de recente overdoses.
In 2016 vaardigde de Food and Drug Administration (FDA) zelfs een black-box-waarschuwing uit over de gevaren van het combineren van de twee medicijnen. In plaats van deze gevaren aan het licht te brengen, gaf de media-aandacht vaak de schuld van overdoses aan heroïne die met fentanyl was vermengd. Het leek alsof er in de media maar ruimte was voor één epidemie.
Gelukkig zijn mediaberichten onlangs begonnen het bewustzijn te vergroten over de parallellen tussen de opiaat- en benzodiazepine-epidemieën.
Een recent essay in de New England Journal of Medicine waarschuwt voor de dodelijke gevolgen van overmatig gebruik en misbruik van benzodiazepinen. In het bijzonder is het aantal sterfgevallen dat wordt toegeschreven aan benzodiazepinen de afgelopen twee decennia verzevenvoudigd.
Tegelijkertijd zijn de benzodiazepinevoorschriften enorm gestegen, met een stijging van 67 procent tussen 1996 en 2013.
Hoewel benzodiazepines zoals Xanax, Klonopin en Ativan zeer verslavend zijn, zijn ze ook buitengewoon effectief voor de behandeling van epilepsie, angst, slapeloosheid en alcoholontwenning.
Toen benzo's in de jaren zestig werden geïntroduceerd, werden ze aangeprezen als een wondermedicijn en geïntegreerd in de reguliere samenleving. The Rolling Stones vierden zelfs benzo's in hun nummer 'Mother's Little Helper' uit 1966 en hielpen ze zo te normaliseren.
In 1975 erkenden artsen dat benzodiazepines zeer verslavend waren. De FDA classificeerde ze als een gereguleerde stof en beveelt aan dat benzodiazepines slechts twee tot vier weken worden gebruikt om fysieke afhankelijkheid en verslaving te voorkomen.
Van benzo's achtervolgen tot herstel
Ik kreeg zes jaar lang met tussenpozen benzodiazepinen voorgeschreven, ook al was ik eerlijk tegen mijn doktoren over mijn geschiedenis van alcoholisme. Toen ik naar Portland verhuisde, schreef mijn nieuwe psychiater me een maandelijkse cocktail van pillen voor, waaronder 30 Klonopin om angst te behandelen en 60 temazepam om slapeloosheid te behandelen.
Elke maand controleerde de apotheker de receptbonnen dubbel en waarschuwde hij me dat deze medicijnen een gevaarlijke combinatie waren.
Ik had naar de apotheker moeten luisteren en moeten stoppen met het slikken van de pillen, maar ik hield van het gevoel dat ze me gaven. Benzodiazepines hebben mijn grenzen gladgestreken: traumatische herinneringen aan seksueel misbruik en aanranding in het verleden en de pijn van een relatiebreuk uitgewist.
In het begin wisten benzo's mijn pijn en angst onmiddellijk uit. Ik stopte met paniekaanvallen en sliep acht uur per nacht in plaats van vijf. Maar na een paar maanden hebben ze ook mijn passies uitgewist.
Mijn vriend zei: 'Je moet stoppen met het slikken van die pillen. Je bent een schil van jezelf, ik weet niet wat er met je is gebeurd, maar jij bent dit niet. "
Benzodiazepinen waren een raket die me naar mijn favoriete rijk lanceerde: de vergetelheid.
Ik heb mijn energie gestoken in 'de draak najagen'. In plaats van open microfoons bij te wonen, workshops te schrijven, lezingen en evenementen te houden, bedacht ik manieren om aan mijn benzo's te komen.
Ik belde de dokter om haar te vertellen dat ik op vakantie ging en mijn pillen vroeg nodig had. Toen iemand inbrak in mijn auto, meldde ik dat mijn pillen waren gestolen om vroeg bij te vullen. Dit was een leugen. Mijn fles benzo's verliet mijn zijde niet, ze waren constant aan mij vastgebonden.
Ik verzamelde extra's en verstopte ze in mijn kamer. Ik wist dat dit 'verslavend' gedrag uit het leerboek was. Maar ik was te ver gegaan om er iets aan te doen.
Na een paar jaar benzo's en daarna heroïne te hebben gebruikt, kwam ik op een plek waar ik de beslissing kon nemen om te gaan detoxen. De doktoren vertelden me dat ik geen benzo's meer voorgeschreven zou krijgen en ik kreeg onmiddellijk opnames.
De benzo-opnames waren erger dan sigaretten - en zelfs heroïne. Het terugtrekken van heroïne is notoir pijnlijk en moeilijk, met duidelijke fysieke bijwerkingen zoals overvloedig zweten, rusteloze benen, beven en braken.
Benzo-ontwenning is aan de buitenkant minder duidelijk, maar psychologisch uitdagender. Ik had meer angst, slapeloosheid, prikkelbaarheid en oorsuizen.
Ik was boos op de doktoren die me aanvankelijk voldoende benzo's hadden voorgeschreven voor de eerste jaren van mijn herstel. Maar ik neem ze niet de schuld van mijn verslavingen.
Om echt te genezen, moest ik stoppen met de schuld te geven en verantwoordelijkheid te nemen.
Ik deel mijn verhaal niet als een waarschuwend verhaal. Ik deel het om de stilte en het stigma rond verslaving te doorbreken.
Elke keer dat we onze overlevingsverhalen delen, laten we zien dat herstel mogelijk is. Door het bewustzijn rond benzo- en opioïdverslaving en -herstel te vergroten, kunnen we levens redden.
Tessa Torgeson schrijft een memoires over verslaving en herstel vanuit het perspectief van schadebeperking. Haar schrijven is online gepubliceerd op The Fix, Manifest Station, Role / Reboot en anderen. Ze geeft les in compositie en creatief schrijven op een herstelschool. In haar vrije tijd speelt ze basgitaar en achtervolgt ze haar kat, Luna Lovegood.
-and-cervical-cancer.jpg)
