Hoe we zien dat de wereld vorm geeft aan wie we willen zijn - en het delen van boeiende ervaringen kan de manier waarop we elkaar behandelen, ten goede kaderen. Dit is een krachtig perspectief.
Kinderen gedijen in stabiele en liefdevolle omgevingen. Maar hoewel mijn ouders zo van me hielden, ontbrak het in mijn jeugd aan stabiliteit. Stabiliteit was abstract - een vreemd idee.
Ik ben geboren als kind van twee (nu herstellende) mensen met verslaving. Toen ik opgroeide, stond mijn leven altijd op de rand van chaos en ineenstorting. Ik leerde al vroeg dat de vloer op elk moment onder mijn voeten kan vallen.
Voor mij als jong kind betekende dit verhuizen door geldgebrek of verloren banen. Het betekende geen schoolreisjes of jaarboekfoto's. Het betekende verlatingsangst als een van mijn ouders 's nachts niet thuiskwam. En het betekende dat ik me zorgen moest maken of de andere schoolkinderen erachter zouden komen en mij en mijn familie voor de gek zouden houden.
Vanwege de problemen die werden veroorzaakt door de drugsverslaving van mijn ouders, gingen ze uiteindelijk uit elkaar. We hebben afkickstaken, gevangenisstraffen, intramurale programma's, recidieven, AA- en NA-bijeenkomsten meegemaakt - allemaal vóór de middelbare school (en daarna). Mijn familie leefde in armoede en verhuisde in en uit daklozenopvangcentra en YMCA's.
Uiteindelijk gingen mijn broer en ik naar een pleeggezin met niet meer dan een tas gevuld met onze spullen. De herinneringen - aan zowel mijn situatie als die van mijn ouders - zijn pijnlijk somber, maar toch eindeloos levendig. In veel opzichten voelen ze zich als een ander leven.
Ik ben dankbaar dat mijn beide ouders vandaag aan het herstellen zijn en kunnen nadenken over hun jarenlange pijn en ziekte.
Als 31-jarige, vijf jaar ouder dan toen mijn moeder mij baarde, kan ik nu nadenken over wat ze destijds moeten hebben gevoeld: verloren, schuldig, beschamend, spijtig en machteloos. Ik bekijk hun situatie met medeleven, maar ik erken dat dit een keuze is die ik actief maak.
De opvoeding en taal rond verslaving is nog steeds zo gestigmatiseerd en wreed, en vaker wel dan niet is de manier waarop ons wordt geleerd om mensen met een verslaving te zien en te behandelen meer in de trant van walging dan empathie. Hoe kan iemand drugs gebruiken als hij kinderen heeft? Hoe zou u uw gezin in die positie kunnen brengen?
Deze vragen zijn geldig. Het antwoord is niet eenvoudig, maar voor mij is het simpel: verslaving is een ziekte. Het is geen keuze.
De redenen achter verslaving zijn zelfs nog problematischer: psychische aandoeningen, posttraumatische stress, onopgelost trauma en gebrek aan ondersteuning. Het verwaarlozen van de wortel van een ziekte leidt tot de verspreiding ervan en voedt het destructieve vermogen.
Dit is wat ik heb geleerd toen ik een kind was van mensen met een verslaving. Deze lessen hebben me meer dan een decennium gekost om het volledig te begrijpen en in de praktijk te brengen. Ze zijn misschien niet voor iedereen gemakkelijk te begrijpen of om het mee eens te zijn, maar ik denk dat ze nodig zijn als we medeleven willen tonen en herstel willen ondersteunen.
1. Verslaving is een ziekte en een met reële gevolgen
Als we pijn hebben, willen we de schuld vinden. Als we kijken naar de mensen van wie we houden, niet alleen zichzelf falen, maar ook hun baan, gezin of toekomst mislukken - door niet naar afkickkliniek te gaan of weer op de wagen te gaan - is het gemakkelijk om boosheid de overhand te laten nemen.
Ik herinner me dat mijn broer en ik in pleeggezinnen belandden. Mijn moeder had geen baan, had geen middelen om voor ons te zorgen en zat in het diepe van haar verslaving. Ik was zó boos. Ik dacht dat ze het medicijn boven ons had gekozen. Ze heeft het tenslotte zover laten komen.
Dat is natuurlijk een natuurlijke reactie, en dat valt niet te ontkrachten. Het kind zijn van iemand met een verslaving, neemt je mee op een labyrintische en pijnlijke emotionele reis, maar er is geen goede of foute reactie.
Na verloop van tijd realiseerde ik me echter dat de persoon - begraven onder zijn verslaving met zijn klauwen diep, diep erin - daar ook niet wil zijn. Ze willen niet alles opgeven. Ze kennen de remedie gewoon niet.
Volgens een studie uit 2016: “Verslaving is een hersenziekte van verleiding en keuze op zich. Verslaving vervangt geen keuze, het verstoort de keuze. "
Ik vind dit de meest beknopte beschrijving van verslaving. Het is een keuze vanwege pathologieën zoals trauma of depressie, maar het is ook - op een gegeven moment - een chemisch probleem. Dit maakt het gedrag van een verslaafde niet te verontschuldigen, vooral niet als hij nalatig of beledigend is. Het is gewoon een manier om naar de ziekte te kijken.
Hoewel elk geval individueel is, denk ik dat het beter is om verslaving als een ziekte als geheel te behandelen dan iedereen als een mislukking te beschouwen en de ziekte af te schrijven als een 'slecht persoon'-probleem. Veel geweldige mensen lijden aan verslaving.
2. De effecten van verslaving internaliseren: we internaliseren vaak de chaos, schaamte, angst en pijn die gepaard gaan met verslaving
Het heeft jaren geduurd om die gevoelens te ontrafelen en om te leren mijn hersenen opnieuw te bedraden.
Door de constante instabiliteit van mijn ouders heb ik geleerd mezelf in chaos te wortelen. Het gevoel alsof het tapijt onder me vandaan was getrokken, werd voor mij een soort normaal. Ik leefde - fysiek en emotioneel - in de vecht-of-vluchtmodus, altijd in de verwachting dat ik van huis zou gaan of van school zou veranderen of niet genoeg geld zou hebben.
Eén studie zegt zelfs dat kinderen die bij familieleden met een verslavingsstoornis wonen, angst, angst, depressieve schuld, schaamte, eenzaamheid, verwarring en woede ervaren. Deze komen bovenop het te vroeg op zich nemen van volwassen rollen of het ontwikkelen van blijvende hechtingsstoornissen. Ik kan hiervan getuigen - en als u dit leest, kunt u dat misschien ook.
Als je ouders nu herstellen, als je een volwassen kind van een verslaafde bent of als je nog steeds met de pijn te maken hebt, moet je één ding weten: blijvend, geïnternaliseerd of ingebed trauma is normaal.
De pijn, angst, onrust en schaamte verdwijnen niet zomaar als je verder van de situatie af raakt of als de situatie verandert. Het trauma blijft, verandert van vorm en sluipt op vreemde momenten naar buiten.
Ten eerste is het belangrijk om te weten dat u niet kapot bent. Ten tweede is het belangrijk om te weten dat dit een reis is. Uw pijn maakt het herstel van iemand niet ongeldig, en uw gevoelens zijn zeer terecht.
3. Grenzen en het vaststellen van zelfzorgrituelen zijn noodzakelijk
Als u een volwassen kind bent voor ouders in herstel of actief gebruik, leer dan grenzen te stellen om uw emotionele gezondheid te beschermen.
Dit is misschien wel de moeilijkste les om te leren, niet alleen omdat het contra-intuïtief aanvoelt, maar ook omdat het emotioneel uitputtend kan zijn.
Als je ouders het nog steeds gebruiken, kan het onmogelijk zijn om de telefoon niet op te nemen als ze bellen of om ze geen geld te geven als ze erom vragen. Of, als je ouders aan het herstellen zijn maar vaak op je vertrouwen voor emotionele steun - op een manier die je triggert - kan het moeilijk zijn om je gevoelens te uiten. Het opgroeien in een omgeving van verslaving heeft je misschien geleerd om te zwijgen.
Grenzen zijn voor ons allemaal anders. Toen ik jonger was, was het belangrijk dat ik een strikte grens stelde aan het lenen van geld om verslaving te ondersteunen. Het was ook belangrijk dat ik prioriteit gaf aan mijn eigen geestelijke gezondheid als ik die voelde wegglijden door de pijn van iemand anders. Het maken van een lijst van uw grenzen kan buitengewoon nuttig zijn - en oogverblindend.
4. Vergeving is krachtig
Het is misschien niet voor iedereen mogelijk, maar het werken aan vergeving - en het opgeven van de behoefte aan controle - heeft me bevrijd.
Vergeving wordt vaak genoemd als een moetWanneer verslaving ons leven heeft verwoest, kan het ons lichamelijk en emotioneel ziek maken om te leven onder al die woede, uitputting, wrok en angst.
Het eist een enorme tol van onze stressniveaus - die ons naar onze eigen slechte plekken kunnen drijven. Daarom spreekt iedereen over vergeving. Het is een vorm van vrijheid. Ik heb mijn ouders vergeven. Ik heb ervoor gekozen om ze te zien als feilbaar, menselijk, gebrekkig en gekwetst. Ik heb ervoor gekozen om de redenen en trauma's die tot hun keuzes hebben geleid, te eren.
Door te werken aan mijn gevoelens van mededogen en mijn vermogen om te accepteren wat ik niet kan veranderen, heb ik vergeving gevonden, maar ik erken dat vergeving niet voor iedereen mogelijk is - en dat is oké.
De tijd nemen om de realiteit van verslaving te aanvaarden en er vrede mee te hebben, kan nuttig zijn. Weten dat jij niet de reden bent, noch de machtige oplossing voor alle problemen, kan ook helpen. Op een gegeven moment moeten we de controle uit handen geven - en dat kan ons, door zijn aard, helpen om wat rust te vinden.
5. Spreken over verslaving is een manier om met de gevolgen ervan om te gaan
Leren over verslaving, pleiten voor mensen met een verslaving, aandringen op meer middelen en anderen ondersteunen is de sleutel.
Als je op een plek bent om voor anderen te pleiten - of het nu gaat om mensen die aan verslaving lijden of familieleden die van iemand met een verslaving houden - dan kan dit een persoonlijke transformatie voor je worden.
Als we de storm van verslaving ervaren, voelt het vaak alsof er geen anker, geen kust, geen richting is. Er is gewoon de wijd open en eindeloze zee, klaar om neer te storten op welke magere boot we ook hebben.
Het terugwinnen van uw tijd, energie, gevoelens en leven is zo belangrijk. Voor mij kwam een deel daarvan in het schrijven over, delen en in het openbaar pleiten voor anderen.
Je werk hoeft niet openbaar te zijn. Praten met een vriend in nood, iemand naar een therapieafspraak brengen of uw lokale gemeenschapsgroep vragen om meer middelen te verstrekken, is een krachtige manier om verandering teweeg te brengen en te begrijpen wanneer u verdwaald bent op zee.
Lisa Marie Basile is de oprichter en creatief directeur van Luna Luna Magazine en de auteur van "Light Magic for Dark Times", een verzameling dagelijkse praktijken voor zelfzorg, samen met een paar poëziebundels. Ze heeft geschreven voor de New York Times, Narrively, Greatist, Good Housekeeping, Refinery 29, The Vitamin Shoppe en meer. Lisa Marie behaalde een masterdiploma in schrijven.
