Het geeft me een gevoel van verbondenheid en een doel dat ik niet voel als het alleen voor mezelf is.
Mijn grootmoeder is altijd het schoolse en introverte type geweest, dus als jong kind hadden we niet echt contact. Ze woonde ook in een heel andere staat, dus het was niet gemakkelijk om contact te houden.
Maar bij het begin van de opvang, merkte ik dat ik bijna instinctief een vlucht naar haar huis in de staat Washington boekte.
Als alleenstaande moeder met een kind dat plotseling niet meer naar school ging, wist ik dat ik de steun van mijn familie nodig zou hebben om te kunnen blijven werken.
Ik ben gezegend dat ik gedurende deze tijd thuis kan werken, maar jongleren met de zorg voor mijn gevoelige zoon met een normale werkdruk voelde ontmoedigend.
Na een griezelige vliegtuigrit op een bijna lege vlucht, bevonden mijn zoon en ik ons bij ons ouderlijk huis met twee gigantische koffers en een onbepaalde vertrekdatum.
Welkom bij het nieuwe normaal.
De eerste weken waren hobbelig. Zoals veel ouders haastte ik me heen en weer tussen mijn computer en de afgedrukte 'homeschool'-pagina's van mijn zoon, in een poging ervoor te zorgen dat hij op zijn minst enige schijn van positieve input kreeg om de buitensporige hoeveelheid schermtijd in evenwicht te brengen.
In tegenstelling tot veel ouders, heb ik het geluk dat mijn eigen ouders meedoen om bordspellen te spelen, te fietsen of een tuinproject te doen. Ik bedank nu mijn gelukkige sterren voor mijn gezin.
Toen het weekend ronddraaide, hadden we allemaal wat tijd om te ademen.
Mijn gedachten gingen uit naar mijn grootmoeder, wiens huis we plotseling hadden bewoond. Ze bevindt zich in de vroege stadia van de ziekte van Alzheimer en ik weet dat de aanpassing ook niet gemakkelijk voor haar is geweest.
Ik voegde me bij haar in haar slaapkamer, waar ze de meeste tijd doorbrengt met het kijken naar het nieuws en het aaien van haar schoothondje, Roxy. Ik ging op de grond naast haar fauteuil zitten en begon met kleine praatjes, die uitgroeide tot vragen over haar verleden, haar leven en hoe ze de dingen nu ziet.
Uiteindelijk dwaalde ons gesprek af naar haar boekenplank.
Ik vroeg haar of ze de laatste tijd iets had gelezen, wetende dat dit een van haar favoriete bezigheden is. Ze antwoordde nee, dat ze de afgelopen jaren niet had kunnen lezen.
Mijn hart zonk voor haar.
Toen vroeg ik: 'Wil je dat ik lees naar u?"
Ze lichtte op een manier die ik nog nooit eerder had gezien. En zo begon ons nieuwe ritueel van één hoofdstuk een avond voor het slapengaan.
We hebben haar boeken doorgenomen en zijn het eens geworden over "The Help". Ik had het willen lezen, maar had in het leven vóór de quarantaine niet veel tijd gevonden om te lezen. Ik las haar de samenvatting op de achterkant en ze was aan boord.
De volgende dag voegde ik me weer bij mijn grootmoeder in haar slaapkamer. Ik vroeg haar wat ze ervan vond dat het virus en dat alle niet-essentiële winkels werden gesloten.
"Virus? Welk virus? "
Ik wist zeker dat ze sinds onze aankomst non-stop naar het nieuws had gekeken. Elke keer dat ik langs haar deur liep, zag ik de woorden “coronavirus” of “COVID-19” over de ticker scrollen.
Ik heb geprobeerd het uit te leggen, maar het duurde niet lang. Het was duidelijk dat ze zich niets kon herinneren.
Aan de andere kant was ze onze voorleessessie de avond ervoor niet vergeten.
"Ik heb er de hele dag naar uitgekeken", zei ze. "Het is heel aardig van je."
Ik was geraakt.Het leek erop dat, hoewel ze constant werd overspoeld met informatie, er niets bleef hangen. Zodra ze iets persoonlijks, menselijks en echts had om naar uit te kijken, herinnerde ze zich.
Nadat ik haar die avond had voorgelezen, realiseerde ik me dat het de eerste keer sinds ik was aangekomen dat ik me niet gestrest of angstig voelde. Ik voelde me vredig, mijn hart vol.
Haar helpen was mij helpen.
Buiten jezelf komen
Ik heb dit fenomeen ook op andere manieren ervaren. Als yoga- en meditatie-instructeur merk ik vaak dat het aanleren van kalmerende technieken aan mijn studenten me helpt om samen met hen te ontstressen, zelfs als ik het alleen doe.
Er is iets aan het delen met anderen dat me een gevoel van verbondenheid en een doel geeft dat ik niet krijg als ik het gewoon voor mezelf doe.
Ik ontdekte dat dit waar was toen ik les gaf aan de kleuterschool en me urenlang op de kinderen moest concentreren, soms zelfs afzien van badkamerpauzes om onze klasverhoudingen in evenwicht te houden.
Hoewel ik er geen voorstander van ben om het voor langere tijd vast te houden, heb ik wel geleerd hoe het loslaten van mijn eigen persoonlijke interesses me in veel gevallen hielp te genezen.
Na urenlang met de kinderen te hebben gelachen en gespeeld - in wezen zelf een kind te zijn geworden - merkte ik dat ik nauwelijks tijd had besteed aan het nadenken over mijn eigen problemen. Ik had geen tijd om zelfkritisch te zijn of mijn gedachten af te dwalen.
Als ik dat deed, brachten de kinderen me meteen terug door verf op de grond te spetteren, een stoel omver te gooien of weer een luier te vullen. Het was de beste meditatiebeoefening die ik ooit heb meegemaakt.
Zodra ik de collectieve angst van COVID-19 voelde, besloot ik om gratis meditatie- en ontspanningsoefeningen aan te bieden aan iedereen die ze wilde gebruiken.
Ik heb het niet gedaan omdat ik moeder Theresa ben. Ik deed het omdat het me net zo veel, zo niet meer helpt dan degenen die ik lesgeef. Hoewel ik geen heilige ben, hoop ik echt dat ik door deze uitwisseling op zijn minst een beetje vrede geef aan degenen die zich bij mij voegen.
Het leven heeft me keer op keer geleerd dat wanneer ik mezelf oriënteer op het dienen van anderen in wat ik doe, ik meer vreugde, vervulling en voldoening ervaar.
Als ik vergeet dat elk moment een manier kan zijn om te dienen, raak ik verstrikt in mijn eigen klachten over hoe ik denk dat de dingen zouden moeten zijn.
Om eerlijk te zijn, mijn eigen meningen, gedachten en kritiek op de wereld zijn niet zo interessant of prettig om me op te concentreren. Focussen op dingen buiten mijzelf, vooral focussen op het dienen van anderen, voelt gewoon beter.
Kleine kansen om van het leven een offer te maken
Deze collectieve ervaring is voor mij een belangrijke weerspiegeling geweest van het feit dat ik in mijn leven niet zo gericht ben geweest op dienstbaarheid als ik zou willen zijn.
Het is gemakkelijk en heel menselijk om dagelijks afgeleid te worden en me te concentreren op mijn eigen behoeften, wensen en verlangens, met uitsluiting van mijn bredere gemeenschap en de menselijke familie.
Ik had nu persoonlijk een wake-up call nodig. Quarantaine heeft me een spiegel voorgehouden. Toen ik mijn spiegelbeeld zag, zag ik dat er ruimte was om aan mijn waarden vast te houden.
Ik bedoel niet dat ik denk dat ik alles moet laten vallen en iedereen gunsten moet gaan bewijzen. Ik moet aan mijn behoeften voldoen en mijn eigen grenzen respecteren om echt van dienst te zijn.
Maar steeds meer herinner ik me dat ik mezelf de hele dag door afvraag: "Hoe kan deze kleine daad een dienstbetoon zijn?"
Of het nu gaat om koken voor het gezin, de afwas doen, mijn vader helpen in zijn tuin of voorlezen aan mijn grootmoeder, elk is een kans om te geven.
Als ik van mezelf geef, belichaam ik de persoon die ik wil zijn.
Crystal Hoshaw is een moeder, schrijfster en al jarenlang yogabeoefenaar. Ze heeft lesgegeven in privéstudio's, sportscholen en in een-op-een-instellingen in Los Angeles, Thailand en de San Francisco Bay Area. Ze deelt bewuste strategieën voor angst door middel van online cursussen. Je kunt haar vinden op Instagram.
