Hoeveel doktoren ik ook zag, de pijn hield aan. Ik voelde me gebroken.
Ik ontmoette mijn middelbare schoolvriend via een vriend van mij. Ik was meteen verliefd op hem. Hij was een paar jaar ouder, ging naar een andere school, reed auto en had zelfs een beetje sexy stoppels.
Om me als puber te gebruiken, had hij niet cooler kunnen zijn. Ik vond het geweldig dat hij me ook leuk vond.
Hij was de eerste persoon met wie ik seks had. Ik was jong en zenuwachtig, maar hij was zachtaardig en aardig. Toch was de pijn enorm.
Het voelde alsof hij probeerde in een opening te duwen die er niet was. Toen hij eindelijk doordrong, voelde het alsof mijn vaginale opening bedekt was met duizend kleine sneetjes met zout dat in de wonden was gewreven. Het brandende en stekende gevoel was zo ondraaglijk dat we moesten stoppen.
"Het wordt gemakkelijk", vertelde hij me. "De eerste keer is altijd de ergste."
Maar dat gebeurde niet. Niet voor een lange tijd. En het grootste deel van mijn volwassenheid wist ik niet waarom.
Sinds die eerste keer heb ik talloze doktoren gezien over de pijn door de jaren heen. Er werd veel uitleg gegeven, maar geen enkele bleef hangen.
In mijn laatste jaar van de middelbare school ging ik naar een specialist voor een interne echo van mijn baarmoeder en baarmoederhals. Toen de sonde in mij werd gestoken, zei ik tegen mezelf dat het goed zou komen. "Verdraag gewoon de pijn," dacht ik, "en je hebt je antwoorden." Maar de tests kwamen blanco terug.
De dokter vertelde me dat alles normaal leek. Ik kon hem verzekeren - dat was het niet.
Hoe graag ik ook antwoorden voor mezelf wilde, ik wilde ze ook voor mijn huidige partner. Ik wilde kunnen zeggen, dit is wat er mis is met mij. Dan zou ik behandeld kunnen worden en zouden we seks kunnen hebben als een normaal stel. Ik wilde iets speciaals met mijn vriend kunnen delen, iets anders dan verontschuldigingen door middel van tranen.
"Ik weet niet wat er met me aan de hand is," zei ik herhaaldelijk en huilde in zijn borst. Ik voelde me een mislukkeling in seks en een mislukking als vriendin. Ik wilde ook kunnen genieten van seks zoals iedereen om me heen leek.
Een woede en haat jegens mijn lichaam begon in mij te broeien.
Een antwoord krijgen
Tijdens mijn universiteitsjaren bleef ik een gestage stroom dokters zien. Vaker wel dan niet, werd ik weggestuurd met een recept om een urineweginfectie (UTI) te behandelen. Ik had eerder een UTI gehad en wist dat alles wat er met me aan de hand was heel, heel anders was.
Toch zou ik verplichten. Ik zou onvermijdelijk een schimmelinfectie krijgen van de antibiotica die ik niet nodig had en dagen later naar de apotheek terugkeren voor een nieuwe behandeling.
Mijn leven voelde als een circus van medicijnen die niets deden, en een aanval van pijn en ongemak.
Ik voelde me alleen, gefrustreerd en beschadigd.
Soms probeerde ik gewoon met de pijn om te gaan. Terwijl ik seks had met mijn partner, ging ik bovenop en duwde mijn hoofd in het kussen naast hem, erop bijtend om het pijnlijke prikken te blokkeren.
Daarna rende ik meteen naar de badkamer en zei dat ik moest plassen om het te vermijden een ander UTI. Echt, ik veegde de tranen van mijn gezicht weg.
Ik was wanhopig om seks te hebben zoals iedereen. Maar hoeveel doktoren ik ook zag, de pijn hield niet op. Ik voelde me gebroken.
Het blijkt dat ik niet de enige ben - pijnlijke seks komt buitengewoon vaak voor.
Volgens het American College of Obstetricians and Gynecologists ervaren 3 op de 4 vrouwen tijdens hun leven zelfs een vorm van pijnlijke seks. Er is een breed scala aan oorzaken, waaronder bekkenbodemstoornissen, vulvodynie, endometriose, cysten in de eierstokken en vleesbomen.
Op een dag belandde ik in een vrouwenkliniek en kreeg ik de diagnose vaginisme, een aandoening die ervoor zorgt dat de spieren rond de vaginale opening tijdens penetratie onvrijwillig samentrekken. Dit maakt seks, of het inbrengen van een tampon, buitengewoon pijnlijk.
Het is moeilijk om precies te weten hoeveel vrouwen met vaginisme leven, omdat de aandoening vaak verkeerd wordt gediagnosticeerd of niet wordt gediagnosticeerd. Dit komt gedeeltelijk doordat veel vrouwen niet praten over hun ervaringen. Er wordt echter geschat dat 2 op de 1000 vrouwen de aandoening tijdens hun leven zullen ervaren.
Mijn dokter vertelde me dat er geen officiële oorzaak is van vaginisme, maar het heeft meestal te maken met angst, angst voor seks of trauma uit het verleden. Als iemand die met een gegeneraliseerde angststoornis leeft, was deze correlatie voor mij niet enorm verrassend. In feite begon het allemaal logisch te worden.
Ik had mezelf jarenlang in elkaar geslagen voor iets dat niet alleen buiten mijn controle lag, maar ook veel vaker voorkwam dan ik dacht.
Ik was niet gebroken. Ik was gewoon een vrouw met angst die door een wereld navigeerde die de nuance van de gezondheidsproblemen van vrouwen niet begreep.
Plezier leren vinden
Er was geen remedie voor mijn pas gediagnosticeerde aandoening, maar er was behandeling en beheer. Het was niet allemaal peachy, maar het was een begin.
De behandeling omvat het dagelijks knijpen en ontspannen van mijn vaginale spieren, het aanbrengen van verdovende crème op mijn vagina en vaginale opening en vervolgens het aanbrengen van aanraking, en het allerbelangrijkste: openlijk praten over mijn toestand met degenen die ik vertrouw. Dat omvat mijn arts, goede vrienden en seksuele partners.
Het kostte veel tijd om op een plek te komen waar ik zelfs kon spelen met het idee van plezier tijdens seks. Het was altijd een pijnlijke last geweest om te worden verdragen in plaats van ervan te genieten.
Nu ik een actieplan had, begon ik te begrijpen dat ik ondanks mijn toestand seksueel wenselijk kon zijn en dat ik plezierige seksuele ervaringen kon hebben.
Ik ben blij dat ik bij de dokters heb aangedrongen totdat ik een oplossing vond. Het was een frustrerende en vermoeiende reis om antwoorden te vinden, maar ik ben dankbaar dat ik ben uitgerust met kennis over mijn lichaam en een arts die ik kan vertrouwen.
Leren over vaginisme en hoe het mij beïnvloedt, heeft een enorm gewicht van mijn schouders en van tussen mijn lakens getild.
Als je pijnlijke seks ervaart, raad ik je aan hetzelfde te doen. Blijf doorgaan totdat u een arts vindt die naar u luistert en u de antwoorden geeft die u verdient.
Bovenal moedig ik je aan om je lichaam te kalmeren en het met vriendelijkheid en liefde te behandelen.
Jarenlang haatte ik mijn vagina. Ik gaf het de schuld dat ik me leeg en gebroken voelde. Uiteindelijk besefte ik dat mijn lichaam me alleen maar probeerde te beschermen, ook al probeerde ik het was op een ongewenste manier.
Dat besef stelde me in staat om los te laten en in plaats daarvan te leren hoe ik van mijn lichaam en mijn vagina kon houden.
Marnie Vinall is een freelanceschrijver en woont in Melbourne, Australië. Ze heeft veel geschreven voor een reeks publicaties over alles, van politiek en geestelijke gezondheid tot nostalgische sandwiches en de toestand van haar eigen vagina. Je kunt Marnie bereiken via Twitter, Instagram of haar website.
