Als ik naar foto's van mezelf kijk, is mijn gewicht het eerste dat ik zie, maar ik wil niet dat dit het enige is dat ik zie.
"We moeten hier een foto van maken!" riep mijn moeder, terwijl ze naar de telefoon zocht die ik bij het zwembad had achtergelaten.
"Kijk hier!" zei ze, terwijl ze mijn kant op wees terwijl ze in de zon tuurde.
Het was de eerste keer dat mijn dochter in het zwembad was en ik glimlachte breed terwijl ze in mijn armen spatte. Ik was zelf een waterliefhebber en genoot ervan dat mijn baby in de voetsporen van mijn zwemmer leek te treden. We keken uit naar een lange toekomst van zomers samen in ons zwembad, en mijn moeder had gelijk - het was essentieel om die eerste duik in het zwembad vast te leggen.
En toen ik later die avond naar de foto keek terwijl ik op mijn telefoon scrolde, had het een perfect zomermoment moeten zijn. Ik had moeten uitroepen hoe schattig ze was, en hoe speciaal een herinnering het zou zijn, of hoe gelukkig ik was dat ik haar, mijn regenboogbaby, had.
Maar er was maar één ding dat ik op de foto kon zien, en het was niet de schattige kuiltjesgrijns van mijn baby, of haar mollige beentjes die uit haar zwemluier staken, of haar genot om in het water te zijn.
Het was mijn gewicht.
Het is meer dan ijdelheid
Noem het ver in de dertig, noem het vijf kinderen hebben, of noem het pandemische stress die een negatieve invloed heeft op mijn welzijn (of laten we eerlijk zijn, een combinatie van alle drie), maar hoe je het ook wilt noemen, het feit van de kwestie is dat ik me tegenwoordig niet bepaald lekker in mijn vel voel. Als moeder weet ik dat dit geen gevoel is dat alleen van mij is.
En sta me toe eerlijk te zijn: dat ik me niet lekker in mijn vel voel, heeft niets te maken met hoe ik eruit zie - mijn dagen dat ik er om gaf hoe plat mijn buik is of hoeveel ik me kan kleden om indruk te maken, zijn voorbij, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben tegenwoordig door en door een "mevrouw" en ik verlang niet naar mijn verloren meisjesachtige figuur.
Maar toen ik die dag in het zwembad naar die foto keek, schaamde ik me. Ik voelde een verpletterend gevoel van mislukking. Ik had het gevoel dat al het andere dat ik in mijn leven heb bereikt, er eigenlijk niet toe doet, tenzij ik ervoor zorg dat ik op het 'juiste' gewicht zit.
Tuurlijk, ik ben gezond. Natuurlijk had ik het geluk vijf baby's de wereld in te kunnen dragen, en mijn man houdt zeker van me en behandelt me nooit als iets anders dan een koningin. Natuurlijk zijn er echte problemen in de wereld die veel belangrijker zijn dan hoe ik eruit zie in een badpak.
En toch, op de een of andere manier, toen ik die foto zag, was het alsof al het andere gewoon vervaagde. Alsof mijn extra kilo's nog meer opzwolden, over het zwembad heen liepen en al het andere dat ertoe doet, overnemen.
Dit is niet wat ik wil
Ik ben op zoveel niveaus gefrustreerd dat als ik naar mezelf kijk op een foto - zelfs met mijn mooie baby in mijn armen - alles wat ik zie mijn gewicht is. Ik ben gefrustreerd dat het me zelfs kan schelen.
Ik ben gefrustreerd dat dun blijven zo gemakkelijk lijkt voor andere moeders. Ik ben gefrustreerd dat geen van mijn kleren past. Ik ben gefrustreerd dat er zoveel van mijn leven is opgebruikt door me zorgen te maken over hoe mijn lichaam eruitziet.
Ik ben gefrustreerd dat ik het probeer. Ik ben gefrustreerd omdat ik dochters heb voor wie ik een voorbeeld moet stellen, en ik ben bang dat ik mijn eigen problemen aan hen doorgeef.
Maar bovenal ben ik gefrustreerd dat ik een paar extra kilo's op mijn lichaam laat, terwijl mijn baby nog geen jaar oud is, mijn eigenwaarde dicteren.
Als ik naar een foto van mezelf kijk en alleen de rollen op mijn rug zie, of de cellulitis op mijn benen, of mijn armen die heel erg lijken op de gedrongen boeren waarvan ik denk dat ik er van afgeleid ben, kijk ik voorbij al het andere dat maakt een moeder.
Ik kijk langs de kinderen die ik heb gebaard, de voeding die ik met dit lichaam heb gegeven.
Ik kijk voorbij het werk dat ik kan doen om mijn gezin te onderhouden, de uren die ik heb gemaakt om een nieuw bedrijf op te bouwen dat ooit slechts een droom was.
Ik kijk voorbij de talloze rollen die ik, en zoveel andere moeders vervullen, van CEO van mijn huishouden tot hoofddecorateur tot maaltijdplanningsmeester tot de veilige plek van mijn kinderen om te landen om op de grond te ploffen. to-colour-with-my-kids kunstenaar tot, ja, huishoudster en snackbegeleider.
Ik zal nooit zeggen dat een goed gevoel in je vel er niet toe doet. En ik zal niet zeggen dat ik niet open sta voor enkele verbeteringen die ik in mijn eigen leven zou kunnen aanbrengen.
Wat ik echter zal zeggen, is dat als je net als ik bent, en je bent bang om naar foto's van jezelf te kijken, of het nu in het zwembad is, je vakantiefoto's of alleen die ene foto die je kinderen hebben gemaakt terwijl je dat niet deed besef dat ze je telefoon hadden, laten we erkennen dat, net als ik, je gewicht misschien wel het eerste is dat je ziet.
Maar laat het niet het enige zijn dat u ziet. Omdat er zoveel meer is dat de camera niet vastlegt.
Chaunie Brusie is een bevallingsverpleegster die schrijver is geworden en een pas geslagen moeder van vijf. Ze schrijft over alles, van financiën tot gezondheid en hoe je die vroege dagen van het ouderschap kunt overleven, terwijl je alleen maar kunt denken aan alle slaap die je niet krijgt. Volg haar hier.
