1 (of 3) in een miljoen: mijn ervaring als herhaalde eiceldonor

Toen ik 21 was, was mijn motivatie om te doneren simpel: ik wilde een stel helpen hun droom om ouders te worden te verwezenlijken. Nu ik 30 ben, ben ik geselecteerd om drie keer te doneren.

Het was 2011 toen ik voor het eerst de Facebook-advertentie van een eiceldonoragentschap zag waarin stond dat ik 'het ultieme geschenk' in me droeg. Onvruchtbaarheid was niet iets waar ik aan dacht, en een eigen gezin was het laatste waar ik aan dacht.

Tijdens het lezen van eiceldonatie leerde ik voor het eerst hoe fenomenaal mijn lichaam eigenlijk is. Ik leerde dat ik waarschijnlijk geboren was met ongeveer 1 miljoen eieren, en tegen de tijd dat ik de puberteit bereikte, waren er nog ongeveer 300.000 over.

Tijdens mijn vruchtbare jaren zou ik door ovulatie ongeveer 400 eicellen vrijgeven, en misschien zouden er een of twee gaan om mijn eigen gezin te stichten, mocht ik ooit besluiten die stap te zetten. Ik realiseerde me dat ik nog steeds genoeg eieren over had.

Ik voldeed aan de donatiecriteria en wist dat ik mijn eieren in de nabije toekomst voor niets zinvols zou gebruiken. Misschien kan iemand anders er baat bij hebben.

Appels en broodjes

Tijdens een eerste informatiesessie bij het donatiebureau vergeleek mijn "handler" eiceldonatie met fruitverzameling: elke maand verloor ik een bepaald aantal eieren, net zoals appels van een boom vallen. Waarom pak je geen mand en verzamel ze, in plaats van perfect goed fruit te laten verspillen?

Ik vond het idee van de appelboom leuk, maar al snel beantwoordde ik veel vragen van mensen met wie ik besloot mijn beslissing te delen: hoe zou ik het hoofd bieden te weten dat er andere mensen waren die van 'mijn appels' genoten, 'mijn appels' grootbrachten. kind ”dat ik had“ weggegeven ”?

Ik besloot dat ik een nieuwe analogie nodig had.

Als we het hebben over zwangerschap, bedoelen we vaak een 'broodje in de oven'. Om brood te bakken hebben we echter een aantal ingrediënten nodig: bloem, water, gist, melk, eieren.

We weten ook dat het niet genoeg is om de ingrediënten in een mengkom te doen, ze moeten ook samen worden gebakken. Sommige mensen hebben alle ingrediënten, maar hun oven werkt niet, terwijl anderen een werkende oven hebben maar een of twee ingrediënten missen die nodig zijn voor succes.

Dat is waar de eiceldonor binnenkomt. Om welke reden dan ook, de ontvanger mist eieren voor zijn broodje, dus als donor heb ik ze de mijne aangeboden.

Ik ben niet van plan vandaag te bakken, en zelfs als ik dat wel zou doen, zou de rest van het proces enorm verschillen - van de ingrediënten in de mix (sperma waarmee mijn eieren anders nooit in contact zouden zijn gekomen) tot de keuken waar de het mengen vindt plaats en in de oven waar ze worden gebakken.

Waarom woorden belangrijk zijn

Als we het over ouderschap hebben, gebruiken we termen als 'biologische moeder' of 'adoptieouders', maar deze doen geen recht meer aan de fijne kneepjes en complexiteiten van de moderne opvatting of het gezinsleven.

Historisch gezien was je, als je de biologische moeder van een kind was, hoogstwaarschijnlijk genetisch verwant en de persoon die het heeft gebaard - een genetische moeder, een draagmoeder en een biologische moeder. U had waarschijnlijk ook ouderlijke rechten, tenzij het kind door iemand anders werd geadopteerd.

Tegenwoordig weten we dat er veel manieren zijn om betrokken te zijn bij de conceptie, dracht, geboorte en opvoeding van een baby - en terminologie is belangrijk!

In Zuid-Afrika, waar ik woon, wordt de 'biologische moeder' erkend als de biologische en wettelijke ouder van een kind, behalve in gevallen van draagmoederschap. Als eiceldonor heb ik geen aanspraak op een baby die wordt geboren uit eicellen die ik doneer. Ik ben geen wettelijke ouder. Ik ben geen biologische ouder. Dus wat ben ik?

Ik hou van de term 'genetische bijdrager' als er wordt gevraagd naar mijn rol in het proces. Ik beschouw een kind dat geboren is uit mijn donatie niet als mijn kind - want het is geen kind dat ik ooit zou hebben gehad!

Door wat 'ingrediënten' te schenken, bevorder ik alleen het ouderschap - maar meer dan dat geef ik een aanstaande moeder de kans om haar eigen broodje in haar eigen oven te bakken, zij het met wat geleende ingrediënten.

Een baby is meer dan alleen sperma en ei

Maar ouderschap gaat over zoveel meer dan alleen DNA, en biologie gaat over meer dan alleen genetica. Mijn 'broodje in de oven'-analogie is misschien te grof, want als je een eiceldonatie ontvangt, ben je zoveel meer dan alleen een plek om het brood te bakken.

De eerste 1000 dagen behoren tot de belangrijkste voor de neurologische ontwikkeling, gezondheid en welzijn van een kind. Deze kritieke periode begint niet bij de geboorte, maar begint kort na de conceptie en duurt tot ongeveer 2 jaar.

Terwijl je baby in je groeit, wordt elk deel van zijn ontwikkeling door jou beïnvloed. U levert de eiwitten, vitamines, mineralen en vloeistoffen die nodig zijn om gezonde botten, spieren, zenuwen en organen te ontwikkelen.

Terwijl een eiceldonor het genetisch materiaal geeft dat nodig is voor de conceptie, houdt ons werk daar op. Vanaf het moment dat u uw baby gaat dragen, levert u essentiële bouwstenen die ze zullen vormen tot het kind dat u op een dag zult kennen.

Door gebruik te maken van een eiceldonor, kunt u uw baby laten groeien en verzorgen en een actieve rol spelen bij het ter wereld brengen van uw kind. Elk aspect van uw baby wordt op unieke wijze beïnvloed door de omgeving die u als moeder biedt, zelfs lang voordat ze worden geboren.

Het proces

Eiceldonatie is niet zoals spermadonatie. Eieren worden niet opgeslagen, ze zijn niet direct verkrijgbaar, ze zijn niet leuk om te produceren en zeker niet leuk om te doneren.

Eieren zijn duur om te bewaren. Het donatieproces vereist intensieve medische en psychologische tests en is niet goedkoop. Dit is de reden waarom eieren op aanvraag worden gedoneerd.

Zelfs toen mijn aanvraag was goedgekeurd, wist ik dat het maanden of zelfs jaren zou kunnen duren voordat ik werd geselecteerd. Drie maanden later, in februari 2012, hadden mijn eieren echter een potentieel gezin gevonden - een stel uit het buitenland dat mij koos om hen te helpen bij het maken van hun broodje.

Mijn tweede donatie vond plaats in 2014, maar mijn derde donatie werd onderbroken toen de ontvanger kort voor de geplande eicelpunctie een blindedarmontsteking kreeg. Ik ben momenteel geregistreerd om voor de vierde keer te doneren. Hoewel de details verschillen van donatie tot donatie, blijft het proces hetzelfde.

Selectie

Ten eerste ben ik geselecteerd uit een database met potentiële donateurs. Als ik het over mijn eigen proces heb, heb ik het over het ontvangende paar, omdat ik altijd ben uitgekozen door een man en vrouw die hun gezin willen stichten.

Ik weet echter dat dit niet altijd het geval hoeft te zijn. Ik heb aangegeven dat ik graag zou doneren aan koppels van hetzelfde geslacht, alleenstaande ontvangers of een ontvanger die gebruik maakt van een surrogaat.

Als iemand bereid is deze hoeveelheid tijd, geld en emotionele inspanning te investeren in het maken van de baby die hij zo graag wil, wie ben ik dan om tussen hen en mijn eieren te staan?

Wat selectie betreft, blijf ik anoniem. Er is informatie over mijn ras, etniciteit en fysieke kenmerken beschikbaar en mijn oogkleur, haarkleur en huidskleur worden vermeld.

Mijn profiel vermeldt de grootte van mijn handen en voeten en of ik sproeten heb. Toekomstige ouders weten of ik een bril draag of een beugel op mijn tanden heb. Mijn allergieën staan ​​vermeld in mijn gedetailleerde medische geschiedenis en ik onthul dezelfde fysieke en medische achtergrond over mijn broers en zussen, ouders en grootouders.

Mijn academische en atletische prestaties, hoogste opleidingsniveau en huidige beroep staan ​​op mijn profiel, naast mijn astrologisch teken, gedragskenmerken, religieuze opvattingen, politieke neigingen en mijn hobby's. Mijn favoriete eten, boeken en films zijn er ook.

Voor de goede orde is er een galerij met foto's van mij als baby en een jong kind. Deze overvloed aan informatie is een van de redenen waarom Zuid-Afrika zo'n aantrekkelijke bestemming is voor mensen die overwegen om gebruik te maken van een eiceldonor.

Voorafgaande examens

Na selectie krijg ik een vruchtbaarheidsspecialist toegewezen die ook de in-vitrofertilisatie (IVF) -behandeling van de ontvanger beheert. Mijn casusverpleegkundige is belast met het afnemen van bloed, het ervoor zorgen dat ik me aan het behandelregime houd en het plannen van mijn afspraken.

Mijn casusverpleegkundige is ook mijn encyclopedie over alles wat met eiceldonatie te maken heeft, mijn vragen beantwoorden, procedures uitleggen en mijn angsten of zorgen wegnemen als ze zich voordoen.

Na een echografie en een bekkenonderzoek onderga ik een intensieve evaluatie van de geestelijke gezondheid en counseling om ervoor te zorgen dat ik emotioneel voorbereid ben op wat komen gaat.

Vruchtbaarheidsbehandelingen

Vervolgens krijg ik een oraal anticonceptiemiddel voorgeschreven met zeer specifieke instructies over wanneer ik ermee moet beginnen. Terwijl anticonceptie als onderdeel van een vruchtbaarheidsbehandeling mij aanvankelijk in verwarring bracht, leerde ik al snel dat dit bedoeld was om mijn menstruatiecyclus te manipuleren om te synchroniseren met die van de ontvanger.

Met dat doel bereikt, begin ik ongeveer een maand later met vruchtbaarheidsinjecties - hormonen die mijn ovariële follikels overstimuleren, zodat meerdere eicellen rijpen in plaats van slechts één. Ik injecteer mezelf dagelijks in het vetgebied rond mijn navel, maar de naalden zijn klein en de injectie is relatief pijnloos.

Het proces van chemisch overprikkelen van follikels is niet zonder risico of bijwerkingen. Ik had het geluk geen complicaties te ervaren, zoals het ovariële hyperstimulatiesyndroom, maar ik had wel behoorlijk wat gevoelige borsten, misselijkheid en een ernstig opgeblazen gevoel, evenals een paar blauwe plekken op de injectieplaatsen.

Ik word gedurende deze tijd nauwlettend gevolgd en onderga in de komende twee weken ten minste vier controles en echo's om de reactie van mijn lichaam te beoordelen. Ik word ook gecontroleerd om er zeker van te zijn dat ik meerdere gezonde eieren produceer om later terug te halen.

Ophalen

Tegen die tijd ben ik extatisch omdat de eieren mijn pand verlaten - de druk in mijn onderbuik is enorm en mijn broek sluit niet meer door het opgeblazen gevoel. Ik ben me er acuut van bewust dat mijn lichaam schreeuwt: "BEMEST ME!" bij elke spermadrager in mijn directe omgeving.

Rond de 12e dag na het starten van de injecties boeken we een ophaaldatum. Een laatste injectie activeert de eisprong, perfect getimed om ervoor te zorgen dat ik al verdoofd word terwijl het vruchtbaarheidsteam staat terwijl de eicellen worden vrijgegeven.

De procedure is echter iets technischer dan wachten onder een appelboom met een mand - een door een sonar geleide naald wordt gebruikt om het folliculaire vocht in mijn eierstokken op te zuigen, en de eitjes samen met hen.

Hoewel het tussen selectie en donatie 3 tot 6 maanden kan duren, duurt het ophalen slechts 30 minuten. Twee uur later ben ik op weg naar huis, opgeblazen en krampachtig, maar tevreden met mijn beslissing. Een paar dagen later is het opgeblazen gevoel verdwenen en is het spotten verdwenen.

Het duurt echter een maand voordat ik zelfs maar overweeg om aan seksuele activiteit deel te nemen - ik werd gewaarschuwd dat het niet altijd mogelijk is om alle eieren terug te halen, en ik zou zeer en belachelijk vruchtbaar blijven tot mijn volgende menstruatie.

9 jaar later

Toen ik me voor het eerst registreerde om te doneren, was onvruchtbaarheid geen hot topic onder mijn leeftijdsgenoten. Nu ik de dertig ben, word ik me echter meer bewust van vrienden en collega's die moeite hebben om zwanger te worden.

Zelf een gezin stichten staat nog steeds niet op de agenda, maar ik heb me vaak afgevraagd hoe ik me zou voelen als ik erachter zou komen dat ik in de toekomst misschien moeite zou hebben om zwanger te worden. Ik hoop dat als ik ooit in een positie kom waar traditionele conceptiemethoden falen, iemand bereid zal zijn om me te helpen mijn droom te realiseren.

Op mijn bureau thuis heb ik een prachtige Swarovski-kristalvlinder - een bedankje van het eerste paar dat ik ooit heb gedoneerd. In het oude Griekenland symboliseerde een vlinder die uit zijn cocon kwam de geboorte van een nieuwe menselijke ziel.

Over de hele wereld associëren mensen vlinders met uithoudingsvermogen, verandering, hoop en leven. Voor mij is die kristallen vlinder het symbool van transformatie, en van een beslissing die ik nam om iemands leven te veranderen - een die erin resulteerde dat mijn eigen leven gaandeweg veranderde.

Jamaine Krige is een Zuid-Afrikaanse auteur en bekroonde journalist. Ze is ook een geregistreerde eerstehulpverlener (EMT-Intermediate) die sinds 2006 in verschillende stedelijke en afgelegen zorgomgevingen heeft gewerkt. Ze voltooide haar postdoctorale graad in psychologie en heeft een speciale interesse in trauma en geestelijke gezondheid.