We moeten stoppen met elk nieuw jaar beginnen door deze onbereikbare normen voor onszelf vast te stellen.
Elk jaar staan mijn feeds op sociale media vol met goede voornemens voor het nieuwe jaar. Mensen beloven zichzelf dat ze elke dag zullen afvallen of naar de sportschool gaan.
Ze zeggen dat ze superhard gaan werken om promotie te krijgen, of dat ze eindelijk zullen stoppen met drinken of roken.
Het punt is dat de goede voornemens van het nieuwe jaar behoorlijk schadelijk kunnen zijn voor ons mentale welzijn - vooral voor de gemeenschap van chronische ziekten.
Hoewel sommigen misschien slagen, zijn deze geloften natuurlijk gewoon niet haalbaar voor anderen.
Als we zulke grote doelen stellen en denken dat het ons verzekert van verandering, kunnen we uiteindelijk geen motivatie meer voelen om door te gaan op het moment dat we een misstap hebben.
Het resultaat kan zijn niet te bereiken wat u van plan was, en als gevolg daarvan een slecht gevoel over uzelf te hebben.
Als chronisch zieke persoon met inflammatoire darmaandoening (IBD) is dit gevoel bekend bij mij. Ik beloof mezelf vaak dat ik iets zal bereiken, maar dan zal de onvoorspelbaarheid van mijn ziekte mijn plannen doen ontsporen.
Om die reden kan ik dit jaar absoluut geen besluiten nemen. Zelfs de kleintjes niet.
We hoeven onszelf niet meer onder druk te zetten
Het is bijna 6 jaar geleden sinds mijn eerste diagnose van colitis ulcerosa, en ik probeer nog steeds de effecten ervan op mij te verwerken.
Zelfs op mijn goede dagen kan het leven met een chronische ziekte een negatieve invloed hebben op mijn zelfrespect.
Ik wou dat ik naar de sportschool kon gaan en een supergezonde levensstijl zou leiden, maar in werkelijkheid zit ik vaak in een fakkel op het toilet en leef ik op stevig, beige voedsel om nog meer leed te voorkomen.
Ik wou dat ik kon genieten van een avondje uit dansen zoals andere vrouwen van mijn leeftijd, maar in plaats daarvan ben ik vaak aan het woelen en draaien en sta ik elk uur op om naar het toilet te gaan.
Leven met een chronische ziekte is al moeilijk genoeg, en ik vergelijk mijn leven vaak met dat van anderen.
Er kan al zoveel druk op chronisch zieke mensen staan, niet alleen vanuit de samenleving, maar soms zelfs van onze beste vrienden en familie.
Er wordt ons gezegd dat we moeten stoppen met 'lui' of 'dramatisch' te zijn, of dat we verzinnen hoe we ons voelen. Er is ons verteld dat andere mensen het erger hebben en dat we er gewoon mee door moeten gaan.
Ik neem geen besluiten omdat ik mezelf geen extra, onnodige druk wil uitoefenen.
Chronische ziekte maakt het leven onvoorspelbaar
Voor sommigen is het misschien 'nieuwjaar, nieuwe ik', maar als je een chronische ziekte hebt, is het moeilijk om veranderingen aan te brengen, omdat het leven net zo onvoorspelbaar blijft als altijd.
De trieste waarheid is dat tenzij mijn chronische ziekte op magische wijze verdwijnt (hint: dat zal niet gebeuren), het nooit een tijd zal zijn voor een 'nieuwe ik'.
Ik kan mijn ziekte onder ogen zien, wat ik mijn best heb gedaan, maar ik zal nooit dat 'voor en na' die resoluties beloven. Ik zal voor altijd in het ongewisse zijn, en ik leer dat dat misschien oké is.
Door geen goede voornemens te stellen naarmate het nieuwe jaar nadert, kan ik de mentale nood vermijden dat ik niet kan doen wat ik mezelf beloofd had te doen.
We moeten stoppen met elk nieuw jaar beginnen door deze onbereikbare normen voor onszelf vast te stellen. We moeten gewoon zo goed mogelijk door het leven komen, de geneugten vinden waar we kunnen, en ons concentreren op wat we kunnen, wanneer we kunnen, zonder er veel voor te doen.
Je best doen is voldoende resolutie
Ik zeg niet dat iemand die een nieuwjaarsresolutie maakt, zich er niet aan kan houden. Maar als je zoals ik met een chronische ziekte leeft, kun je worstelen met de druk die je op jezelf legt.
Waarom zou je die druk opvoeren als je een besluit kunt nemen om elke dag gewoon te nemen zoals die komt, om je best te doen, ongeacht de uitkomst?
Ik weet dat ik in het nieuwe jaar goede dagen, slechte dagen - en vreselijke dagen zal hebben. Dat is precies hoe het is om met een langdurige ziekte te leven. Het is onvoorspelbaar en de slechte dagen kunnen op elk moment toeslaan.
Maar wetende dat er slechte dagen zullen zijn, betekent niet dat het een slecht jaar gaat worden. Het betekent gewoon dat het mijn 'normale' zal blijven, en dat is gewoon mijn best doen. Misschien is dat oké - misschien is dat meer dan oké. Misschien is dat genoeg.
Hattie Gladwell is journalist, auteur en pleitbezorger voor de geestelijke gezondheidszorg. Ze schrijft over psychische aandoeningen in de hoop het stigma te verminderen en anderen aan te moedigen zich uit te spreken.
