Ik ben niet trots op wat ik heb gedaan, maar ik probeer van mijn fouten te leren om het voor mijn kinderen beter te maken.
Ik sta op het punt een groot oud skelet in mijn kast te onthullen: ik ging niet alleen door een lastige beugelfase als kind - ik ging ook door een pestfase. Mijn versie van pesten vloog voorbij 'kinderen zijn kinderen' en werd zonder goede reden een totaal @ #! Gat voor arme, nietsvermoedende zielen.
De mensen die ik koos, waren meestal de ongelukkigen die het dichtst bij me stonden - familie of goede vrienden. Ze zijn nog steeds in mijn leven, hetzij door een verplichting of door een klein wonder. Soms kijken ze erop terug en lachen ze vol ongeloof, omdat ik later werd (en ben tot op de dag van vandaag) een extreme volkstrekker en niet-confronterende koningin.
Maar ik lach niet. Ik krimp ineen. Ik ben nog steeds helemaal gekrenkt, om eerlijk te zijn.
Ik denk aan de keer dat ik een jeugdvriend voor een groep belde omdat hij dag in dag uit dezelfde outfit droeg. Ik herinner me dat ik op iemands moedervlek wees om haar er zelfbewust van te maken. Ik herinner me dat ik enge verhalen vertelde aan jongere buren om ze bang te maken om niet te slapen.
Het ergste was toen ik geruchten verspreidde over een vriendin die haar menstruatie zou krijgen voor iedereen op school. Ik was een van de enigen die het zag gebeuren, en verder hoefde het niet te gaan.
Wat me nog meer een eikel maakte, was dat ik super heimelijk was over mijn incidentele onaangenaamheden, dus ik werd zelden betrapt. Als mijn moeder lucht krijgt van deze verhalen, is ze net zo gekrenkt als ik nu ben, omdat ze zich nooit realiseerde dat het aan de hand was. Als moeder zelf schrok ik daar echt van.
Dus waarom heb ik het gedaan? Waarom ben ik gestopt? En hoe voorkom ik dat mijn eigen kinderen pesten - of gepest worden - als ze opgroeien? Dit zijn vragen waar ik vaak over nadenk, en ik ben hier om ze te beantwoorden vanuit het perspectief van een hervormde pestkop.
Waarom een bullebak pestkoppen
Waarom dan? Ten eerste onzekerheid. Een vriend bellen omdat hij dag in dag uit hetzelfde draagt ... oké, kerel. Dit komt van het meisje dat haar American Eagle-fleece droeg totdat de ellebogen versleten waren en een zware no-shower-fase doorliep om de "krullen" te behouden die echt knapperige lokken van gel-opgesloten haar waren die smeekten om een wasbeurt. Ik was geen prijs.
Maar afgezien van onzekerheid, was het een deel dat het turbulente preteenwater testte en een deel geloofde dat meisjes van mijn leeftijd elkaar zo behandelden. Daarin voelde ik me gerechtvaardigd omdat er mensen waren die het veel slechter deden.
Een meisje was de leider van onze vriendengroep geworden omdat anderen bang voor haar waren. Angst = macht. Was dat niet hoe dit hele ding werkte? En hadden de oudere buurtmeisjes niet "LOSER" met stoepkrijt over mij geschreven buiten mijn huis? Ik nam het niet aan dat ver. Maar hier zijn we dan, en 25 jaar later heb ik nog steeds spijt van de domme dingen die ik deed.
Dat brengt me bij wanneer en waarom ik stopte: een combinatie van relatieve volwassenheid en ervaring. Niemand verbaasde me, ik was er kapot van toen de oudere meisjes waarvan ik dacht dat het mijn vrienden waren, me meden. En mensen wilden in de loop van de tijd niet meer omgaan met onze onverschrokken vriendengroepleider - inclusief ik.
Ik zag voor mezelf dat nee, dat was niet hoe "meisjes van mijn leeftijd elkaar behandelden". In ieder geval niet als ze van plan waren ze als vrienden te houden. Preteen zijn was al ruw genoeg ... wij meisjes moesten elkaars ruggen hebben.
Dat laat ons met de laatste vraag: hoe voorkom ik dat mijn eigen kinderen gepest worden - of gepest worden - als ze opgroeien?
Hoe ik met mijn kinderen praat over pesten
Ah, nu is dit deel moeilijk. Ik probeer eerlijk te leiden. Mijn jongste is er nog niet, maar mijn oudste is oud genoeg om het te begrijpen. Sterker nog, hij heeft al een referentiekader, dankzij een samenbundelingsscenario in het zomerkamp. Het maakt niet uit wanneer of waarom het gebeurt, het gebeurt, en het is mijn taak om hem erop voor te bereiden. Daarom houden we een open familiedialoog.
Ik vertel hem dat ik niet altijd aardig was (* hoesthoest * understatement van het jaar) en dat hij kinderen tegenkomt die soms anderen pijn doen om zichzelf een goed gevoel te geven. Ik vertel ze dat het gemakkelijk is om bepaalde gedragingen in te kopen als je denkt dat het je cooler maakt of ervoor zorgt dat bepaalde groepen je meer leuk vinden.
Maar alles wat we hebben is hoe we met elkaar omgaan, en u bent altijd uw eigen daden. Alleen u kunt de toon zetten voor wat u wel en niet wilt doen. Voor wat je wel en niet accepteert.
Ik hoef je niet te vertellen dat het sentiment tegen pesten springlevend is - en terecht. Er zijn zelfs extreme incidenten in het nieuws van mensen die anderen ervan overtuigen dat ze waardeloos zijn en het niet verdienen om te leven. Ik kan me niet voorstellen dat ik die verschrikking zou toebrengen of ermee zou leven, van welke kant dan ook.
En laten we eerlijk zijn. We kunnen het niet zover laten komen om ons erover te laten praten en ons ertegen te verzetten. Omdat pesten niet zomaar gebeurt op de speelplaats of ergens in de gangen van een middelbare school. Het gebeurt op de werkvloer. Onder vriendengroepen. In gezinnen. Online. Overal. En ongeacht de vriendengroep, leeftijd, geslacht, ras, religie of vrijwel elke andere variabele, we zitten samen in dit ding.
Wij zijn mensen en ouders die ons best doen, en we willen niet dat onze kinderen aan weerszijden van een pestscenario staan. Hoe meer bekendheid we brengen - en hoe minder we gezamenlijk bereid zijn te nemen - hoe beter we af zullen zijn.
Kate Brierley is een senior schrijver, freelancer en inwonende moeder van Henry en Ollie. Ze won een redactieprijs van de Rhode Island Press Association en behaalde een bachelor in journalistiek en een master in bibliotheek- en informatiestudies aan de Universiteit van Rhode Island. Ze is een liefhebber van reddingsdieren, stranddagen voor het hele gezin en handgeschreven notities.
