Nogmaals gefeliciteerd aan de 10 winnaars van onze DiabetesMine Patient Voices Contest 2019, eerder deze zomer aangekondigd, die onze jaarlijkse Fall Innovation Days zullen bijwonen met volledige beurs! In de komende weken zullen we dat zijn met een interview met elk, waarin ze hun persoonlijke verhalen en POV's delen over de impact die diabetestechnologie op ons allemaal heeft.
Maak als eerste kennis met een fantastische D-Mom uit Indiana genaamd Lisa Oberndorfer, wiens zoon Will, nu student van middelbare leeftijd, werd gediagnosticeerd als een pre-tiener. Vijf jaar geleden richtte ze haar eigen non-profitorganisatie op die financiële hulp biedt aan jonge mensen met diabetes en hun families in nood, liefdevol Diabetes Will’s Way genoemd. Deze organisatie heeft al meer dan $ 120.000 aan beurzen uitgegeven in meer dan 35 staten.
We stellen Lisa hier vandaag graag voor.
Hulp en hoop praten met Diabetes moeder Lisa Oberndorfer
DM) Hallo Lisa! Kunt u beginnen met te vertellen hoe diabetes voor het eerst in het leven van uw gezin is gekomen?
LO) Will werd op 13-jarige leeftijd gediagnosticeerd in de zevende klas, dat was in 2012. Het verraste ons. Hij is de jongste van onze drie kinderen. We hadden geen geschiedenis van type 1 in de familie, dus het was iets waar we nooit over hadden nagedacht, nagedacht of iets van wisten. Gelukkig kwam de diagnose voordat hij naar DKA ging of zoiets. Will was vrij snel in en uit het ziekenhuis en ze lieten hem - net als ze doen - zonder veel informatie vrij, vertelden je de enge delen en stuurden je de wereld in om te leven.
Dus het was elke dag zo ongeveer leren als je gaat, voor je gezin?
Gelukkig voor ons (hoewel ik niet echt zeker weet hoe ik er in bredere zin over denk), hebben we hier in Centraal-Indiana een groot contingent T1-gezinnen. Ze namen snel contact met ons op en gaven ons de steun en de gemeenschap die we nodig hadden om met dit nieuwe leven om te gaan, wat ik het 'nieuwe normaal' noem. Will paste zich goed aan en kon op 13-jarige leeftijd met minimale supervisie het grootste deel van zijn eigen zorg overnemen. We keken naar hem en zijn routine als ouders, maar hij wilde degene zijn die de leiding had - over zijn leven, zijn lichaam, zijn ziekte. Zolang het werkte en zijn nummers waren waar ze moesten zijn en hij het beheerste, gingen we ermee akkoord en lieten we hem het leeuwendeel van de controle overnemen.
Welke invloed had de diagnose T1D op zijn houding in die kritieke fase van het begin van de tienerjaren?
We merkten de verandering op nadat hij uit het ziekenhuis was ontslagen ... hij was niet meer hetzelfde vrolijke, zorgeloze kind dat hij vroeger was geweest.
Dat was zo tot de dag dat we reden om een ander gezin te zien met een jongetje dat veel jonger was dan Will, ongeveer 6 jaar jonger. Dit was ongeveer drie maanden na de diagnose van Will. We brachten de jongens bij elkaar om zojuist iemand anders te ontmoeten die deze levensstijl leefde. In de eerste plaats wilde hun zoontje zien hoe een tiener met type 1 eruit zag. Hij had moeite zich voor te stellen hoe het leven eruit zou zien en wat hij zou kunnen doen als hij die tienerjaren bereikte, en Will zou die persoon voor hem zijn.
Dus we reden erheen, en het was de eerste keer dat ik merkte sinds zijn ontslag in het ziekenhuis dat hij blij was, lachte, praatte, lachte. Ik keek hem aan en zei: "Wat gebeurd er? Ik vind het geweldig dat mijn oude wil terug is, maar wat heeft deze verandering teweeggebracht?" Hij zei tegen me, "Mam, ik realiseer me waarom ik deze ziekte heb. God wil dat ik een rolmodel ben.“
Wauw, wat een perspectief voor een 13-jarige! Hoe heeft dat de kijk van uw gezin op diabetes in de toekomst gevormd?
Kinderen hebben zo vaak het antwoord dat volwassenen maar moeilijk kunnen vinden. En dat was het antwoord dat we nodig hadden om ons te helpen graven en geen medelijden meer met onszelf te hebben, en onze aandacht te richten op de vraag "Wat kunnen we doen?" We hebben veel zegeningen in het leven - steun van de gemeenschap, familie, vrienden, leraren, coaches en rolmodellen in het gebied. Maar hoe zit het met die kinderen zonder dat allemaal? Dat is nu de basis voor alles wat we hebben gedaan sinds zijn diagnose, in belangenbehartiging, het starten van deze non-profitorganisatie en hoe we leven als een gezin met diabetes.
Stond Will zichzelf centraal bij de start van uw advocacy-werk?
Ja, dat was hij. Het was Will's idee om T-shirts te maken en de opbrengst te doneren aan JDRF, en van daaruit hebben we vijf runs van de shirts gedaan sinds hij werd gediagnosticeerd. Van die opbrengst hebben we meer dan $ 5.000 aan JDRF gedoneerd. Hij sprak ook namens JDRF en deed nog een onafhankelijke fondsenwerving, dus in totaal heeft hij sinds dat eerste jaar van diagnose waarschijnlijk meer dan $ 10.000 ingezameld voor diabetes.
Hoe is de Diabetes Will’s Way-organisatie tot stand gekomen?
Nogmaals, we reden in de auto - want echt, onze beste gesprekken vinden plaats in de auto, aangezien jullie elkaars onverdeelde aandacht hebben. Ik zei: "Weet je, ik heb veel online gelezen en het maakt me zo verdrietig om te horen over al deze families die hebben gedaan wat ze zouden moeten doen en een baan hebben, maar gewoon niet voor kunnen zorgen. hun kinderen op het gebied van diabetes. " Het verpletterde me om na te denken over gezinnen die zo hard werken en hebben gedaan wat de wereld zegt dat we moeten doen om goede ouders of productieve burgers te zijn, maar ze kunnen nog steeds niet betalen wat ze nodig hebben. Will keek me gewoon een beetje aan en vroeg: "Dus wat gaan we eraan doen?" Oké, dan maar. Nogmaals, van kinderen ... Het was niet iets waar hij me gewoon mee zou laten worstelen en 's nachts wakker zou blijven. Hij voelde dat we geroepen werden om iets te doen.
Binnen vier of vijf weken daarna waren we actief en werden we opgericht als non-profitorganisatie. We hadden de mensen in ons leven om dit snel vooruit te helpen. Will's meter had een achtergrond in financiën, dus ze werd de persoon die verantwoordelijk was voor de financiën en werd de derde mede-oprichter naast Will en ik. Een van zijn basketbalcoaches had een achtergrond in het helpen van non-profitorganisaties om van de grond te komen en 501 (c ) status, dus hij kwam aan als onze adviseur. We zijn in april 2014 opgericht en sindsdien zijn we er mee bezig. Oorspronkelijk heetten we Will's Way. Maar onlangs hebben we de beslissing genomen om het officieel te veranderen in Diabetes Will's Way, om het voor mensen gemakkelijker te maken ons te vinden - vooral voor gezinnen in nood die online zoeken.
Wie komt in aanmerking voor uw hulp en wat biedt Diabetes Will's Way precies?
We richten ons op gezinnen die een verzekering hebben - zelfs door de staat gefinancierd zoals Medicaid - maar nog steeds zulke hoge contante uitgaven hebben dat ze niet kunnen krijgen wat hun arts voorschrijft. Dus als een arts bijvoorbeeld denkt dat een kind een CGM nodig heeft en de verzekering niet uitkeert, kunnen die gezinnen het zich niet veroorloven. We grijpen in en kopen de apparatuur voor hen, of maken wat wordt beschouwd als een noodsubsidie in contanten die rechtstreeks naar het gezin gaat om te gebruiken voor alle diabetesbenodigdheden of medicijnen die ze nodig hebben.
Een van de grote dingen die ik altijd wil delen, is dat we naast het geld dat we bieden gezinnen de hoop geven dat iemand om hen geeft en naar hen luistert en dat iemand hun worstelingen heeft gezien en zei: "Het is niet oké, en wat kan ik doen? om je te helpen?" Het is diepgaand en levensveranderend, niet alleen voor hen, maar ook voor degenen onder ons die geven.
Wat is uw achtergrond die hiertoe leidt?
Ik heb mijn diploma sociologie en ben eigenlijk een professionele vrijwilliger. Ik kreeg snel kinderen nadat we getrouwd waren, en bleef thuis om mijn drie kinderen groot te brengen en deed vrijwel elke gelegenheid voor vrijwilligerswerk die op mijn pad kwam. Ik ben erg autodidact in alles wat ik doe: beurzen schrijven, fondsenwerving, conferenties bijwonen wanneer ik het kan betalen en de tijd heb. Ik ben gewoon iemand die er sterk van overtuigd is dat er bepaalde diepgewortelde mensenrechten zijn die we in deze tijd zouden moeten hebben. Dus ik heb niet zo'n groot professioneel cv, maar heb meegewerkt aan grote vrijwilligerscampagnes en geld inzamelen. Diabetes Will's Way was echt deze katalysator op een gebied waarvan ik nooit had gedacht dat ik er op zou ingaan.
Was het een strijd om een nieuwe non-profitorganisatie van de grond af op te bouwen?
We zijn heel klein begonnen. Het was moeilijk om mensen te overtuigen, zelfs in de diabetesgemeenschap, hoe sterk ze ook is, dat mensen onze hulp nodig hadden - dat mensen zo hard konden werken, maar nog steeds niet konden betalen wat ze nodig hadden. Ik kreeg aanvankelijk veel feedback: "Het is geweldig, maar er zijn grotere behoeften op andere plaatsen." Ik ben het daar niet mee oneens. Maar een behoefte is een behoefte, en je kunt niet zomaar de pijn en behoefte van een persoon vergelijken met de pijn en behoefte van een ander. Als het je eigen pijn en behoefte is, is dat het belangrijkste dat er is. Er was terugslag en twijfel, zelfs van endocrinologen - ze keken me aan en zeiden dat ze geen dergelijke patiënten hadden om me mee te verbinden. Maar nu, door de jaren heen, zijn endo's onze grootste verwijzingen, omdat ze zich realiseerden dat ze precies zulke patiënten hebben.
Dus u zegt dat medische professionals er lang over deden om de toegangs- en betaalbaarheidscrisis te erkennen?
Ja, ik denk dat het de uitdrukkingen 'toegang tot verzekering' of 'toegang tot zorg' zijn die misleidend zijn. Deze patiënten hebben toegang, maar het heeft gewoon niets voor hen gedaan. Die modewoorden die in 2010-2015 rondzweven, brachten mensen ertoe te geloven dat ze een verzekering hadden, dus er wordt voor hen gezorgd. Maar dat is gewoon niet waar. Destijds en zelfs nu wordt er zoveel niet gedekt of we zien deze stijging in High Deductible Health Plans (HDHP's) en mensen die buitensporige bedragen uit eigen zak moeten betalen - van $ 3.000 tot $ 10.000 voor verschillende behandelingen en apparaten van wat Ik heb het gezien - voordat er enige vorm van dekking begint. Wie heeft er zoveel gespaard per jaar alleen voor diabetes type 1? Niet veel mensen. Het idee van "GoFundMe-gezondheidszorg" is duidelijker geworden.
Welke soorten mensen wenden zich over het algemeen tot uw organisatie voor hulp?
Wat mij echt opvalt, is dat als je mijn dossiers doorneemt, je de banen ziet van de gezinnen die ik financier: het zijn leraren van de wereld, eigenaren van kleine bedrijven, de FedEx-chauffeurs, verpleegsters, mensen met religie ... gebaseerde carrières zoals ministers, bouwvakkers en meer ... Ik financier Midden-Amerika. Niet waar je normaal aan zou denken als je denkt aan 'gezinnen met een laag inkomen'. Dit zijn mensen met een fatsoenlijke baan, die naar school zijn gegaan en het werk hebben gedaan en maar liefst 60 uur per week werken, en ze kunnen het nog steeds niet. Mensen denken dat alleen omdat je een universitaire opleiding of een solide baan hebt, je toegang krijgt tot gezondheidszorg en dat alles goed gaat.
Het is een onzichtbare bevolking, en wat het nog moeilijker en hartverscheurend maakt, is dat dit de mensen zijn die normaal gesproken hulp verlenen. Zij zijn degenen die zijn opgevoerd en hebben bijgedragen aan GoFundMe-campagnes om iemand te helpen, of hebben constant een deel van het salaris aan een goed doel gegeven. Maar nu zijn zij degenen die het moeten vragen. Het is een vernederende en ongelooflijk moeilijke ervaring. Niemand wil in die positie zijn, en zo veel van mijn telefoontjes eindigen in tranen.
Kunt u het soort apparaten en benodigdheden waarmee u helpt, opsplitsen?
Onze subsidie voor duurzame medische apparatuur (DME) bestaat vrijwel uit insulinepompen en CGM's, en we hebben de Abbott Libre en Dexcom en Medtronic ondersteund. We beperken onze beurzen tot $ 2.000, dus als een gezin de geïntegreerde pomp-CGM-combinatie van Medtronic krijgt, kunnen we ze nog steeds maar een bepaald bedrag geven voor die totale aankoop.
Voor de noodsubsidies in contanten vragen we de families om de noodzaak aan te tonen - zoals de laatste drie maanden aan rekeningen voor de kosten van hun insuline, of als een distributeur (zoals Edgepark) een blokkering op hun rekening heeft gezet, zodat ze dat kunnen ' geen infusiesets of voorraden krijgen totdat het saldo is afbetaald en dat kunnen ze zich niet veroorloven. We kunnen af en toe tussenkomen en daar helpen. Ze kunnen niet zomaar zeggen: "Ik heb geld nodig", omdat de meeste mensen geld nodig hebben. Het moet worden getoond met documentatie. Soms krijgen we telefoontjes van mensen die een noodsubsidie in contanten willen voor zoiets als een CGM, maar vertel ons vervolgens dat het hen $ 5.000 zal kosten - wat gewoon niet waar is. Dat leidt tot onderwijs, als ze me niet proberen op te lichten. Gezien mijn ervaring, is het op dit moment een beetje moeilijk om er een over mij heen te krijgen.
Hoeveel hulp heeft Diabetes Will’s Way tot nu toe verstrekt?
We hebben in totaal meer dan $ 120.000 uitgegeven. Dat omvat 132 beurzen, waarvan 29 dit jaar (in 2019), en het helpen van gezinnen in 35 staten. Zolang u zich in de Verenigde Staten bevindt en in aanmerking komt voor een subsidie van ons, gelden er geen geografische beperkingen. We hopen dit jaar in totaal 40-45 beurzen te doen, als we het ons kunnen veroorloven.
We beperken onze DME-subsidies tot $ 2.000, en onze noodsubsidies in contanten zijn beperkt tot $ 750. Die geldsubsidies gaan rechtstreeks naar de familie, en eerlijk gezegd hebben we gewoon geen mechanisme om bij te houden waarvoor het daadwerkelijk geldt zodra het geld onze handen verlaat. Dus dat is het aantal waar onze Raad van Bestuur zich prettig bij voelt, wetende dat als iemand dit geld zou misbruiken, we het goed zouden vinden met dit bedrag.
De gemiddelde subsidie is $ 909, een mix van zowel DME als noodsubsidies, maar we hebben ze al gedaan vanaf $ 180 voor gezinnen die dat bedrag nodig hebben en het verandert hun leven.
Zijn deze beurzen ook voor volwassenen met diabetes?
Nee. We stoppen momenteel met financieren op 26-jarige leeftijd, dus we zijn voor kinderen ... ook al zou ik graag meer volwassenen willen helpen, we zijn gewoon niet groot genoeg. En dat breekt mijn hart, want er is gewoon niets zoals dit voor hen. Ze hoeven alleen maar de crowdfunding te doen of om hulp te vragen aan vrienden, familie, de gemeenschap. Het is zo moeilijk om daarbuiten te moeten vragen, wetende dat je leven afhangt van het overtuigen van mensen dat je dit geld nodig hebt om te leven.
Waar komt uw financiering vandaan?
We hebben drie belangrijke inkomstenstromen:
- Jaarlijkse fondsenwerving: 20% van onze totale financiering komt van dit evenement dat elk jaar in november in Carmel, IN, wordt gehouden. Het is bij een lokale wijnmakerij waar mensen wijn kunnen proeven en lokale verhalen kunnen horen. Het gaat over voedsel, gemeenschap en filantropie, en dat levert ongeveer $ 10.000 per jaar op.
- Privé: 60% is afkomstig van enkele belangrijke particuliere donateurs die ons regelmatig royale bedragen geven en dat heeft ons echt in staat gesteld om te doen wat we doen en voor deze gezinnen te zorgen.
- Subsidies: Ongeveer 40% is afkomstig van subsidies van andere organisaties, maar voor veel van deze organisaties kunnen we geen aanvragen indienen omdat we mensen rechtstreeks in contanten voorzien. Als veel grotere organisaties dat eenmaal horen, zijn ze niet meer geïnteresseerd. Ik probeer daar voorbij te komen door ze mijn verhaal van mijn zoon Will te vertellen, en als ik daar kan komen, kunnen ze uiteindelijk een beurs aanbieden.
Elke dollar telt, en ik heb gezegd dat ik graag denk dat ik meer kan doen met een dollar dan wie dan ook die je tegenkomt.
De kracht van velen bezorgt me de hele tijd kippenvel. Zeker als je bedenkt hoe we zijn begonnen, met drie mensen, waaronder een tiener. Ik heb dat totaal van $ 120.000 + zeker niet in de winst gestopt. Het komt allemaal van mensen die over ons hebben gehoord, in onze boodschap en wat we doen geloofden, en die hebben geholpen om levens een voor een te veranderen. Ze hebben geld gedoneerd om het leven van andere gezinnen te verbeteren en hen hoop te geven.
Hoe uniek is dit?
Nog steeds erg uniek. Er is een moeder en dochterduo - ik geloof in Arkansas - dat iets soortgelijks doet dat Type 1 At a Time wordt genoemd, maar ze zijn nog steeds bezig met het opzetten. Ze gaan meer online verhalen vertellen en vervolgens mensen laten doneren aan die campagnes terwijl ze het verhaal uitleggen.
Houd je contact met mensen nadat ze een beurs hebben ontvangen?
Van een klein percentage gezinnen dat we helpen, zal ik nooit meer iets horen. Ze hebben hun geld en willen nooit meer van me horen, en dat is oké. Ik ben hier niet om te oordelen. Maar de meerderheid van de gezinnen blijft in contact, stuurt me foto's en updates en werkt met mij samen aan een eventuele follow-up kwaliteitscontrole over het proces in het algemeen. Ze doen alles voor deze organisatie.
Zijn er bijzondere gevallen die u opvallen?
Een van de verhalen waar ik het moeilijk mee heb om mijn hoofd rond te wikkelen, is de assistent forensisch lijkschouwer in Marion County, IN, die hulp nodig had om haar zoon insuline te krijgen. Ze werkt voor de provinciale overheid, heeft een plan met een hoog eigen risico en kon haar 14-jarige zoon niet krijgen wat hij nodig had. Ze werkt deze ongelooflijke uren, zwoegt voor onze gemeenschap, en we zijn niet in staat om de basiszorg te bieden die haar kind nodig heeft!
Ze was zo dankbaar voor alles wat er gedaan kon worden, en we waren in staat om buiten de gebaande paden te denken om te helpen met insuline en teststrips ... Normaal gesproken beperken we ons tot $ 750, maar in dit geval konden we een contract afsluiten met CVS Pharmacy om ze te krijgen cadeaubonnen die direct in de apotheek kunnen worden gebruikt. Dus dat was uiteindelijk een beetje meer dan onze typische beurs en ervoor zorgde dat haar zoon het volgende jaar alles had wat nodig was om gezond te blijven. En die jaarpauze om haar voorraden en fondsen weer op te bouwen, verandert in twee of drie jaar, voordat ze misschien terugkomt op dit punt. Die zaak was zo eye-opening voor mij, en het laat zien hoe alomtegenwoordig dit is in Midden-Amerika.
Kunt u deze mensen financieel weer op de been helpen?
Mensen beschouwen dit als een pleisterservice die we bieden, en dat is in zekere zin ook zo. Het is niet een label waar ik van hou, maar er zit een waarheid in. Maar mensen een adempauze geven om zich te hergroeperen en anderen de hand te reiken, of andere organisaties of hulp te zoeken ... het is meer dan alleen de initiële investering die we ze geven. Dat wordt veel langer.
Ik gebruik de analogie van wanneer je jezelf snijdt, je een verband nodig hebt om het bloed te stoppen. Je begint in paniek te raken en je moet dat bloed meteen stoppen. Als je dat eenmaal doet, kan er een litteken zijn. En misschien heb je nog meer aandacht nodig, maar je hebt het in ieder geval op dat moment gestopt en het geeft je hoop dat je naar de volgende stap kunt gaan. Of zelfs tot een punt om te voorkomen dat u de volgende keer wordt geknipt. Dat is wat we proberen te doen: een einde maken aan die aanvankelijke blessure en mensen meer tijd geven om andere regelingen te zoeken, misschien een nieuwe baan of wat dat ook mag zijn. In de tussentijd betekent die hulp alles.
Wat is de volgende stap voor Diabetes Will's Way?
Ik zou het liefst gezinnen meer dan eens willen helpen. Een meerderheid heeft maar die eenmalige toelage nodig en krijgt de gratie van een beetje tijd en ademruimte. Maar sommigen hebben echt meer dan één beurs nodig, en op dit moment kunnen we ze maar één keer helpen omdat we zo klein en beperkt zijn. Ik zou heel graag gezinnen toestaan na een jaar of twee bij ons terug te komen en het opnieuw te vragen. Dat is een van mijn doelen op korte termijn, om opnieuw te kunnen toekennen.
Ten tweede zou ik graag willen uitbreiden tot na 26 jaar en ook beurzen aan volwassenen kunnen aanbieden. Maar veel financiering en onze beurzen zijn gekoppeld aan het feit dat we alleen kinderen en jonge volwassenen helpen. Als we dat eenmaal hebben uitgebreid, loop ik het risico de financiering te verliezen waarvoor ik zo hard heb gewerkt. Het is een Catch 22 voor mij. Toch zegt mijn hart en gevoel dat ik moet gaan, want iedereen - ongeacht zijn leeftijd - verdient het om zoiets in zijn hoekje te hebben, maar het is moeilijk voor mij en ik hoop die sprong te kunnen maken.
Hoe gaat het tegenwoordig met je zoon Will?
Hij doet het geweldig! Hij was eigenlijk een van de afscheidsmensen van zijn middelbare schoolklas vorig jaar, en heeft het zowel academisch als atletisch heel goed gedaan. Hij studeert nu aan de Purdue University en begint in augustus aan zijn tweede jaar, waar hij communicatie en professioneel schrijven studeert. Hoewel hij op dit moment geen formele dagelijkse verantwoordelijkheden heeft bij Diabetes Will’s Way, is hij nog steeds zo ongeveer het gezicht van de organisatie en woordvoerder voor ons. Dus hij doet media-interviews en spreekt op evenementen, schrijft blogposts en dat soort dingen.
Kunt u nu vertellen waarom u ervoor koos om u aan te melden voor de DiabetesMine Patient Voices Contest?
Ik heb om verschillende redenen gesolliciteerd, maar drie vallen specifiek op:
- Ten eerste vind ik het belangrijk dat iedereen die voor de Diabetes Community pleit, zo goed mogelijk op de hoogte blijft van alles wat met diabetes type 1 te maken heeft.
- Ten tweede wil ik als ouder van een zoon met diabetes type 1 zoveel mogelijk weten over de beschikbare behandelingsopties en de technologie die bij die opties hoort.
- Ten slotte moet ik bij mijn belangenbehartiging vaak ouders helpen uitzoeken welke soort technologie ze het liefst willen dat hun kind ontvangt. De sleutel om hen te helpen zou een grondig begrip zijn van wat elk is en wat ze doen en vooral wat ze kosten - zowel initiële kosten als kosten in verband met onderhoud.
Is er een grote boodschap die u wilt overbrengen aan de leiders die dit DiabetesMine-innovatieforum bijwonen?
Persoonlijk zou ik willen dat de technologie-industrie meer voorafgaat over de kosten die consumenten zullen betalen. Waar de ontkoppeling ligt, is niet altijd duidelijk - begrijpen patiënten de kosten gewoon niet? Maken verkoopvertegenwoordigers getrouw alle kosten openbaar, inclusief onderhoudskosten? Staat de verzekering toe dat de kosten openbaar worden gemaakt, en zo niet, waarom? Veel te vaak kom ik ouders tegen die een apparaat voor hun kind willen en ze hebben gewoon geen idee wat de werkelijke kosten van dat apparaat zijn.
Bedankt voor alles wat je doet, Lisa, en voor het delen van je verhaal. We zijn verheugd u op te nemen in ons herfstprogramma "DiabetesMine University" en de levendige discussies die daar zeker zullen plaatsvinden!
.jpg)
.jpg)
