Ze was een kleine dame met een gladde mokka-huid. Ondanks dat ze een stamoudste was, had ze zwarte zijde zonder een fluistering van grijs. Zoals haar volk droeg ze een lange donkere rok en een neonrode fluwelen blouse. Ze was versierd met extra grote, in zand gegoten zilveren en turkooizen sieraden en ze had een plezierige en onbewogen uitdrukking op haar gezicht.
Toen ik haar een glucosemeter overhandigde waarop ik een oefendemo-bloedtest had gedaan, gingen haar ogen zo hard als vuursteen toen ze me vertelde: "Ik kan je bloed niet aanraken. Jij bent mijn vijand."
Vijand?
Dat woord stopte me in mijn tracks. Ik liet de glucometer bijna vallen. Ik heb geen vijanden, en het kwam nooit bij me op dat ik misschien wel iemand anders zou zijn. Vooral niet iemand die ik net voor het eerst had ontmoet. “Diabetes is de vijand. Ik niet, 'zei ik.
Onverschrokken antwoordde ze: "Je bent bilagáana." Dat is Navajo voor blanke man. Gezien wat wij bilagáanas eeuwen geleden met haar volk hebben gedaan, denk ik dat ik het haar niet kwalijk kon nemen, en in ieder geval had ik lang geleden geleerd dat je de inheemse cultuur of tradities niet kunt veranderen. Ze zijn in ijzer gegoten en in steen omhuld - zo onveranderlijk als de wetten van de natuurkunde.
Als het ging om de lastige taak om indianen ertoe te brengen hun diabetesmanagement te begrijpen en eraan deel te nemen, konden die cultuur en traditie net zo verlammend koppig zijn als een ernstige hypo voor iemand die een heuvel op of af probeert te lopen.
Inheemse Amerikanen en diabetes
Ik had dat voor het eerst geleerd toen ik opgroeide tussen de Navajo's, Utes, Apaches en Pueblo-indianen. En ik had net de afgelopen vier jaar lesgegeven aan het University of New Mexico School of Medicine's Project (Onderwijs door middel van culturele en historische organisaties), waar tweederde van onze stagiaires indianen waren.
Dus ik ken inheemse gebruiken. Maar ondanks al mijn ervaring was dit mijn eerste directe ontmoeting met de Navajo-afkeer van bloed. Maar Navajo-bloed was nu mijn probleem. Hoe dan ook, suiker in hun bloed.
De Navajo-stam is de grootste in de Verenigde Staten, met meer dan 300.000 leden. Hun reservaat is groter dan de staat West Virginia en strekt zich uit over delen van Arizona, New Mexico en Utah. En de Navajo hebben ook een diabetesprobleem dat zo groot is als hun reservering.
De National Indian Council on Aging (NICOA) laat zien dat Amerikaanse Indianen en Alaska Natives de hoogste prevalentiecijfers voor diabetes hebben van alle raciale en etnische groepen in de Verenigde Staten.
Ondertussen voorspellen de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) dat een op de twee American Indian / Alaska Native kinderen geboren in 2000 tijdens zijn leven diabetes type 2 zal hebben, tenzij de huidige trend wordt gestopt. Meer dan 16 procent is gediagnosticeerd, vergeleken met 8,7 procent van de niet-Spaanse blanken, en een op de zes Amerikaanse Indianen en Alaska Native volwassenen heeft de diagnose diabetes - meer dan het dubbele van de prevalentie voor de algemene Amerikaanse bevolking.
Dus wat doen de Navajo en andere stammen aan diabetes? Veel. De Navajo hebben een van de beste programma's om diabetes te bestrijden in de Verenigde Staten, en ze zijn niet de enigen. En in tegenstelling tot diabeteszorg in allochtone gemeenschappen, is geld niet het grootste probleem.
Inheemsen hebben gratis gezondheidszorg via de Indian Health Service (IHS), en veel stammen pompen grote sommen geld uit olie- en gasinkomsten of casino's in hun interne gezondheidszorgsystemen. Toen de Jicarilla Apache Nation zich niet bekommerde om de toestand van het IHS-ziekenhuis in hun hoofdstad Dulce, New Mexico, bouwden ze net een nieuw ziekenhuis voor de regering.
Voor al het goede dat het hen deed. Ze hebben ook hun eigen dialysecentrum gebouwd. Voor een stam van slechts 3.000 leden.
En dat is de crux van het dilemma. De inheemse stammen hebben een groter probleem dan de rest van ons, maar betere bronnen. En toch lijken ze de strijd nog steeds te verliezen.
Op witte bloem gebaseerd dieet de schuld?
Veel mensen in het Indiase land zijn van mening dat het "traditionele" inheemse dieet de oorzaak is van de diabetespercentages in de stratosfeer. Voor de Navajo omvat dit gebakken brood, een witte bloempasta gekookt in gesmolten reuzel om een gezwollen flatbread-product te creëren. Hoe is zoiets in vredesnaam een traditioneel voedsel geworden? Eén woord: grondstoffen.
Decennia na de Tweede Wereldoorlog bestond de belangrijkste voedselvoorziening op de meeste "Indiase reservaten" uit door de overheid geleverde geïndustrialiseerde voedselketenproducten: ingeblikt en verpakt voedsel. Bakbrood is eigenlijk een creatieve oplossing voor een voedingsdilemma: kun je alleen WTF maken om te eten met reuzel en bloem?
Galina Burgart / Getty-afbeeldingen
Toch zijn ten minste drie generaties inheemsen opgegroeid met het eten van dit spul, dus het wordt nu omarmd als het 'traditionele dieet'. En de opkomst van inheemse diabetes volgt het traject van grondstoffen, dus het belangrijkste gebied van interventie in inheemse diabetesprogramma's is proberen de manier waarop mensen koken te veranderen. Dit varieert van het bepleiten van bescheiden dieetwijzigingen tot meer radicale oproepen voor een terugkeer van pre-Europees contact met rauwe diëten. Maar het is een zware, zware strijd. Inheemse oude mensen, zoals oude mensen overal, houden er niet van om te horen wat ze moeten doen; en de culturele eisen voor respect van oudsten die ingebakken zijn in de meeste inheemse stamleden, maken tussenkomst veel moeilijker.
De voortgang is traag en de verliezen nemen toe. Herinner je je het Jicarilla Dialyse Centrum dat ik noemde?
Moderne geneeskunde ontmoet traditie
Hoe zit het met de White Man's oplossing van het heilige medicijnkastje? Inheemsen, vooral ouderen, zijn niet zo happig op het nemen van "White Man's Medicine", vertellen mijn inheemse studenten me, en vertrouwen in plaats daarvan vaak op traditionele geneeswijzen. Ik heb het idee in de hoofden van veel van mijn inheemse studenten geplant dat diabetes de vloek van een blanke man is die wordt veroorzaakt door ons blanke voedsel en daarom een medicijn van een blanke man vereist, maar ik moet nog van een van hen horen of dit motiverende benadering werkte.
Persoonlijk denk ik dat de toekomst er rooskleurig uitziet voor de stammen in hun strijd tegen de epidemie. Als het niet voor deze generatie is, dan voor de volgende. Toen ik lesgaf met ECHO, was een van de eerste dingen die ik vroeg, hoeveel studenten diabetes hadden. Gezien de demografie van onze student, was het altijd een grote verrassing voor mij hoe weinig PWD's (mensen met diabetes) we in elk cohort hadden. Bijna geen. Maar toen ik vroeg wie een familielid met diabetes had, schoten alle handen omhoog. Of ze de ouderen nu kunnen verplaatsen of niet, ze kunnen het schrift op de muur zien en ze willen diabetes als een stamtraditie elimineren.
Mijn benadering van het onderwijzen van onze stamstudenten was om respect te hebben voor hun tradities, maar om te proberen nieuwe definities te creëren van wie we allemaal zijn. Diabetes is ook een stam. En degenen onder ons die het hebben, evenals onze dierbaren, zijn lid. Dat overstijgt taal en cultuur en traditie. We kunnen allemaal van elkaar leren. Ik concentreerde me erop onze studenten te leren wat diabetes was, en toen rekende ik op hun inheemse wijsheid en tradities om een manier te vinden om die kennis te gebruiken om hun mensen te helpen.
Maakte dat een vriend van mijn nieuwe vijand? Zitten we samen en rookten we een vredespijp? Nee. Maar bij de diploma-uitreiking aan het einde van haar training van vier maanden kwam ze naar me toe en legde een hand op mijn arm, zo licht als een veertje, raakte me nauwelijks aan en zei: "Je bent nog steeds mijn vijand ... Maar je bent een goede vijand om te hebben. "
"Dank je," zei ik tegen haar, "ik ben er trots op je vijand te zijn." En voor het eerst werden haar ogen zachter van vuursteen en fonkelden ze van vreugde.
Will Dubois leeft met diabetes type 1 en is de auteur van vijf boeken over de ziekte, waaronder Taming The Tiger en Beyond Fingersticks. Hij bracht vele jaren door met het helpen van patiënten in een medisch centrum in landelijk New Mexico, met een uniek inzicht in inheemse Amerikaanse populaties en diabetes. Wil, een luchtvaartliefhebber, woont in Las Vegas, NM, met zijn vrouw en zoon en een te veel katten.
.jpg)
