Ben ik bang voor postpartumdepressie? Ja, maar ik voel me ook klaar voor wat er komt.
Ik ben 17 weken zwanger en ik bereid me voor om voor het eerst moeder te worden. Maar ik bereid me niet alleen voor op de slapeloze nachten, de borstvoeding, de luierwissels en de eindeloze zorgen die gepaard gaan met het krijgen van een nieuwe baby - waar ik al heel veel van hou - maar ik bereid me ook voor op een postpartumdepressie.
Ik heb een bipolaire stoornis. Vanwege het feit dat ik alleen ooit hypomanische symptomen heb gehad - wat voor mij over het algemeen een gebrek aan slaap is, me prikkelbaar voelen, grote ideeën hebben, me impulsief voelen, slechte beslissingen nemen en overdreven energiek en gemotiveerd zijn - versus een manische episode, zo blijkt uit onderzoek. Ik heb een hoog risico op postpartumdepressie.
Ik zal niet liegen, ik ben bang. Ik heb een aantal depressieve episodes gehad met mijn bipolaire stoornis en ik voelde me vreselijk. Beneden, verdoofd, leeg. En hoewel ik mijn baby zal hebben om voor te leven, te beschermen en lief te hebben, ben ik bang om te mislukken.
Ik wil dat de eerste maanden dat ik een nieuwe moeder wordt, gelukkige zijn. Ik wil niet teruggetrokken worden of bezwijken aan hopeloosheid. Ik wil het gevoel hebben dat ik het goed doe.
Wat ik doe om me voor te bereiden
Ik kreeg te horen dat ik een hoog risico liep tijdens een afspraak voor geestelijke gezondheid met het prenatale team, dat wilde bespreken hoe ze me konden ondersteunen tijdens mijn zwangerschap en om te controleren of de medicatie die ik gebruik, veilig is voor de baby.
Hoewel er ongelooflijk kleine risico's zijn - zoals bij de meeste dingen - heb ik ervoor gekozen om medicijnen te blijven gebruiken om mijn eigen welzijn te beschermen en om ervoor te zorgen dat ik tijdens mijn zwangerschap zo gezond mogelijk ben.
Ik heb er ook voor gekozen om tijdens mijn zwangerschap therapie te volgen, zodat ik op persoonlijk vlak nog meer ondersteuning heb en minder medisch.
Ik denk dat het goed is om iemand te hebben met wie ik over mijn persoonlijke zorgen kan praten, zonder dat ik me zo gespannen voel als bij een medische professional. Door te praten kan ik mijn zorgen uiten, rationele gesprekken voeren over deze zorgen en eraan werken voordat mijn baby hier is.
In zekere zin ben ik blij dat mij is verteld dat ik postpartumdepressie kan krijgen. Omdat het betekende dat ik tijdens mijn zwangerschap extra ondersteuning heb gekregen - iets wat veel moeders die dit soort depressie ervaren, niet krijgen.
Het betekent ook dat ik voorbereid ben en volledig verwacht wat er kan komen, wat me een waarschuwing geeft en me in staat stelt meer te leren over de toestand, de coping-mechanismen en hoe ik mezelf kan helpen.
Bovendien betekent het dat ik er met mijn familie, partner en vrienden over kan praten voordat het gebeurt - als het gebeurt - zodat ze weten hoe ze mij het beste kunnen ondersteunen.
Waar ik me zorgen over maak
Ik ben doodsbang, maar als ik meer over de aandoening leer voordat ik de diagnose krijg - als ik de diagnose krijg - heb ik tijd om ermee in het reine te komen. En het heeft tijd om in mijn hoofd te nestelen.
Ik heb het gevoel dat als ik het zonder waarschuwing had meegemaakt, ik misschien in ontkenning had gezeten, bang was dat als ik me vertelde over wat ik meemaakte, ik zou worden gezien als een slechte moeder of een risico voor mijn kind.
Maar wetende dat postpartumdepressie tussen 13 en 19 procent van de moeders treft, helpt me te beseffen dat dit niet waar is. Dat ik niet de enige ben. Dat andere mensen het ook meemaken en dat het geen slechte moeders zijn.
Ik denk dat een van de engste dingen voor moeders die met een postpartumdepressie te maken hebben, is dat je vanwege de aandoening als een ongeschikte moeder kunt worden beschouwd en dat je kinderen misschien worden weggehaald. Maar dit is erg extreem en het is zo onwaarschijnlijk dat het zal gebeuren, zoals ik ben gerustgesteld door mijn team voor geestelijke gezondheid en verloskundige.
Ondanks dit te weten, is het een sterke angst en ik denk dat het waarschijnlijk is waarom veel moeders zich niet uitspreken.
En dus denk ik dat het een goede zaak is dat het mij is verteld voordat het gebeurt, omdat ik hierdoor dingen kan vragen voordat ze konden gebeuren. Er is mij verteld dat ik altijd eerlijk moet zijn tegen mijn team, en ik heb om geruststelling kunnen vragen dat ik nog steeds een goede moeder zal zijn.
Tot nu toe gaan de dingen geweldig en ik heb echt geweldige rapporten ontvangen over mijn geestelijke gezondheid. Zelfs als ik denk dat ik het niet goed doe, ben ik er zeker van dat ik dat wel ben, maar ik denk dat dat een onderdeel is van het bestrijden van angst en onzekerheid.
Aan het eind van de dag wil elke nieuwe moeder een goede moeder zijn. Elke nieuwe moeder wil hun baby beschermen. En ik heb geleerd dat ik dit nog steeds kan doen met postpartumdepressie. Dat is niets om je voor te schamen. Dat andere moeders ook lijden en het zijn nog steeds geweldige vrouwen.
Ik weet dat wanneer mijn mooie baby wordt geboren, ik er alles aan zal doen om van hem te houden en hem te beschermen. Het maakt niet uit hoe ik me vanbinnen voel.
En ik zal om hulp vragen, aanvullende ondersteuning zoeken en alles doen wat ik moet doen om ervoor te zorgen dat mijn geest zo gezond mogelijk is terwijl ik door de vroege stadia van het moederschap ga.
Omdat ik gelukkig heb geleerd dat dit mogelijk is - en ik hoef me niet te schamen om hulp te vragen.
Hattie Gladwell is journalist, auteur en pleitbezorger voor de geestelijke gezondheidszorg. Ze schrijft over psychische aandoeningen in de hoop het stigma te verminderen en anderen aan te moedigen zich uit te spreken.
