Hulp nodig bij het navigeren door het leven met diabetes? U kunt altijd D’Mine vragen! Ja, onze wekelijkse Q & A-column door veteraan type 1 en diabetesauteur Wil Dubois is er voor jou.
Hoge bloedsuikers (ook bekend als hyperglycemie) wekken niet-zo-prettige gevoelens op en kunnen gevaarlijk zijn wanneer ze op hun tenen lopen naar mogelijke diabetes ketoacidose (DKA). Tegenwoordig duikt Wil in een vragenpool over waarom zelfs kortstondige pieken na de maaltijd een grotere deal kunnen zijn dan je misschien denkt.
{Heeft u uw eigen vragen? E-mail ons op [email protected] }
Jeremy, type 2 uit Arkansas, vraagt: Waarom is het zo erg als uw bloedsuikerspiegel twee uur na het eten stijgt als u het binnen 3-4 uur weer terugbrengt naar waar het hoort te zijn? Wat is het probleem? Ik dacht dat wat het meest telde niet was hoe hoog het ging, maar hoeveel tijd het in de stratosfeer doorbracht. Heb ik het fout?
Wil @ Ask D’Mine antwoorden: De waarheid is dat je gelijk zou kunnen hebben dat het helemaal geen probleem is. Of misschien speelt u Russische roulette met slechts één lege kamer, in plaats van slechts één kogel.
Hier is de deal: jij, ik en alle anderen in de D-familie zitten gevangen in uitdagende, veranderende tijden. De huidige methoden voor de behandeling van diabetes worden door enkele zeer slimme mensen in twijfel getrokken, terwijl tegelijkertijd andere zeer slimme mensen degenen die de vragen stellen, ondervragen. Alles staat op het punt te veranderen. Of misschien niet. Maar als dat zo is, zou het niet de eerste keer zijn. Overweeg dit: iedereen weet dat een te hoge bloedsuikerspiegel slecht is. Maar dat is niet zo lang geleden niemand wist dat. Het verband tussen hoge suiker en diabetescomplicaties werd pas 26 jaar geleden ontdekt. Ik bedoel, natuurlijk vermoedden veel mensen dat er daarvoor misschien een verband was, maar de wetenschap was er gewoon niet om het te ondersteunen.
Dat veranderde allemaal met de Diabetes Control and Complications Trial, de beroemde DCCT. Waar de DCCT naar keek, waren de effecten van in wezen harder proberen. Destijds was de gouden standaard voor diabetesbehandeling - en dit was voor type 1s - niet om te sterven. Om toch niet te vroeg te sterven. De standaardbehandeling in die tijd was een paar insuline-injecties met een gemiddeld bereik per dag en het gebruik van een urineglucosetestkit als een proxy om te begrijpen wat de algehele bloedsuikerspiegel zou kunnen zijn. DCCT vergeleek dat met wat nu de gouden standaard is: basale / bolus meervoudige dagelijkse injectie met een nieuwerwetse apparaat, een vingerprikmeter genaamd, om te proberen de bloedsuikerspiegel op "normale" niveaus te houden.
De resultaten van deze nieuwe alternatieve therapie waren zo diepgaand dat de studie voortijdig werd stopgezet en de vrijwilligers in de controlegroep - degenen die de standaardbehandeling van de dag gebruikten - werden overgeschakeld naar de nieuwe, intensievere behandeling, omdat deze als onethisch werd beoordeeld. houd iedereen in de controlegroep.
De wetenschap had een lange weg afgelegd sinds het beruchte Tuskegee-experiment.
De rest, zoals ze zeggen, is geschiedenis. De studie veranderde de behandeling van diabetes wereldwijd. Dat was geweldig. Veel levens werden enorm verbeterd en anderen werden eerlijk gezegd gered door het onderzoek en de verschuiving naar een intensievere behandeling. De DCCT creëerde ook onze huidige treat-to-A1C-cultuur: elke combinatie van medicijnen gebruiken - voor zowel type 1- als type 2-diabetespatiënten - om de gemiddelde bloedsuikerspiegel onder een zone te brengen die als 'veilig' wordt beschouwd.
En waar zou dat zijn? Nou, voor het perspectief, mensen zonder de Big D hebben doorgaans A1C-waarden onder de 5,7, en complicaties lijken een groter probleem boven de 9 te zijn, dus het is logisch dat PWD's (mensen met diabetes) ergens tussenin moeten zitten. Dit aantal - meestal tussen 6 en 7 - is in de loop der jaren een bewegend doelwit geweest, maar dat is niet het punt voor de discussie van vandaag. Wat niet naast het punt staat, is dat naarmate de intensieve behandeling begon, clinici iets vreemds begonnen op te merken: PWD's met identieke A1C's deden het niet hetzelfde. Sommige mensen met, laten we zeggen, A1C's van 6.8 waren succesvol; terwijl andere mensen met A1C's van 6.8 uit elkaar vielen.
Huh?
Het was duidelijk dat er meer aan de hand was dan alleen de gemiddelde glucose gemeten door de A1C. Maar wat was het? Welnu, net zoals de vingerprikmeter in de jaren negentig hielp een nieuw licht te werpen op de bloedglucose, zou een nieuwe technologie nog meer nieuwe geheimen onthullen die zich onder onze huid verbergen. De komst van continue glucosemonitoring (CGM) gaf onderzoekers het volgende niveau van begrip: gelijke A1C's worden gemaakt door zeer verschillende inputs. Eigenlijk weten we dit allemaal instinctief: je kunt 100 krijgen door gemiddeld 75 en 125 te zijn; of je kunt 100 krijgen door 50 en 150 gemiddeld te nemen. De resultaten zijn hetzelfde, maar hoe je daar bent gekomen, kan niet meer verschillen. Niemand had daar eerder veel over nagedacht, als het om bloedsuikerspiegel ging, totdat CGM langskwam en het duidelijk maakte.
Toen CGM (continue glucosemeters) een hulpmiddel werd in de werkplaats van klinisch onderzoek, was het duidelijk dat de bloedsuikerspiegel van sommige mensen behoorlijk wilde ritten maakte in vergelijking met die van andere mensen. Dus hoe pasten deze wilde ritten, deze excursies, in het beeld van diabetescomplicaties? Zou dat de verklaring kunnen zijn waarom sommige PWD's het slechter deden dan andere?
Sommige klinische onderzoeken dachten van wel. Anderen niet.
Zoals je zou verwachten, is er de afgelopen jaren geen gebrek aan onenigheid over dit onderwerp; met het grootste probleem niet zozeer als glucose variabel het rokende pistool is met een verhoogd risico op complicaties, maar wat voor soort variabiliteit verhoogt dat risico. Sommige vooraanstaande wetenschappers ondersteunen de overtuiging dat elke excursie een slechte zaak is. Anderen, dat de dagelijkse ups en downs onschadelijk zijn, maar dat jojo A1C's de demon zijn.
Als onze beste eggheads er niet uitkomen, betwijfel ik of ik dat ook kan. Met een open geest kunnen beide natuurlijk waar zijn.
Toen ik voor het eerst de diagnose diabetes kreeg, kreeg ik te horen dat het een spel van gemiddelden was: bewaar je A1C in een goede ruimte en je mag je ogen, nieren en tenen houden. Spikes waren geen probleem. Maar toen begon ik iets op te merken: excursies gaven me een rotgevoel. Als ik de (veel voorkomende en gemakkelijke) fout maakte om te veel koolhydraten te eten, heb ik ervoor betaald. Terwijl mijn Dexcom naar me krijste en twee pijlen omhoog flitste, deden mijn spieren pijn, mijn energie kelderde en was ik geïrriteerd. Evenzo, als ik de high met een woedebolus naar beneden hamerde en mezelf in een vrije val bevond, betaalde ik opnieuw een fysieke prijs.
Voor mij was het duidelijk dat als ik fysiek snelle schommelingen kon voelen - zoals de stoten van een prijsvechter die me in elkaar slaat - het gewoon geen goede zaak voor mijn lichaam zou kunnen zijn. En er was niet veel fantasie voor nodig om te bedenken dat als ik regelmatig door een prijsvechter uit me getrapt zou worden, dit tot blijvende schade zou kunnen leiden. Ik herinner me dat de eerste keer dat ik over de excursietheorie las, ik met mijn hoofd knikte terwijl ik door de woorden ploegde: Ja, dat klinkt goed.
Maar dat is ook niet om de jojo-theorie te ontkrachten. Het menselijk lichaam houdt niet zo van verandering, en ik kan zien waar het proberen om het te forceren om zich aan te passen, opnieuw aan te passen en opnieuw aan te passen aan veranderende gemiddelde suikeromgevingen ook corrosief kan zijn.
Tijd en wetenschap zullen het antwoord brengen. Daar heb ik vertrouwen in. Maar wat moeten we in de tussentijd doen terwijl we wachten tot de laatste geheimen van diabetes worden onthuld? Als je dit als een oorlog wilt zien, hebben we zowel een strategische visie als tactiek nodig om te winnen. Breng als strategie uw A1C in de huidige best-gok-doelzone en doe wat u kunt om hem daar te houden. Neem dan tactisch een dag tegelijk en doe wat je kunt om die vervelende kleine uitstapjes tot een minimum te beperken.
En als u niet van militaire analogieën houdt, beschouw deze benadering dan als een afdekking van uw weddenschappen.
Dit is geen kolom met medisch advies. Wij zijn PWD's die vrijelijk en openlijk de wijsheid delen van onze verzamelde ervaringen - onze zijn-er-gedaan-dat kennis uit de loopgraven. Kortom: u heeft nog steeds de begeleiding en zorg nodig van een bevoegde medische professional.
