Hulp nodig bij het navigeren door het leven met diabetes? U kunt altijd D’Mine vragen!
Welkom terug bij onze wekelijkse Q & A-column, gepresenteerd door veteraan type 1 en diabetesauteur Wil Dubois. Deze week bespreekt Wil die herfstfeestdag die bijna voor de deur staat, en de enorme diabetesuitdagingen die het met zich meebrengt.
{Heeft u uw eigen vragen? E-mail ons op [email protected] }
James, type 1 uit Ohio, schrijft: Oh God. Het is bijna hier. Dankzegging. Koolhydraten. Reisstress. Koolhydraten. Stress in de tijdzone. Koolhydraten. En dan de biggie: gezinsstress. Ik wou, net als een auto, dat ik mijn gezin kon inruilen voor een andere! Wat zegt u, meester Wil, nog nieuwe overlevingstips voor ons dit jaar?
Wil @ Ask D'Mine antwoordt: Nou, hoewel je niet zomaar naar de gezinsverkopen kunt gaan en je oude gezin kunt inruilen voor een gloednieuwe met alle toeters en bellen, kun je - figuurlijk gesproken - opknappen degene die je hebt. Je weet wel, de motor reviseren, een lederen interieur plaatsen, nieuwe verf, mooie velgen. Waarom, tegen de tijd dat u klaar bent, zal niemand uw oude gezin herkennen!
Ben ik m'n verstand kwijt geraakt?
Misschien, maar heb geduld. Ik zie dat je T1 bent zoals ik. Dat betekent meer dan waarschijnlijk dat u momenteel de enige vertegenwoordiger van de D-stam in uw familie bent, en waarschijnlijk ook de enige in uw familiegeschiedenis. Dat betekent op zijn beurt dat u de enige bent die uw behoeften begrijpt. Als uw gezin niet op die behoeften reageert, stel ik dat de schuld voor uw voeten ligt. Sorry, maar het is waar. Op de een of andere manier ben je er niet in geslaagd om te communiceren wat je nodig hebt op een manier die je heeft laten horen.
Nu begrijp ik dat er hier een probleem van kritische massa is. Als u T2 was in een gezin met een sterke familiegeschiedenis, zou iedereen gemotiveerd kunnen zijn om te veranderen, maar toch is het niet onmogelijk voor hele gezinnen om te veranderen om aan de behoeften van een enkel lid te voldoen. We hoeven alleen naar pinda-allergieën te kijken om dit te bewijzen. In gezinnen waar één kind de voor anafylaxie vatbare ernstige reactie op pinda's ontwikkelt, zul je niet merken dat de kom met pinda's gewoon naar het uiteinde van de tafel wordt verplaatst, toch? Oom Joe zal niet zeggen: "Eén pinda zal je niet doden!" Als meer dan 15 koolhydraten in minuten fataal zouden zijn voor type 1s, zouden onze gezinnen binnen twee seconden aan boord zijn met koolhydraatarm eten. Het probleem is dat er teveel koolhydraten zijn kan vermoord ons in een langzame vermelding, dus het is gemakkelijk voor onze dierbaren om de toxische effecten op de lange termijn te negeren.
Toch kunnen gezinnen veranderen. Maar net als het ‘opknappen’ van een auto, is het ombouwen van een gezin tot een diabetesvriendelijk gezin een langetermijnproject dat geduld en doorzettingsvermogen vereist. Mijn advies is om je gevechten verstandig te kiezen, babystapjes te nemen en ervoor te zorgen dat je piepgeluiden de ene verandering onder de knie hebben voordat je de volgende introduceert. Als je mensen overweldigt, gooien ze de handdoek in de ring omdat ze denken dat het te veel voor ze is om het op te nemen. Ik begrijp dat dit nog uitdagender is met gezinnen die wijd verspreid zijn en zich alleen verenigen tijdens de feestdagen.
Dus wat te doen? Mijn advies is om dit jaar een accommodatie te kiezen die je wilt, en er dan op te harpen tot je die hebt. Als je krijgt wat je wilt, zorg er dan voor dat je enthousiast bent over wat voor een geweldig gezin je hebt (dit wordt positieve bekrachtiging genoemd, en er is mij verteld dat hondentrainers de techniek ook gebruiken).
Wat wil je, James? Voor niemand om te zeggen: "één bord zal je niet doden" dit jaar? Om automatisch een hoofdbord koolhydraatvrij geserveerd te krijgen zonder discussie? Dat bloedsuiker een verboden onderwerp is aan de eettafel? Of dat er een koolhydraatarme woestijn op je wacht?
Een ding tegelijk. Baby stapjes.
Als je hier niet het geduld voor hebt, heb je natuurlijk altijd de mogelijkheid om je gezin helemaal op de vlucht te slaan, in plaats van ze in te ruilen of op te knappen. Heb ik het over alleen thuis blijven met een Swanson Turkey TV-diner? Nee, ik dacht meer in de trant van vrijwilligerswerk voor vandaag bij de plaatselijke daklozenopvang. Het is een sociaal aanvaardbare manier om uw gezin te dumpen. Ze zullen je zien als een held in plaats van als een zwerver, je zult iets goeds doen voor vandaag, en je vindt het misschien niet alleen direct lonend, maar het kan je ook helpen met een dankbaarheidsperspectief als je zoveel mensen ziet die zo zijn. veel slechter af dan jij.
Of je kunt trouwen. Dan heb je voor elk vakantieseizoen twee gezinnen waaruit je kunt kiezen. Vraag uw arts of een echtgenoot geschikt voor u is.
Nu noemde u ook reis- en tijdzonestress. Daar is ook geen gemakkelijke remedie voor, maar ik heb wel een paar vaccins te bieden. Voor reisstress: als het je lukt, reis dan een dag of twee eerder en vertrek een dag of twee later. Natuurlijk heb je misschien meer hotelkosten en verlies je wat werktijd, maar je vermijdt de grootste drukte van het verkeer in de luchtwegen en op de snelwegen. Dat vermindert uw stress, en de extra tijd vermindert ook de zorgen over ontbrekende verbindingen door weersomstandigheden en dergelijke.
Het tijdzonevaccin houdt in dat vluchttijden worden gekozen op basis van wat het handigst is, niet op basis van de beste prijs. De meesten van ons kozen vluchten op basis van het goedkoopste ticket. Maar er is een gezegde in het bedrijfsleven dat tijd geld is. Evenzo is tijd gezondheid. Als je om 3 uur 's nachts opstaat om de rode ogen op te vangen en tweeënzeventig dollar te besparen, wordt je bloedsuikerspiegel verpest.
Het is het echt niet waard.
Geef een beetje meer geld uit, bespaar veel gezondheid. Zoek vluchttijden die passen bij uw normale lichaamsritmes en u zult zich beter voelen. U kunt uw lichaam ook voorbereiden door uw medicatie, met name de basale insulinetijd, enkele dagen van tevoren te veranderen in de tijdzone waar u naartoe reist, terwijl u nog thuis bent. Het doel is om te voorkomen dat er teveel veranderingen tegelijk plaatsvinden.
OK, op koolhydraten, koolhydraten, koolhydraten, koolhydraten. Toegegeven, we hebben vulling en zoete aardappelen, broodjes, gelei cranberry en jus, en taarten om mee om te gaan - en verdomme, krijg ik ooit honger door dit te schrijven! Maar de topattractie van een typische T-day-maaltijd is ongeveer zo koolhydraatarm als je kunt krijgen: een grote, dampende plaat met eiwitten. Ja. Van Turkije is wetenschappelijk bewezen dat het een effect heeft op de bloedsuikerspiegel. De met roomkaas gevulde stengels bleekselderij zijn ook grotendeels onschadelijk, en de sperziebonen - tenzij ze worden gedrenkt in een romige soep en bedekt met lekkere Franse gebakken uien - hebben een even laag aantal koolhydraten.
Ja, ik realiseer me dat het onmogelijk is dat tante Betty stopt met het maken van haar beroemde groene bonen ovenschotel, maar je kunt het opknappen haar in de mate dat ze tijdens het assemblageproces een portie of twee van de gewone sperziebonen voor je opzij zet.Om een bijgerecht vragen is ook nauwelijks een ongemak, of je glipt de keuken in en maakt voor jezelf wat bloemkool ‘aardappelpuree’ terwijl de kalkoen in de oven staat.
Is er wilskracht nodig om koolhydraatarm te eten terwijl de mensen om je heen uitkijken naar carbolicious goodies? Ja. Natuurlijk. Maar zijn we niet sterk? En je zult dankbaar zijn voor een gelukkige bloedsuikerspiegel, zowel Thanksgiving-avond als de volgende dag. Je kunt het. Er zijn tenslotte veel koolhydraatarme opties, direct aan de tafel van Thanksgiving Day. Het is niet zoiets als naar een pastacongres gaan waar geen koolhydraatarme opties te vinden zijn.
Een andere pijl in de pijlkoker die voor sommige D-mensen werkt, is het microdeeltje. Als u zeer kleine porties van het koolhydraatrijke aanbod neemt, samen met zeer grote porties van de koolhydraatvrije opties, kunt u genieten van de verscheidenheid van het banket met een drastisch verminderd aantal koolhydraten, tenminste in vergelijking met wat andere mensen aan de tafel consumeren. Het risico is dat één smaak van jus een verdovend effect kan hebben op de smaakpapillen en wilskracht, wat kan leiden tot een onbeperkte koolhydraatrijke voedingswaanzin. Persoonlijk vind ik dat er meer wilskracht nodig is om een micro-portie te maken dan om alleen koolhydraatarm te eten terwijl alle anderen de vulling en zoete aardappelen passeren. Maar dat ben ik maar. Je wilskracht kan variëren.
En dat is het voor dit jaar. Ik wil eindigen met te zeggen dat ik dankbaar ben voor jullie allemaal, mijn lezers. Als mijn wiskunde klopt (en ik ben er vrij zeker van dat het komt omdat ik het op mijn vingers kon doen), is dit mijn achtste T-dag-column hier op Diabetes MijnDat klopt, acht jaar. Bedankt en blijf de geweldige vragen komen!
Dit is geen kolom met medisch advies. Wij zijn PWD's die vrijelijk en openlijk de wijsheid delen van onze verzamelde ervaringen - onze zijn-er-gedaan-dat kennis uit de loopgraven. Kortom: u heeft nog steeds de begeleiding en zorg nodig van een bevoegde medische professional.
