Wat we probeerden te doen, werkte niet voor ons beiden, dus waarom was ik zo resistent om te stoppen?
Ik haat borstvoeding.
De woorden leken van mijn computerscherm te kloppen. "Voel ik me echt zo?" Ik vroeg mezelf. "Ben ik toegestaan om je zo te voelen? Ben ik een slechte moeder / ondankbaar / mislukking / voeg-de-zelfhaat-bijvoeglijk naamwoord-hier-omdat ik me zo voel? "
De pagina was leeg, afgezien van die drie woorden, en toch zeiden die drie woorden zoveel. Ze spraken over de maanden van tranen, de voortdurende angst, de teleurstelling en de uitputting. Ik was zo uitgeput.
Het punt is, ik hield echt van borstvoeding - als het soepel verliep. Maar toen ik die woorden schreef, was het een strijd tot het einde, tenzij mijn zoon dood sliep.
Zo was het niet altijd
Het meest frustrerende was dat we al een enorme hindernis hadden overwonnen. Toen ik leerde omgaan met mijn overaanbod en krachtige teleurstelling, die de eerste anderhalve maand zo onmogelijk hadden gemaakt, ging ik bijna over op exclusief kolven.
Natuurlijk, om een voeding compleet te maken, moesten we de hele voeding zijwaarts op een bed gaan liggen (wat betekende dat we niet langer dan 2 uur per keer buiten konden zijn), maar ach, in vergelijking met de eerste weken was dit een overwinning. We begonnen zelfs moedig te eten rechtop in de hoop het huis weer te kunnen verlaten.
Toen, rond de leeftijd van 12 weken, toen het cognitieve bewustzijn van mijn zoon zich uitbreidde, kwam er afleiding. De rust die we ooit hadden ervaren tijdens feeds, ging de deur uit.
Zijn hoofd draaide zich om en probeerde elk voorwerp in de kamer in zich op te nemen. 3 minuten voeden, soms 1, voordat je huilen onderbreekt en weigert weer verder te gaan. Ik deed alsof ik hem martelde bij het zien van mijn borsten.
Zijn gewichtstoename daalde een beetje op de groeischaal en hoewel onze kinderarts zich geen zorgen leek te maken, raakte ik geobsedeerd door zijn eten. Het was alles waar ik aan kon denken of waarover ik kon praten. Borstvoedingondersteuning zoeken bij elke mogelijke bron.
We probeerden alle trucs uit het boek en brachten het grootste deel van onze dagen door opgesloten in een stille kamer met het licht uit, met elkaar bevechtend en huilend. Het was een donkere periode, letterlijk en figuurlijk.
"Ik kan niet geloven dat dit weer gebeurt", riep ik tegen mijn man. De stress en het trauma van de eerste weken komen weer naar boven en verergeren zich met de pure uitputting van de samenvallende slaapregressie van 4 maanden.
"Ik denk dat het tijd is om iets anders te proberen. Dit werkt duidelijk niet, ”stelde hij vriendelijk voor.
Maar ik was ongelooflijk resistent. Niet voor een oordeel over andere methoden. Ik kreeg zelf flesvoeding en zoals gezegd was ik in die vroege dagen nog maar een paar minuten verwijderd van de overstap naar pompflessen. Ik was resistent, want als mijn zoon de voorkeur gaf aan formule of de fles, had het op de een of andere manier het gevoel dat hij me zou afwijzen.
Ik was ook geobsedeerd door wat ooit was. Zich vastklampen aan die korte periode dat we in onze groef zaten, alsof het de basis was voor de rest van zijn voedende leven. Vergeten (of nog niet helemaal beseffen) dat er geen basislijn is in het ouderschap, omdat baby's altijd veranderen.
Baby's zijn niet gebonden aan onze verwachtingen
En man, veranderde hij ooit. Toen zijn zicht verbeterde, explodeerde zijn hele wereld open, en hij genoot ervan! Behalve toen we probeerden hem te voeden of in slaap te brengen, maakte hij zich nooit druk of deed hij geen honger.Blijkbaar hield het eten van mama's nachtelijke boobiebar hem de hele dag tevreden.
Ik maakte me echter nog steeds zorgen en bracht hem nog een keer terug naar de dokter. Zijn gewichtstoename was gestaag en ze verzekerde me nogmaals dat dit allemaal een normaal onderdeel was van zijn ontwikkeling.
Toen ze hem zag rondkijken in de examenkamer en alles bestudeerde, zei ze: 'misschien verveelt hij zich gewoon?' We besloten om het een week te geven voordat we de formule probeerden.
Ik duurde niet eens nog 24 uur voordat ik weer instortte en toegaf. Ik huilde toen mijn man de fles vulde. Was dit het einde van de borstvoeding?
Toen bleek dat hij ook niet in formule geïnteresseerd was, voelde ik me even gelijk. Misschien was het toch niet persoonlijk! Maar toen realiseerde ik me dat als hij zelfs geen formule zou nemen, wat zouden we dan doen?
En toen gebeurde er iets verbazingwekkends.
Een paar dagen later, na alweer een gruwelijk voer (of gebrek daaraan), kwam ik uit de kerker van de kinderkamer de zonovergoten woonkamer binnen om mijn man te zoeken.
Als onderdeel van het beheersen van mijn overaanbod, zou ik altijd een paar gram in een melkvanger afkolven voorafgaand aan het voeren. Ik hield onze zoon met de ene hand vast en de Haakaa in de andere, toen hij hem pakte en als een kopje naar zijn mond trok en begon te puffen.
Dit was een magisch moment. Er was iets met het vasthouden van zijn eigen beker, met onafhankelijk zijn in het voedingsproces, dat hem inspireerde om weer te gaan eten.
We volgden zijn voorbeeld
Voor zijn volgende maaltijd kwamen we uit de donkere kamer en brachten hem naar het licht van de eetkamer. In plaats van hem liggend te voeden, lieten we hem rechtop in zijn stoel zitten, en in plaats van de borsten in zijn mond te duwen, gaven we hem een fles moedermelk.
Hij dronk het hele ding binnen enkele minuten op. Geen gedoe. Geen tranen. Geen verstikking. En hij sloot zijn ogen met me, intenser dan ooit tijdens het geven van borstvoeding (aangezien zijn ogen vaak gesloten waren van frustratie of om malafide sprays te vermijden).
Toen hij klaar was, keek hij ons aan met een grote tandeloze glimlach. Zo trots op zichzelf. Zo opgelucht.
Nadat ik het plezier van mijn zoon had gezien dat hij zichzelf kon voeden, nam ik de moeilijke beslissing om overdag over te stappen op flessen. Hoewel ik wist dat het de juiste zet was, was er een enorm gevoel van verlies. Ik moest rouwen om onze borstvoedingsrelatie overdag.
Maar zou je het niet weten, een tijdje nadat we waren overgestapt, begon hij dat te doen vragen voor de borsten. Hij gezocht borstvoeding geven!
Door ons beiden toestemming te geven om te stoppen, hielp het ons echt door te gaan.
Mijn zoon is nu 7 maanden oud en we geven niet alleen nog borstvoeding, we kunnen dat eindelijk (meestal) met gemak doen. Ik weet niet zeker wat morgen zal brengen of hoe lang hij wil doorgaan, dus ik zal gewoon genieten van dit moment zoals het nu is.
En ik zal proberen te onthouden dat ik, omdat hij altijd aan het veranderen is, ook bereid moet zijn om dat te doen.
Sarah Ezrin is een mama, schrijfster en yogaleraar. Sarah is gevestigd in San Francisco, waar ze samen met haar man, zoon en hun hond woont, en verandert de wereld door één persoon tegelijk zelfliefde bij te brengen. Bezoek voor meer informatie over Sarah haar website, www.sarahezrinyoga.com.
