Ik werd op een ochtend tijdens de kerstvakantie van de universiteit bedekt met striemen wakker. Mijn huid was heet en ontstoken door mezelf onbewust in mijn slaap te krabben.
Het markeerde het begin van een heel lang, jeukende jaar.
In de loop van de volgende maanden zag ik veel artsen en specialisten en bracht ik veel te veel tijd online door om de oorzaak van deze voortdurende reactie te achterhalen.
Uiteindelijk stelde een arts bij mij chronische idiopathische urticaria vast. Met andere woorden, chronische netelroos zonder bekende oorzaak. Ik kreeg te horen dat de netelroos ergens tussen de 1 en 5 jaar kon duren, en dat ze op elk moment weer terug konden komen - een ontmoedigend iets om te horen.
Artsen schreven me antihistaminica voor de netelroos voor. Maar elke keer dat ik een hogere dosis kreeg, werkte de medicatie slechts een paar dagen voordat de netelroos terugkwam.
Dus zocht ik andere behandelingen. Ik nam havermoutbaden, deed ijs op de striemen, gebruikte lotions - niets werkte.
Mijn huid voelde altijd alsof hij in brand stond en de symptomen verspreidden zich naar andere delen van mijn lichaam. Soms zwollen mijn lippen op. Soms kregen mijn handpalmen en voetzolen jeuk.
De netelroos maakte het moeilijk om door het dagelijkse leven te gaan. Ik kon me niet concentreren op mijn lessen, stages of vakantiebanen. Ik wist dat ik iets moest vinden om mijn huid te verzachten.
Het plastic probleem
Toen begon ik me te verdiepen in de ingrediëntenlabels op de producten voor persoonlijke verzorging die ik gebruikte. Ik dacht dat als ik een meer holistische benadering zou kiezen en mogelijk schadelijke ingrediënten zou verwijderen, ik eindelijk wat verlichting zou kunnen vinden.
Ik begon alles te ruilen, van mijn lotion en shampoo tot mijn wasmiddel voor schonere versies. Maar terwijl ik doorging met mijn onderzoek, realiseerde ik me dat de ingrediënten niet het enige waren waar ik me zorgen over hoefde te maken in deze producten - het waren ook de plastic bakjes en het afval.
Ik kon niet geloven dat ik me nooit had gerealiseerd hoeveel ik elke dag weggooide en hoe ik bedrijven ondersteunde die veel meer dan hun eerlijke aandeel in de vervuiling veroorzaakten.
Ik was diepbedroefd bij de gedachte aan de dieren wier huizen werden verwoest, aan de mensen die het meest kwetsbaar waren voor de verwoestende gevolgen van klimaatverandering, aan de planeet die we snel vernietigen.
Ik vond al snel een andere hoek van het internet die mijn interesse wekte: de zero-waste-beweging. Leden van de grote en steeds groeiende gemeenschap streven ernaar om zo min mogelijk naar de stortplaats te sturen door wegwerpverpakkingen en producten voor eenmalig gebruik te vermijden.
Groen gaan
Gezien de manier waarop onze samenleving is opgezet, kan het creëren van geen enkel afval als een onmogelijk doel aanvoelen. Dat is de reden waarom veel mensen in de beweging zich simpelweg concentreren op praktische duurzaamheid en het kopen van producten met minimale verspilling - en dat is wat ik deed.
Toen mijn flesjes shampoo op waren, schakelde ik over op shampoobars zonder verpakking. Toen ik een nieuwe kam nodig had, vond ik een bamboe in plaats van conventioneel plastic. En ik begon mijn kleding en meubels tweedehands te kopen in plaats van nieuw.
Onderweg vond ik zoveel prachtige kleine bedrijven met ongelooflijke ruil voor alledaagse producten die weinig tot geen verspilling veroorzaakten en holistische en gezonde ingrediënten bevatten die mijn huid ten goede zouden komen.
En terwijl ik bleef leren hoe belangrijk het is om beter te eisen van bedrijven en machtige mensen, en hoe belangrijk het is om te stemmen met mijn dollar en planeet aarde in gedachten, werd duurzaamheid een steeds belangrijker onderdeel van mijn levensstijl en identiteit - en het begon allemaal met mijn netelroos.
Lessen voor het leven
Hoewel ik wou dat ik deze lessen had kunnen leren zonder de jeuk, ben ik nog steeds dankbaar voor de ervaring. Door dit alles heen vond ik een passie voor holistische gezondheid, duurzaamheid en intersectioneel milieubewustzijn.
Mijn netelroos ging eindelijk weg na 13 maanden van bijna dagelijkse irritatie, en sindsdien zijn ze verdwenen. Het bleek dat ze een vroeg teken waren van de thyroïditis van Hashimoto, een auto-immuunziekte die de schildklier aantast, waarvan ik 3 1/2 jaar later de diagnose kreeg.
Heeft mijn overstap naar een duurzamere levensstijl de netelroos gestopt? Het is mogelijk, maar ik weet het niet zeker. Ze zijn misschien gewoon weggegaan zonder duidelijke reden.
Het enige waar ik echter zeker van ben, is dat onze grootste levenslessen soms uit de meest onverwachte plaatsen kunnen komen.
Hannah Austin is grafisch ontwerper in Chicago. Ze heeft haar passies voor design en duurzaamheid gebruikt om Earthical te creëren, een bron voor het vinden van milieubewuste ruilingen voor alledaagse producten, evenals de winkels die deze verkopen. Haar doel is altijd om duurzaamheid zo laagdrempelig mogelijk te maken. In haar vrije tijd leert ze graag over duurzaamheid en holistische gezondheid, en brengt ze tijd buiten door met haar honden. Je kunt haar vinden op Instagram.
.jpg)
.jpg)
