Het bekken vormt zowel de basis van de wervelkolom als de kom van het heupgewricht. De bekkenbeenderen omvatten de heupbeenderen, het heiligbeen en het stuitbeen.
De heupbeenderen zijn samengesteld uit drie sets botten die samensmelten naarmate we ouder worden. Elke set is bijna symmetrisch over de middellijn van het lichaam. De delen van het heupbot zijn:
- Ilium: het grootste deel van het heupbeen. De toppen van de ilia zijn wat mensen doorgaans als hun heupen beschouwen, omdat ze meestal in de taille voelbaar zijn.
- Schaambeen: dit bevindt zich aan de voorkant van het heupbeen, het dichtst bij de geslachtsorganen.
- Ischium: Onder het darmbeen en naast het schaambeen vormt dit ronde bot het onderste deel van het heupbot. Dit is waar het dijbeen het bekken ontmoet om het heupgewricht te creëren.
Het heiligbeen is een driehoekig bot dat in het achterste gedeelte van het bekken lijkt te zijn ingeklemd. Het bestaat uit vijf gefuseerde wervelbotten. Het mannelijke heiligbeen is langer en smaller dan dat van een vrouwtje. Het heiligbeen is verbonden met het staartbeen of stuitbeen, dat is gemaakt van verschillende gefuseerde wervelbotten aan de basis van de wervelkolom.
De bekkenbeenderen van een man zijn doorgaans kleiner en smaller dan die van een vrouw. De schaamboog, of ruimte aan de basis van het bekken, is ook kleiner dan die van een vrouw.
De opening aan de basis van het bekken, het obturator foramen, vormt het kogelgewricht met het dijbeen, het grote bot van het been. Dit gewricht en zijn vermogen om in vele hoeken te draaien, is een van de vele delen van de anatomie waarmee mensen kunnen lopen.
De wervelkolom of wervelkolom is een toren van botten die bestaat uit 24 onregelmatig gevormde botten samen met de negen gefuseerde botten in het heiligbeen en het stuitbeen. De wervelkolom bepaalt grotendeels de houding. Het huisvest en beschermt ook het ruggenmerg, het belangrijkste zenuwcentrum van het lichaam.
