Dit zijn vijf tekenen dat ik dringend wat tijd alleen nodig heb.
Het kan elke doorsnee avond zijn: het avondeten is aan het koken, mijn partner doet dingen in de keuken en mijn kind speelt in hun kamer. Ik zou op de bank in de slaapkamer de was kunnen lezen of opvouwen als mijn partner me iets komt vragen, of mijn kind begint geluiden te maken terwijl ze spelen.
Plots is mijn interne dialoog een lange reeks van uuuuggggghhhhh geluiden terwijl ik mijn adrenaline voel stijgen.
Dit is mijn lichaam dat schreeuwt dat ik al een tijdje te laat ben.
Als moeder, partner en vrouw in deze samenleving kan het gemakkelijk zijn om verstrikt te raken in een cyclus van constant dingen doen voor andere mensen. Het is echter essentieel om ervoor te zorgen dat we ook voor onszelf zorgen. Soms betekent dat dat je er even helemaal tussenuit moet en wat tijd voor jezelf moet doorbrengen.
Door onszelf deze tijd niet te gunnen om op te laden, lopen we het risico op een burn-out, zowel emotioneel als fysiek.
Gelukkig ben ik de waarschuwingssignalen gaan herkennen dat ik mezelf te veel push. Hieronder staat een lijst met vijf manieren waarop mijn lichaam en geest aangeven dat ik al een tijdje alleen te laat ben en welke veranderingen ik aanbreng om ervoor te zorgen dat ik goed voor mezelf zorg.
1. Niets klinkt leuk meer
Een van de eerste aanwijzingen dat ik wat tijd voor mezelf nodig heb, is wanneer dingen gewoon niet leuk klinken. Ik kan mezelf intern klagen over verveling of het uitstellen van creatieve projecten waar ik normaal naar uitgekeken zou hebben.
Het is alsof mijn geest moet worden opgeladen voordat hij iets kan aannemen waarbij creatieve energie wordt verbruikt.
Als ik merk dat dit gebeurt, realiseer ik me dat het tijd is voor een 'ik-date'. Dit kan zo simpel zijn als naar de bibliotheek gaan en een uurtje rondkijken of een kopje thee halen en op Pinterest kijken voor nieuwe ideeën voor kunstprojecten.
Het is onvermijdelijk dat de combinatie van een beetje tijd alleen en wat nieuwe inspiratie ervoor zorgt dat mijn creatieve sappen weer gaan stromen.
2. Ik merk dat ik ALLE dingen wil eten
Ik heb in de loop der jaren geleerd dat ik een emotionele eter ben. Dus als ik merk dat ik plotseling naar alle snacks in huis verlang, is dit een goede herinnering om bij mezelf in te checken en te kijken wat er intern aan de hand is.
Over het algemeen, als ik merk dat ik naar de chips of chocolade reik, is dat omdat ik een ontsnapping zoek via mijn smaakpapillen.
Soms zal ik erkennen dat ik gestrest ben en een warm bad nemen, een boek en mijn snacks meenemen. Andere keren zal ik mezelf afvragen wat ik eigenlijk nodig heb; het zijn niet de snacks, maar eerder een enorm glas water en citroen, samen met wat rustige tijd op de achterporch.
Door mijn verlangen om emotioneel te eten op te merken en bij mezelf in te checken, kan ik bepalen of het echt het voedsel is dat ik wil (soms is het dat!) Of dat ik eigenlijk een pauze wil.
3. Ik ben overweldigd door de kleine dingen
Meestal ben ik erg bedreven in het jongleren met meerdere verantwoordelijkheden en tegelijkertijd kalm te blijven. Soms merk ik echter dat ik overweldigd raak door de kleinste dingen.
Misschien merk ik halverwege het eten dat ik een ingrediënt mis en emotioneel verlamd raak bij het bedenken van een vervanging. Of ik realiseer me na het verlaten van de winkel dat ik vergeten ben shampoo te kopen en in tranen uitbarst.
Elke keer dat ik merk dat ik niet langer met deze dingen kan rollen en in plaats daarvan wordt tegengehouden, is het een goede indicatie voor mezelf dat ik te veel op mijn bord heb en een pauze moet nemen. Meestal is dit voor mij een goed moment om zelfzorg te oefenen. Dit bevat:
- Ik geef mezelf een stevige realiteitscheck. Is deze situatie echt het einde van de wereld?
- Uitzoeken of aan mijn basisbehoeften wordt voldaan. Heb ik honger? Moet ik wat water drinken? Zou ik me beter voelen als ik een paar minuten ga liggen?
- Hulp zoeken. Ik kan mijn partner bijvoorbeeld vragen om shampoo op te halen als ze weg zijn.
Door een aantal van die kleine dingen van mijn bord te halen, kan ik wat tijd voor mezelf terugkrijgen om goed te ontspannen en weer op te laden.
4. Ik begin naar mijn dierbaren te snauwen
Ik ben er trots op dat ik over het algemeen vrij gelijkmatig ben. Dus als de kleine geluiden die mijn kind maakt onder mijn huid kruipen, of als ik gefrustreerd raak als mijn partner me een vraag stelt, weet ik dat er iets aan de hand is.
Als ik merk dat ik chagrijnig en pittig word met mijn dierbaren, plaats ik mezelf in wat mijn familie en ik een 'zelfopgelegde time-out' noemen. Dit is gereserveerd voor wanneer een van ons zich realiseert dat ze hun limiet hebben bereikt en echt een paar minuten nodig hebben.
Voor mij ga ik vaak naar de slaapkamer en haal diep adem en oefen aardingstechnieken, zoals wrijven over een gladde steen of het ruiken van etherische oliën. Ik kan een paar minuten een spelletje op mijn telefoon spelen of de kat aaien.
Gedurende deze tijd zal ik ook nadenken over wat ik op dat moment echt nodig heb.
Als ik uiteindelijk weer klaar ben om met mensen om te gaan, ga ik terug en bied ik mijn excuses aan voor het klikken. Ik zal mijn kind of partner laten weten wat er aan de hand was en, indien nodig, hen laten weten dat er iets is dat ik nodig heb.
5. Ik wil me verstoppen in de slaapkamer ... of badkamer ... of kast ...
Meer dan eens ben ik met mijn telefoon de badkamer in geslopen, niet omdat ik weg moest, maar omdat ik gewoon even stil wilde zijn. Deze daad van mezelf verwijderen van mijn familie is dat mijn lichaam me vertelt dat ik echt meer tijd voor mezelf nodig heb - en niet alleen vijf minuten in mijn badkamer!
Als ik merk dat ik dit doe of de neiging heb om mezelf op te sluiten in de slaapkamer (voor meer dan alleen de eerder genoemde zelfopgelegde time-out), dan weet ik dat het echt tijd is om weg te komen. Ik haal mijn planner tevoorschijn en zoek wat tijd om de lunch met mijzelf te plannen. Of ik zal mijn partner vragen of we een goede tijd voor mij kunnen bespreken om een paar dagen weg te komen en een overnachting in te plannen.
Ik kom bijna altijd verfrist en liefdevoller terug uit deze tijd, een meer aanwezige partner en in het algemeen meer mezelf.
Als ik de tekens ken, kan ik actie ondernemen
Al deze signalen zijn voor mij een goede indicatie dat ik niet goed voor mezelf zorg zoals nodig is. Als ik deze dingen begin te voelen, kan ik bij mezelf kijken en mijn verschillende zelfzorgpraktijken implementeren.
Van een warm bad en een boek of een wandeling met een vriend tot een paar dagen weg van mijn familie, deze kunnen zowel mijn lichaam als mijn geest helpen doen herleven en verjongen.
En hoewel uw indicatoren kunnen verschillen van de mijne, helpt het om voor uzelf te zorgen als u weet wat ze zijn - en wat het beste werkt om ze te verlichten.
Angie Ebba is een queer gehandicapte kunstenaar die schrijfworkshops geeft en landelijk optreedt. Angie gelooft in de kracht van kunst, schrijven en performance om ons te helpen een beter begrip van onszelf te krijgen, een gemeenschap op te bouwen en verandering door te voeren. Je kunt Angie vinden op haar website, haar blog of Facebook.
.jpg)
