"Is het spoor van onze relaties niet de tijd die het hart nodig heeft om zijn rol te oefenen in de beweging die we Liefde noemen?" vraagt Mark Nepo in 'The Book of Awakening', een verzameling dagelijkse lezingen die ik drie jaar lang elke dag heb gelezen.
Dit is het verhaal van mijn chronische hardnekkige migraine toegestaan mij om te groeien, en hoe mijn toestand me ook heeft geholpen om te stoppen met het beschermen van mijn relaties, zodat ze kunnen uitgroeien tot echte verbindingen en een spoor van liefde kunnen creëren dat ik omarm.
Mijn geschiedenis met migraine
Ik heb het grootste deel van mijn leven migraine gehad. Toen ik af en toe migraine had, waren mijn symptomen misselijkheid, braken, kloppende pijn en lichtgevoeligheid. Ik zou in het donker gaan liggen en stukken tijd verliezen.
Wat ik me niet realiseerde, was dat mijn lichaam en emoties me vroegen om te vertragen, om diep naar binnen te kijken. Maar ik luisterde niet - tot iets meer dan 2 jaar geleden, toen mijn lichaam schreeuwde.
Frequente migraine-episodes leidden tot drie bezoeken aan de eerstehulpafdeling en twee ziekenhuisverblijven. Een van hen duurde meer dan 2 weken.
Toen ik het ziekenhuis verliet, had ik nog steeds pijn, en de migraine-episode die me in het ziekenhuis deed belanden, hield meer dan 9 maanden aan. Ik herinner me dat ik vroeg of ik de diagnose chronische migraine zou krijgen. Ik was zo bang voor die term. Een geweldige arts-assistent antwoordde: "Wel, Megan, we hopen van niet."
Tegen de tijd dat ik het ziekenhuis verliet, kreeg ik de diagnose chronische hardnekkige migraine.
Mijn huidige behandeling bestaat uit drie preventieve medicijnen plus Botox voor migraine, een dieet dat mijn voedseltriggers voor migraine vermijdt, supplementen, dagelijkse meditatie en therapie.
Ik heb nog steeds twee fakkels per week, waarvan sommige 2, 3 of 9 dagen duren, maar ik heb minder pijn en heb meer controle, waardoor ik ten volle van het leven kan genieten.
Ik ben een gelovige, een krijger en ik zal altijd naar verbetering streven, maar ik heb geleerd dankbaar te zijn voor het huidige moment, open te staan voor kwetsbaarheid en mijn eerlijke relaties te koesteren.
Zelfs met beheerde chronische migraine ben ik nog steeds een filmmaker, cameraman, opvoeder, danseres, dochter, zus, partner en - mijn grootste vreugde - een tante van twee jonge nichtjes.
Leven, onderbroken
Toen ik episodische migraine had, moest ik de hele tijd plannen annuleren.
Ik ben een zeer actieve, uitmuntende perfectionist en een sociale vlinder. Dus toen ik niet kon deelnemen met mijn dierbaren of de oorzaak was van veranderde plannen, was ik er kapot van. Maar ik was altijd in staat om meteen weer in het leven te springen als ik me beter voelde, dus ik deelde mijn symptomen vaak met niemand.
Maar toen mijn hardnekkige episodes begonnen, kon ik niet meer werken, dansen of socializen zoals vroeger.
Mijn familie, vrienden en collega's belden om naar me te kijken, maar ik verstopte me in de hoop dat het tegen de tijd dat ik uit mijn duisternis tevoorschijn kwam, beter zou zijn.
Ik was depressief. Ik wilde niet dat ze me zo zagen, en ik wilde niet dat mijn relatie met hen veranderde. Ik was bang dat mijn partner me zou verlaten omdat ik te veel was om te verdragen, en ik was bang dat ik niet zou worden aangenomen omdat ik te zwak leek.
Ik dacht dat als ik me lang genoeg verstopte, mijn toestand zou verbeteren en ik weer tot leven zou komen zoals voorheen, en niemand zou het verschil merken.
Een moment van duidelijkheid
Ik vroeg niet om hulp en verborg de ernst van mijn pijn.
Totdat de migraine-episode die ik twee jaar geleden had me uiteindelijk openbrak en ik besefte dat ik liefde en eerlijkheid in mijn leven moest brengen.
Ik besefte dat ik met volle teugen van mezelf moest houden, en van daaruit leerde ik ook van mijn migraine te houden voor wat het me heeft geleerd.
"Alleen proberen om van anderen te houden, zonder eerst van jezelf te houden, is een huis bouwen zonder een sterke basis" is een citaat waar ik van hou door Yung Pueblo. Zonder de uitdagingen van mijn migraine onder ogen te zien, zou ik bang zijn geweest voor verandering, het leven niet laten ontvouwen en mensen niet volledig binnenlaten, niet mijn fundament bouwen.
Een van de relaties die het meest is gegroeid door de progressie van mijn toestand, is die met mijn vader.
Hij hield mijn hand vast tijdens een paniekaanval. Hij en mijn stiefmoeder zaten naast me toen ik voor het eerst een nieuw preventief medicijn in mijn dij injecteerde, en beiden kwamen bij me met het invullen van kleurboeken als dat alles was wat ik kon doen om te stoppen met beven van angst.
Veranderende relaties
Ik heb geleerd om meer compassie voor mezelf te hebben, om erop te vertrouwen dat dit niet voor niets mijn reis is.
Ik vraag mijn familie nu om niet altijd te vragen hoe ik me voel. Dit helpt me eraan te herinneren dat er meer aan mij is dan migraine, en een tip die ik ten zeerste aanbeveel.
Een keer nam ik zelfs een ‘vakantie’ van mijn migraine, zonder er een week over te praten of over mijn behandelingen. Ik merkte dat ik zoveel meer van mijn tijd met familie en vrienden genoot.
Ik neem afstand van de pijn door mindfulness-wandelingen te maken en dingen aan te wijzen die ik zie zoals een kind dat zou doen. Ik verwijs naar mijn migraine als 'mijn Porkchop', een hulpmiddel dat ik heb geleerd van de mind-body-app Curable.
Ik raad ook aan om je pijn te visualiseren. Toen ik dit voor het eerst probeerde, was de pijn slechts een kleur, een dieprode kleur die het ene oor binnendrong en het andere wegliet. Nu is het een levendig, weelderig groen.
Eens kreeg ik een visualisatie tijdens een van mijn hardnekkige afleveringen. Er waren twee van mij: de een had pijn, maar de ander was genezen en we liepen naast elkaar op het strand.
Ik keer routinematig terug naar deze visualisatie. De genezen versie van mij leidt mijn pijnlijke zelf naar schaduw, en we rusten bij mijn moeder.
Deze ervaring heeft ook mijn relatie met mijn moeder veranderd, die haar strijd tegen borstkanker verloor toen ik 16 was. Ik was zo jong dat ik het verlies op dat moment niet volledig kon verwerken.
En op de een of andere manier, tijdens mijn hardnekkige migrainereis, brak ik open en zag haar. Ik schreef haar brieven, sprak met haar tijdens meditaties en vroeg haar om hulp.
Uiteindelijk begon ik haar te voelen glimlachen terwijl ze mijn hand vasthield.
De zilveren voering vinden
Een van de grootste veranderingen die ik heb aangebracht, is meer over mijn migraine praten. Ik let er nog steeds op dat het mijn hele taal niet vertroebelt, maar in sommige opzichten heb ik geleerd het te normaliseren.
Op deze manier is migraine minder intimiderend, minder als een eng monster midden in de nacht en meer als een seizoen van mijn leven dat, net als al het andere, zal veranderen.
Ik ben ook een apart Instagram-account begonnen, @healwithmeg, dat ik heb gemaakt als uitlaatklep en positieve ruimte.
Ironisch genoeg, hoewel dit account openbaar is, vind ik dat ik eerlijkere gevoelens over mijn ervaring met migraine kan delen dan met mijn persoonlijke account, aangezien mijn volgers op soortgelijke reizen zijn.
Maar praten met jonge kinderen over migraine is iets waar ik aan denk elke keer als ik bij mijn nichtjes ben, en terwijl ik bespreek hoe het zal zijn om een moeder te zijn met chronische pijn.
Terwijl ik in het verleden mijn nichtjes volledig beschermde tegen mijn toestand, ben ik langzaamaan begonnen te delen. Ze praten nu over voedsel dat ik kan eten. Ze weten dat de ijshoeden voor mijn hoofdpijn zijn en dragen ze vaak graag zodat ze net als ik kunnen zijn.
Tijdens een fakkel wilde ik nog steeds naar hun huis, dus mijn zus kwam me vriendelijk ophalen. Toen ze haar dochters vertelde dat ze me zou ophalen, zag een van mijn nichtjes zich mijn zus voor letterlijk me oppikken, dat ik te ziek was om alleen naar de auto te lopen.
Toch heb ik de zilveren rand hierin leren zien. Ik ben hier om hen empathie, sympathie en mededogen te leren. Ik laat ze dagelijks, samen met hun gezin, zien dat kracht kwetsbaar kan zijn.
Het zal altijd steken als ik niet kan doen wat ik wil of niet volledig kan deelnemen. En dit is een uitdaging die zal voortduren als ik van plan ben om ooit zelf moeder te worden.
Zelfs als een gezinslid volledig instemt met plannen die moeten worden gewijzigd, ben ik vaak degene die het meest van streek is. Maar het is in die tijden dat ik het meest aanwezig moet zijn, omdat ik niet zeker weet wat de volgende dag zal brengen.
Ik heb geleerd dat het een proces is om de stroom van het leven te accepteren.
De afhaalmaaltijd
Iemand vertelde me ooit dat "chronisch hardnekkig" de twee slechtste woorden in de Engelse taal zijn.
En hoewel er momenten, uren, dagen en weken zijn dat ik een refractaire migraine-episode doormaak en die woorden haat, ben ik van ze gaan houden, ze waarderen en bedanken voor wat ze me hebben geleerd.
Ik ben dankbaar dat ik hier in mijn achtertuin kan zitten en dit kan schrijven met zon op mijn gezicht en tranen van dankbaarheid in mijn ogen, en weet dat ik altijd naar de hemel reik als een bloem met sterke wortels en een nooit eindigende zoektocht naar groei. Ik ben dankbaar dat u deze woorden kunt lezen en hopelijk kunt leren van mijn ervaring.
Ik dank u, en ik dank mijn chronische, hardnekkige Porkchop, in al zijn koppigheid en schoonheid.
Megan Donnelly, 38, is een cameraman en docent die in Los Angeles en Chicago woont. Op haar 35e kreeg ze de diagnose chronische hardnekkige migraine. Je kunt haar genezingsreis volgen op Instagram.
