Anonieme verpleegster is een column die is geschreven door verpleegsters in de Verenigde Staten die iets te zeggen hebben. Bent u verpleegkundige en wilt u schrijven over werken in de Amerikaanse gezondheidszorg, neem dan contact op via [email protected].
Ik zit bij de verpleegsterspost mijn documentatie voor mijn dienst in te pakken. Het enige waar ik aan kan denken, is hoe geweldig het zal voelen om een volledige nachtrust te krijgen. Ik zit in mijn vierde nachtploeg van 12 uur op rij en ik ben zo moe dat ik mijn ogen nauwelijks open kan houden.
Dat is wanneer de telefoon gaat.
Ik weet dat het het uitzendbureau is en ik overweeg om te doen alsof ik het niet heb gehoord, maar ik neem toch op.
Er is mij verteld dat mijn afdeling twee verpleegsters in de nachtdienst heeft, en er wordt een dubbele bonus aangeboden als ik "gewoon" een extra achturige dienst kan werken.
Ik denk bij mezelf: ik ga pal staan, zeg gewoon nee. Ik heb die vrije dag zo hard nodig. Mijn lichaam schreeuwt tegen me en smeekt me om gewoon een dag vrij te nemen.
Dan is er mijn familie. Mijn kinderen hebben me thuis nodig, en het zou fijn zijn als ze hun moeder langer dan 12 uur zouden zien. Afgezien daarvan kan een volledige nachtrust me er misschien minder uitgeput uit laten zien.
Maar dan wenden mijn gedachten zich tot mijn collega's. Ik weet hoe het is om met weinig personeel te werken, om een patiënt zo zwaar te belasten dat je hoofd tolt terwijl je probeert te jongleren met al hun behoeften en nog wat.
En nu denk ik aan mijn patiënten. Welke zorg krijgen ze als elke verpleegkundige zo overbelast raakt? Zal al hun behoeften werkelijk voldaan worden?
Het schuldgevoel begint onmiddellijk, want als ik mijn collega's niet help, wie dan wel? Trouwens, het is maar acht uur, rationaliseer ik bij mezelf, en mijn kinderen zullen niet eens weten dat ik weg ben als ik nu naar huis ga (7 uur 's ochtends) en om 23 uur met de dienst begin.
Mijn mond gaat open en er komen woorden uit voordat ik ze kan tegenhouden: "Natuurlijk help ik je graag. Ik zal vanavond dekking geven. "
Ik heb er meteen spijt van. Ik ben al uitgeput, en waarom kan ik nooit nee zeggen? De echte reden is dat ik weet hoe het voelt om onderbezet te werken, en ik voel dat het mijn plicht is om mijn collega's te helpen en onze patiënten te beschermen - zelfs op eigen kosten.
Alleen het aannemen van het minimumaantal verpleegkundigen belast ons
Gedurende mijn zes jaar als geregistreerde verpleegkundige (RN) heeft dit scenario zich vaker voorgedaan dan ik wil toegeven. In bijna elk ziekenhuis en elke faciliteit waar ik heb gewerkt, is er een 'tekort aan verpleegsters'. En de reden komt vaak neer op het feit dat het personeel van ziekenhuizen volgens het minimumaantal verpleegkundigen dat nodig is om de eenheid te dekken - in plaats van het maximum - om kosten te besparen.
Veel te lang zijn deze kostenbesparende oefeningen een organisatorisch hulpmiddel geworden dat extreme gevolgen heeft voor verpleegkundigen en patiënten.
In de meeste staten zijn er aanbevolen verhoudingen tussen verpleegkundige en patiënt. Dit zijn echter meer richtlijnen dan mandaten. Momenteel is Californië de enige staat die bepaalt dat de vereiste minimumverhoudingen tussen verpleegkundige en patiënt te allen tijde per eenheid moeten worden gehandhaafd. Een paar staten, zoals Nevada, Texas, Ohio, Connecticut, Illinois, Washington en Oregon, hebben ziekenhuizen gemandateerd om personeelscommissies te hebben die verantwoordelijk zijn voor door verpleegkundigen aangestuurde verhoudingen en personeelsbeleid. Bovendien hebben New York, New Jersey, Vermont Rhode Island en Illinois openbare bekendmaking van personeelsratio's wettelijk vastgelegd.
Alleen het bezetten van een eenheid met het minimum aantal verpleegkundigen kan veel problemen veroorzaken in ziekenhuizen en instellingen. Wanneer een verpleegkundige zich bijvoorbeeld ziek meldt of een noodgeval in het gezin heeft, zorgen de dienstdoende verpleegkundigen uiteindelijk voor te veel patiënten. Of een al uitgeputte verpleegster die de afgelopen drie of vier nachten heeft gewerkt, wordt gedwongen meer overuren te maken.
Bovendien, hoewel een minimumaantal verpleegkundigen het aantal patiënten op een afdeling kan dekken, houdt deze verhouding geen rekening met de uiteenlopende behoeften van elke patiënt of zijn familie.
En deze zorgen kunnen ernstige gevolgen hebben voor zowel verpleegkundigen als patiënten.
Deze soort zorgt ervoor dat we het beroep ‘uitbranden’
Het verhogen van de verhouding tussen verpleegkundige en patiënt en het aantal uren dat reeds uitgeputte verpleegsters aanwezig zijn, legt ons overmatige fysieke, emotionele en persoonlijke stress op.
Het letterlijke trekken en draaien van patiënten door onszelf, of het omgaan met een gewelddadige patiënt, in combinatie met het te druk zijn om een pauze te nemen om te eten of de badkamer te gebruiken, eist fysiek zijn tol.
Ondertussen is de emotionele stress van deze baan onbeschrijfelijk. De meesten van ons kozen voor dit beroep omdat we empathisch zijn, maar we kunnen onze emoties niet eenvoudig aan de deur controleren. Zorgen voor kritisch of terminaal zieken en ondersteuning bieden aan familieleden gedurende het hele proces is emotioneel uitputtend.
Toen ik met traumapatiënten werkte, veroorzaakte het zoveel fysieke en emotionele stress dat ik niets meer te geven had tegen de tijd dat ik naar huis ging, naar mijn familie. Ik had ook geen energie om te oefenen, een dagboek te schrijven of een boek te lezen - alle dingen die zo belangrijk zijn voor mijn eigen zelfzorg.
Na twee jaar nam ik de beslissing om van specialiteit te veranderen, zodat ik mijn man en kinderen thuis meer van mezelf kon geven.
Deze constante stress zorgt ervoor dat verpleegkundigen het beroep “uitbranden”. En dit kan leiden tot vervroegd pensioen of hen ertoe aanzetten nieuwe carrièremogelijkheden buiten hun vakgebied te zoeken.
Uit het rapport Verpleging: vraag en aanbod tot en met 2020 bleek dat de Verenigde Staten tot 2020 1,6 miljoen vacatures voor verpleegkundigen zullen creëren. Het projecteert echter ook dat het verplegende personeel tegen 2020 te maken zal krijgen met een tekort van naar schatting 200.000 professionals.
Ondertussen bleek uit een onderzoek uit 2014 dat 17,5 procent van de nieuwe RN's hun eerste verpleegkundige baan binnen het eerste jaar verlaat, terwijl 1 op de 3 het beroep binnen de eerste twee jaar verlaat.
Dit tekort aan verpleging, in combinatie met het alarmerende tempo waarmee verpleegkundigen het beroep verlaten, ziet er niet goed uit voor de toekomst van de verpleging. We zijn allemaal al jaren op de hoogte van dit aanstaande tekort aan verpleging. Nu zien we echter echt de effecten ervan.
Wanneer verpleegkundigen tot het uiterste worden uitgerekt, lijden patiënten
Een uitgebrande, uitgeputte verpleegkundige kan ook ernstige gevolgen hebben voor patiënten. Wanneer een verpleegafdeling onderbezet is, is de kans groter dat wij als verpleegkundigen suboptimale zorg verlenen (maar zeker niet uit vrije keuze).
Burnout-syndroom bij verpleegkundigen wordt veroorzaakt door emotionele uitputting die resulteert in depersonalisatie - het gevoel losgekoppeld te zijn van uw lichaam en gedachten - en een afname van persoonlijke prestaties op het werk.
Vooral depersonalisatie vormt een bedreiging voor de patiëntenzorg, aangezien het kan leiden tot slechte interacties met patiënten. Bovendien heeft een uitgebrande verpleegster niet dezelfde aandacht voor detail en waakzaamheid als normaal.
En ik heb dit keer op keer gezien.
Als verpleegkundigen ongelukkig zijn en last hebben van een burn-out, zullen hun prestaties afnemen en dat geldt ook voor de gezondheid van hun patiënten.
Dit is geen nieuw fenomeen. Onderzoek dat teruggaat tot 2002 en 2006 suggereert dat een ontoereikend personeelsbestand van verpleegkundigen verband houdt met een hoger aantal patiënten:
- infectie
- hartstilstand
- in het ziekenhuis opgelopen longontsteking
- dood
Bovendien raken verpleegkundigen, vooral degenen die al vele jaren in deze carrière zitten, emotioneel onthecht, gefrustreerd en hebben ze vaak moeite om empathie voor hun patiënten te vinden.
Het verbeteren van de personeelspraktijken is een manier om burn-out bij verpleegkundigen te voorkomen
Als organisaties hun verpleegkundigen willen behouden en ervoor willen zorgen dat ze zeer betrouwbaar zijn, moeten ze de verhouding tussen verpleegkundige en patiënt veilig houden en de personeelspraktijken verbeteren. Ook kan het stoppen van verplicht overwerk verpleegkundigen helpen om niet alleen door te branden, maar ook om het beroep helemaal te verlaten.
Wat ons, verpleegkundigen betreft, door het hogere management te laten horen van degenen onder ons die directe patiëntenzorg verlenen, kunnen ze beter begrijpen hoe ernstig gebrekkig personeel ons treft en de risico's die dit met zich meebrengt voor onze patiënten.
Omdat we in de frontlinie van de patiëntenzorg staan, hebben we het beste inzicht in de zorgverlening en de patiëntenstroom. En dit betekent dat we de mogelijkheid hebben om ook onszelf en onze collega's in ons vak te houden en burn-out bij verpleegkundigen te voorkomen.
.jpg)
.jpg)
