Toen ik nog maar één kind had, dacht ik dat moeders van velen een aantal magische trucs kenden die ik niet kende.
Heb je ooit naar een moeder met een stel kinderen gekeken en gedacht: "Wauw, ik weet niet hoe ze het doet? Ik ben aan het verdrinken met slechts één! "
Nou, laat me je een klein geheimpje vertellen over die moeder: ze lijkt het misschien beter te doen dan jij, maar het is zeker niet om de reden die je denkt.
Tuurlijk, misschien ziet ze er aan de buitenkant rustiger uit dan jij, want ze heeft al een paar jaar ervaring om te weten dat als de peuter midden in de winkel een driftbui krijgt en je een kar vol boodschappen moet achterlaten terwijl iedereen staart naar jij (er geweest), het is echt niet zo belangrijk als het op dit moment lijkt.
Maar van binnen is ze nog steeds uitgeput.
En zeker, misschien gedragen haar kinderen zich echt en gedragen ze zich niet als wilde apen die door de gangpaden slingeren, vastbesloten om zoveel mogelijk breekbare voorwerpen te vernietigen. Maar dat komt waarschijnlijk omdat de oudste de hand van de jongste vasthoudt en de moeder ze jarenlang heeft geleerd dat ze een koekje krijgen als ze deze reis doorkomen.
Wat ik bedoel is, als je goed genoeg kijkt - als je echt, werkelijk kijk, naar de moeder met drie, vier, vijf of meer kinderen, je zult zien dat er echt één groot verschil is tussen jou en haar, en het grote geheim van hoe het met haar 'beter' gaat dan jij is dit:
Ze heeft al geaccepteerd dat geen enkele moeder het ooit echt, echt allemaal bij elkaar heeft. En dat hoeft niet per se slecht te zijn.
Je zou kunnen denken dat het 'doel' van ouderschap is om de moeder te zijn die het wel samen heeft - de moeder die heeft bedacht hoe ze haar huidverzorgingsroutine en haar trainingsregime onder de knie kan krijgen, is erin geslaagd haar cafeïneconsumptie terug te dringen tot een gerechtelijk kopje koffie per dag (hahahaha), jongleren met werk, zieke kinderen, sneeuwdagen, haar geestelijke gezondheid, haar vriendschappen en haar relatie met gemak - maar ik geloof het niet.
In plaats daarvan denk ik dat het doel van ouderschap is om open te staan voor constant falen, keer op keer, maar toch vechten om te verbeteren.
Als ik dacht dat ik alles "goed" deed, zou ik niet proberen manieren te leren om mijn dochters te helpen met de problemen waarmee ze worstelen; Ik zou niet mijn best doen om op de hoogte te blijven van gezondheidsaanbevelingen en deze te implementeren; Ik zou geen stappen willen ondernemen om een nieuwe ouderschapsstrategie of -tactiek uit te proberen die ons hele gezin zou kunnen helpen soepeler te lopen.
Mijn punt is: ik denk niet dat 'goede' ouders worden geboren uit jarenlange ervaring of een stel kinderen. Ik denk dat 'goede' ouders worden geboren als je besluit een levenslange leerling te zijn door middel van ouderschap.
Ik heb toevallig vijf kinderen. Mijn jongste is 4 maanden geleden geboren. En als er één ding is dat ik heb geleerd over ouderschap, is het dat het een constante leerervaring is. Net als je denkt dat je het onder de knie hebt, of als je eindelijk een effectieve oplossing hebt gevonden, of net als je het probleem van een kind hebt aangepakt, verschijnt er een ander. En toen ik een nieuwe moeder was van een of twee kinderen, vond ik dat dwars.
Ik wilde voorbij het stadium komen waarin ik voelde dat alles een crisis was; Ik wilde de coole, verzamelde moeder zijn die door de winkel reed met mijn perfect opgevoede kinderen. Ik wilde op de hoogte blijven van het huishouden en etenstijd doorkomen zonder een jaar naar de Bahama's te willen vluchten.
Maar nu?
Ik weet dat ik er nooit zal komen. Ik weet dat er momenten zullen zijn waarop ik het gevoel heb dat we soepel zeilen en andere momenten waarop ik zal huilen en me afvraag of ik dit kan en zelfs af en toe wil schreeuwen naar de oogrollen die komen van de mens met wie ik ben opgegroeid mijn eigen lichaam, dat ooit zo aan me gehecht was, dat ze nooit leerde kruipen omdat ik haar niet lang genoeg kon neerleggen.
Ik heb net genoeg kinderen gehad en net genoeg ervaring om te weten dat er niet zoiets bestaat als een moeder die het "beter" doet dan andere moeders.
We doen allemaal gewoon ons best, strompelen er doorheen, leren en veranderen constant, ongeacht hoe lang we dit al doen of hoeveel kinderen we hebben. Sommigen van ons hebben het net opgegeven om de was ooit gedaan te krijgen voordat andere moeders die handdoek in de ring hebben gegooid.
* steekt hand voor altijd op *
Chaunie Brusie is een bevallingsverpleegster die schrijver is geworden en een pas geslagen moeder van vijf.Ze schrijft over alles, van financiën tot gezondheid en hoe je die vroege dagen van het ouderschap kunt overleven, terwijl je alleen maar kunt denken aan alle slaap die je niet krijgt. Volg haar hier.
