Dit zijn mijn afhaalrestaurants van mijn rustgevende, natuurrijke middag.
Er verschijnen groene flitsen in mijn ooghoek terwijl ik door de bomen ren, ondergedompeld in mijn hardloop-app en een Lizzo-nummer op mijn afspeellijst.
ik vang sommige dingen hier en daar: een haastige aardeekhoorn kruist het pad, een stukje zonlicht glinstert voor me uit. Maar meestal zit ik in mijn hoofd en in mijn voeten als ik een metaforische finishlijn passeer en mijn kilometers voor die dag voltooit.
Ook al ben ik dol op rennen en is er iets te zeggen voor afleiding en om weg te zinken in wat je lichaam kan bereiken, kan ik me verschillende keren herinneren dat ik thuiskwam van een hardloopgevoel alsof ik dat niet echt deed zien mijn omgeving.
In wezen ben ik iemand die het leuk vindt om te vertragen en dingen op te nemen.
Maar tussen een druk schrijfschema, trainingen en dagelijkse gebeurtenissen en verantwoordelijkheden, kunnen de bladeren in mijn achtertuin prachtig in de wind waaien en is de kans groot dat ik het moment niet ten volle zal waarderen.
Ik ben ook iemand met een continue lus die non-stop door haar hoofd gaat. Gedachten verplaatsen zich snel als auto's op een snelweg, en vertragen slechts een klein beetje terwijl ik mediteer of uitschakel om te slapen.
Deze constante overpeinzingen kunnen worden toegeschreven aan de talloze psychische stoornissen waarmee ik dagelijks te maken heb. Van angst tot paniekstoornis tot seizoensgebonden depressie, ik heb vaak het gevoel dat mijn lichaam en hersenen tegenover een onzichtbare vijand op een slagveld staan.
Ik heb verschillende coping-mechanismen in mijn arsenaal die een grote hulp zijn gebleken, en meer recentelijk ben ik begonnen met het beoefenen van Radicale Acceptatie (een benadering die wordt beschreven in het gelijknamige boek van Tara Brach).
Ik leer mezelf te pauzeren, symbolisch een stap terug te doen en mijn snel bewegende gedachten van een afstand te observeren, wat alles kan vertragen.
Ik herinner me de eerste lezing over bosbaden een paar jaar geleden, en ik raakte gefascineerd.
Ik ben altijd iemand geweest die liever buiten was dan binnen, mijn jeugd doorbracht met vlindersjagen en wandelen in het bos achter mijn huis met mijn vader. Ik vond het geweldig dat de Japanners iets hadden ontwikkeld dat ze 'shinrin-yoku' noemden, en ontdekten dat quality time doorbrengen met bomen iemands geestelijke gezondheid daadwerkelijk kon verbeteren.
Dus toen ik hoorde dat er hier in Madison, Wisconsin een echte, live, professionele gids voor bostherapie was, wist ik dat ik zelf het echte bosbad moest ervaren.
Het is bekend dat ik zeg dat ik 'in het bos baden' als ik ga hardlopen of wandelen in een bosrijke omgeving, in de overtuiging dat ik gewoon in de buurt van bomen ben, ik in staat zal zijn geestelijke gezondheidsvoordelen te oogsten. En hoewel elke tijd die je in de natuur doorbrengt zeker goed is voor de ziel, is het niet te vergelijken met een meeslepende middag die deelneemt aan bostherapie.
Nu ken ik het verschil.
Een manier om te wandelen die de hersenen bevordert
Kate Bast, gecertificeerd natuur- en bostherapie-gids, ANFT, startte Shinrin-yoku Madison begin 2019 en maakt privé- en groepswandelingen door de bossen van Wisconsin. Net als ik voelde ze zich aangetrokken tot bostherapie toen ze voor het eerst van de term hoorde.
Studie na studie heeft een therapeutisch verband tussen bosbaden en geestelijke gezondheid gesuggereerd.
Kate noemt bostherapie een 'balsem' voor de geestelijke gezondheid en legt uit dat de beoefening het zenuwstelsel kan kalmeren, de vecht-, vlucht- of bevriezingsreactie kan stoppen, herkauwers en stemmingsstoornissen kan verzachten en ons uit ons hoofd kan halen.
"Het is geen mindfulness, waar je je bewust bent van je gedachten en denkpatronen", zegt ze, "maar eerder een zintuiglijke ervaring, activering, opening en leun in de zintuigen op een manier die ons verbindt met ons lichaam en wat we zijn. voelen en wat aangenaam is "
"Ik noem het graag‘ hersenloosheid ’," voegt ze eraan toe.
Ik nam contact met haar op om een privéwandeling te maken, die we hadden gepland voor een septembermiddag. Ze koos een sereen, weinig bekend bos uit voor onze sessie, waar ze zei dat ik echt 'in het moment kon vallen'.
Mijn mentale toestand voorafgaand aan de wandeling was verstrooid en uitgeput. Ik was onlangs teruggekeerd van een roadtrip van 3600 mijl, een evenement waar ik van genoot, maar waarbij ik me tegelijkertijd uitgeput en niet goed voelde.
Ik had hoge verwachtingen dat deze bostherapie-wandeling de resetknop zou zijn waarnaar ik op zoek was.
Ik reed met mijn auto een kleine parkeerplaats op, zette de motor af en kon niet geloven hoe stil mijn omgeving was. Afgezien van af en toe een vogelgezang of geritsel van bladeren, was het bos ongelooflijk stil, alleen onderbroken door het passeren van een auto.
Op dat moment kwam Kate uit het bos en vertelde me dat ze al een uur aan het wandelen was en het land opzoog.
Nadat ik mijn dagrugzak had aangetrokken en mijn veters aan mijn laarzen had aangetrokken, voelde ik me klaar om volledig deel te nemen aan de wandeling.
Voordat ze het bos inging, legde Kate het format uit dat ze voor onze wandeling had gepland. Als een oefening die de zintuigen prikkelt en de deelnemers aanmoedigt om de meanderingen van hun geest te verkennen, wordt een badervaring in het bos meestal opgedeeld in "uitnodigingen" die door de gids worden gedeeld. Het aantal van deze uitnodigingen kan variëren van wandeling tot wandeling.
Die dag, na een tijdje gewandeld te hebben en een idee te hebben gekregen van het bos, was Kate van plan om me 4 tot nadenken stemmende uitnodigingen te geven.
"Dus ... praten of niet praten?" Vroeg ik als iemand die de neiging heeft dingen uit te praten als er gedachten opkomen.
'Ik heb de neiging om liever niet of weinig te praten,' zei Kate, en ze legde uit dat de stilte me zou helpen mezelf onder te dompelen in elk moment.
Ze voegde eraan toe dat baden in het bos "de hamster uit het wiel haalt", een welkom idee voor iemand met een altijd draaiend wiel in haar hoofd.
Op pad gaan
Mijn eerste uitnodiging was een letterlijke uitnodiging om op een yogamat op de bosbodem te gaan liggen terwijl Kate me door een zintuiglijke meditatie leidde.
Tussen haar zachte stem en de rust van het bos, merkte ik dat ik in staat was om los te laten en me op de kleinste dingen te concentreren: de wind die zachtjes door de bomen zwaait, de patronen in de bladeren boven me, de geur van het mos - ik kon het horen het piepkleine gekrijs van muggen in de buurt en had er niet eens last van.
Geaard en gekalmeerd begonnen we langzaam en opzettelijk door het bos te bewegen, een tempo waarvan Kate zegt dat het 'geen cardio is'.
Ik kreeg de opdracht om op te merken wie of wat er in beweging was en de kleinste bewegingen door het bos op te pikken.
Toen ik aan deze uitnodiging deelnam, kon ik de dingen die ik mis tijdens mijn runs niet geloven. De spin spint een door zonlicht doordrenkt web. De dauw op de bloemen. Hoe de geuren veranderen als ik me over een pad voortbeweeg - van nat en aards tot fris en bloemig.
Het opmerken van deze dingen bracht mijn drukke geest diep tot rust.
De volgende uitnodiging diende als een metafoor voor het leven.
Terwijl we het pad overstaken, merkten we dingen om ons heen op en vulden we de lege ruimte in met deze zin: "Het _____ van mijn levenspad."
Ik begon ze af te vuren. De modder van mijn levenspad. De rotsen van mijn levenspad. De bries van mijn levenspad, mentaal leunend op de diepgewortelde betekenissen van deze metaforen en hoe ze van toepassing waren op mijn leven.
Ten slotte liet Kate me zien hoe ik mezelf aan een boom voor kon stellen.
Beoefenaars van Shinrin-yoku hebben veel respect voor bomen en geloven dat ze de beschermers en wijze wachters van het bos zijn. Toen we voor een eeuwenoude boom stonden, zei ze dat ik naar de hele boom moest kijken, eerst onderaan, terwijl ik naar de top liep, waar ik vol ongeloof naar de hoogte staarde. Ik streek met mijn hand over de schors en merkte de veranderingen in textuur op.
Op dit punt van de wandeling zegt Kate dat mensen tijdens de introductie zelfs een boom knuffelen of een naam geven. De namen die door mijn hoofd flitsten, voelden deze grote boom niet waardig, maar ik kwam weg met het voorstellen van alle verhalen die hij kon vertellen over zijn 200-jarige bestaan.
Onze wandeling werd afgesloten met een echt vredige ervaring: een theeceremonie, genesteld tussen de bomen.
In haar rugzak had Kate prachtig linnengoed, houten kopjes voor het serveren van dennennaaldthee (die ze zelf maakte) en lekkernijen die het seizoen vertegenwoordigden, en voedsel dat op lokale gronden kan worden ontdekt: walnoten, gedroogde appels, veenbessen , en pompoenpitten.
Een rustige geest
Later die avond voelde ik me moe… en tevreden.
Als ik me moe voel, is het meestal veel moeilijker om met mijn mentale gezondheid en bijbehorende gedachten om te gaan, maar vanavond was het in mijn hoofd tot rust gekomen.
Ik heb perfect geslapen, iets wat veel deelnemers van Kate na een wandeling melden. Terwijl ik dit een week later schrijf, iets is anders in mijn gedachten. Kate zegt dat de effecten van baden in het bos meerdere dagen kunnen aanhouden.
Hoe graag ik het ook zou vinden om elke dag van mijn leven deel te nemen aan een zeer bevredigende bostherapie-wandeling, ik zal dit uit mijn ervaring wegnemen. Vertragen en het observeren van de meest minuscule details dwingt de auto's in mijn hoofd om op de rem te trappen, en dat is een gevoel dat ik graag verwelkom te midden van mijn mentale gezondheidshindernissen.
Gisteravond ging ik hardlopen en liet mijn koptelefoon thuis. Mijn ogen namen meer dan ooit in zich op en merkten de paardekastanjes op die klaar stonden om van de toppen van de bomen te vallen, de levendige vlinders en de bijna onmerkbare windstoten die de bladeren bewogen.
Het gebrul van mijn gedachten werd een zoemend geluid op de achtergrond, dankbaar voor de natuur en een nieuwe manier om mijn geest te kalmeren.
Shelby Deering is een lifestyle-schrijver uit Madison, Wisconsin, met een master in journalistiek. Ze is gespecialiseerd in schrijven over wellness en heeft de afgelopen 14 jaar bijgedragen aan nationale verkooppunten, waaronder Prevention, Runner’s World, Well + Good en meer. Als ze niet aan het schrijven is, vind je haar mediteren, op zoek naar nieuwe biologische schoonheidsproducten of het verkennen van lokale paden met haar man en corgi, Ginger.
