Ik bracht mijn zwangerschap door, bang dat ik niet van mijn baby zou houden

Twintig jaar voordat mijn zwangerschapstest positief terugkwam, zag ik hoe de schreeuwende peuter waarop ik aan het babysitten was, haar augurk van een trap gooide, en ik vroeg me af waarom iemand met een goed verstand kinderen zou willen hebben.

De ouders van het kleine meisje hadden me verzekerd dat, hoewel ze misschien van streek was als ze weggingen, ze meteen zou kalmeren met het aanbieden van een hele augurk met dille rechtstreeks uit de pot.

Na de duidelijke mislukking van die strategie, heb ik urenlang geprobeerd haar af te leiden met tekenfilms, de boomschommel in de achtertuin en een verscheidenheid aan spellen, zonder resultaat. Ze huilde non-stop en viel uiteindelijk op de grond onder haar bed in slaap. Ik ben nooit meer teruggegaan.

Wat als ik niet van mijn baby hield?

Dat kleine meisje, samen met de vele andere kinderen die ik niet kon charmeren tijdens mijn babysitdagen, dacht ik aan de eerste keer dat mijn dokter me opgewekt uitnodigde om vragen te stellen over mijn zwangerschap. Ik kon de echte zorgen die me verteerden niet uiten: wat als ik niet van mijn baby hield? Wat als ik het niet leuk zou vinden om moeder te zijn?

De identiteit die ik de afgelopen twee decennia had ontwikkeld, was gericht op prestaties op school en mijn carrière. Kinderen waren misschien ver weg, gereserveerd voor een vage toekomstige tijd. Het probleem met het krijgen van kinderen was dat ik graag uitslapen. Ik wilde tijd hebben om te lezen, naar yogalessen te gaan of een rustige maaltijd te eten in een restaurant, ongestoord door een huilende baby, chagrijnige peuter, jammerende tween. Toen ik bij de kinderen van vrienden was, dook die onwetende tienerbabysitter weer op - het mystieke moederinstinct was nergens te bekennen.

"Het is oké, je zult zien," vertelde iedereen me. "Het is anders met je eigen kinderen."

Ik heb me jarenlang afgevraagd of dat waar was. Ik was jaloers op de zekerheid van mensen die nee - of ja - zeiden tegen het krijgen van kinderen en nooit aarzelden. Ik deed niets dan aarzelen. Naar mijn mening heeft een vrouw geen kinderen nodig om een ​​volwaardig persoon te zijn, en ik heb nooit het gevoel gehad dat ik veel miste.

En toch.

Dat verre, misschien van het krijgen van kinderen, begon zich nu of nooit te voelen, terwijl mijn biologische klok meedogenloos tikte. Toen mijn man en ik zeven jaar getrouwd waren, toen ik de leeftijd van de vreselijk "geriatrische zwangerschap" naderde - 35 jaar oud - klom ik met tegenzin van het hek af.

Bij een drankje en een flauw kaarsje in een donkere cocktailbar in de buurt van ons appartement, hadden mijn man en ik het over het ruilen van anticonceptie voor prenatale vitamines. We waren naar een nieuwe stad verhuisd, dichter bij de familie, en het leek het juiste moment. "Ik denk niet dat ik me ooit helemaal klaar zal voelen," zei ik tegen hem, maar ik was bereid de sprong te wagen.

Vier maanden later was ik zwanger.

Waarom probeerde je het als je niet zeker wist of je een baby wilde?

Nadat ik mijn man het kleine roze plusteken had laten zien, liet ik de zwangerschapstest meteen in de prullenbak vallen. Ik dacht aan mijn vrienden die al twee jaar een baby probeerden en talloze vruchtbaarheidsbehandelingen, aan de mensen die dat plusteken met vreugde, opluchting of dankbaarheid zouden kunnen zien.

Ik probeerde, en faalde, me voor te stellen dat ik luiers verschoonde en borstvoeding gaf. Ik had die persoon twintig jaar lang ontkend. Ik was gewoon geen 'moeder'.

We hadden geprobeerd een baby te krijgen, en we kregen een baby: logischerwijs, dacht ik, zou ik opgewonden moeten zijn. Onze vrienden en familie gilden allemaal van verbazing en vreugde toen we het nieuws aan hen vertelden. Mijn schoonmoeder huilde de gelukkige tranen die ik niet had kunnen opbrengen, mijn beste vriendin gutste over hoe opgewonden ze voor me was.

Elke nieuwe "felicitatie" voelde als een nieuwe aanklacht tegen mijn eigen afwezigheid van genegenheid voor de bundel cellen in mijn baarmoeder. Hun enthousiasme, bedoeld om te omarmen en te steunen, duwde me weg.

Wat voor moeder kon ik verwachten als ik niet vurig van mijn ongeboren kind hield? Heb ik dat kind überhaupt verdiend? Misschien vraag je je het nu af. Misschien had mijn zoon moeten worden geoormerkt voor iemand die zonder enige fluistering van onzekerheid wist dat ze hem wilden, van hem hielden vanaf het moment dat ze hoorden dat hij bestond. Ik dacht er elke dag aan. Maar hoewel ik niets over hem voelde, niet in het begin, niet lang, was hij van mij.

Ik hield de meeste van mijn zorgen privé. Ik schaamde me al voor emoties die in strijd waren met de vaak rooskleurige kijk van de wereld op zwangerschap en moederschap. 'Kinderen zijn een zegen', zeggen we - een geschenk. Ik wist dat ik de impliciete kritiek niet zou kunnen weerstaan ​​die voortkwam uit het zien van de glimlach van mijn dokter of het zien van de bezorgdheid in de ogen van mijn vrienden. En dan was er de impliciete vraag: waarom probeerde je het als je niet zeker wist of je een baby wilde?

De meeste van mijn ambivalentie vloeide voort uit shock. De beslissing om een ​​baby te proberen was onwerkelijk, nog steeds onderdeel van mijn vage toekomst, alleen woorden die werden uitgewisseld bij een flakkerende kaars. Erachter komen dat we die baby kregen, was een sterke dosis realiteit die tijd nodig had om te verwerken. Ik had geen twintig jaar meer om mijn identiteit te heroverwegen, maar ik was dankbaar dat ik nog negen maanden de tijd had om me aan het idee van een nieuw leven aan te passen. Niet alleen de baby die ter wereld komt, maar de vorm van mijn eigen leven verandert zodat hij bij hem past.

Ik ben dezelfde persoon, en dat ben ik niet

Mijn zoon is nu bijna een jaar oud, een innemende 'kleine boon', zoals we hem noemen, die zeker mijn wereld heeft veranderd. Ik heb het verlies van mijn vorige leven betreurd terwijl ik me aan dit nieuwe leven aanpaste en het vierde.

Ik merk nu dat ik vaak in twee ruimtes tegelijk besta. Er is de 'moeder'-kant van mij, een nieuw facet van mijn identiteit dat naar voren is gekomen met een vermogen tot moederliefde die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Dit deel van mij is dankbaar voor een wektijd van 6 uur (in plaats van 4.30 uur), zou uren kunnen besteden aan het zingen van "Row, Row, Row Your Boat" gewoon om nog een glimlach te zien en nog een zoete giechel te horen, en wil stop de tijd om mijn zoon voor altijd klein te houden.

Dan is er de kant van mij die ik altijd heb gekend. Degene die weemoedig terugdenkt aan de dagen van uitslapen in het weekend en de kindvrije vrouwen op straat met jaloezie aanschouwt, wetende dat ze geen 100 kilo babyspullen hoefden in te pakken en met een kinderwagen moesten worstelen voordat ze de deur uit liepen. Degene die wanhopig op zoek is naar een volwassen gesprek en niet kan wachten op een tijd dat mijn zoon ouder en onafhankelijker is.

Ik omarm ze allebei. Ik vind het geweldig dat ik mezelf als "moeder" heb gevonden en waardeer dat er altijd meer voor me zal zijn dan het moederschap. Ik ben dezelfde persoon, en dat ben ik niet.

Eén ding is zeker: zelfs als mijn zoon augurken begint te gooien, zal ik altijd terugkomen voor hem.

Tussen haar fulltime marketingbaan, freelanceschrijven en het leren functioneren als moeder, worstelt Erin Olson nog steeds om die ongrijpbare balans tussen werk en privé te vinden. Ze zet de zoektocht voort vanuit haar huis in Chicago, met de steun van haar man, kat en zoontje.