Er is geen manier om te weten wat de weg naar ouderschap voor jou in petto heeft. Soms moet je blijven hopen.
Als je ervan droomt moeder te worden, droom je er nooit van dat iemand anders je kind draagt. Tenminste, dat deed ik niet.
In mijn geest en hart is een belangrijk aspect van het moederschap het verzorgen van uw baby vanaf het moment dat deze is verwekt, en het voelen van uw lichaam veranderen als u een nieuw leven verwelkomt.
Mijn dochter, Carolina, arriveerde via een surrogaat, en daar ben ik ongelooflijk dankbaar voor. Ik ben ook dankbaar dat ik een van de weinige moeders ben die een kind heeft dat is geboren via een surrogaat en die ook heeft kunnen ervaren dat hij (bijna) een baby droeg.
We hadden niet verwacht dat het gemakkelijk zou zijn
Mijn man en ik hebben elkaar op latere leeftijd ontmoet. Ik was voorbij de "gevorderde moederleeftijd" van 35 en wist dat mijn PCOS-diagnose zou kunnen betekenen dat het moeilijk voor ons zou zijn om zwanger te worden.
En het was. We hebben het bijna een jaar alleen geprobeerd voordat we naar een vruchtbaarheidsdokter gingen.
We kregen te horen dat we moesten beginnen met Clomid-geassisteerde IUI (intra-uteriene inseminatie) en dat hebben we ook gedaan. Als je me toen had verteld dat dit het 'gemakkelijke' deel van mijn reis zou zijn, had ik je niet geloofd.
Ik stond op voordat de zon opkwam om als eerste in de rij te staan bij de dokterspraktijk voor de ochtendcontrole, zodat ik nog steeds op tijd aan het werk kon. Ik herinner me dat ik in de wachtkamer zat met tientallen andere vrouwen en hoopvolle stellen, die allemaal in hun telefoon of naar de tv staarden, terwijl een miljoen gedachten, twijfels en zorgen door onze collectieve geest gingen.
Ik wendde me niet één keer tot de vrouw naast me en zei: "Hoe gaat het met je?"
Wat was ik aan het denken? Ik was het niet. Zonder cafeïne was ik die ochtenden een schelp van mezelf, en ik was emotioneel uitgeput en mentaal verteerd door mijn eigen persoonlijke reis.
Ik herinner me dat ik me zorgen maakte over het mogelijk missen van het telefoontje van mijn verpleegster dat 's middags op willekeurige tijden zou komen. Als ik de oproep had gemist, was het onmogelijk om ze terug te bellen en ze te bereiken. Het zou altijd naar voicemail gaan.
De dokter was ook volkomen onbereikbaar. We hadden 4 maanden gewacht om binnen te komen om hem te zien, dus misschien had ik moeten weten dat hij het te druk zou hebben om met mij in gesprek te gaan.
Ik accepteerde deze dingen als onderdeel van de stress en pijn die ik moest doormaken om zwanger te worden. Ik was in een vruchtbaarheidskliniek van een bekend ziekenhuis in New York City. Ze moesten "de beste" zijn, dus ik accepteerde het en deed mijn best om er omheen te werken.
En toen gebeurde het
We werden zwanger op onze derde IUI en tot op de dag van vandaag was die positieve zwangerschapstest een van de allerbeste gevoelens die ik ooit heb gehad.
Mijn man en ik begonnen naïef te praten over de vraag of onze baby een jongen of een meisje was en waar we de wieg in ons kleine appartement in NYC zouden passen. Ik zag mijn buik groeien en was verbaasd toen ik de hartslag hoorde en de echo's zag.
ik voelde zo verbonden met dit kleine mensje dat in mij groeit.
Ik wist niet dat mijn zwangerschap na 31 weken plotseling en tragisch zou eindigen.
Mijn baarmoeder is gescheurd. Het was volkomen onverwacht. Onze zoon, Christopher, werd dood geboren. Ik had het geluk dat ik leefde.
Een paar uur nadat ik hoorde dat onze zoon was overleden, ontdekte ik dat mijn baarmoeder nooit meer een kind zou kunnen dragen. Ik was kapot.
Ik zou op dat moment alle hoop hebben opgegeven als ik niet twee vrouwen in mijn omgeving had gekend - beiden overlevenden van kanker - die hun gezin begonnen via draagmoederschap.Ik belde ze allebei vanuit mijn ziekenhuisbed en luisterde aandachtig terwijl ze uitlegden wat er nodig zou zijn om opnieuw te beginnen.
We bleven vooruitgaan
Mijn verlangen om moeder te worden en een kind te krijgen was zo sterk dat we niet eens overwogen om niet verder te gaan. We namen elke dollar die we hadden gespaard en sloten ons aan bij Circle Surrogacy om onze draagmoederschapreis te beginnen.
We woonden in NYC en op dat moment was draagmoederschap illegaal in NYC (de CPSA-wet werd dit jaar aangenomen en in februari 2021 wordt draagmoederschap gelegaliseerd!) Maar op dat moment moesten we naar Greenwich, Connecticut, om onze embryo's te creëren.
Dat werd uiteindelijk een vermomde zegen.
Hoewel ik moest pendelen om via IVF in Greenwich te gaan, voelde het een stuk minder stressvol dan mijn IUI's in NYC. De dokter nam de tijd om echt naar me te luisteren en het proces en onze kansen op succes uit te leggen. De verpleegster gaf me haar gsm-nummer en bood FaceTime aan of ik 's nachts hulp nodig had met mijn prikken.
Het was zo'n ondersteunende en bemoedigende omgeving. Ik voelde me alsof ik in goede handen was. Ik dacht dat het ons zou lukken. Er waren 3 IVF-ronden nodig om een genetisch 'normaal' embryo te creëren.
Ondertussen koppelde ons bureau ons aan een geweldige surrogaat, Katherine, een ongelooflijke moeder met twee eigen kinderen, die ons heel graag wilde helpen een baby in ons leven te verwelkomen.
We hadden het geluk dat de embryotransfer werkte bij de eerste poging. De zwangerschap verliep perfect.
We namen deel aan alle doktersafspraken van Katherine via FaceTime. We vlogen naar Kentucky om haar uitgebreide familie te ontmoeten en samen met haar en haar man onze 20 weken echo te maken. Ze was geweldig, en ze zorgde zo goed voor onze baby.
Alles ging perfect, maar ik hield nog steeds mijn adem in.
Toen gebeurde het ondenkbare. We kregen een telefoontje dat er een onregelmatige hartslag was gedetecteerd tijdens Katherine's controle van 27 weken. We haastten ons naar het vliegveld en kwamen zo snel mogelijk naar het ziekenhuis om te ontdekken dat onze dochter, Avellina, een gezwel in haar hart had waardoor de bloedstroom naar de rest van haar lichaam werd beperkt.
We hebben de komende 2 weken alles gedaan wat we konden bedenken om haar te redden.
We waren aan de telefoon met doktoren in het kinderziekenhuis van Philadelphia. Kunnen we een intra-uteriene operatie uitvoeren? Hoe zit het met een harttransplantatie nadat ze was geboren? Geen van de opties was haalbaar.
Uiteindelijk werd onze dochter geboren via een spoedafdeling en stierf ze minder dan 2 uur later aan deze ongeneeslijke hartaandoening.
Onze reis eindigde daar niet
Ik deel deze verhalen met jullie om je hoop niet te verpletteren.
Ik deel ze met jullie omdat het op dat moment voelde alsof mijn kans om moeder te worden van een baby die genetisch van mij was (iets waar ik heel erg naar verlangde) bijna nul was.
Ik voelde me hopeloos. Ik kon niet begrijpen waarom we deze dingen moesten doormaken: eerst de breuk, dan de hartaandoening. Elke keer dat de dokter ons vertelde, was de kans dat wat er gebeurde 'één op de miljoen'.
Maar hier waren we.
Mijn man en ik besloten dat het leven dat we hadden - dat trouwens geweldig was - genoeg zou moeten zijn. Ik had een liefhebbende echtgenoot, een zeer ondersteunend gezin en een geweldige stiefdochter.
We hadden al ons spaargeld opgebruikt. En ik was 40. We hadden bijna geen tijd meer om IVF opnieuw te proberen.
We leefden slechts een paar maanden met deze beslissing voordat ik hoorde dat het bedrijf waar ik werkte een IVF-uitkering bood die een of twee IVF-ronden volledig zou dekken.
Het voelde als een teken. We moesten het opnieuw proberen! We deden. Deze keer hadden we na slechts één ronde een levensvatbaar embryo.
Ik ging terug naar de vruchtbaarheidskliniek die zo goed voor ons was. De dokter had contact met me gehad en controleerde me regelmatig. Ze waren meer dan blij om economisch iets met ons uit te werken.
Ik ging terug naar het draagmoederschap, hetzelfde. Ze hebben zoveel van hun vergoedingen laten vallen om het opnieuw te proberen. We hadden zoveel steun dat we moesten uitzoeken hoe we het moesten doen. We deden.
Laat dit een les voor je zijn. Als u worstelt met de economische aspecten van uw gezinsopbouw, vraag dan eens rond. Het zal u verbazen dat artsen en instanties soms bereid zijn met u samen te werken.
Er zijn groepen online, zoals Warriors op Facebook, waar je de gemeenschap om advies kunt vragen over alles, van verzekeringsdekking en kosten tot welke dokters de beste manier van bed hebben.
Voor onze tweede reis met draagmoederschap werden we gekoppeld aan een draagmoeder uit Utah. Marissa. Marissa raakte ook zwanger tijdens onze eerste overplaatsing. Ze was zo geduldig en begripvol met mijn extreme angst.
Wederom zijn we via FaceTime bij elke afspraak gekomen. We bezochten Marissa en ontmoetten haar man en kinderen en familie in Utah voor de 20 weken echo. En deze keer vlogen we met 39 weken terug naar Utah voor de geboorte van onze dochter Carolina.
Carolina arriveerde een dag voor haar uitgerekende datum en we waren meteen verliefd.
Een surrogaatbevalling is ingewikkeld en het was een paar uur na haar aankomst dat mijn man en ik eindelijk alleen met haar waren in een ziekenhuiskamer. We keken naar Carolina toen hij tegen me zei: "Ik ben zo blij dat we niet opgaven", en op dat moment dacht ik dat hij mijn gedachten kon lezen. Ik dacht precies hetzelfde.
Een paar weken geleden vierden we de 2de verjaardag van Carolina. Naarmate de maanden vorderen en ze groeit en verandert, gaat er geen dag voorbij dat ik er niet aan denk hoe gelukkig we zijn dat ze hier is.
Ik denk dat het doorstaan van de worstelingen die we hebben gehad, me echt doet waarderen haar en wat we hebben, zelfs tijdens een vreselijke driftbui!
Dit is het verhaal van hoe we ons gezin hebben opgebouwd. Je verhaal zal anders zijn, maar het kan je een weg inslaan waarvan je niet had verwacht dat je die zou moeten afleggen.
Als u iemand bent die pijn heeft om zwanger te worden, iemand die een miskraam heeft gehad of een kind heeft verloren door een doodgeboorte, iemand die de hartverscheurende beslissing moest nemen om te stoppen om medische redenen, iemand bent die vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaat of genoeg spaart om door vruchtbaarheidsbehandelingen te gaan, of iemand in een andere staat die een baby wil: ik zie je. ik was u. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn.
Je bent niet de enige - hoewel het erg eenzaam kan zijn.
Ik kan je niet beloven dat je verhaal een gelukkig einde zal hebben, maar ik wil dat je dat gelooft zullen en blijf hopen.
Lia De Feo is de oprichtster van Vlieg dapper, een adviesbureau dat zich toelegt op het destigmatiseren van onvruchtbaarheid, bewustmaking van het verlies van baby's en het helpen van mensen bij het navigeren door onvruchtbaarheid, verlies en draagmoederschap.
