15 Echte (normale) gedachten die u tijdens de bevalling zou kunnen hebben

Ze klinken nu misschien een beetje buiten de deur, maar er is een grote kans dat sommige van deze gedachten ook van jou zullen zijn, vlak voordat je gaat bevallen.

Toen mijn water spontaan brak na 39 weken, was ik volledig overrompeld. Dat was niet onderdeel van het plan. Ik had net een inductie gepland, zoals aanbevolen door mijn arts, en hoewel ik niet verliefd was op het idee van door Pitocin gevoede weeën, had ik geaccepteerd dat dit me tenminste een relatief tijdschema en (de illusie van) controle gaf. .

Ik hou van controle. Ik zou de datum kunnen kiezen, de OB in mijn praktijk, en genieten van het inpakken en voorbereiden. Ja, dit zou oké zijn.

Helaas gaan de best opgestelde arbeidsplannen vaak mis; dus merkte ik dat ik een week eerder dan verwacht naar het ziekenhuis haastte - mijn geest racete een mijl per minuut. Mijn paniekerige tempo was natuurlijk niet nodig.

Hoewel mijn vliezen inderdaad waren gescheurd, had ik nog geen actieve weeën en zou dat voorlopig ook niet zijn. In feite zou ik 36 uur de tijd hebben om in dat ziekenhuisbed te liggen en na te denken - echt geobsedeerd - over alles wat er mis zou, zou kunnen en zou kunnen gaan.

Ik zou ruimschoots de gelegenheid hebben om te dagdromen over het feit dat ik voor het eerst mama ben, mijn naamkeuze in twijfel trekken en mijn overactieve verbeeldingskracht in alle hypothesen uitleven. Zeggen dat mijn grillige innerlijke monoloog verstrooid was, zou een understatement zijn.

Laat me je geruststellen: het is prima om tijdens de bevalling een reeks gedachten door je hoofd te laten gaan, hoewel ze dat niet allemaal zullen zijn. totaal normaal. En dat is ook prima. Hier zijn 15 (interessante? Grappige? Irrationele?) Gedachten die ik had tijdens de bevalling, en waarom het oké is als jij ze ook hebt.

Ben ik zelfs klaar voor een baby?

Waarom vond ik dit een goed idee? Ik heb de neiging om elke levensbeslissing in het elfde uur in twijfel te trekken, dus het was geen verrassing dat toen de weeën opliepen, ik begon te twijfelen aan mijn bereidheid om ouder te worden.

Mijn man en ik waren slechts 1 maand getrouwd toen we opzettelijk zwanger werden, en ik was bang dat we onszelf beroofden van de spontaniteit die we genoten tijdens onze datingjaren. Nog ontmoedigender, ik vroeg me af of ik wel voor een klein hulpeloos mens kon zorgen.

Terwijl ik door de hallen van het ziekenhuis liep met mijn infuuskar, wist ik dat het een beetje laat was om de voor- en nadelen van het leven met een pasgeboren baby af te wegen. Toch kon ik het gevoel niet van me afschudden dat mijn typische onzekerheid tijdens het spelen het bewijs was dat ik egoïstisch was en niet emotioneel volwassen genoeg om een ​​verantwoordelijke moeder te zijn.

Paniek op de bezorgdag kan je geest in de war sturen. Raak niet in paniek als je angst voelt zodra het echt wordt. Overgang is moeilijk, hoe welkom en gewenst de verandering ook is.

Ik verveel me

Maar ook echt doodsbang. Wachten tot er een baby arriveert, kan vervelend zijn. De films liegen. Baby vliegt niet weg zodra je water breekt. Ik veronderstel dat dat af en toe kan gebeuren, maar in mijn persoonlijke ervaring is er veel niets tussen bewegingsmomenten.

Het is een vreemde nevenschikking en toch op de een of andere manier volkomen normaal om je tegelijkertijd volkomen versteend en volledig verveeld te voelen. Oh, en opgewonden en ongerust en irrationeel opgetogen - er is een hele reeks emoties die je misschien voelt, en er is veel om te jongleren.

Het volstaat te zeggen dat je het misschien moeilijk vindt - zoals ik deed - om je te concentreren op lezen of mediteren of tv kijken of naar muziek luisteren. (Geloof, durf me niet te zeggen: "Gewoon ademen"; ik snuffel met een zuurstofmasker en bedankt voor de herinnering, maar ik probeer het hier.)

Ja, het kan moeilijk zijn om zo ongeveer iets anders te doen dan afwachten en je afvragen en af ​​en toe tegen goedbedoelde geliefden - of countrymuzieksterren - schreeuwen.

Een clichématige tip: probeer de kalmere momenten van vroege bevalling op te nemen, omarm de verveling en verwelkom de stilte. Het leven staat op het punt echt luid te worden - adem gewoon. (Sorry, moest.)

Hoe komt er nog zoveel water uit mij?

Nee, serieus, dit is een risico op uitglijden. Zeker, Hollywood verfraait, maar soms is dat grote waterpauze-moment net zo dramatisch als die zwaar ademende actrices doen vermoeden - dat was het geval voor mij.

Ik lag in bed, mijn dag aan het plannen toen er onverwacht een klein beetje vloeistof uit mijn vagina 'gleed'. Ik grinnikte en zei tegen mijn man dat ik in mijn broek moest hebben geplast. Maar toen ik naar de badkamer ging, was ik perplex door de druppel-druppel-druppel die ik niet helemaal kon onderdrukken met toiletpapier.

Ik ging terug naar mijn slaapkamer om mijn man te vragen of hij vond dat ik de dokter moest bellen als - kijk beneden - een echte moesson tussen mijn benen stroomde.

Deze agressieve watervalstroom hield niet op toen ik mijn tas pakte, mijn huis verliet, in de auto stapte en het ziekenhuis binnenliep. Ik arriveerde bij de kraamafdeling met doorweekte schoenen en een veelbetekenend spoor van vruchtwater dat naar mijn kraamafdeling leidde. Bovendien ben ik er op de een of andere manier in geslaagd de scrubs van de verpleegster zo nat te maken dat ze zich ook moest omkleden.

Als u denkt dat er iets mis is, aarzel dan niet om een ​​medische professional te vragen, maar een hartelijk hoofd van de ene moeder naar de andere: als uw water spontaan breekt, pak dan wat handdoeken en controleer uw overstromingsverzekering.

Zal mijn vagina ooit weer hetzelfde zijn?

Ben ik gedoemd? Vrouwen hebben al duizenden jaren vaginaal gebaard; Ik weet dat mijn vagina niet speciaal is - ik bedoel, het is speciaal voor mij, maar anatomisch gezien is het vrij standaard.

De vagina heeft elastisch weefsel dat kan uitrekken en terugveren en herstellen. Het is behoorlijk verbazingwekkend en veerkrachtig. (Ik denk dat alle vagina's zijn speciaal.)

Desalniettemin was ik bang om te scheuren, en zelfs nog meer bezorgd over het nodig hebben van een episiotomie. Ik was gewaarschuwd dat mijn baby aan de grotere kant zou zijn en had echte nachtmerries over de verwachte pijn en het herstel.

Het is volkomen normaal om je zorgen te maken over het lot van je vagina. Het is oké om je af te vragen of seks pijn doet, hetzelfde voelt, of net zo plezierig is voor jou en je partner, en het is prima als je eerste vraag aan de dokter bij vaginale bevalling is: 'wat is de schade?' - zelfs als het is voordat u het geslacht van uw nieuwe aankomst controleert. (Schuldig!)

Steken, geen hechtingen, grote baby, kleine baby, wat het resultaat ook is, je vagina komt wel goed. Op tijd.

Ik kan niet wachten om een ​​Italiaanse hoagie te eten

Zullen Postmates hier bezorgen? Arbeid en bevalling is een enorme training. Je hebt brandstof nodig om een ​​kind uit je lichaam te duwen.

Zodat het "heldere vloeibare dieet" dat uw arts kan voorschrijven, tijdens een bijzonder lange inleiding, een totale grap is. Transparante kippenbouillon, wiebelende jiggly jello en een blik lauwwarm ginger ale - wat heeft het voor zin? Ik herinner me dat ik dacht: "giet het gewoon in mijn infuus."

Oh, en als je voor je kopje koffie in de ochtend begint te bevallen - sorry en veel geluk. Je zult deze woeste prestatie waarschijnlijk moeten doen zonder een boost van cafeïne.

Alsof een heerlijk assortiment regulier voedsel - sushi, vleeswaren en gezouten vlees - negen maanden lang niet genoeg marteling was, maakt het feit dat je tijdens de bevalling misschien geen vaste stoffen mag eten nog erger. letsel.

Als je in dat ziekenhuisbed ligt te dagdromen over het wiegen van een mooie Italiaanse hoagie van 30 cm, knabbelend aan de geroosterde randen en je onvoorwaardelijke liefde voor mortadella belijdt, weet dan dat je in goed, hongerig gezelschap bent. Het is volledig de norm om uw eerste postpartummaaltijd tot in de kleinste details te plannen. Genieten.

WAAROM SCHREEUWT DE VROUW VOLGENDE DEUR ZOALS?

Zoals, dat kan niet normaal zijn, toch? Ik geef toe dat ik geschokt was door de keelgeluiden in de kamer naast de mijne. Ik moet zelfs bekennen dat ik heb beoordeeld - ik was ervan overtuigd dat deze luidruchtige vreemdeling streed om haar eigen Academy Award. Toen kwam het voor mij tijd om te pushen.

Ik realiseerde me al snel dat de geboorte van een kind een vrouw in een krijger verandert. Mijn buurvrouw van mijn zielszus, nieuwe moeder, maakte verbinding met haar lichaam en duwde een episch moment door, vrij letterlijk.

Geleerde les: als het gaat om het bevallen van een kind, "jij doet jij." Grom, zucht, schreeuw, zing - wat er ook nodig is om dingen te laten gebeuren.

Ik had me moeten scheren

Dit is zo beschamend. Niemand verwacht dat je je onderwereld verzorgt als die eerste twijfelachtige samentrekking toeslaat. Heck, met 9 maanden zwanger, is het al moeilijk genoeg om al je lichaamsdelen grondig te bereiken en schoon te maken.

Laat me duidelijk zijn: u hoeft niet te scheren, trimmen of harsen. Het is ook oké om te willen. Als je gewend bent om dingen netjes en opgeruimd te houden, is het volkomen normaal dat je je enigszins schaamt voor een wilde 'situatie' die zich down-under heeft ontwikkeld.

Ik verzon excuses voor elke persoon die binnenkwam om 'een kijkje te nemen'. Ik moet mijn verzoenende mantra twintig keer hebben herhaald, en stond op het punt het nog een keer te zeggen, toen ik me realiseerde dat de nieuwe persoon die binnenkwam er gewoon was om mijn afval te legen.

Luister, arbeid en bevalling is een mooi en natuurlijk proces, maar het is ook een ervaring die je een ongemakkelijk en kwetsbaar gevoel kan geven - je wordt letterlijk gespreid die gepord en gepord wordt. Het is oké om je ongemakkelijk te voelen, maar onthoud dat je je nergens voor hoeft te verontschuldigen en dat deze doktoren en verpleegsters alles hebben gezien.

Zullen ze de baby schoonmaken voordat ze hem aan mij overhandigen?

Ik voel me raar om te vragen, maar "bleh." Ik ben niet bijzonder trots op deze gedachtegang. Maar als een preuts met een geval van hemofobie, vroeg ik me af of ze op zijn minst het bloed, de ingewanden en de mysterieuze klodder van mijn pasgeboren baby zouden afvegen voordat ze ze aan mij zouden overhandigen.

Ik kon niet wachten om de kleine amoebe te zien die voortdurend in me aan het slaan en schoppen en omdraaien en kronkelde, en ik stond te popelen om mijn lippen op de engelachtige wangen te leggen die ik in die vroege echo's had gezien. Ik vroeg me gewoon af - oké, hoopte - dat deze magische eerste momenten zouden plaatsvinden zonder een laag aangekoekte witte smurrie tussen ons.

Deze ruggenprik werkt niet - oh wacht, ja dat is het

Ben ik een zeemeermin?

Epidurals kunnen geweldig zijn. Het ene moment word je dubbelgevouwen, schud je de bedhekken in absolute pijn, en het volgende giechel je over iets geks, zei je anesthesist. Maar af en toe moet een ruggenprik worden aangepast - zoals de mijne.

Ik was sceptisch over de effectiviteit ervan nadat de dokter kwam om me een kleine aanpassing te geven, en toen begon de fentanyl-mixer.

Onmiddellijk werden mijn gedachten naar een ander vlak getransporteerd, een dromerige staat van half ontwaken waarin ik mezelf ervan overtuigde dat ik een gedeeltelijk zeemeermin was, en vervolgens stelde ik me een hele aflevering voor van het in de jaren negentig populaire medische drama 'Chicago Hope'. Wat een reis.

De effecten namen uiteindelijk af en ik besefte dat ik voor 100 procent een mens was, maar het was een wilde rit zolang het duurde.

Ik kan niet wachten om borstvoeding te geven

Ik hoop dat het werkt. Het managen van externe verwachtingen is al moeilijk genoeg, maar het erkennen van die interne stem die zegt: "Het gaat niet werken, je gaat falen", kan nog moeilijker zijn.

Ik legde zoveel druk op mezelf en was bang dat borstvoeding voor mij - voor ons - niet zou gebeuren. Ondanks mijn pessimistische innerlijke monoloog, had ik momenten van overweldigende opwinding. Ik kon niet wachten om mijn baby vast te houden en te ervaren wat ik hoopte dat volkomen natuurlijk, aangeboren en mooi zou zijn. Het was moeilijk te geloven dat, na 9 lange maanden, de eerste vergrendeling op handen was.

Gaat hij echt weg om nog een snack te halen?

Maak je een grapje?

Mijn man moet elk uur naar de cafetaria zijn gegaan voor koffie, sandwich, bagel, smoothie, energiereep. Noem maar op, hij at het. Tot op de dag van vandaag weet ik niet zeker of ik echt geïrriteerd was door zijn periodieke afwezigheid of dat het jaloezie was die als irritatie werd gemaskeerd - geef me die koolhydraten.

Hoe dan ook, achteraf gezien - en een bevredigende maaltijd in mijn buik - kwam ik tot het besef dat hij gewoon probeerde zijn eigen nerveuze energie.

Onze partners houden onze hand vast, ademen met ons mee, aaien ons haar en pleiten voor onze behoeften. Maar afgezien van het bieden van af en toe steun en zorg, kunnen ze zich hulpeloos voelen. Ze moeten manieren vinden om ermee om te gaan, of dat nu games op hun telefoon is of ijsberen in een kleine ziekenhuiskamer. Mijn man? Hij at zijn gevoelens op.

Ik ben een superheld

Ik heb dit. Door de meest intense momenten van arbeid te ervaren en te overleven, voelde ik me sterk en trots. Mama-beren worden geboren in verloskamers en operatiekamers, en u moet uzelf eraan herinneren deze waarheid voor, na en tijdens de bevalling te vieren. Je hebt dit.

Ik ga zeker de tafel poepen

Holy crap. Mijn verpleegster vertelde me dat ik wist dat het tijd was om te duwen als ik het gevoel had dat ik moest poepen. Dus toen de druk intens begon te worden, vertelde ik haar plichtsgetrouw dat de plicht belde. Het kostte hen ruim 5 minuten om mijn dokter te vinden, en in die tijd kronkelde ik in bed en schreeuwde onsamenhangend over kronen, babyklauwen en stoelgang.

Heads up - of moet ik zeggen head down - het kan aanvoelen alsof je billen op het punt staan ​​te exploderen met de aanstaande komst van de enorme kop van je kind. Misschien voel je de behoefte om iedereen en iedereen te vertellen dat je absoluut aan het poepen bent.

Ik doe dit nooit meer

Een en klaar.

De fysieke en emotionele pijn van het ter wereld brengen van een baby eist zijn tol. In meer dan 24 uur arbeid wilde ik maar liefst tien keer 'stoppen'. Ik kon niet bevatten hoe vrouwen dit keer op keer doen - dat moeders van meerdere kinderen gewillig meer dan eens door de weeën en verwarring en complete chaos van de bevalling gaan.

In het heetst van de strijd besloot ik dat ik niet klaar was voor een herhalingsoptreden. Ook jij mag een beslissing nemen op een speeldag: een en klaar. Maak je geen zorgen - niemand zal je er echt aan vasthouden.

ik heb het gedaan

Ik wou dat ik terug kon spoelen en het helemaal opnieuw kon doen.

En toen, met een laatste duw, werd mijn baby geboren. De tijd stond stil en de wereld veranderde voor altijd. Ik kuste dat met vernix caseosa bedekte hoofd (het kon me niets schelen) en negeerde de OB plichtsgetrouw op het werk, reparerend en verzorgend en naaiend.

Ik wist, zonder enige twijfel, dat ik klaar was om moeder te worden. En die Italiaanse hoagie waar ik naar verlangde? Nou, het kan wachten. Niets anders deed er toe. Ik had zojuist de langste, snelste, moeilijkste, meest ongelooflijke 24 uur van mijn leven overleefd - en ik zou het in een oogwenk opnieuw doen.

Lauren Barth is een freelance schrijver, online redacteur en social media marketeer met meer dan 10 jaar ervaring in de steeds veranderende mediaruimte. Ze is als lifestyle-expert te zien geweest in nationale televisie- en radioprogramma's en in digitale en gedrukte tijdschriften. Ze woont met haar man en hun drie kleine komieken in een buitenwijk van New York City. In haar zeer beperkte vrije tijd drinkt Lauren graag koffie, staart naar muren en herleest elke avond dezelfde pagina van het boek waarin ze in slaap valt.