Talking Shop met AADE-leider Karen Kemmis (en Visions of a Big Rebranding!)

De American Association of Diabetes Educators (AADE) begint vandaag haar jaarlijkse conferentie in Houston en ons DiabetesMine-team is ter plaatse. Je kunt de actie live volgen op hashtag # AADE19.

Vanmorgen kondigde de organisatie een grote verandering aan: vanaf nu zullen Certified Diabetes Educators (CDE's) bekend staan ​​als "Diabetes Care and Education Specialists". Dit maakt deel uit van "Project Vision", een meerjarig initiatief om de toekomst van diabeteseducatie vorm te geven. Dit is een belangrijk jaar voor de 46-jarige org, aangezien het zichzelf en haar rol opnieuw definieert en ongeveer 13.000 leden in het hele land bedient.

Eerder dit jaar, spraken we met 2019 AADE-president Karen Kemmis uit de staat New York over haar plannen en visies voor diabeteseducatie. Kemmis is al bijna een kwart eeuw een veteraan op het gebied van diabetesonderwijs en richt zich op fysiotherapie en inspanningsfysiologie aan de SUNY Upstate Medical University in Syracuse, NY. Ze verdeelt haar tijd daar tussen de Joslin Diabetes Clinic, de poliklinische revalidatieafdeling en het lesgeven aan PT, en Kemmis heeft onlangs ook haar kwalificatie voor Registered Nurse (RN) behaald.

Dit is wat ze te zeggen had over het leiden van AADE ...

Praten met AADE's president Karen Kemmis

DM) Hallo Karen, kun je beginnen met te delen hoe je in de gezondheidszorg en diabeteseducatie terecht bent gekomen?

KK) Ik had echt geen enkele persoonlijke connectie met diabetes toen dit allemaal begon. Ik was 11 jaar fysiotherapeut en werkte aan mijn masterprogramma bewegingswetenschappen. De voorzitter van de afdeling benaderde mij, nadat een arts contact met hem had opgenomen, over het openen van een Joslin Diabetes Center hier in Syracuse. Ze wilden iemand in fysiotherapie en bewegingsfysiologie, en ik solliciteerde. Eerlijk gezegd was ik het bijna vergeten.

Een paar maanden later werd ik gecontacteerd en geïnterviewd voor de functie, en kreeg ik het aanbod. Ik wist persoonlijk of professioneel niet veel over diabetes en dacht dat dit een geweldige leerervaring zou zijn, iets wat ik een paar jaar zou kunnen doen. Dat was 23 jaar geleden. Nu weet ik wat een geweldig vak het is, en ken nu natuurlijk zoveel mensen met diabetes. Maar toen ik daar aankwam, was ik er nogal naïef voor.

Hoe begon dat voor jou halverwege de jaren negentig?

Ik las boeken en stelde veel vragen. Dat is wat ik in de praktijk doe - praten met mensen met diabetes, vragen wat er aan de hand is, wat wel of niet werkt voor hen, hun uitdagingen en strategieën die we kunnen gebruiken om te helpen. Ik herinner me dat ik mensen in het begin vroeg wat ze het meest effectief vonden om geen lage glucose te krijgen tijdens het sporten. Daar heb ik veel over diabetes geleerd. De bekendheid die ik in de loop der jaren heb gekregen, was ongelooflijk.

Die persoonlijke verslagen moeten de aandacht openen, aangezien lichaamsbeweging zo'n cruciaal maar uitdagend aspect is van het leven met diabetes ...

Zeker. Aan de kant van fysieke activiteit en fysiotherapie zie ik veel mensen met mobiliteits- en evenwichtsproblemen. Ja, mensen weten dat ze moeten oefenen en bewegen ... maar er zijn vaak uitdagingen en obstakels. Ik werk met mensen aan die uitdagingen en strategieën om te zien wat werkt.

Ik geef een cursus fysiotherapie aan onze universiteit, waar ik tegen studenten zeg: "Als je goed luistert en de juiste vragen stelt, zal de persoon die je ziet onthullen wat hun problemen zijn, hoe ze zich ontwikkelden, en beginnen te ontdekken wat ze kunnen doen. om te verbeteren - en u faciliteert gewoon. " Het komt neer op luisteren, zo heet het spel.

Concentreert u zich op specifieke problemen bij het helpen van patiënten bij het uitvoeren van oefeningen?

Het is een gebied dat voortdurend verandert. Twintig jaar later had ik nooit gedacht dat balans zo'n groot deel zou uitmaken van wat ik doe, maar zo bleek het. Mensen met diabetes hebben problemen die een optimale balans in de weg kunnen staan ​​- problemen met het gezichtsvermogen of het binnenoor, zwakte van het onderlichaam, neuropathie en verlies van gevoel, en alleen glucosefluctuaties. Dat alles kan eraan bijdragen. En dan, net als we ouder worden, verschuift de balans over de hele linie.

Zoveel mensen die ik zie, worden doorverwezen omdat hun evenwicht niet goed is en ze niet kunnen sporten of mobiel zijn, en daar zijn ze nerveus over ... vooral deze tijd van het jaar in de staat New York, waar buiten bewegen zo moeilijk is met de winter weer. Natuurlijk neemt het evenwicht bij iedereen af ​​naarmate we ouder worden, en dat geldt zelfs voor degenen die op het hoogste niveau functioneren. Ik let altijd op evenwicht. Het kan zo geïndividualiseerd worden, en ik doe geen aannames, vooral niet als het gaat om de oudere, geriatrische populatie. Je weet maar nooit, dus je hoeft alleen maar te luisteren en met ze te praten op een manier die bij hen past, voor welke uitdagingen ze ook komen te staan.

Hoe uniek is het om iemand die gespecialiseerd is in fysiotherapie en lichaamsbeweging de AADE te laten leiden?

Ik denk niet dat er ooit een fysiotherapeut in deze rol is geweest, waar ik enthousiast over ben. In de loop der jaren hebben mijn diabeteseducatieve vrienden erop gewezen dat het cool is dat ik een fysiotherapeut ben ... hoewel dat misschien niet altijd in mijn voordeel heeft gewerkt, omdat het anders is. Het is niet de mainstream, zoals een verpleegkundige of diëtist of apotheker. Ik denk dat mensen de opvattingen die het met zich meebrengt waarderen - een andere lens die nuttig kan zijn. Op ons AADE-bestuur hebben we momenteel, afgezien van de meer gebruikelijke rollen, twee mensen die gespecialiseerd zijn in gedragsgezondheid. Dat is op zichzelf al fantastisch. Het hebben van deze verschillende perspectieven op verschillende expertiseniveaus, zowel in ons bestuur als in onze organisatie, is een van de schoonheden van AADE.

Ironisch genoeg heb ik onlangs mijn diploma verpleegkunde behaald! Na 35 jaar fysiotherapeut te zijn geweest, ben ik in oktober afgestudeerd aan de opleiding tot geregistreerde verpleegkundige. Dus ik ben trots dat ik in het AADE-bestuur ben gekomen en de rol van president als fysiotherapeut heb bereikt, omdat het uniek is, maar ik ben ook best trots op mijn prestatie met die verpleegkundige opleiding. Mijn board examens komen eraan op 2 maart.

Wat zijn uw prioriteiten voor AADE in 2019?

Mijn grootste prioriteit is om bekend te maken wat diabetes-opvoeders doen. Ik denk dat veel mensen die naar diabetesvoorlichting worden verwezen, niet per se een positief idee hebben van waar dat over gaat.Velen denken misschien aan de laatste keer dat ze in een onderwijsomgeving zaten, misschien op de middelbare school of universiteit, toen ze in een stoel zaten en een leraar of professor hun leerde wat ze moesten doen. Vooral als je het hebt over diabetes en gezondheidszorg en iets dat je leven verandert, klinkt het idee niet erg aantrekkelijk.

We weten dat diabeteseducatie een echt onderbenutte hulpbron is, ondanks het feit dat het nuttig is. Ik wil mensen echt een beter idee geven van wat het betekent om een ​​diabetesvoorlichter te zien, het proces en hoe dit een rol speelt bij hun diabetesmanagement. Dat omvat het werken met onze leden, andere organisaties en peer-supportgemeenschappen, ervoor zorgen dat betalers begrijpen wat we doen en waarom terugbetaling zo belangrijk is, en wat verwijzende aanbieders denken over diabeteseducatie. Hun uitleg kan een persoon klaarstomen voor succes, en die persoon zal op basis daarvan beslissen of hij een diabetesvoorlichter wil zien. Dat is mijn grote duw, om het bekend te maken.

Maakt dat deel uit van het lopende gesprek van AADE over de toekomst van diabeteseducatie in het algemeen?

Ja, AADE heeft veel tijd gestoken in het werken aan een nieuwe visie voor de specialiteit. We doen er alles aan om dit te bevorderen - via leden, mensen met diabetes, wetgevende en regeringsgroepen, betalers en providers, en andere organisaties. Het gaat erom dat we zien wat onze visie is en proberen onze leden, en diabetesvoorlichters in het algemeen, naar de toekomst te bewegen om succesvol te zijn. Dat helpt op zijn beurt mensen met diabetes gezonder te zijn.

Betekent dat het ‘rebranden’ van diabetesvoorlichters door ze een andere titel te geven?

Het kan. Daar zijn we momenteel enthousiast over. Van eind 2017 tot eind 2018 werkten we samen met een adviesbureau om dit te bekijken en een visie te creëren. We bevinden ons nu in de eindfase van het opstellen van ons strategisch plan voor de komende jaren. Als onderdeel daarvan kijken we naar de mogelijkheid van hernoemen en rebranding. De term ‘diabetes-opvoeder’ beschrijft niet wat we doen, en dat zien we in het onderzoek dat naar het visievormingsproces ging.

We werken samen met een adviesbureau om de situatie en de voor- en nadelen ervan te evalueren: wat kunnen we winnen bij het wijzigen van de naam? Wat zou de naam kunnen zijn? Welke uitdagingen kunnen het resultaat zijn? We gaan kijken of we de naam van ‘diabetes-opvoeders’ veranderen, maar we kijken er zorgvuldig naar met de begeleiding van adviseurs. Daarnaast wordt de mogelijkheid onderzocht om de naam van AADE zelf te wijzigen.

Wauw! Naar wat voor soort tijdlijn kijk je voor deze rebranding-inspanning?

Dat is duidelijk niet iets waar we te snel in zouden springen. De rebranding kan beide kanten op - we kunnen onszelf iets anders noemen dan opvoeders, maar AADE in potentie behouden; of andersom, of we kunnen wijzigingen aanbrengen in een gefaseerd proces. Er zijn hier zeker twee stukjes van. We verwachten dat de evaluatie van (de naam van de organisatie) een veel sneller proces zal zijn, en we beschouwen dit als een discussie tussen nu en de jaarlijkse AADE-bijeenkomst in Houston begin augustus.

Het plan is om tijdens onze jaarvergadering een goed en gedegen antwoord te krijgen. Het is een spannend proces, er zijn veel om rekening mee te houden, en daarom hebben we een professionele adviseur nodig om ons hierbij te helpen. In augustus zijn we zeker klaar om het woord te verspreiden over alles wat we bedenken.

Kun je meer vertellen over het werk dat AADE onlangs heeft gedaan op het gebied van ondersteuning door collega's en de Diabetes Community, online en offline?

Dat is iets waar we trots op zijn en het heel goed hebben gedaan. Onze voormalige presidenten Deb Greenwood en Hope Warshaw verdienen daar veel lof, omdat ze de sleutel waren tot het binnenhalen van de peer support-gemeenschap om mee samen te werken, en het is een geweldige samenwerking geweest. Ik kan me niet voorstellen waar we nu zouden zijn zonder die verbinding.

Er was de topconferentie * en een paper over samenwerking, ze maakten deel uit van het visievormingsproces en dat werk gaat door. We zijn van plan om de peer support-community met ons te laten ontmoeten op de jaarlijkse AADE-bijeenkomst, en ze worden meer in het algemeen betrokken bij het gesprek over wat we doen. Er zijn commissies en verschillende taken, en onderweg zoveel punten dat mensen met diabetes in beeld kunnen komen. We moeten de lens van de persoon met diabetes meenemen om effectieve en verstandige beslissingen te nemen. Er is zoveel passie en energie en ze geven zoveel aan de Diabetes Community, en ik hoop dat mensen met diabetes waarderen hoeveel ze ons bieden.

{* Opmerking: DiabetesMine is betrokken bij deze AADE-ondersteuning door collega's.}

Waar past het nieuwe DANA-platform over diabetestechnologie in dit alles?

Technologie moet zo'n groot deel uitmaken van wat we doen, om effectief te zijn als diabetesvoorlichters en als organisatie. Er zijn twee grote categorieën: 1) Pompen, CGM en andere diabetesapparaten; en 2) diabeteszorg- en gezondheidszorgmodellen zoals telehealth en mobiele gezondheid.

DANA werd gelanceerd in augustus 2018, als een manier voor onze leden om meer te weten te komen over diabetestechnologie en het omvat beide gebieden. Dit is een voordeel voor leden (ondanks dat AADE de meeste dingen vrijelijk deelt). Het kan dienen als een snelle hub voor docenten om meer te weten te komen over apparaten en apps, wat voor een drukke provider of docent zo handig is, om gemakkelijk toegang te hebben tot die informatie. En dan is er nog het hele educatieve stuk: ze up-to-date houden met webinars of cursussen. Er is ook een onderzoeksaspect dat raakt aan klinische onderzoeken en gegevens uit die onderzoeken met betrekking tot diabeteszorg, wat prettig is om die papieren en rapporten op één plek te hebben. DANA herbergt ook wat onze "belangengemeenschap" in diabetestechnologie was, met interactieve gesprekken van de AADE listserv tussen onze leden over hoe zij technologie aanpakken. Het is een geweldig hulpmiddel geweest om alle aspecten van diabetestechnologie en onderwijs bij te houden, en het verandert voortdurend, dus we hebben het geluk dat DANA een idee was dat werd ondersteund en gelanceerd om onze leden te helpen alles bij te houden.

Een recente studie toonde aan dat minder dan 50% van de kinderen en volwassenen hun diabetesdoelstellingen daadwerkelijk behaalde, ondanks alle vorderingen die we hebben gezien. Waar past D-onderwijs daarin?

Ik denk dat de onderbenutting van diabeteseducatie de situatie niet kan helpen. We moeten het beter doen. Hoe meer we met mensen werken, hoe meer kansen we hebben om strategieën te ontwikkelen en mensen te helpen hun zorg te verbeteren. We hebben de technologie, de tools en de medicijnen, en mensen kennen het bewijs dat lichaamsbeweging en gezonder eten helpen. Maar de statistieken laten nog steeds zien dat het een strijd is. Dus voor ons gaat het erom prioriteit te geven aan wat het belangrijkst is voor een individu en die strategieën aan te bieden. Wat belangrijk is voor iemand, of met welke uitdagingen hij wordt geconfronteerd, komt mogelijk niet naar voren in een A1C - kwaliteit van leven, andere gezondheidsparameters, toegang, enzovoort. Alle tools in de wereld zijn niet voldoende voor mensen om doelen te bereiken, zonder hen te helpen toegang te krijgen tot die tools en ze effectief in hun leven op te nemen. We moeten die mensen kunnen helpen.

Toegang en betaalbaarheid zijn echt het grootste probleem van onze tijd in de diabeteszorg, nietwaar?

Ja, voor sommige van die dingen moet je gewoon je hoofd schudden. Hoe is dit mogelijk? Hoe kan iemand een enorme bijbetaling betalen om een ​​diabetes-opvoeder te zien, of zich geen insuline of technologie kunnen veroorloven? Deze dingen brengen me gewoon in de war. Er is de kwestie van "niet-medische omschakeling" waar AADE zich op richt, en ik ben ook blij dat er naar de kwestie van de insulineprijzen wordt gekeken zoals het nu is. We hebben daar onmiddellijk een oplossing voor nodig.

Het verwijzingsproces voor diabetesvoorlichting maakt daar ook deel van uit ... wie kan ons wel of niet doorverwijzen. Sommige van die barrières moeten we doorbreken. We moeten mensen kunnen ontmoeten waar en wanneer ze het nodig hebben, en we hebben veel werk te doen. Het kost op de lange termijn zoveel minder geld om mensen met diabetes te kunnen geven wat ze nodig hebben om gezond te zijn.

En niet in de laatste plaats: denkt u dat telezorg de toegang tot diabetesonderwijs helpt verbeteren?

Het is lang niet waar het zou moeten zijn voor diabeteszorg. We zouden in staat moeten zijn om aan de computer te gaan en met een persoon te werken, via de telefoon of op een computer vanuit hun huis, en hen te helpen - vooral in plattelandsgemeenschappen en gemeenschappen met lagere inkomens. We hebben toegang nodig en we hebben het nodig om een ​​vergoedbare dienst te zijn!

Bedankt dat je de tijd hebt genomen, Karen! We zullen met belangstelling toekijken hoe AADE de toekomst van diabeteseducatie bespreekt, en waar dat ons ook brengt.